Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Sicca Veneria" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    Una critica della devozione irrazionale nell’Adversus Nationes di Arnobio di Sicca Veneria
    Krytyka bezrozumnej pobożności w Adversus Nationes Arnobiusza
    Autorzy:
    Kucz, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1882792.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Arnobiusz z Sicca Veneria
    Adversus Nationes
    fides et ratio
    Arnobius
    Opis:
    Adversus Nationes Arnobiusza jest apologią kontrowersyjną. Tym, co najbardziej może dziwić czytelnika dzieła, jest koncepcja stworzenia człowieka, nawiązująca do Platońskiego Timajosa, a także pogarda dla tego, co ludzkie: ciała, kondycji i duszy człowieka. Należy zaznaczyć, że zjawisko to było powszechne w kulturze tego okresu, osiągając ekstremum w nurcie gnostyckim. Zdaniem Arnobiusza rozum człowieka nie jest zdolny ująć rzeczywistości boskiej, a jednocześnie nie pozwala na praktykowanie bezsensownych, często krwawych, kultów. W artykule zamierzam przedstawić strategie apologetyczne Arnobiusza, zmierzające do zdyskredytowania bezmyślnej pobożności. Według Retora z Sicca Veneria postawa religijna pozbawiona rozumu jest tylko i wyłącznie przesądem. Arnobiusz w Adversus Nationes przygotował grunt dla wielowiekowej dyskusji dotyczącej kwestii fides et ratio.
    Adversus Nationes by Arnobius is a controversial apologia. What may surprise the reader of Adversus Nationes the most is the concept of creating the man which alludes to Plato's Timaeus but also the contempt for all that is human – his body, his condition and his soul. It must be stressed, however, that such attitude was common in the culture of this time, reaching its peak in gnosticism. According to Arnobius, human mind is not capable of comprehending the nature of God and at the same time it does not allow to practice pointless, often bloody cults. This article attempts to show Arnobius's apologetic strategies, which aim at discrediting senseless piety. According the Rhetor of Sicca Veneria, religiousness without reason is nothing more but superstition. In Adversus Nationes Arnobius laid foundation for many centuries long debate on the question of fides et ratio.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 3; 91-102
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Apiariusz z Sicca Veneria i odwoływanie się do Ojców na synodach Afryki Łacińskiej (IV-VI w.)
    Apiarius of Sicca Veneria and the Appeal to the Fathers in the Synods of Latin Africa (4th-6th Centuries)
    Autorzy:
    Degórski, Bazyli
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/43559616.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Apiarius of Sicca Veneria
    Latin North Africa
    early Christian Synods of Latin North Africa
    authority of the Fathers
    Tradition
    Bishop of Rome
    legal appellation
    Apiariusz z Sicca Veneria
    Łacińska Afryka Północna
    wczesnochrześcijańskie synody Łacińskiej Afryki Północnej
    autorytet Ojców
    Tradycja
    Biskup Rzymu
    apelacja prawna
    Opis:
    Synody Kościoła łacińskiego Afryki IV-VI w. świadczą, że ich uczestnicy byli przekonani, iż trzeba opierać się na autorytecie poprzedników i odwoływać się do Tradycji. Wyrażenie „ojcowie” (lub rzadkie formy analogiczne, takie jak chociażby „bracia” – ἀδελφοί, fratres) było synonimem „Tradycji”, ponieważ wiązało się ściśle z autorytetem soborów, w szczególności Pierwszego Soboru w Nicei, którego znaczenie dogmatyczne nie ma sobie równego w historii Kościoła. Konsekwencją uznania Pierwszego Soboru Nicejskiego za niepodważalną Tradycję jest nadanie wypowiedziom Ojców charakteru normatywnego obowiązującego nawet Kościół Rzymski. Lektura dokumentów synodów afrykańskich ujawnia coraz wyraźniejsze precyzowanie wyznaczników Tradycji: apostolskiego pochodzenia, starożytności, powszechnej akceptacji. Ale to przede wszystkim uznanie działania Ducha świętego w kolegium synodalnym nadaje Tradycji moc wiążącą i pozwala na utożsamienie jej z wiarą i prawdą. Dokumentacja synodów afrykańskich stanowi decydujący krok w ewolucji relacji między Rzymem a innymi biskupstwami w zakresie prymatu jurysdykcyjnego czy autorytatywnej roli Rzymu. W swoich ostatecznych reperkusjach kwestia ta jest więc zabarwiona tonami eklezjologicznymi i ekumenicznymi. Omawiane teksty, przechodzące od uwarunkowań dyscyplinarnych i egzystencjalnych do centralnego problemu autorytetu w Kościele, pozwalają odkryć ogromny wkład Kościoła afrykańskiego w starożytną myśl chrześcijańską tego złotego wieku, w którym działali tacy Ojcowie, jak Aureliusz, Alipiusz, czy sam Augustyn.
    The series of texts from the synods of the African Latin Church that speak of appealing to the Fathers contain strong arguments that irrefutably testify to the fact that the synodal fathers were convinced that it was always necessary to rely on the authority of the Fathers who lived earlier and to refer to the indisputable Tradition. We also learn from them that the expression “fathers” (or rare analogous forms such as, for example, “brothers” – ἀδελφοί, fratres) is synonymous with “Tradition”, since it is closely associated with the authority of the Councils, in particular the First Council of Nicaea, whose essential dogmatic significance is unparalleled in the history of the Church. The consequence of recognising the First Council of Nicaea as indisputable Tradition is to give the statements of the Fathers a normative character binding even on the Roman Church. A reading of the documents of the African synods reveals an increasing clarification of the determinants of Tradition: apostolic origin, antiquity, universal acceptance. But it is above all the recognition of the action of the Holy Spirit in the synodal college that gives Tradition its binding force and allows it to be identified with faith and truth. The documentation of the African synods represents a decisive step in the evolution of the relationship between Rome and other bishoprics in terms of jurisdictional primacy or the authoritative role of Rome. In its ultimate repercussions, the issue is thus tinged with ecclesiological and ecumenical tones. The texts discussed here allow us to discover the enormous contribution of the African Church to the ancient Christian thought of this golden age, in which Fathers such as Aurelius, Alypius and Augustine himself were active.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2023, 87; 95-114
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Cult Prostitution and Passage Rites in the Biblical World
    Autorzy:
    Lipiński, Edward
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1053261.pdf
    Data publikacji:
    2015-11-07
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Stary Testament
    nierząd sakralny
    obrzędy wieku przejściowego
    qedēšāh
    qādēš
    ’ăšērāh
    mipleṣet
    sanktuaria Eryx
    Sicca Veneria
    Pyrgi
    Dura-Europos
    Old Testament
    cult prostitution
    passage rites
    sanctuaries of Eryx
    Opis:
    Modern Bible translations often mention ‘cult prostitutes’, female or male, and relate them to a goddess called Asherah. Sacred prostitution is attested in the ancient Near East and in some Phoenician-Punic colonies in the West, but such cult practices are rarely distinguished in modern publications from passage rites with sexual connotations. Moreover, the biblical words qedēšāh and qādēš are related to cult prostitution, while biblical authors simply use them in the disparaging sense ‘harlot’ or ‘priestling’ without paying attention to scientific etymology. Besides, the alleged divine name Asherah of the Bible results from a misinterpretation of the Semitic common noun ‘shrine’, attested in Akkadian, Phoenician, Aramaic, and Hebrew. It is confused in various publications with the theonyms Ashtoreth or Ashrath, as happens occasionally in the Syriac translation of Judges. The only passage of the Bible referring possibly to cult prostitution is 2 Kings 23:7, that refers to ‘women renting houses as a shrine’, but its text is often ‘corrected’ and mistranslated. These problems are also illustrated in the article by archaeological data.
    Źródło:
    The Biblical Annals; 2013, 3, 1; 9-27
    2083-2222
    2451-2168
    Pojawia się w:
    The Biblical Annals
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies