- Tytuł:
-
Interactions of mercury in the environment
Interakcje rtęci w środowisku - Autorzy:
-
Maluszynska, I.
Popenda, A.
Maluszynski, M.J. - Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/81547.pdf
- Data publikacji:
- 2013
- Wydawca:
- Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Wydawnictwo Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
- Opis:
-
Mercury is a pollutant of global concern
largely due to its potential for biological transformation
into harmful forms and bioaccumulation
through the food chains. Mercury is not able to
biodegrade in the environment and it forms many
toxic inorganic and organic complexes. The strongest
harmful effects of mercury concerns the central
nervous system. The harmful effects of mercury
is very stable, because the mercury compounds
bind to enzymes. Getting into the brain, mercury
displace zinc from brain tissue, and thus reduces
the effi ciency of the brain. Then excreted in the
cell nuclei and destroys the genetic material. The
antagonism between zinc and mercury partially
modifies its toxic effects. Mercury is combined
with active groups of proteins and amino acids,
accumulating in the body. Selenium has similar
affinity, limiting connects these groups with mercury,
reducing its toxicity. Antagonists are also
cadmium, mercury and zinc, but their effects are
most likely related with the action of selenium.
Antagonist for mercury is also iodine content in
the thyroid gland which is lowered, the excessive
concentration of mercury in the body. It is known
that taking selenium, zinc and thiols, e.g. GSH
and NAC, are of prime importance in considering
effects on human organisms as well as the level of
its excretion. Due to the fact that interactions are
dynamic and poorly understood at present the better
understanding of their role requires the further
studies. Despite that have been identifi ed interactions
between elements and mercury, limiting its
toxic effects, we still do not have sufficient knowledge
about how to reduce the negative effects of
this element on the human body. The definition of
what is an acceptable daily dose of mercury for
humans also does not quarantee protection of the
health, because we do not know the exact limits
of tolerance for different follow-up effects of prolonged
exposure to low concentrations. It should
also be pointed out that the interactions are dynamic
and weakly understood at present. The better
understanding of the role the afore-mentioned
particles may be crucial in the to study the interaction
between mercury and various environmental
components and to find a substance that interacts
with mercury to reduce its toxicity to living organisms.
Rtęć jest zanieczyszczeniem stanowiącym ogólnoświatowy problem w dużej mierze ze względu na możliwości przekształcenia w szkodliwe formy, a także bioakumulację w łańcuchu pokarmowym. Rtęć w środowisku nie ulega biodegradacji i tworzy wiele toksycznych nieorganicznych i organicznych kompleksów. Najsilniejszy szkodliwy wpływ rtęci dotyczy ośrodkowego układu nerwowego. Szkodliwe działanie rtęci jest bardzo trwałe, ponieważ związki rtęci łączą się z enzymami.Dostając się do mózgu, rtęć wypiera z tkanki mózgowej cynk, osłabiając sprawność mózgu, a następnie przenika do jąder komórkowych i niszczy materiał genetyczny. Antagonizm pomiędzy cynkiem i rtęcią częściowo modyfi kuje jej toksyczne działanie. Rtęć łączy się z aktywnymi grupami białek i aminokwasów, kumulując się w organizmie. Podobne powinowactwo wykazuje selen, ograniczając łączenie się tych grup z rtęcią, zmniejszając jej toksyczność. Antagonistami rtęci są również kadm i cynk, ale ich działanie jest najprawdopodobniej powiązane z działaniem selenu.Antagonistą dla rtęci jest również jod, którego zawartość w tarczycy ulega obniżeniu przy nadmiernym stężeniu rtęci w organizmie. Wiadomym jest, iż pobór selenu, cynku oraz niektórych tioli, np. GSH i NAC, również poziom ich wydalania są kluczowe w rozważaniu ich wpływu na organizmy żywe. Biorąc pod uwagę fakt, że reakcje zachodzące pomiędzy nimi są dynamiczne i słabo poznane, lepsze zrozumienie ich roli wymaga dalszych badań. Pomimo stwierdzenia występowania interakcji z pierwiastkami ograniczającymi toksyczne działanie rtęci, nadal nie mamy wystarczającej wiedzy na temat możliwości zmniejszenia negatywnych skutków działania tego pierwiastka na organizm człowieka. Określenie dopuszczalnych dziennych dawek rtęci dla człowieka, również nie gwarantuje zabezpieczenia stanu jego zdrowia, gdyż nie są znane dokładne granice tolerancji na różne następcze skutki długiego działania niskich stężeń tego pierwiastka. Należy również podkreślić, że zjawisko interakcji jest nadal słabo rozpoznane i podlega ciągłym zmianom. Lepsze zrozumienie roli wcześniej wymienionych składników może być konieczne w celu określenia oddziaływania pomiędzy rtęcią i różnymi składnikami środowiska oraz znalezienia substancji, które wchodzą w interakcje z rtęcią, zmniejszając jej toksyczność dla organizmów żywych. - Źródło:
-
Annals of Warsaw University of Life Sciences - SGGW. Land Reclamation; 2013, 45, 2
0208-5771 - Pojawia się w:
- Annals of Warsaw University of Life Sciences - SGGW. Land Reclamation
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł