Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Wrześniak, Małgorzata" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Historia jednego motywu – rzecz o związkach biżuterii z architekturą
    Autorzy:
    Wrześniak, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1187188.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    microarchitecture
    architectural jewellery
    history of jewellery
    ritual ring
    symbolic meaning of jewellery
    jewellery in culture
    Opis:
    The hereby text is a short study on the relationship between architecture and jewellery. In the first part, it presents the history of occurrence of architectural forms in jewellery from antiquity to present day in the European culture. The second part delivers the examples of contemporary artefacts, particularly rings with microarchitecture. The analysis of the collected examples proves that architecture – its form, construction and detail − is a motive of decoration willingly used in jewellery design, often of a symbolic meaning related to the household or the temple (wedding rings, ritual rings). Nowadays, especially in the 21st century, microarchitecture in jewellery often emerges with reference to the place of origin, i.e. the famous building being, most frequently, the commemoration of a journey, able to bring back the memory of a visited city. The architectural jewellery, whose meanings and functions are the subject of the hereby study, has undergone many transformations throughout history. Even though it has transitioned from simple to complicated and decorative forms, from precious and rare to cheap and popular objects of mass production presenting the miniature replicas of buildings, the jewellery nearly always symbolises the city. Much less often the jewellery design occurs with reference to the metaphorical meanings of buildings as a representation of permanency (the tower in Alessandro Dari’s jewellery) or marital union (the house and the temple in Jewish rings).
    Źródło:
    Załącznik Kulturoznawczy; 2017, 4; 221-249
    2392-2338
    Pojawia się w:
    Załącznik Kulturoznawczy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Verona dei viaggiatori polacchi (XVII–XIX secolo)
    The Verona of polish travellers (17th–19th centuries)
    Autorzy:
    Wrześniak, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1929898.pdf
    Data publikacji:
    2021-06-30
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    Verona
    Polish travellers
    Grand Tour
    Romeo and Juliet
    Roman amphitheatre
    viaggiatori polacchi
    Romeo e Giulietta
    anfiteatro romano
    Opis:
    The study presents the first analysis of the descriptions of Verona and the works of art collected in the city in the accounts of Polish travellers from the 17th to 19th centuries. As the researched source material shows, initially Poles visited the city only while passing through, on their way to Venice, stopping for a moment to see the only object “worth seeing”: the 1st-century Roman amphitheatre located in the city centre. At that time, the descriptions of the city are laconic, as Verona was considered “secondary” in Italy. Only in the era of the Grand Tour, and especially in the second half of the 18th century, did Polish travellers intentionally visit Verona. They employed an experienced tour guide from the Bevilacqua family (recommended to their countrymen by Ignacy Potocki). They used specialised literature (Torello Saraina’s Dell’origine et ampiezza della città di Verona, Verona 1586; Scipione Maffei’s Verona illustrata e Museum veronense hoc est antiquarum inscriptionum atque anaglyphorum collectio, Verona 1749; and Giovanni Battista Da Persico’s Descrizione di Verona e della sua provincia, Verona 1820), the purchase of which became one of the goals of a visit to Verona. In the 18th century, the sightseeing route (reconstructed based on the accounts of Katarzyna Plater) included ancient architecture (Roman amphitheatre; Borsari Gate; Vitruvius Arch; Gavi Arch), museum collections (ancient art by Scipione Maffei; collections of paintings and sculptures of the Bevilacqua family; and Francesco Calzolar’s Theatrum naturae, where the most admired objects were fossils from Monte Bolca), the modern architecture of Michele Sanmicheli (Palio Gate and Cappella Pellegrini), and Venetian paintings (Tintoretto and Veronese). Only in the 19th century did the church of San Zeno appear among Verona’s must-see sites, described in detail as an excellent and rare example of Romanesque architecture; the house and tomb of Juliet was also included, though its state of preservation was completely inadequate to the image of Shakespeare’s drama and it tended to disappoint travellers.
    Il saggio presenta la prima analisi delle descrizioni di Verona e delle opere d’arte raccolte in città nei racconti dei viaggiatori polacchi del XVII-XIX secolo. Come risulta dalle ricerche effettuate, inizialmente i polacchi visitano la città solo di passaggio, sulla strada per Venezia, fermandosi qui per un momento per vedere l’unico oggetto “degno di essere visto”: l’anfiteatro romano del I secolo situato nel centro della città. A quel tempo le descrizioni della città erano laconiche, in quanto era considerata “secondaria” in Italia. Solo all’epoca del Grand Tour, e soprattutto nella seconda metà del Settecento, i viaggiatori polacchi si dirigono intenzionalmente a Verona. Usano un cicerone consigliato da Ignacy Potocki. Utilizzano letteratura specializzata (Torello Saraina, Dell’origine et ampiezza della città di Verona, Verona 1586, Scipione Maffei, Verona illustrata e Museum veronense hoc est antiquarum inscriptionum atque anaglyphorum collectio, Verona 1749 e Giovanni Battista Da Persico, Descrizione di Verona e della sua provincia, Verona 1820), il cui acquisto diventa uno degli obiettivi di una visita a Verona. Nel XVIII secolo, il percorso turistico (ricostruito sulla base del racconto di Katarzyna Platerowa de domo Sosnowska) comprendeva opere antiche (anfiteatro romano, Porta Borsari, Arco di Vitruvio, Arco Gavi), collezioni museali: arte antica di Scipione Maffei, collezione di dipinti e sculture della famiglia Bevilacqua e il Theatrum naturae di Francesco Calzolari, dove i più ammirati erano i fossili del Monte Bolca, e l’architettura moderna di Michele Sanmicheli (Porta Palio, cappella Pellegrini) e la pittura veneziana (Tintoretto, Veronese). Solo nell’Ottocento, tra i must see veronesi apparve la chiesa di San Zeno, descritta nei minimi dettagli come un eccellente e raro esempio di architettura romanica, e la casa e tomba di Giulietta, il cui stato di conservazione, del tutto inadeguato all’immagine del dramma di Shakespeare, delude i viaggiatori.
    Źródło:
    Italica Wratislaviensia; 2021, 12.1; 141-159
    2084-4514
    Pojawia się w:
    Italica Wratislaviensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Le motif de la plique polonaise dans « Les enfants verts » d’Olga Tokarczuk
    Motyw kołtuna polskiego w Zielonych dzieciach Olgi Tokarczuk
    Autorzy:
    Bizek-Tatara, Renata
    Wrześniak, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/37517171.pdf
    Data publikacji:
    2024
    Wydawca:
    Akademia Ignatianum w Krakowie
    Tematy:
    Tokarczuk
    kołtun polski
    zielone dzieci
    inność
    heterotopia
    przyroda
    dziwność
    la plique polonaise
    les enfants verts
    l’altérité
    l’hétérotopie
    la nature
    le bizarre
    Opis:
    L’article porte sur le motif de la plique polonaise et ses fonctions – mimétique, diégétique et idéologique – dans le conte « Les enfants verts » d’Olga Tokarczuk. Sa figuration est conforme au savoir sur ce phénomène qu’on avait au XVIIe siècle : pour les uns, il était dû au manque d’hygiène ; pour les autres, c’était une maladie causée par des forces insolites. Liée aux enfants verts venus d’un ailleurs inconnu et dotée de pouvoirs magiques, la plique fait glisser le récit historique vers le merveilleux et le fantastique, en créant une nouvelle forme littéraire: une histoire bizarroïde. L’écrivaine s’en sert aussi pour parler de l’altérité et de sa conception écocentrique du monde.
    Niniejszy artykuł koncentruje się na motywie kołtuna polskiego i jego funkcjach – mimetycznej, diegetycznej i ideologicznej – w opowiadaniu Zielone dzieci Olgi Tokarczuk. Jego przedstawienie w tekście jest zgodne z wiedzą o tym zjawisku w XVII w.: dla jednych był on skutkiem braku higieny, dla innych chorobą wywołaną przez siły nadprzyrodzone. Powiązany z zielonymi dziećmi z nieznanej krainy i obdarzony magicznymi mocami, kieruje narrację historyczną w stronę cudowności i fantastyki, tworząc nową formę literacką – opowiadanie bizarne. Pisarka wykorzystuje motyw także do rozważań na temat inności i swojej ekocentrycznej koncepcji świata.
    Źródło:
    Perspektywy Kultury; 2024, 44, 1; 479-494
    2081-1446
    2719-8014
    Pojawia się w:
    Perspektywy Kultury
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Education and Youth Protection in the light of the Doctrine of the Resurrectionists. The Model of the Educator
    Edukacja i ochrona młodzieży w świetle doktryny zmartwychwstańców. Model wychowawcy
    L’educazione e la protezione dei giovani alla luce della dottrina dei Resurrezionisti. Il modello dell’educatore
    Autorzy:
    Wrześniak, Małgorzata
    Bizek-Tatara, Renata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/26850589.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Akademia Zamojska
    Tematy:
    Congregation of the Resurrection
    education
    ideal of the educator
    pedagogy of trust and dialogue
    Zgromadzenie Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa
    zmartwychwstańcy
    wychowanie
    ideał wychowawcy
    pedagogika zaufania i dialogu
    Opis:
    Artykuł stanowi próbę zarysu wzorca wychowawcy w pedagogice Zgromadzenia Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Z analizy pism, listów i kazań wybitnych założycieli i członków zgromadzenia wynika, iż nauczyciel powinien świadczyć przykładem, być stale obecny w życiu wychowanków, darzyć ich zaufaniem i szacunkiem, unikać surowości i karcenia, jak również nie przymuszać do nauki, lecz motywować. Wzorzec doskonałego nauczyciela wychowawcy jawi się nie tylko jak uniwersalny, lecz także ponadczasowy: może być wykorzystany w instytucjach edukacyjnych niezależnie od ich usytuowania geograficznego, przynależności kulturowej i wyznaniowej oraz czasów, gdyż nie straci na aktualności. Poznanie go pozwala też zrozumieć stanowisko kategorycznego sprzeciwu, jaki zgromadzenie zajęło wobec nadużyć seksualnych wobec nieletnich.
    Questo articolo è un tentativo di delineare il modello dell’educatore nella pedagogia dei Resurrezionisti. L’analisi degli scritti, delle lettere e dei sermoni dei suoi fondatori e membri più importanti mostra che questa figura deve dare l’esempio, interagire con gli studenti, avere rispetto e fiducia in loro, evitare la severità e i rimproveri, e non forzarli nell’apprendimento, ma motivarli. Questo concetto di educatore appare non solo universale, ma anche intramontabile. Può essere utilizzato nelle istituzioni educative indipendentemente dalla loro ubicazione geografica, dall’appartenenza culturale e religiosa e dai tempi, perché non perderà la sua attualità. La conoscenza di questo aspetto ci permette anche di comprendere la posizione di categorica opposizione che la Congregazione ha assunto nei confronti degli abusi sessuali sui minori.
    This article is an attempt to outline the model of an educator in the pedagogy of the Resurrectionists. The analysis of the writings, letters and sermons of its outstanding founders and members show that this figure should lead by example, interact with students, trust and respect them, avoid severity and scolding, and not force them into learning, but motivate them. This concept of the educator appears not only as universal, but also timeless. It can be used in educational institutions regardless of their geographical location, cultural and religious affiliation, and times, because it will not lose its relevance. Knowing this also allows us to understand the position of categorical opposition that the Congregation took to sexual abuse against minors.
    Źródło:
    Facta Simonidis; 2023, 16, 3; 9-22 (pol); 189-202 (eng)
    1899-3109
    Pojawia się w:
    Facta Simonidis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies