Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Lukin, Siarhei" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Geneza i kierunki rozwoju turystyki wiejskiej w Polsce
The genesis and directions of development of rural tourism in Poland
Autorzy:
Roman, Antoni
Lukin, Siarhei
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/2168597.pdf
Data publikacji:
2016-12-01
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Tematy:
turystyka wiejska
agroturystyka
ekoturystyka
etnoturystyka
zdrowie
rehabilitacja
rural tourism
agrotourism
ecotourism
ethnotourism
health
rehabilitation
Opis:
Turystykę na wsi, inaczej turystykę wiejską stanowi aktywność usługowa w zakresie wypoczynku, odpoczynku na wsi, którą determinują zasoby gospodarstw rolnych, bogactwo przyrodnicze, w tym krajobrazu, wartości kulturowe i infrastrukturalne. Związana ona jest ze zdrowiem, określanym jako „dobrostan, czyli stan pełnego, dobrego samopoczucia fizycznego, psychicznego i społecznego, a nie wyłącznie brak choroby czy niedomagania”. O znaczeniu turystyki wiejskiej w gospodarce polskiej świadczy rozwój podmiejskich letnisk i ośrodków turystyki zapoczątkowany w XIX wieku i w połowie XX wieku.
Tourism in the countryside, or rural tourism is an leisure service activity, rest in the countryside, which is determined by the resources of farms, its natural wealth, including the landscape, cultural values and infrastructure. If is associated with health, referred to as "welfare, which is a state of complete physical well-being, mental and social, not merely the absence of disease or infirmity.” The importance of rural tourism in the Polish economy determines a growth of suburban summer resorts and tourist centers began in the nineteenth century and the mid-twentieth century.
Źródło:
Kreatywność i przedsiębiorczość w ergoterapii i kulturoterapii a turystyka zdrowotna na wsi; 9-32
9788394480110
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ergoterapia w turystyce wiejskiej
Ergo therapy in rural tourism
Autorzy:
Roman, Antoni
Lukin, Siarhei
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/2168606.pdf
Data publikacji:
2016-12-01
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Tematy:
turystyka wiejska
ergoterapia
ginące zawody
rural tourism
ergotherapy
vanishing professions
Opis:
Ergoterapia (inaczej terapia pracą, terapia przez zajęcia manualne z wykorzystaniem zasad ergonomii) dotyczy usprawniania organizmu ludzkiego przez pracę w ramach zajęć praktyczno-technicznych, które są używane jako narzędzie, podstawowy instrument do wywołania, osiągnięcia pozytywnych, oczekiwanych zmian w postawach i zachowaniu (działaniu) człowieka, natury fizycznej, psychicznej i społecznej. W zajęciach terapeutycznych na wsi w zakresie ergoterapii można wykorzystywać różne techniki w ramach tzw. „ginących zawodów”.
Ergo-therapy (or work - therapy, therapy through manual classes using ergonomic principles) concerns the improvement of the human body by working in practical and technical classes, that are used as a tool, a basic instrument to produce, achieve positive, expected changes in attitudes and behavior (actions ) of the human in physical, psychological and social nature. The therapeutic activities in the countryside in the field of ergotherapy can use a variety of techniques in the relations to of the so-called. "Vanishing professions”.
Źródło:
Kreatywność i przedsiębiorczość w ergoterapii i kulturoterapii a turystyka zdrowotna na wsi; 112-125
9788394480110
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kreatywność i przedsiębiorczość w ergoterapii i kulturoterapii a turystyka zdrowotna na wsi
Autorzy:
Roman, Antoni
Mantur, Maria
Lukin, Siarhei
Roszkowska-Mądra, Barbara
Hermanowicz, Adam
Karpowicz, Joanna
Roman, Bartłomiej
Banasiuk, Joanna
Goc, Mateusz
Data publikacji:
2016-12-01
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Opis:
Leczenie i usprawnianie osób chorych, niepełnosprawnych, niesamodzielnych lub niedostosowanych społecznie może być farmakologiczne i (lub) bezlekowe tj. za pomocą terapii zajęciowej. Prowadzenie zajęć terapeutycznych przekłada się na ograniczenie negatywnych postaw i zachowań społecznych, zmniejszenie stopnia kalectwa i liczby osób niezdolnych do pracy oraz przyspiesza ich powrót do zdrowia i aktywności społecznej, w tym zawodowej. Podnosi sprawność zatrudnionych, inaczej wydajność pracy, co jest ważne nie tylko z punktu widzenia jednostki ludzkiej, lecz także gospodarki. Terapia zajęciowa wywodzi się od słów: grec. therapeuéin – opiekować się kimś, troszczyć się o kogoś oraz leczyć i ang. therapy – postępowanie lecznicze wpływające na samopoczucie jako jeden ze wskaźników zdrowia bez użycia środków farmakologicznych lub ingerencji chirurgicznej wobec osób, które źle się czują pod względem fizycznym, psychicznym i są niedostosowane (nieprzystosowane) społecznie. To specjalistyczne i zorganizowane działania i czynności, prowadzone przez terapeutę zajęciowego mają na celu osiągnięcie pełnej sprawności fizycznej, psychicznej i społecznej oraz ogólnej aktywności, zadowolenia, satysfakcji oraz radości z życia. Dotyczy ona stosowania różnego rodzaju zajęć opartych na pracy fizycznej i wysiłku intelektualnym jako elementów leczenia i usprawniania organicznego (fizycznego, biologicznego), psychicznego i społecznego, a także zapobieganie bezczynności i nudzie przez zachęcanie do aktywności oraz umożliwienie korzystnego, aktywnego i przyjemnego spędzenia czasu wolnego. Zajęcia tego typu powinny być dostosowane do zainteresowań, możliwości, wieku i potrzeb osoby podopiecznej. Pojęcie terapii zajęciowej jest szersze w stosunku do rewalidacji i resocjalizacji. Wcześniej terapia zajęciowa była stosowana w lecznictwie psychiatrycznym. Obecnie stanowi ona jeden z działów rehabilitacji leczniczej w szpitalach, sanatoriach, prewentoriach i ośrodkach rehabilitacyjnych. Prowadzi się ją w różnych formach, przy zastosowaniu określonych metod, technik i środków w domach pomocy społecznej, warsztatach terapii zajęciowej, dziennych domach pobytu osób niepełnosprawnych, w żłobkach i przedszkolach, dziennych oddziałach psychiatrycznych, oddziałach odwykowych w zakresie terapii uzależnień, domach opieki osób starszych, klubach seniora, domach dziecka, środowiskowych świetlicach socjoterapeutycznych, zakładach opieki leczniczej, szkolnych ośrodkach wychowawczych i szkolnych gabinetach terapii pedagogicznej oraz w hospicjach. Jak dotąd przedmiotem zainteresowania są głównie osoby chore, niepełnosprawne i niesamodzielne, które dzięki terapii zajęciowej usprawnia się pod względem fizycznym i psychicznym oraz stwarza się im możliwości dostosowania społecznego, powrotu do pracy zawodowej lub wyboru zawodu. Zbyt mało uwagi poświęca się usprawnianiu ludzi zdrowych, w tym sportowców oraz osób z „wypaleniem zawodowym” np. nauczycieli, menedżerów i robotników, a także jednostek silnie znerwicowanych wśród takich grup zawodowych jak policjanci, strażacy, ratownicy wodni i medyczni czy pracownicy służby więziennej. Należy zauważyć, że terapię zajęciową można również realizować w obrębie turystyki zdrowotnej na wsi. Wypoczynek w ciszy, spokoju i w naturalnym otoczeniu człowieka, połączony z uszlachetnianiem zdrowia przez terapię zajęciową może stanowić innowacyjną ofertę pobytu w środowisku wiejskim. Obecnie jest on oparty na zasadach 3S (słońce, morze, piasek), wzbogacony o inne wartości i atrakcje w postaci 3E (rozrywka, przeżywanie i emocje, a także kształcenie, wychowanie i opieka). W programie pobytowym brakuje aspektów zdrowotnych, poprawy zdrowia podczas choroby, rekonwalescencji, niepełnosprawności lub niesamodzielności oraz podnoszenia sprawności organizmu osoby zdrowej. Leczenie i usprawnianie ludzi w obiektach turystycznych na wsi może odbywać się miedzy innymi podczas turnusów rehabilitacyjnych. Terapia zajęciowa wykorzystuje różne metody i odpowiadające im techniki terapeutyczne. Jej rozwój i innowacyjny charakter oraz sprawność, skuteczność i popularność działań terapeutycznych jest możliwy dzięki kreatywności (pomysłowości) i przedsiębiorczości ergoterapii i kulturoterapii. Ich analiza była przedmiotem konferencji naukowo- praktycznej. Ergoterapia - (z grec. ergo oznacza czynie, robię) to metoda terapii zajęciowej przez pracę fizyczną (prace ręczne)i umysłową (intelektualną), wykorzystująca na bazie zasad ergonomii różnego rodzaju zajęcia i czynności manualne (zajęcia praktyczno-techniczne, majsterkowanie) oraz usprawniania umysłowego (intelektualnego, psychicznego) w toku pracy jako środka terapeutycznego w zorganizowanych różnego rodzaju pracowniach lub w terenie. Z kolei kulturoterapia pochodzi od łacińskiego słowa „cultura” - co oznacza uprawa roli. Cyceron przyjął określenie „cultura animi” - uprawa umysłu. W tej metodzie wykorzystuje się do celów leczniczych terapeutyczne formy artystyczne (plastyczne, muzyczne, literackie i teatralne) oraz idee i wytwory kultury w celu symbolicznego wyrażania trudnych przeżyć, doświadczeń i stanów emocjonalnych w warunkach bezpiecznych. Głównym zadaniem terapeuty jest oderwanie myśli podopiecznego od trosk i zmartwień, które stanowią istotę wszelkich dolegliwości. Biorąc pod uwagę integralne powiązania duszy i ciała człowieka w relacjach ze środowiskiem przyrodniczo-kulturowym trzeba organizować różnego rodzaju innowacyjne, nowatorskie i ciekawe zajęcia, oparte na pracy fizycznej i intelektualnej, które wyzwolą emocje oraz będą lekarstwem i siłą przezwyciężającą cielesny ból, nostalgię, a także niepokój wewnętrzny.
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies