Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Wawrzyniak, U." wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-2 z 2
    Tytuł:
    Czy somatosensoryczne potencjały wywołane mogą być wskaźnikiem rokowniczym u chorych na stwardnienie rozsiane poddanych kuracji immunomodulującej?
    Whether somatosensory evoked potentials can be a prognostic indicator in patients with immunomodulating therapies of multiple sclerosis?
    Autorzy:
    Kuczko-Piekarska, Ewelina
    Niezgodzińska-Maciejek, Anna
    Maciejek, Zdzisław
    Wawrzyniak, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1057795.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    demyelinating lesions
    immunomodulating therapy (DMT)
    magnetic resonance
    multiple sclerosis
    visual evoked potential (VEP)
    stwardnienie rozsiane
    ogniska demielinizacyjne
    rezonans magnetyczny
    wzrokowe potencjały wywołane (WPW)
    leczenie immunomodulacyjne (DMT)
    Opis:
    Background: Based on clinical studies published to date, it is assumed that immunomodulation therapy (DMT) is effective in the treatment of relapsing-remitting form of multiple sclerosis. The aim of this study was an analysis of predictive value of somatosensory evoked potentials (SEP) in patients treated for two years with interferon (INF β-1a, IFN β-1b) and glatiramer acetate (GA). Material and methods: The study included 106 patients (35 men, 71 women, aged 18-54 years) diagnosed with multiple sclerosis, undergoing an at-least 2-years’ DMT treatment (IFN β-1a, IFN β-1b, GA). Results: Before treatment, normal SEP response was noticed in 37 patients (35%) and abnormal values – in 69 patients (65%). In the study group, 32 patients (30.1%) had a relapse during follow-up. In this group 6 patients had baseline normal SEP value, and others had abnormal SEP value. At the end of DMT, in normal baseline SEP group, the disease progression (defined as progression at least 1 point in EDSS scale) was seen in 8 patients, while inabnormal SEP group – in 18 patients. Conclusions: In patients with baseline abnormal SEP, relapses during DMT therapy were more frequent than in those with normal SEP.
    Wstęp: Na podstawie dotychczasowych badań uważa się, że terapia lekami immunomodulacyjnymi (DMT) jest skuteczna w leczeniu postaci rzutowo-remitującej stwardnienia rozsianego. Celem pracy była ocena wartości rokowniczej somatosensorycznych potencjałów wywołanych (SSPW) u chorych w czasie 2-letniej kuracji interferonami beta (1a i 1b) oraz octanem glatirameru. Materiał i metody: Materiał kliniczny stanowiło 106 pacjentów (35 mężczyzn i 71 kobiet) w wieku 18-54 lat, z ustalonym rozpoznaniem stwardnienia rozsianego, poddanych co najmniej 2-letniej kuracji immunomodulującej. Wyniki: Przed wdrożeniem leczenia prawidłową wartość SSPW odnotowano u 37 (35%), zaś nieprawidłową – u 69 chorych (65%). W badanej grupie u 32 pacjentów (30,1%) wystąpił w trakcie kuracji rzut choroby. Spośród nich 6 osób miało wyjściowo prawidłowy wynik SSPW, zaś u pozostałych stwierdzono wynik nieprawidłowy. Po zakończeniu DMT w grupie z wyjściowo prawidłowym SSPW zaobserwowano pogorszenie stanu neurologicznego (ocenione jako progresja EDSS >1,0 w stosunku do oceny przed leczeniem) u 8 chorych, zaś w grupie z wyjściowo nieprawidłowym SSPW – u 18 chorych. Wnioski: W grupie pacjentów z wyjściowo nieprawidłowym wynikiem SSPW rzut choroby w trakcie leczenia immunomodulacyjnego wystąpił znacznie częściej niż w grupie z prawidłowym wynikiem SSPW.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2012, 12, 1; 22-25
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Analiza przebiegu choroby oraz zmian w obrazie rezonansu magnetycznego mózgu i rdzenia szyjnego u chorych na stwardnienie rozsiane leczonych interferonem beta, octanem glatirameru
    Analysis of disease course and of change in MRI scans of the brain and of the cervical spinal cord treated with beta interferons, glatiramer acetate
    Autorzy:
    Wawrzyniak, Sławomir
    Maciejek, Zdzisław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1058142.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    glatiramer acetate
    multiple sclerosis
    treatment
    stwardnienie rozsiane
    leczenie
    interferon β-1a
    interferon β-1b
    octan glatirameru
    Opis:
    Multiple sclerosis (MS) is a chronic disease of the central nervous system, it is the main cause of “non-injury” disability in the young adults’ population. As shown in clinical studies, the disease course may be changed by so-called disease modifying drugs (DMD): beta-interferons (IFN-β-1a and IFN-β-1b) as well as glatiramer acetate (GA). The purpose of this work was to analyse the course of the disease and changes in magnetic resonance imaging (MRI) scans of the brain and of the cervical spinal cord in patients with relapsing-remitting multiple sclerosis (RRMS) during a 2-year DMD therapy. The following therapies were evaluated: IFN-β-1b (250 μg), IFN-β-1a (44 mg), IFN-β-1a (30 μg) and GA (20 mg). The study duration was 24 months. The study was performed in 118 patients with RRMS. Mean patient age was 29.0±8.6 (18-50) years with disease duration of 3.4±1.6 years. The patients were treated as follows: 20 patients received IFN-β-1a (30 μg), 40 – IFN-β-1b (250 μg), 33 – IFN-β-1a (44 μg) and 25 – GA (20 mg). The female patients predominated in the study group – 66.1%. EDSS score before treatment was 2.3±0.9. The annualised relapse rate (ARR) for the entire study group was 0.82. The study showed similar effects of particular drugs on the evaluated parameters. After 2-year treatment the EDSS value was 2.6±1.3 points (an increase by 0.3 points). The value of the ARR decreased to 0.55 (a reduction by 32.9%). A significant difference in disease progression was found in MRI scans: at 1 year in 87.0% patients without progression and 42.9% patients in 2 year. The results of this study showed the following: similar effects of particular drugs, treatment with disease modifying drugs has a stabilising effect on disability progression only in some patients, a favourable effect of DMD on slow-down of the disease duration was observed during the second year of treatment and the relapses are the most important clinical indicator of disease unresponsiveness.
    Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM) to przewlekła choroba ośrodkowego układu nerwowego, stanowi też główną przyczyną niepełnosprawności (nieurazowej) w populacji młodych dorosłych. Lekami, które zgodnie z wynikami badań klinicznych mają wpływ na przebieg choroby, są: interferony beta (IFN-β-1a i IFN-β-1b) oraz octan glatirameru (GA). Celem pracy była analiza przebiegu choroby oraz zmian w obrazie rezonansu magnetycznego (RM) mózgu i rdzenia szyjnego u chorych z postacią rzutowo-remisyjną stwardnienia rozsianego (RRSM) u chorych w przebiegu 2-letniej terapii lekami immunomodulującymi (DMD): IFN-β-1b (250 μg), IFN-β-1a (44 μg), IFN-β-1a (30 μg) oraz GA (20 mg). Badanie trwało 24 miesiące. Materiał kliniczny stanowiło 118 chorych z RRSM. Grupa chorych, u których włączono leczenie, to: 20 osób leczonych IFN-β-1a (30 μg), 40 – IFN-β-1b (250 μg), 33 – IFN-β-1a (44 μg) i 25 – GA (20 mg). W badanej grupie przeważały kobiety – 66,1%. Średni wiek chorych wynosił 29,0±8,6 (18-50) roku; wartość EDSS w chwili rozpoczęcia leczenia – 2,3±0,9 pkt; roczny wskaźnik rzutów (ARR) – 0,82. W badaniu stwierdzono podobny wpływ poszczególnych leków na oceniane parametry. Po dwóch latach leczenia wartość EDSS wyniosła 2,6±1,3 pkt (wzrost o 0,3 pkt). Zaobserwowano zmniejszenie rocznego wskaźnika rzutów (ARR) do 0,55 (redukcja o 32,9%). Stwierdzono wyraźną różnicę progresji choroby w ocenie RM – po pierwszym roku progresję stwierdzono u 87,0% chorych, po drugim roku leczenia – u 42,9%. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że badane leki działają podobnie na postęp choroby, leczenie DMD wpływa stabilizująco na narastanie niesprawności tylko u części chorych, korzystny wpływ leczenia immunomodulującego obserwowano szczególnie w drugim roku leczenia, a obecność nowych rzutów choroby w trakcie kuracji jest najważniejszym klinicznym wykładnikiem braku odpowiedzi na leczenie.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2010, 10, 3; 134-144
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-2 z 2

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies