Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Rozkowska, M." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Pachyphyllinae from the Middle Devonian of the Holy Cross Mts.
    Pachyphyllinae ze środkowego dewonu Gór Świętokrzyskich
    Pachyphyllinae iz srednego debona Sventokrzhiskikh Gor
    Autorzy:
    Rozkowska, M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20785.pdf
    Data publikacji:
    1956
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1956, 01, 4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Considerations on Middle and Upper Devonian Thamnophyllidae soshkina in Poland
    Rozważania ogólne dotyczące rodziny Thamnophyllidae soshkina w środkowym i górnym dewonie Polski
    Obshhie rassuzhdenija kasajushhiesja semejjstva Thamnophyllidae soshkina v srednem i verkhnem devone Polshi
    Autorzy:
    Rozkowska, M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23032.pdf
    Data publikacji:
    1957
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    Corals with horse-shoe dissepiments and resting on them trabecular fans , formerly included by the writer in the subfamily Pachyphyllinae Stumm, are now referred to the family Thamnophyllidae Soshkina. The systematic division of this family is given. An analysis of correlation between the number of septa and the diameter of calice or of tabularium (n/d or n/t) in genera Thamnophyllum Penecke, Macgeea Webster , Pexiphyllum Walther and Pachyphyllum Edward & Haime has made possible the determination of the range of individual variability and the elucidation of evolutionary tendencies within the quoted genera. The coefficient of correlation for particular species is of diagnostic value and may constitute their stratigraphical index . It has been established that species previously described and referred (Różkowska, 1953, 1956) to the genera - Pseudoacervularia Schluter and Pachyphyllum Edwards & Haime should be assigned to genus Pachyphyllum. Within this genus four groups of species , with peculiar, similar coefficients of correlation, should be differentiated. Conclusions concerning speciation have been deduced from biometrical treatment and from ontogenic and morphological studies. A description is given of the phyletic and chronological evolution of Thamnophylliae. In addition to material from the Holy Cross Mts. specimens collected at Dębnik and in the Sudeten were used by the writer for the present work.
    Praca niniejsza jest uzupełnieniem badań, których rezultaty ogłosiłam w latach 1953 i 1956. Podano wówczas opisy cech jakościowych gatunków rodziny Thamnophyllidae. Badania nad tą grupą Tetraeoralla trwały 10 lat; w toku pracy wyłoniły się różne ciekawe problemy, które przedstawiam obecnie. Nie są one jeszcze wyczerpujące, lecz będą może pomocne innym pracownikom w tej dziedzinie. W poprzednich pracach umieściłam wszystkie korality, mające dissepimenta w kształcie podkówek i na nich oparte wachlarze trabekularne, w podrodzinie Pchyphyllinae Stumm (rodzina Dysphyllidae Hill ). Obecnie , podobnie jak Soshkina (1941) i Schouppe (1956), wyodrębniłam je w samodzielną rodzinę Thamnophyllidae Soshkina. Podział systematyczny tej rodziny podałam w zestawieniu (str., 83).Korale są bardzo plastyczne, co wyraża się w wielkiej zmienności osobniczej i gatunkowej. Poza pracami Richtera (1916) i Voynovskiego -Krigera (1956), zmienność cech ilościowych nie doczekała się jeszcze szerszego opracowania. W niniejszej pracy przeprowadziłam analizę biometryczną cech ilościowych, łatwo dostępnych do pomiarów a mianowicie średnicy kielicha i liczby septów. Najpierw obliczyłam dla rożnych stadiów ontogenetycznych zmiany korelacji n/d , tj , stosunku między liczbą septów a średnicą kielicha , Porównałam dane biometryczne dolno- frańskiego gatunku Th : kozłowski i Różk . z Sitkowki i okazami tegoż gatunku z Wietrzni (ta b. 1- 4 i fig. 2). Współczynnik gatunkowy (Ms) dl a osobników z dwóch różnych środowisk jest prawie równy. Mała różnica świadczy o nieco młodszym wieku geologicznym okazów z Wietrzni. Opracowanie statystyczne wszystkich gatunków Thamnophyllum (tab. 5 fig . 3) dało następujące ważne wyniki . Wraz z wiekiem geologicznym warstw zmniejsza się współczynnik gatunkowy, lecz jest on stały dla tego samego gatunku, pochodzącego z równowiekowych warstw. Dla gatunków środkowo-żywieckich jest on nieco wyższy niż 3, dla frańskich zaś nieco wyższy niż 2; służyć więc może prawdopodobnie jako wskaźnik wieku geologicznego. Obiektywność gatunków została potwierdzona przez jednowierzchołkowe krzywe zmienności (fig . 4 i 5). Gatunki Thamnophyllum mają jednolita, ustabilizowaną ontogenezę i wykazują dość dużą , lecz nie zbyt urozmaiconą zmienność struktury. Na podstawie obserwacji ontogenezy, morfologii oraz tendencji rozwojowej gatunków stwierdziłam zasadnicze różnice taksonomiczne między rodzajami Thamnophyllum i Macgeea (tab. 7). Wskazują one wyraźną, na samodzielność obu rodzajów. Połączenie Thamnophyllum i Macgeea w jeden rodzaj Macgeea, jak to czyni Schouppe, nie jest wobec tego uzasadnione. Takie same badania przeprowadziłam dla gatunków rodzaju Macgeea (tab. 8 fig . 11). Współczynnik gatunkowy (Ms) powiększa się u form geologicznie coraz młodszych. Wypływa stąd wniosek , że w korelacji n/d w odniesieniu do liczby septów panuje allometria dodatnia . U Thamnophyllum, odwrotnie, panuje alometria ujemna. U Macgeea liczba septów wzrasta progresywnie podczas żywetu i franu , mimo że na początku franu występuje regresja . W ten sposób obserwuje się dwuetapowość w filogenezie tego rodzaju ; u Thamnophyllum natomiast rozwój posuwa się ortogenetycznie naprzód , bez zahamowania. Mając do dyspozycji liczne i dobrze zachowane okazy z rodzaju Macgeea można było przeprowadzić obserwacje w odniesieniu do ontogenezy, Wyniki są nastepujące: długość septum głównego zwiększa się progresywnie podczas żywetu i franu. Formy żyweckie wykazują pod tym względem podczas ontogenezy pewne wahania. We Franie septum glówne stabilizuje się jako septum dominujące (fig. 14-20). Rodzaje Thamnophyllum i Macgeea są gatunkowo urozmaicone i długotrwałe, dlatego badania biometryczne można było przeprowadzić kolejno u gatunków historycznie coraz młodszych. Rodzaj Pexiphyllum jest krótkotrwały i jeden tylko gatunek mógł dostarczyć okazów do analizy statystycznej. Jego współczynnik gatunkowy (Ms) jest względnie duży, zbliżony do wartości u Macgeea bathycalyx amabilis, co świadczy, być może, o regresji i pochodzeniu jego od rodzaju Macgeea (fig. 23 i 24). Zbadana została również zmienność cech ilościowych u przedstawicieli rodzaju Pachyphyllum. W 1953 r. zaliczyłam Thamnophyllinae o koloniach masywnych do dwóch rodzajów: Pachyphyllum i Pseudoacervularia Schluter. Badania biometryczne wykazały jednak, że gatunki te należą do jednego rodzaju Pachyphyllum, wśród którego wyróżnić można 4 grupy gatunków (fig. 25 i 26). Wśród dalszych , rozpatrzonych w niniejszej pracy zagadnień, wymienić należy problem specjacji. Uwydatnia się on najwyraźniej u gatunków rodzajów Thamnophyllum i Macgeea, ponieważ pojawiają się one w litologicznie różnych warstwach, lezących bezpośrednio jedne nad drugimi . U Thamnophyllum cechy ilościowe rozwijają się stopniowo i ortoselekcyjnie, są wobec tego funkcją czasu i selekcji. Cechy jakościowe zmieniają się bezkierunkowo, gdyż pojawiają się wraz ze zmianą środowiska, wykazują więc wyraźną adaptację. Zróżnicowanie gatunkowe jest dość duże, gdyż w środkowym żywecie dno morza ulegało ruchom pozytywnym i negatywnym; w związku z tym zmieniały się facje i osady , a równocześnie imigrowały gatunki przystosowane do danego środowiska. Gatunki Thamnophyllum rozwijają się stopniowo, czynnikami zaś specjacji są tu czas i środowisko wraz z selekcja i izolacją. Podobne wyniki uzyskałam w odniesieniu do rodzaju Macgeea. Tutaj jednak występuje, obok kierunkowej zmienności cech ilościowych, również stopniowa zmienność niektórych cech jakościowych . Taka płynność ewolucyjna utrudnia wyodrębnienie gatunków, zwłaszcza w żywecie . We franie cechy jakościowe są ustabilizowane i na podstawie pokroju koralitów i ich wewnetrznej morfologii gatunki można łatwiej odgraniczyć. Rozważania nad filogenezą rodziny Thamnophyllidae dały następujące wyniki. Niektóre rodzaje, jak Pachyphyllum i Protomacgeea, są typami kryptogenicznymi. U innych rodzajów nowe cechy jakościowe pojawiają się od najwcześniejszej ontogenezy i przyspieszają jej przebieg (Pexiphyllum). Powstanie niektórych rodzajów łączy się ze zjawiskiem cenogenezy (Pachyphyllum i Synaptophyllum). Pachyphyllum oddziela się dwukrotnie od konserwatywnego pnia Thamnophyllum: raz w środkowym żywecie, drugi raz we franie górnym (ewolucja interatywna ?). W obrębie podrodzin Thamnophyllinae i Macgeeinae tendencje rozwojowe są różne, a mianowicie : Thamnophyllinae rozbudowują kolonie krzaczaste w masywne, wchodzą w fację rafową i w końcu biorą czynny udział w budowie raf ; Macgeeinae natomiast rozbudowują aparat septalny, kolonii nie tworzą (poza kilku słabo rozgałęzionymi formami ) i nie występują w facji rafowej jako czynnik twórczy. W historycznym przeglądzie (tab. 10) tej rodziny stwierdza się, ze okresem najbardziej intensywnego jej rozwoju był środkowy żywet; występują wtedy już wszystkie 3 typy budowy : osobniczy, krzaczasty i kolonii masywnej . W czasie od środkowego eiflu do śr. franu dominują formy osobnicze i krzaczaste, które w górnym franie ustępują, a nisze płytkiego morza górno-frańskiego zajmowane są przez formy o koloniach masywnych. W Po1sce Thamnophyllidae przechodzą do famenu, wygasając z końcem górnego franu. Po okresach silnego zróżnicowania nie miały juz one zdolności przystosowania się do głębokich zmian , występujących w morzu fameńskim. Zbadano ,również Thamnophyllidae z innych obszarów dewonu Polski. Stwierdzono przy tym, że fauna Mokrzeszowa (Sudety) ma w górnym franie odmienny skład zespołowy, co wytłumaczyć można przystosowaniem się do innej facji, panującej w odciętej zatoce. Fauna Gór Świętokrzyskich i Dębnika natomiast we franie górnym jest identyczna, musiały więc tutaj istnieć podobne warunki facjalne. Z obserwacji paleogeografii wynika , ze Thamnophyldidae wystepują prawie na całym świecie, mają jednak swoiste wymagania ekologiczne. Nie występują bowiem w każdej facji płytkomorskiej dewonu Polski, gdzie natrafiamy na Tetracoralla . Thamnophyllidae w dewonie Polski znane są dotychczas tylko z obszaru kieleckiego, profilu Grzegorzowice-Skały, ze Śniadki, Dębnika i z Sudetów.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1957, 02, 2-3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Blastogeny and individual variations in tetracoral colonies from the Devonian of Poland
    Blastogeneza i zmnienność osobnicza w koloniach tetracoralla z dewonu Polski
    Blastogenez i izmenchivost' osobejj v kolonijakh chetyrekhlucheykh korallov iz devona Pol'shi
    Autorzy:
    Rozkowska, M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23060.pdf
    Data publikacji:
    1960
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    In order to investigate the process of blastogeny and individual variations in tetracoral colonies, comparative studies have been made of t he following forms from the Middle and Upper Devonian strata of Poland: Disphyllum geinitzi L. & S., Hexagonaria laxa Gurich, Hexagonaria laxa jurkowicensis n. subsp., Peneckiella minor kunthi (Dames) and Sudetia lateseptata n. gen., n.sp.
    W pracy opisana została morfologia, blastogeneza oraz zmienność osobnicza wewnątrzkolonijna u pięciu przedstawicieli Tetracoralla z dewonu Gór Świętokrzyskich i Sudetów. Materiał ten pozwolił poczynić ogólne obserwacje, dotyczące zagadnienia kolonijności, procesu blastogenezy, zmienności osobniczej w kolonii oraz cech diagnostycznych gatunkowych i rodzajowych. Istnieją grupy korali nie przejawiających zdolności pączkowania, obok innych, mających te zdolności, Do tych ostatnich należą Thamnophyllidae z rodzajami Peneckiella, Sudetia i Phillipsastraea. Kolonie ich , żyjące równocześnie, są faceloidalne, krzaczaste i masywne. Pokrój kolonii jest funkcją środowiska, a nie stadium filogenetycznego danego szczepu, Kolonie u Hexacoralla są bardziej progresywne, niż u Tetracoralla. U Tetracoralla osobniki oddzielone są epiteką i zachowują silną indywidualność ; u Hexacoralla zmniejsza się indywidualność osobników, gdyż łączy je wspólna pseudoteka i pojawia się peryteka. Wśród Tetracoralla tylko rodzina Thamnophyllidae (Soshkina, 1951) przejawia charakter heksakoraloidalny, gdyż brak tu epiteki, osobniki zaś połączone są pseudoteką. Ontogeneza oozoida jest u form kolonijnych mało znana. Przechodzi on przez stadium symetrii bilateralnej. Blastogeneza jest mniej prawidłowa. Początek wszystkich pączków jest intrakalicynalny. Dalszy jego rozwój jest różny u zbadanych tutaj rodzajów. Wśród nich wyróżnić można dwa typy pączkowania , zależnie od wytwarzania epiteki między pączkiem a koralitem pączkującym: typ disfyloidalny i typ tamnofyloidalny. Rozwój pączka może się odbywać w kolonii cerioidalnej między ścianami (paczki intermuralne), jak u Hexagonaria laxa, lub może wyjść poza kielich osobnika macierzystego, odchylając się odeń, zabierając jednak część jego septów, które się zachowują po stroni e zewnętrznej pączka. Jest to pączkowanie lateralne, jak u Disphyllm geinitzi. U form tamnofyloidalnych pączek lateralny zachowuje septa kielicha pączkującego po swojej stronie zewnętrznej i przyosiowej (Peneckiella minor kunthi). Przy pączkowaniu syringoporoidalnym (Sudetia latiseptata) pączek rozwija się jako wyrostek boczny, nie mający w ogóle septów w fazie najmłodszej . Zmienność osobnicza w obrębie kolon ii jest bardzo różnorodna: najmniejsza u form filojuwenilnych, u których istnieją struktury filogenetyczne młode, a najbardziej urozmaicona u filogerontycznych, u których pewne elementy ulęgają atrofii. Zmienność morfologiczna jest także nie tylko funkcją stadium filogenetycznego, lecz również środowiska. Polimorfizm bowiem jest niewielki w facji głębszego, cichego morza, natomiast znaczny w facji rafowej. Pojęcie genomorfu wprowadzone zostało przez Langa i Smitha (1930) dla dymorficznego rodzaju Lithostrotion, który w tej samej kolonii, obok osobników o budowie chrakterystycznej dla Lithostrotion, zawiera inne, o budowie takiej , jak u Diphyphyllum. Diphyphyllum jest tutaj genomorfem. Genomorfy rozpowszechnione są u form karbońskich: szerzej zostały opisane przez Sutheranda (1958) i Dobrolubowa (1949, 1958). Genomorfy wystepują w Peneckiella minor kunthi, gdzie obok planu budowy Thamnophyllum (dissepimenta horyzontalne i podkowiaste oraz wachlarze trabekul) zaznacza się nowa cecha, jaką stanowią dissepimenta penekielloidalne ; wypierają one dissepimenta tamnofyloidalne, przewyższając je liczbowo aż siedmiokrotnie. Obie struktury występują w jednym koralicie w różnych stadiach blastogenezy. U Sudetia lateseptata występują już tylko pęcherze penekielloidalne, lecz pojawia się nowy typ pączkowania intrakalicynalnego: syringoporoidalne pączki aseptalne ; natomiast blastogeneza taka, jak u Peneckiella, występuje juz tylko sporadycznie. Oba gatunki żyjące tuż obok siebie spokrewnione są bezpośrednio i powstały zapewne w drodze szybkiej ewolucji ; odpowiadają one dwu etapom rozwoju flilogenetycznego: od Thamnophyllum do Peneckiella i od Peneckiella do Sudetia . Rozwój i powstawanie genomorfów połączone jest prawdopodobnie ze zjawiskiem neotenii (Sutherland, 1958). Genomorfy są to uproszczone formy regresywne, pojawiające się przy końcu rozwoju szczepu, jak np. Peneckiella i Sudetia przy końcu ewolucji szczepu Thamnophyllum. Wielkie trudności wyłaniają się przy oznaczaniu gatunkowym form kolonijnych z następujących przyczyn: 1) amplituda zmienności jest różna, zwłaszcza duża u form filogerontycznych , a wiec warianty krańcowe można mylnie uważać za oddzielne gatunki; 2) zjawisko konwergencji występuje często u gatunków kolonijnych i jest powodem, ze gatunki należące do rożnych szczepów filogenetycznych bywają włączane do jednego rodzaju. Klasycznym przykładem jest polifiletyczny rodzaj Hexagonaria. Przy oznaczaniu gatunku należy uwzględnić cechy morfologiczne osobników dojrzałych i rozwój ontogenetyczny szeregu skorelowanych cech. Ważne jest też zbadanie zmienności fenotypowej, gdyż dla gatunku charakterystyczne są jednowierzchołkowe krzywe biometryczne. Podgatunek ma taki sam co gatunek plan budowy, jednakową mikrostrukturę i blastogenezę. Różnice ilościowe występują w przesunięciach linii allometrycznych oraz w krzywych biometrycznych, pokrywających się częściowo z krzywymi osobników typowych. Przykładem tego jest Thamnophyllum trigeminum Penecke, występujący w Polsce od żywetu do górnego franu i tworzący w tym czasie 5 podgatunków. Cechy diagnostyczne rodzaju są jakościowo bardziej uogólnione, zaś jego zasięg geograficzny duży. Obok cech charakteryzujących rodzinę, do której należy, ma on zarówno swoistą ontogenezę oozoidu, jak i blastogenezę oraz właściwy sobie pokrój kolonii. Zagadnienia te zbadane zostały na podstawie przeprowadzonej analizy morfologicznej 4 gatunków i 1 podgatunku, które scharakteryzować można jak następuje. Disphyllum geinitzi L. & S. (fig. 2- 8), z Sitkówki k. Ki elc (żyweckie wapienie zoogeniczne), tworzy kolonie faceloidalne. Blastogeneza jest na początku intrakalicynalna, jak u wszystkich Tetracoralla. Pączek już wcześnie w ontogenezie oddziela się epiteką od koralita macierzystego, Gatunek ten ma budowę prostą, bez śladów uwstecznienia. Żył on zapewne w nieco głębszym morzu. Zmienność osobnicza jest niewielka; przejawia się tylko w umieszczeniu tabul, w wielkości disseplmentow, w proporcji długości septów I i II rzędu oraz w grubości septów. Hexagonaria laxa Gurich (fig. 9-16), z Dziewek k. Siewierza (żyweckie rafy stromatoporoidowo- tabulatowe) , tworzy kolonie cerioidalne, przy czym poszczególne osobniki oddzielone są od siebie zwartą epiteką. Zmienność morfologiczna jest bardzo duża, gdyż forma ta znajduje się w stadium filogerontycznym i rozwijała się w środowisku niespokojnym, rafowym. Paczek pojawia się w narożach o silnie uwstecznionych septach lonsdaloidalnych , gdzie istnieją ponadto duże, lecz rzadkie dissepimenta. Już wcześnie pączek oddziela się od osobnika macierzystego epiteką, otoczoną po obu stronach pseudoteką. Przyrost liczby septów jest allometrycznie ujemny. Zmienność osobnicza przejawia się też w stosunku tabularium do dissepimentarium i w gęstości tabul i dissepimentów (jako reakcja na szybkość sedymentacji). Największą zmienność wykazują septa : zmienny jest stosunek długości septów I rzędu do II-go, ich grubość, liczba listewek, ich stopień rozpadu na kolce. Potwierdza się tu obserwacja Darwina (1859) i później Simpsona (1955), według której największa skala zmienności występuje w redukujących się organach. Hexagonaria laxa jurkowicensis n. subs p. (fig . 17- 19), z Jurkowic pod Opatowem (górno-żywecka rafa stromatoporoidowo-tabulatowa), tworzy kolonie cerioidalne. Te nowy podgatunek różni się od formy typowej nieco większymi rozmiarami kielichów (16 X 18 mm), tabulariow (7 mm), większą liczbą septów (do 20-tu I rzędu) i dalej posunięta atrofią septów. Septa II rzędu są nieco dłuższe, niż u formy typowej. Blastogeneza - jak u gatunku H. laxa, z tą różnicą, że pączki wyrastają promieniście z kielicha . Współczynnik n/d ma większą wartość, niż u formy z Dziewek, gdyż liczba septów jest większą, wobec czego linia allometrii jest nieco przesunięta w porównaniu z linią tą u formy typowej. Polimorfizm osobników jest bardzo duży , podobnie jak u formy typowej, lecz septa nie rozpadają się na kolce, ale na poprzeczne bryłki. Mikrostruktura septów jest disfyloidalna. Trabekule grube (0,2 mm) . Elementy strukturalne grube, o dużej zmienności. Forma ta rozwijała się w strefie kipieli. Peneckiella minor (Roemer) kunthi (Dames) (fig. 20-29), z Mokrzeszowa, D. Śląsk (górno-frańska rafa koralowa), tworzy kolonie faceloidalne. Blastogeneza jest tamnofyloidalna, tzn. pączek nie oddziela się od osobnika macierzystego epiteką, lecz łączy się z nim pseudoteką. Grube trabekule septalne (0,16 mm) tworzą niesymetryczne wachlarze. Przyrost septów podczas ontogenezy jest allometrycznie dodatni , w stadium efebicznym - ujemny. Polimorfizm jest bardzo duży, przejawiając się zwłaszcza w septach, które i tutaj ulegają uwstecznieniu . Poza tym ustępują charakterystyczne dla Thamnophyllum disepimenta horyzontalne i podkowiaste, wypierane przez nowe, bardzo proste dissepimenta penekielloidalne. Od farmy z Grund, której amplituda zmienności nie jest znana, odmiana z Mokrzeszowa różni się większą liczba septów. Sudetia lateseptata n. gen., n. sp . (fig. 30-33, szlify mikroskopowe nr 12 i 15), z Mokrzeszowa, D. Śląsk. Diagnoza holotypu: kolonia krzaczasta, o nieregularnie powyginanych koralitach, mających - przy średnicy 3,0-4,6 mm - 32-36 septów I i II rzedu. Gruba epiteka ; na pograniczu dissepimentarium i tabularium - pseudoteka wewnętrzna. Kielich głęboki, o płaskim dnie i stromych ścianach. Septa I rzędu krótkie, szerokie, z listewkami zasłoniętymi przeważnie stereoplazmą; septa II rzędu na ogól uwstecznione zupełnie. Jeden szereg dissepimentow penekielloidalnych ; tabule przeważnie kompletne, wklęsłe; niesymetryczne wachlarze trabekul; beleczki grubości 0,06-0,18 mm. Pączkowanie dwojakie: rzadziej lateralne, tamnofyloidalne, często syringoporoidalne , w najwcześniejszych zaś stadiach - aseptalne (fig. 30-43). Gatunek ten występuje w rafie wespół z P . minor kunthi. Osobniki obu form przyrastaj a do siebie. Krzaczaste kolonie i elementy szkieletowe silnie pogrubiałe odzwierciadla ja przystosowanie do życia w rafie. Pączki są dwojakie : lateralne, tamnofyloidalne - jak u P. minor kunthi oraz syringoporoidalne. Mają one budowę cystifyloidalną i są aseptalne. Po stadium aseptalnym następuje stadium brewiseptalne, kiedy pojawiają się septa krótkie , cienkie. U form dojrzałych septa są grube aż do zetknięcia się, septa zaś II rzędu wypadają prawie wszystkie. Podobne pączki aseptalne z budową cystifyloidalną opisała Soshkina (1955) u Peneckiella jevlanensis Bulvanker. Polimorfizm jest bardzo duży, widoczny w pokroju koralitow i budowie septów. Nowe dissepimenta penekielloidalne są natomiast bardzo jednolite. Przyrost liczby septow n/d i stosunek średnicy wolnej od septów przestrzeni osiowej (c) do średnicy koralita - są podobne jak u P.minor kunthi. Uwidocznione to jest na fig. 43.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1960, 05, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Famennian tetracoralloid and heterocoralloid fauna from the Holy Cross Mountains (Poland)
    Fameńskie tetracoralla i heterocorallia z Gór Świętokrzyskich
    Famenskie tetracoralla i heterocorallia iz Sventokrzhiskikh Gor (Polsha)
    Autorzy:
    Rozkowska, M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21476.pdf
    Data publikacji:
    1969
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Famennian
    tetracoralloid fauna
    heterocoralloid fauna
    Holy Cross Mountains
    biostratigraphy
    phylogenesis
    systematics
    Polska
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1969, 14, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Marisastridae n.fam. and Marisastrum n.gen. (Devonian corals)
    Marisastridae n.fam. i Marisastrum n.gen. (korale dewońskie)
    Marisastridae n.fam. i Marisastrum n.gen. (devonskie korally)
    Autorzy:
    Rozkowska, M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23148.pdf
    Data publikacji:
    1965
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    paleontology
    Marisastridae
    Marisastrum
    new genus
    Ceratophyllum
    Devonian
    coral
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1965, 10, 2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Genus Disphyllum de Fromentel (Rugosa) in the Devonian of Poland and its distribution
    Rodzaj Disphyllum de Fromentel (Rugosa) w dewonie Polski i jego rozprzestrzenienie
    Rod Disphyllum de Fromentel (Rugosa) iz devona Polshi i ego tasprostranenie
    Autorzy:
    Rozkowska, M.
    Fedorowski, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21979.pdf
    Data publikacji:
    1972
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1972, 17, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies