Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Kozłowski Józef" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Życiorys własnoręcznie spisany przez Józefa Kozłowskiego
    Józef Kozłowski’s autobiography in his own handwriting
    Autorzy:
    Antonczyk, Wiktoria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28409437.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    polonika muzyczne
    Petersburg
    Józef Kozłowski
    musical polonica
    St. Petersburg
    Opis:
    Komunikat poświęcony jest życiorysowi, który napisał kompozytor, organista i organizator życia muzycznego warszawianin Józef Kozłowski, pierwszy dyrektor muzyki w petersburskiej Dyrekcji Teatrów Cesarskich. Dokument ten jest bardzo ważnym źródłem, w którym muzyk przytacza dokładną datę swego urodzenia – 10 września 1759 roku. We wszystkich encyklopediach podany jest tylko 1757 rok, czyli data, która odbiega o dwa lata od informacji, uważanej przez Kozłowskiego za poprawną. Po raz pierwszy w polskiej literaturze naukowej autorka opisuje ten autograf Józefa Kozłowskiego, tłumaczy na język polski oraz prezentuje publikację źródła.
    The announcement is devoted to a life-sketch, written by composer, organist and music activist from Warsaw, Józef Kozłowski, who was the first director of music in the Direction of Imperial Theatres in Petersburg. The document is a very important source in which the musician gives his exact date of birth: 10 September, 1759. This is two years later than the year 1757, universally accepted in current music lexicography. The author is the first Polish scholar to describe Józef Kozłowski’s autograph, translate it into Polish and publish its source.
    Źródło:
    Muzyka; 2018, 63, 3; 137-142
    0027-5344
    2720-7021
    Pojawia się w:
    Muzyka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wybrane polskie podręczniki do nauki gry na fortepianie z I poł. XIX wieku a perspektywa społecznej historii muzyki
    Selected Polish Handbooks of Piano Playing from the First Half of the Nineteenth Century in the Context of the Social History of Music
    Autorzy:
    Bruliński, Michał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28328339.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    podręczniki do gry na fortepianie
    szkoła gry na fortepianie
    fortepian
    pianistyka
    edukacja muzyczna
    Karol Kurpiński
    Igancy Platon Kozłowski
    Franciszek Mirecki
    Antoni Sokulski
    Jan Nowiński
    Igancy Feliks Dobrzyński
    Józef Nowakowski
    Józef Sikorski
    Fryderyk Chopin
    Józef Elsner
    handbooks of piano playing
    piano schools
    piano
    Ignacy Platon Kozłowski
    Ignacy Feliks Dobrzyński
    Frederic Chopin
    pianism
    music education
    Opis:
    W niniejszym eseju autor podjął refleksję nad możliwością wykorzystania polskich podręczników i szkół do gry na fortepianie w badaniach nad społeczną historią instrumentu sensu stricto i sensu largo. W pierwszej części pracy dokonany został syntetyczny przeglądu skromnej literatury przedmiotu. Została również szkicowo scharakteryzowana rola fortepianu w kulturze polskiej dziewiętnastego stulecia. Następnie autor krótko opisał system kształcenia pianistycznego na ziemiach polskich w pierwszych dziesięcioleciach XIX wieku, który opierał się na trzech podstawowych filarach: edukacji instytucjonalnej, metrach oraz podręcznikach do gry na instrumencie. W kolejnej części artykułu przeprowadzona została interdyscyplinarna analiza wybranych polskich szkół gry na fortepianie z I poł. XIX wieku (Karol Kurpiński – Wykład systematyczny zasad muzyki na klawikord, 1818 r.; Ignacy Platon Kozłowski – Szkoła teoretyczna i praktyczna na fortepiano, 1832 r.; Jan Nowiński – Nowa szkoła na fortepian, 1839 r.; Józef Nowakowski – Szkoła na fortepian podług celniejszych autorów, 1840 r.; Ignacy Feliks Dobrzyński – Szkoła na fortepian poświęcona Rodakom, 1842). Autor skupił uwagę przede wszystkim na narracyjnych ustępach materiału źródłowego. Dokonanie powyższego zestawienia umożliwiło stworzenie modelowego schematu formy podręcznika do gry na fortepianie w badanym okresie. Uzyskane dane osadzone zostały w kontekście aktualnej wiedzy o fenomenie fortepianu, rekonstruowanej przede wszystkim na fundamencie źródeł prasowych, epistolograficznych, pamiętnikarskich i beletrystycznych. W ramach wniosków końcowych autor przedstawił kilka obserwacji związanych ze społecznym obrazem fortepianu na ziemiach polskich w pierwszej połowie XIX wieku oraz dynamiką jego zmian, a także z modelami edukacji muzycznej oraz zewnętrznymi i wewnętrznymi fluktuacjami ówczesnego polskiego świata pianistycznego.
    In this article, I analyse the possibility of using Polish handbooks and schools of piano playing as sources for research into the social history of that instrument, in the strict and the broad sense. The first part of the article consists of a synthesising survey of the rather scant subject literature and an outline of the role of the piano in nineteenth-century Polish culture. I then briefly describe the system of piano teaching in Polish lands during the early decades of the nineteenth century (under the Partitions), which was based on three main pillars: institutional education, private lessons (metra) and handbooks of piano playing. This is followed by an interdisciplinary analysis of selected Polish piano schools from the first half of the nineteenth century (Karol Kurpiński’s Wykład systematyczny zasad muzyki na klawikord (‘A systematic presentation of the principles of music for the clavichord’), 1818; Ignacy Platon Kozłowski’s Szkoła teoretyczna i praktyczna na fortepiano (‘A school of theory and practice for the pianoforte’), 1832; Jan Nowiński’s Nowa szkoła na fortepian (‘A new school for the piano’), 1839; Józef Nowakowski’s Szkoła na fortepian podług celniejszych autorów (‘A school for the piano after the leading authors’), 1840; Ignacy Feliks Dobrzyński’s Szkoła na fortepian poświęcona Rodakom (‘A school for the piano dedicated to my compatriots’), 1842). I focus mainly on the narrative sections of the source materials. This survey made it possible for me to reconstruct the model structure of a piano handbook during the period under discussion. I study this information in the context of our current knowledge about the phenomenon of the piano, as represented in the press, correspondence, memoirs and fiction. I conclude my paper with a few observations concerning the social aspects of the piano in Polish lands during the first half of the nineteenth century and the evolution of those aspects, as well as models of musical education and the external and internal fluctuations of Polish pianism at that time.
    Źródło:
    Muzyka; 2020, 65, 4; 40-68
    0027-5344
    2720-7021
    Pojawia się w:
    Muzyka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dokumentowanie sztuki jako nowa praktyka artystyczna
    Documenting Art As New Artistic Practice
    Autorzy:
    Dziamski, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424336.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    CONTEMPORARY ART
    CONCEPTUAL ART
    CONCEPTUALISM
    ART DOCUMENTATION
    DOCUMENTING
    ALLOGRAPHIC ART
    ZBIGNIEW DLUBAK
    JAN SWIDZINSKI
    JAROSLAW KOZLOWSKI
    ANDRZEJ LACHOWICZ
    JOZEF ROBAKOWSKI
    RYSZARD WASKO
    DEPICTURALISATION
    Opis:
    The most tangible feature of Polish conceptual art at the beginning of the seventies was the rejection of the old language of art (painting, sculpture) in order to reach out for a new medium of the visualisation of ideas. Andrzej Lachowicz saw in this process a transition from manual art to mental art. It was a departure from autographic art, in which artists produced their own individual sign, to allographic art, in which they perform operations on signs. Mechanical registration media (photography, film) made this transition easier and lead to ‘depicturalisation’, or in other words, overthrowing painting as the main medium of visual art and, at the same time, introduced a new art language — the language of semiology. Photography made it possible to talk about art through the language of signs, not through the former language of emotions, experiences and aesthetic values. That new language, that was used more or less aptly by artists of the 70s as: Zbigniew Dlubak, Jan Swidzinski, Jaroslaw Kozlowski, Andrzej Lachowicz, Jozef Robakowski and Ryszard Wasko, turned out to be a significant feature highlighting Polish conceptual art. Photography and sign mutually supported each other in the battle with the old ideas of art. A negative point of reference for the new art language became phenomenology. Phenomenologists take signs as reality, wrote Jan Swidzinski. This mistake was avoided by structuralism, which operates through a neutral and arbitral (systematic) concept of a sign. A sign has an operational character, it is used to explore reality, it also allows for the reformulation of questions posed for art. Instead of wondering about the ways in which art reflects reality, we may ask a different question: how reality is understood by art, what actions are needed to be executed for the process of understanding to take place and, finally, what limits the process? Conceptual art did not devise such a new art formula and one may doubt whether it was its aim. It changed, however, the language which we use to talk about art. It drew artists' attention to the processes of sign-posting, to how art functions in the world of signs. The artists may freely use all available signs, they may transform old signs into new ones (secondary signs), they may give them new meanings through manipulation of the context and discover more or less overt mechanisms of encoding signs that are the discourses hidden behind them. Those discoveries became a permanent contribution of conceptual art to contemporary art practice: thanks to them contemporary art appears to be different than art from before a conceptual turn. Its most important consequence, however, is replacing artworks with art documentation.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2012, 6; 21-27
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies