- Tytuł:
-
„¿Es bonito, verdad?”. „Zawód: reporter” jako transcendencja pozioma
“¿Es bonito, verdad?”: “The Passenger” (“Professione: Reporter”) as a Horizontal Transcendence - Autorzy:
- Masłoń, Sławomir
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/31341623.pdf
- Data publikacji:
- 2016
- Wydawca:
- Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
- Tematy:
-
Michelangelo Antonioni
przemoc
transcendencja
violence
transcendence - Opis:
-
Wbrew typowym egzystencjalistycznym i formalistycznym interpretacjom filmu Zawód: reporter autor argumentuje, że jądrem tego dzieła jest scena ukazująca czystą przemoc polityczną, która jest nierozerwalnie związana ze słynnym przedostatnim ujęciem. Celem Antonioniego w przedostatnim ujęciu było osiągnięcie takiego poziomu intensywności wizualnej, która dorównałaby „najokropniejszej” sekwencji filmu, egzekucji. Bezpośredni związek między najohydniejszym i najpiękniejszym momentem w filmie ustanawia konieczną stereoskopię – istnienie cierpienia w świecie jest niezaprzeczalne, jednak tylko intensywność widzenia pozwala spojrzeć na brzydotę z odpowiedniej perspektywy, ponieważ umożliwia zaangażowanie w świat dla niego samego, a nie dla narcystycznych celów. Wizualne doświadczenie, które przeżywamy w dwóch ostatnich ujęciach, uczy nas, że jedyną prawdziwą transcendencją nie jest transcendencja pionowa (apoteoza), lecz poziome wyjście z siebie w zintensyfikowane, niemal wizyjne doświadczenie świata.
Contrary to the typical existentialist and formalistic interpretations of the film The Passenger, the author argues that the core of this work lies in the scene showing pure political violence, which is inextricably linked with the famous penultimate shot. Antonioni’s aim in the penultimate shot is the achievement of such a level of visual intensity, that would be equal to the most horrid sequence of the film, that is the execution. A direct relationship between the most horrible and the most beautiful moments in the film establishes the necessary stereoscopy. The existence of suffering in the world is undeniable, however, only the intensity of the gaze permits one to see the ugliness from the right perspective, because it permits engagement into the world for its own sake, and not for narcissistic aims. Visual experience, which we are experiencing in the last two shots, teaches us that the one true transcendence is not vertical (apotheosis), but it is a horizontal leaving of oneself, into an intensified, vision like experience of the world. - Źródło:
-
Kwartalnik Filmowy; 2016, 96; 176-188
0452-9502
2719-2725 - Pojawia się w:
- Kwartalnik Filmowy
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł