Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Piotrowska, Anna" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Proper name
    Imię własne
    Autorzy:
    Szyjkowska-Piotrowska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2041839.pdf
    Data publikacji:
    2021-11-25
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    discourse
    CDA
    art
    philosophy
    dyskurs
    KAD
    sztuka
    filozofia
    Opis:
    It could be said that discourse used to be understood as some kind of a “hyper-cloud” produced by many people speaking and writing within the domain of certain problems, whereas today it seems more “custom-made” and divided into smaller entities. This tendency is probably an integral part of the development of CDA and a consequence of its being well-adapted to various interdisciplinary studies, among them art practices. And yet it seems that the blurred, non-personal quality of discourse which highlights the collecti- ve aspects of language and thinking still lingers also in the realm of artistic practices. Therefore, while in the nets of discourse, an artist and/or a work of art need to negotiate the possibility to retain the idiom of individual practice
    Można powiedzieć, że rozumienie dyskursu kilkanaście lat temu przypominało swego rodzaju „hiper-chmurę” wytwarzaną przez wiele mówiących i piszących osób, podczas gdy dziś wydaje się on znacznie bardziej „skrojony na miarę” i podzielony na coraz mniejsze części. Tendencja ta jest prawdopodobnie integralną częścią rozwoju KAD i konsekwencją jego adaptacji do różnych badań interdyscyplinarnych, w tym praktyk artystycznych. Jednak wydaje się, że „hiper-zamglona” jakość dyskursu, który podkreśla kolektywne aspekty języka i kolektywne aspekty myślenia, utrzymała się także w sferze praktyk artystycznych. To, co należy negocjować w sieci dyskursu to możliwość zachowania przez artystę i dzieło sztuki idiomu indywidualnej praktyki
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 49-58
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Antyportret w wersji literackiej
    Literary version of the antiportrait
    Autorzy:
    Szyjkowska-Piotrowska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/645467.pdf
    Data publikacji:
    2015-09-07
    Wydawca:
    Fundacja Terytoria Książki
    Opis:
    In The Cinnamon Shops reader can find both echoes of the classic images of faces, referring to the tradition of physiognomy and tradition of portrait painting, as well as images of faces belonging to the species of antiportrait, scuffing the boundary between inside and outside. They can be treated as a treatments designed for breaking mimesis, as well as questioning the possibility of expression. Without the division on the interior and the exterior can not be said about extracting internal outside – what is after all the essence of expression. Sometimes treatments developed by Schulz can be perceived as a game of interpenetrating appearances, another time – as a sense of omnipresence of meaning.
    Źródło:
    Schulz/Forum; 2015, 6; 34-42
    2300-5823
    Pojawia się w:
    Schulz/Forum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Schulz w kilku tropach
    Schulz in Several Tropes
    Autorzy:
    Szyjkowska-Piotrowska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/645838.pdf
    Data publikacji:
    2017-03-01
    Wydawca:
    Fundacja Terytoria Książki
    Opis:
    Schulz’s fiction is methodologically as radical as writing on the boundary of the conscious and the unconscious can be. But does it make sense to talk about Schulz’s methodology? If the answer is yes, one may use for that purpose such concepts as metaphor, analogy, logos, oxymoron, and metamorphosis. They may help us discover the logic of Schulz’s stories, which is logic in a broad sense of the term, more the movement of the logos than a theory of making statements. The concepts mentioned above are not labels: they describe elegant and impressive ways of escaping from reason, taken with its help. All this can be etymologically motivated: the ancient Greek concept of logos refers to reason, speech, and discourse. It is ambiguous since the root verb légein means (1) to connect, to bring together; (2) to select, to calculate.
    Źródło:
    Schulz/Forum; 2017, 9
    2300-5823
    Pojawia się w:
    Schulz/Forum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Neo/modernism – philosophical awareness in art
    Neo/modernizm - filozoficzna świadomość w sztuce
    Autorzy:
    Szyjkowska-Piotrowska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593825.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    modernism
    postmodernism
    neomodernism
    art
    philosophy
    modernizm
    postmodernizm
    neomodernizm
    sztuka
    filozofia
    Opis:
    We are confronting a major problem with naming the artistic and philosophical moment we have found ourselves in. It should be perceived as significant that the numerous names for the artistic and philosophical responses to modernity pose as their goal the end of post- modernism – as if they were to heal modernism of its disease. Therefore, there have appeared numerous names for “the now”: metamodernism, hypermodernism, remodernism, transmodernism or neomodernism – to enumerate just some of the proposed ones. They position themselves in-between challenge and extension, providing a critique – but also constructive scenarios that appropriate certain themes and methods. The interplay of resistance and perpetuation is ambiguous in all these instances. Nevertheless, the general stance is that their emergence is an attempt to transgress modernism and postmodernism. The problem with neomodernism is already based on the problem with modernism and the unanswered, open questions inherited from it. We are probably living in a trap that we invented ourselves – an interpretation ad infinitum. We may argue, however, that the most important feature of modernist art is that it is philosophical. It has the all-questioning, anaesthetic character. It could be called self-awareness of art or iconoclasm of art. The gaze (seeing) and thinking become one, thought is in the forms. Neomodernism may be a better name for what is happening than the crisis of art.
    Doświadczamy obecnie poważnego problem związanego z nazwaniem artystycznego i filozoficznego momentu, w którym się znaleźliśmy. Znaczący wydaje się fakt, że liczne nazwy artystycznych i filozoficznych odpowiedzi na nowoczesność dają sobie za cel zakończenie postmodernizmu – tak jakby miały wyleczyć modernizm z jego choroby. Nazwy, które pojawiły się, aby opisać nasze “teraz” to: metamodernizm, hypermodernizm, remodernizm, transmodernizm czy neomodernizm. Propozycje te stanowią zarazem krytykę jak i kontynuację dotychczasowych trendów. Każdorazowo dialektyczna gra pomiędzy oporem i kontynuacją jest wieloznaczna i skomplikowana. Jednakże ich pojawienie się w sposób ogólny można wiązać z przekraczaniem modernizmu i postmodernizmu. Problem z neomodernizmem oparty jest na nierozwiązanym problemie z modernizmem; odziedziczone zostają te same pytania. Wygląda na to, że żyjemy w pułapce, którą sami wymyśliliśmy, jest nią interpretacja ad infinitum. Można argumentować, że najważniejszą cechą modernistycznej sztuki jest jej filozoficzność, podający wszystko w wątpliwość anestetyczny charakter. Można nazwać ową filozoficzność samoświadomością sztuki lub jej ikonoklastycznością. Wzrok (patrzenie) i myślenie stają się jednym, myśl zawiera się w formach. Być może neomodernizm to lepsza nazwa na to co obecnie się dzieje niż “kryzys”.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 23-36
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Art of Participating in Silence
    Sztuka partycypacji w ciszy
    Autorzy:
    Szyjkowska-Piotrowska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593875.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    cisza
    sztuka
    uczestnictwo
    partycypacja
    silence
    art
    participation
    Opis:
    The purpose of the essay is to use associations related to silence in order to ascertain whether “participation/participation in silence” is in fact an oxymoron. First, the reflection focuseson the possible meanings of silence. The author proposes treating silence as a performative (non)act of speech. She then uses the criteria developed by J.L. Austin to demonstrate the performative and abstract (and therefore not narrative or descriptive) nature of silence. Secondly, the expression “participation in silence” is considered in the light of Aristotle's views on the individual-community axis. Finally, earlier reflections are used to identify the links between silence and art. John Cage's 4'33 is a selected example, though not the only one. It turns out that participation in silence is not an oxymoron.
    Artykuł w formie eseistycznej ma na celu użycie skojarzeń związanych z ciszą, aby sprawdzić czy „partycypacja/uczestnictwo w ciszy” w istocie jest oksymoronem. Najpierw tematem refleksji stają się możliwe znaczenia ciszy. Autorka proponuje traktowanie ciszy jako performatywnego (nie)aktu mowy. Używa następnie kryteriów wyłonionych przez J. L. Austina, aby ukazać performatywny i abstrakcyjny (a zatem nie narracyjny lub opisowy) charakter ciszy. W drugim rzędzie, wyrażenie „partycypacji w ciszy” zostaje przemyślane w świetle poglądów Arystotelesa dotyczących osi jednostka – wspólnota. Na końcu wcześniejsze refleksje zostają użyte do wydobycia powiązań ciszy ze sztuką. Wybranym – choć nie jednym – przykładem jest 4’33 Johna Cage’a. Okazuje się, że uczestniczenie w ciszy nie jest oksymoronem.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 75-82
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Narratives - stories of stones and humans
    Narracje. Historie kamieni i ludzi
    Autorzy:
    Szyjkowska-Piotrowska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1366162.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-02
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    narrative
    metamorphosis
    sense-making
    sequence
    visual arts
    narracja
    metamorfoza
    tworzenie sensu
    sekwencja
    sztuki wizualne
    Opis:
    When considering the notion of narrative in the visual arts, a rather important problem is encountered: how can an isolated whole like a canvas, an installation or a sculpture be analyzed in terms of narrative and, hence, in terms of a sequence? The article aims to show that the problem of a sequence versus an isolated item in the visual arts can be solved through the mode of implicit anticipation of the future and implicit recognition of the past. That is to say, although it is difficult to consider a sequence structure concerning an isolated item like a canvas or an installation, it is possible to think of it as embedded in a more abstract sequence, wherein the work of art is a ‘moment’ between the past and the future implicitly present in it. I would also like to argue that the most important part of narrative is not so much the technical aspect of its sequence-bound structure, but rather that which is implicit to the definition of narrative: that, above all, narrative is a symptom of a compulsion to make sense of the world.
    W przypadku sztuk wizualnych kwestia narracyjności napotyka istotny problem: jak można analizować wyodrębnioną całość, taką jak chociażby płótno, instalacja czy rzeźba, w kategoriach sekwencji? Chciałabym pokazać, że problem sekwencji wobec wyizolowanego przedmiotu w sztukach wizualnych można rozwiązać poprzez przewidywanie przyszłości i rozpoznanie przeszłości. Oznacza to, że chociaż trudno jest rozważać strukturę sekwencji dotyczącą pojedynczego przedmiotu, takiego jak płótno lub instalacja, można o nim myśleć jako o bardziej abstrakcyjnej sekwencji, w której dzieło sztuki jest ‘chwilą’ pomiędzy przeszłością i przyszłością implicite w nim obecnymi. Chciałabym również argumentować, że najważniejszą częścią tego, co jest narracją, nie tyle stanowi techniczny aspekt jej struktury związanej z sekwencją, ale raczej ten, który nie jest obecny w definicji narracji: przede wszystkim narracja ukazuje kompulsywną potrzebę tworzenia sensu świata.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2020, 22; 27-37
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies