Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "paleontologia" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Ontogenetic development of the thecal structures in caryophylliine scleractinian corals
    Autorzy:
    Stolarski, J
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21776.pdf
    Data publikacji:
    1995
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    budowa anatomiczna
    korale szesciopromienne
    kostosepty
    budowa mikrostrukturalna
    Flabellidae
    paleontologia
    Caryophylliidae
    ontogeneza
    Opis:
    At the initial stage of ontogeny, in Caryophylliidae (Miocene Caryophyllia salinaria, C. depauperata, Recent C. berteriana) and Flabellidae (Miocene Flabellum roissyanum Recent Jauania cailleti), wall and septa are formed simultaneously, and their trabecular structure is coalesced (marginothecal wall). At subsequent juvenile stage in Caryophylliidae the presence of the extensive exosarc enables formation of costo-septa and, in consequence, formation of trabeculotheca. Trabeculotheca consists of fragments of primordial wall located between the costosepta. The trabeculothecal segments vanish in the adult stage in the majority of corals when the septothecal wall is formed by thickening of the costo-septa. In others, however, marginotheca can be present throughout the whole ontogenetic sequence (C. salinaria). Most Flabellidae are characterized by limited expression of exosarc and the presence of marginothecal wall up to the adult stage. The origin of 'flabellid' organization in Caryophylliina may result from a simple modification of ontogeny - extention of initial morphology to later ontogenetic stages. Such corals could develop several times, and the Flabellidae may be polyphyletic
    U sześciopromiennych korali z rodzin Caryophylliidae oraz Flabellidae ściana i septa tworzą się jednocześnie na płytce podstawowej i wykazują ciągłość budowy mikrostrukturalnej (ściana typu marginotekalnego). U Caryophylliidae obecność tkanek pokrywających szkielet od zewnątrz (egzosark) umożliwia, w następnej fazie wzrostu, tworzenie kostoseptów. Wzrost kostoseptów powoduje przerwanie pierwotnej ściany - resztki marginoteki oraz kostosepta formują ścianę typu mieszanego - trabekulotekę. W wyniku pogrubiania kostoseptów trabekuloteka ustępuje w ontogenezie miejsca septotece. Większość Flabellidae charakteryzuje się ograniczonym rozwojem egzosarku i obecnością marginoteki aż do stadium dorosłego. Młodociane cechy szkieletu doroslych flabelidów obejmują rownież słabo rozwinietą strukturę osiową, brak pali, rzadką i nie zróżnicowaną ornamentację bocznych powierzchni septów. Pochodzenie flabellidowej organizacji szkieletu w podrzędzie Caryophylliina mogło być rezultatem rozciągniecia młodocianej morfologii na późniejsze stadia rozwojowe. Do powstania tego typu modyfikacji ontogenetycznej mogło dojść w historii Caryophylliina kilkakrotnie, a Flabellidae w dotychczasowym rozumieniu mogą być grupę polifiletyczną.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1995, 40, 1; 19-44
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Evolutionary trends in the epithecate scleractinian corals
    Autorzy:
    Roniewicz, E
    Stolarski, J
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22890.pdf
    Data publikacji:
    1999
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    fald brzezny
    Scleractinia
    trias
    skamienialosci
    epiteka
    skleraktinia
    ewolucja
    polipy
    morfologia
    korale
    paleontologia
    mikrostruktura
    szkielet
    ontogeneza
    Opis:
    Adult stages of wall ontogeny of fossil and Recent scleractinians show that epitheca was the prevailing type of wall in Triassic and Jurassic corals. Since the Late Cretaceous the frequency of epithecal walls during adult stages has decreased. In the ontogeny of Recent epithecate corals, epitheca either persists from the protocorallite to the adult stage, or is replaced in post-initial stages by trabecular walls that are often accompanied by extra-calicular skeletal elements. The former condition means that the polyp initially lacks the edge zone, the latter condition means that the edge zone develops later in coral ontogeny. Five principal patterns in wall ontogeny of fossil and Recent Scleractinia are distinguished and provide the framework for discrimination of the four main stages (grades) of evolutionary development of the edge-zone. The trend of increasing the edge-zone and reduction of the epitheca is particularly well represented in the history of caryophylliine corals. We suggest that development of the edge-zone is an evolutionary response to changing environment, mainly to increasing bioerosion in the Mesozoic shallow-water environments. A glossary is given of microstructural and skeletal terms used in this paper.
    Zmiany w budowie ściany szkieletu Scleractinia, jakie obserwować można od triasu do dziś (Fig. 1-14), są wyrazem modyfikacji anatomicznych w budowie dystalnej części ich polipów. Pierwotnym typem ściany u skleraktinii, który występował niemal u wszystkich osobnicznych i faceloidalnych korali triasowych byla epiteka tworząca zewnętrzną część szkieletu (Fig. 1A, 6). Ciało polipa nie wykraczało poza granice epiteki, co w przypadku wielu rodzajów oznaczało, że zawarte ono było w obrębie niewielkiej przestrzeni wewnątrzkielichowej. Epiteka powstaje w bruździe epitekalnej dystalnego zafałdowania ścianki polipa, które można uwazać za zaczątkowy fałd brzeżny. Epiteka odróżnia się od innych ścian korali (1) miejscem tworzenia, (2) mikrostrukturą i (3) morfologią. Obecność epiteki u korali kopalnych i dzisiejszych stwierdza się na podstawie włóknistej (nietrabekularnej) struktury o wzroście dośrodkowym, lub morfologii jej zewnętrznej powierzchi pokrytej liniami przyrostowymi (Fig. 2-12). W ewolucji Scleractinia widoczny jest trend do otaczania szkieletu faldem ciała miękkiego, tzw. fałdem brzeznym (edge-zone), czego efektem jest redukcja, a następnie eliminacja pierwotnej ściany epitekalnej. Epiteka jest zastępowana przez ściany trabekularne, którym towarzyszą pozakielichowe złogi szkieletowe (np. tynk ścienny = tectura, patrz Fig. 1B i 4), bądź wchodzi w skład ścian złożonych, np. jako ściany epitekalno-paratekalne, epitekalno-septotekalne (Fig. 3, 11). Wydzielono pięć podstawowych modeli ontogenezy szkeletu kopalnych i współczesnych skleraktinii i rozpatrzono na ich tle gradacje w rozwoju fałdu brzeżnego (Fig. 15). Wyróżniono cztery stopnie w rozwoju fałdu brzeżnego: (I) preformacja fałdu brzeżnego w postaci dystalnego fałdu ściany; (II) uformowanie się fałdu brzeżnego o zmiennym zasięgu i braku/ograniczonej zdolności do tworzenia pozaściennych złogów szkieletowych; (III) pokrycie szkieletu przez fałd brzeżny posiadający zdolność wytwarzania tynku ściennego; (IV) redukcja zasięgu fałdu brzeżnego do strefy dystalnej szkieletu, z zachowaniem zdolności do wytwarzania tynku ściennego. Przemiany związane z wykształceniem się fałdu brzeżnego, a następnie jego rolę w tworzeniu szkieletu widać najpełniej w ewolucji Caryophylliina: od wyłącznie epitekalnych Volzeioidea (trias-dziś) do posiadających szkielet całkowicie otoczony fałdem ciała miękkiego Turbinoliidae (kreda-dziś). Rozwój fałdu brzeżnego mógł stanowić ewolucyjną odpowiedź korali na zmieniaące się warunki środowiska, głównie na nasilenie bioerozji w mezozoicznych środowiskach płytkowodnych. Dziś korale o wyłącznie epitekalnych ścianach występują jedynie w wodach głębokich bądź w środowiskach kryptycznych (np. Gardineria i niektóre Guyniidae).
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1999, 44, 2; 131-166
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Gardineria - a scleractinian living fossil
    Gardineria - zyjaca skamienialosc wsrod koralowcow szesciopromiennych
    Autorzy:
    Stolarski, J
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21007.pdf
    Data publikacji:
    1996
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Zardinophyllum zardini
    mezozoik
    trias
    paleozoik
    protoheterastreidy
    skamienialosci
    rugozy
    Gardineria
    szkielet
    mikrostruktura
    koralowce szesciopromienne
    paleontologia
    Opis:
    The basic architecture (Bauplan) and microstructure of the skeleton of Recent Gardineria are noticeably different from those of most other modern scleractinians. The wall of the Gardineria skeleton is entirely epithecate (non-trabecular), while in the majority of modern Scleractinia the epitheca is either absent or added to the main wall which usually is of trabecular nature. These different patterns of theca formation reflect significant anatomical differences in the peripheral parts of the polyp. The Bauplan of Gardineria pattern, exceptional in the modern scleractinian fauna, was widespread among early Mesozoic corals, particularly among the Triassic protoheterastraeids. Similar skeletons also occur in some late Palaeozoic rugosans (e.g., polycoeliids). Zardinophyllum zardini, an aberrant Triassic scleractinian coral, with a supposed rugosan septal insertion, supports the hypothesis of the rugosan origin of the Scleractinia
    Podstawowy plan budowy (Bauplan) i mikrostruktura szkieletu przedstawicieli współczesnego rodzaju Gardineria różni się zasadniczo nie tylko od Flabellidae do których rodzaj ten był zaliczany, ale od większości współczesnych Scleractinia. Gardineria ma wyłącznie epitekalną (nietrabekularną) ścianę, gdy u większości współczesnych koralowców sześciopromiennych epiteka nie występuje, albo rozwinięta jest obok podstawowej ściany, która ma budowę trabekularną. Różnice w budowie ściany u tych korali odzwierciedlają odmienną budowę brzeżnej, szkieletotwórczej części polipów. Koralowce wczesnomezozoiczne, w szczególności triasowe protoheterastreidy, powszechnie tworzyły szkielety o planie budowy podobnym do występującego u Gardineria. Rodzaj ten uznany został za formę reliktową uważanej za wymarłą nadrodziny Volzeioidea. Linię rozwojową Gardineria (Gardineriidae fam. n.) reprezentują w stanie kopalnym: wczesnokredowy rodzaj Adkinsella, wczesnojurajski Rodinosmilia, a być może również środkowojurajski Kraterostrobilos. Szkielety o podobnej budowie tworzyły również niektóre późnopaleozoiczne rugozy, m.in. z rodziny Polycoeliidae. Znalezisko triasowego Zardinophyllum zardini, uważanego za aberantnego koralowca sześciopromiennego, o podobnym planie budowy co Gardineria, jednak o przypuszczalnie seryjnym (a nie cyklicznym jak u Scleractinia) sposobie przyrastania septów, przemawia za hipotezą o rugozowych korzeniach Scleractinia.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1996, 41, 4; 339-367
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Organic components of the skeleton of scleractinian corals - evidence from in situ acridine orange staining
    Substancje organiczne w szkielecie Scleractinia oraz ich wykrywanie metoda barwienia oranzem akrydynowym
    Autorzy:
    Gautret, P
    Cuif, J P
    Stolarski, J
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20779.pdf
    Data publikacji:
    2000
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Favia
    substancje organiczne
    Scleractinia
    metody badan
    diageneza
    Acropora
    korale
    rafy koralowe
    paleontologia
    szkielet
    oranz akrydynowy
    mikrostruktura
    oznaczanie
    wlokna szkieletowe
    barwienie
    Opis:
    Scleractinian skeleton is composed of mineral and organic phases. Using staining techniques (acridine orange dye) Johnston's (1980) pioneering observations of intraskeletal organic envelopes in Pocillopora damicornis coralla can be extended to two other coral reef genera i.e., Acropora and Favia. The concept of biologically mediated growth of coral skeleton stands in opposition to the purely mineralogic concept of fiber growth of Bryan and Hill (1941) widely applied until recently in geological and paleontological literature. Presence of active mineralizing organic components within the skeleton explains various patterns of microstructural organization more accurately than the mineralogic concept of 'crystal growth competition' of Barnes (1970) alone. Biochemical degradation of intraskeletal organic matrices is considered to be involved in the initial diagenesis of coral skeleton, and may explain selective silicification of the late Cretaceous Coelosmilia sp. from Poland.
    W dotychczasowej literaturze geologiczno-paleontologicznej poświęconej Scleractinia interpretacje dotyczace budowy mikrostrukturalnej szkieletu oparte były o model zaproponowany przez Bryan i Hill (1941). Według tego modelu, tworzenie włókien szkieletu korali tłumaczą reguły fizyko-chemiczne obowiązujące w trakcie czysto abiotycznej krystalizacji - np. "wzrost kompetencyjny" kryształów (Constantz 1986), zaś biologiczna regulacja sprowadza się jedynie do inicjowania centrów kalcyfikacji ("zarodków krystalizacji"). Tymczasem, w literaturze biologicznej, wzrost szkieletu różnych organizmów, w tym korali, rozumiany był od dawna w kategoriach uzupełniających się aktywności fazy mineralnej i organicznej szkieletu. Szczególnie ważne były pod tym względem badania Johnstona (1980), który wykazał, że u Pocillopora damicornis obecne są organiczne otoczki pęków włókien, które wnikają wgłąb szkieletu oraz, że w marginalnej, wzrostowej jego części włókna szkieletowe przenika ,,organiczna siateczka" (organic meshwork). W niniejszej pracy potwierdzamy obserwacje Johnstona (1980) dotyczące występowania organicznych otoczek pęków włókien szkieletowych. Ich obecność stwierdzamy w szkieletach współczesnych korali rafowych Acropora i Favia za pomocą metody barwienia oranżem akrydynowym. Na podstawie odmiennych widm fluorescencyjnych zabarwionych struktur organicznych wyróżniamy trzy główne rejony w szkielecie badanych korali: (1) centra kalcyfikacji, (2) włókna szkieletowe tworzące podstawową część septum, oraz (3) marginalną, wzrostową strefę szkieletu. Różnice w reakcji chromatycznej między zawartymi w tych rejonach strukturami organicznymi, szczególnie między organicznymi składnikami centrów kalcyfikacji i otoczkami pęków włókien, sugerują ich odmienny skład biochemiczny. Odmienne barwy fluorescencyjne otoczek pęków włókien u Favia i Acropora sugerują, że różnice biochemiczne między tymi strukturami mają podłoże taksonomiczne. Selektywne trawienie szkieletu z użyciem enzymów i kwasów organicznych, potwierdza zaś drugą obserwację Johnstona dotyczącą występowania substancji organicznej wewnątrz włókien szkieletu. Trawione w ten sposób włókna ukazują obecność mikronowej grubości warstewek organicznych, rytmicznie odkładanych w ich wnętrzu. Występowanie wewnątrzszkieletowych substancji organicznych ma znaczenie przy reinterpretacji szeregu tradycyjnych poglądów na temat diagenezy szkieletu korali. Rozpatrując czynniki wpływające na diagenezę należy uwzględniać nie tylko takie czynniki geochemiczne jak stabilność aragonitu/kalcytu w środowisku wodnym, obecność, skład i temperaturę roztworów wewnątrzporowych, ale również czynniki biochemiczne takie jak występowanie, przestrzenna konfiguracja i skład chemiczny substancji organicznych przenikających strukturę szkieletu. Substancje te, podlegają już w trakcie wzrostu szkieletu oraz po śmierci korala przemianom biochemicznym i przyczyniają się do kształtowania specyficznego mikrośrodowiska diagenetycznego w przestrzeniach wewnątrzszkieletowych. Przestrzenne ułożenie krzemionkowych otoczek pęków włókien oraz obecność krzemionki w strefie środkowej septum (rejonie występowania centrów kalcyfikacji) w skalcytyzowanym szkielecie Coelosmilia sp. z późnokredowych opok okolic Kazimierza Dolnego odzwierciedla rozmieszczenie struktur ogranicznych u współczesnych korali takich jak np. Favia. Sugeruje to, że wytrącenie krzemionki z nasyconego nią roztworu było następstwem rozkładu wewnątrzszkieletowych struktur organicznych i lokalnego obniżenia pH.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2000, 45, 2; 107-118
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies