Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "inflacja" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    Dlaczego Hiszpania nie radzi sobie w strefie euro? Analiza polityki pieniężnej banku Hiszpanii w latach 1990-1998
    Why does not Spain succeed in the euro zone? Analysis of monetary policy of the bank of Spain during the 1990-1998 period
    Autorzy:
    Klimiuk, Zbigniew
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/446835.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Mazowiecka Uczelnia Publiczna w Płocku
    Tematy:
    Spanish economy
    the Bank of Spain
    monetary policy
    interest rates
    inflation
    gospodarka Hiszpanii
    Bank Hiszpanii
    polityka pieniężna
    stopy procentowe
    inflacja
    Opis:
    The period of 1990-1998 was a transitional stage in the Spanish economic policy. The main objective pursued in that period was to meet the convergence criteria of the country’s entry into the Economic and Monetary Union. This approach had a significant impact on the monetary policy of the Bank of Spain in the 1990s. In the first half of the 1990s the most important factors behind the growth of prices in Spain were wage pressures and repeated devaluations. The central bank in view of loose fiscal policy had to conduct a restrictive monetary policy to prevent a further increase in inflation.
    Okres 1990-1998 był etapem przejściowym w polityce gospodarczej Hiszpanii. Głównym celem, do którego dążono w tym okresie, było spełnienie warunków konwergencji, które umożliwiłby Hiszpanii wejście do Unii Gospodarczo-Walutowej. Osiągnięcie tego założenia wywarło znaczny wpływ na politykę pieniężną Banku Hiszpanii w latach 90. Najważniejszymi czynnikami wywołującymi wzrost cen w Hiszpanii w pierwszej połowie lat 90. były: presja płacowa oraz kilkakrotne dewaluacje. Bank centralny wobec luźnej polityki fiskalnej musiał prowadzić restrykcyjną politykę monetarną, aby nie dopuścić do dalszego zwiększania inflacji.
    Źródło:
    Zeszyty Naukowe PWSZ w Płocku. Nauki Ekonomiczne; 2016, 1(23); 385 - 404
    1644-888X
    Pojawia się w:
    Zeszyty Naukowe PWSZ w Płocku. Nauki Ekonomiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Główne założenia i tezy szkoły monetarystycznej w ekonomii
    The main assumptions and theses of the monetarist school in economics
    Autorzy:
    Klimiuk, Zbigniew
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23050792.pdf
    Data publikacji:
    2022-03-10
    Wydawca:
    Mazowiecka Uczelnia Publiczna w Płocku
    Tematy:
    doktryna makroekonomiczna
    monetaryzm
    keynesizm i neokeynesizm,
    ilościowa teoria pieniądza
    podaż i popyt na pieniądz
    inflacja
    podejście pieniężne do bilansu płatniczego
    monetarystyczna interpretacja bezrobocia
    stagflacja
    mechanizm transmisji
    macroeconomic doctrine
    monetarism
    Keynesianism and neo-Keynesianism
    quantity theory of money
    money supply and demand
    inflation
    monetary approach to the balance of payments
    the monetarist interpretation of unemployment
    stagflation
    transmission mechanism
    Opis:
    Termin monetaryzm jako określenie doktryny makroekonomicznej związanej i utożsamianej jednoznacznie z Miltonem Friedmanem i Uniwersytetem w Chicago został wykreowany przez Karla Brunnera w 1968 r. Nabrał on znaczenia na gruncie teoretycznym na przełomie lat 60. i 70. XX w., a największy wpływ na politykę gospodarczą uzyskał w końcu lat 70. i na początku lat 80. Swoją popularność zawdzięczał panującej stagflacji w okresie lat 70. Tak jak wielki kryzys spowodował zachwianie wiary w rynek i liberalizm, tak stagflacja spowodowała odwrót od ekonomii keynesowskiej i odrodzenie idei klasycznych. Na gruncie teoretycznym z monetaryzmu wyrosła nowa i bardziej radykalna szkoła – nowa ekonomia klasyczna. Jednakże to monetaryzm stał się częścią głównego nurtu i punktem odniesienia dla większości dyskusji toczących się wokół kluczowych kwestii teoretycznych i roli państwa w gospodarce.Twórcą monetaryzmu był M. Friedman urodzony w 1912 r. w Nowym Jorku, jeden z najwybitniejszych i kontrowersyjnych ekonomistów XX w. Był on od samego początku swojej kariery naukowej gorącym zwolennikiem liberalizmu gospodarczego i z tych pozycji konsekwentnie i przy każdejokazji krytykował keynesizm, a także neokeynesizm. Jego zdaniem, niedoskonałości rynku wynikają z ingerencji państwa w gospodarkę kraju, a także z monopolistycznej pozycji związków zawodowych. Uważał również, że wszelkie wydatki na poprawę koniunktury, jak również ochrona socjalna najuboższych grup społecznych, są nieuzasadnione. Państwo powinno ograniczać swoją działalność do utrzymania porządku i bezpieczeństwa publicznego i stać na straży prawa, a zwłaszcza prawa prywatnej własności. Patrząc na szkołę monetarystyczną przez pryzmat jej historycznego rozwoju, widzimy wyraźnie trzy etapy. Zaczęło się od ewolucji, jaką przeszło podejście oparte na ilościowej teorii pieniądza w okresie od połowy lat 50. do połowy lat 60., poprzez analizę krzywej Philipsa wspartej oczekiwaniami, którą analiza monetarystyczna przyswoiła sobie w drugiej połowie lat 60., a kończąc na podejściu pieniężnym do bilansu płatniczego i wyznaczania kursu walutowego, które zostało włączone do analizy monetarystycznej na początku lat 70. Badacze związani ze szkołą monetarystyczną podkreślają procykliczną rolę podaży pieniądza (tj. wyprzedzający w czasie ruch pozostałych zmiennych takich, jak płace, ceny, produkcja - zarówno w ujęciu nominalnym, jak i realnym). Dlatego też bank centralny powinien zapewnić stałe tempo przyrostu podaży pieniądza (tzw. reguła k-procent), określając ją na poziomie 3-5% rocznie dla gospodarki. Propozycja takiego właśnie tempa przyrostu podaży wynikała stąd, że tyle wynosiła naturalna stopa wzrostu potencjału podażowego gospodarki. Zdaniem monetarystów gospodarka w długim okresie zbliża się do stanu pełnego wykorzystania potencjału produkcyjnego, jeśli zatem ilość pieniądza w obiegu rośnie w identycznym tempie jak produkcja, przeciętny poziom cen nie zmienia się, więc nie zachodzi inflacja.
    The term monetarism as a term for the macroeconomic doctrine associated and identified explicitly with Milton Friedman and the University of Chicago was coined by Karl Brunner in 1968. It gained importance on theoretical grounds in the late 1960s and early 1970s, and achieved its greatest impact on economic policy in the late 1970s and early 1980s. It owed its popularity to the prevailing stagflation of the 1970s. Just as the Great Depression had shaken faith in the market and liberalism, stagflation caused a retreat from Keynesian economics and a rebirth of classical ideas. On theoretical grounds, a new and more radical school - the new classical economics - grew out of monetarism. However, it was monetarism that became part of the mainstream and the reference point for most of the discussions revolving around key theoretical issues and the role of the state in the economy. M. Friedman, born in 1912 in New York, one of the most prominent and controversial economists of the 20th century was the founder of monetarism. From the very beginning of his academic career, he was an ardent supporter of economic liberalism, and from these positions he consistently and on every occasion criticized Keynesianism, as well as neo-Keynesianism. In his opinion, market imperfections resulted from state interference in the country’s economy, and also from the monopolistic position of trade unions. He also believed that all expenditures for the improvement of the economy, as well as social protection of the poorest social groups, were unjustified. The state should limit its activities to the maintenance of public order and safety and uphold the law, especially the right to private property. Looking at the growth of the monetarist school through the lens of its historical development, we clearly see three stages. It began with the evolution of the quantity theory of money approach from the mid-1950s to the mid-1960s, through the expectations-supported Phillips curve analysis that monetarist analysis assimilated in the second half of the 1960s, and ended with the monetary approach to balance of payments and exchange rate determination that was incorporated into monetarist analysis in the early 1970s. Researchers associated with the monetarist school emphasize the pro-cyclical role of the money supply (i.e. the ahead of time movement of other variables such as wages, prices, production - both in nominal and real terms).Therefore, the central bank should ensure a constant rate of increase in the money supply (the so-called k-percentage rule) setting it at the level of 3-5% per year for the economy. The proposal of such a growth rate of supply resulted from the fact that this was the natural growth rate of the supply potential of the economy. According to monetarists, in the long run the economy approaches the state of full exploitation of production potential, so if the amount of money in circulation grows at the same rate as production, the average price level does not change, so there is no inflation.
    Źródło:
    Rocznik Towarzystwa Naukowego Płockiego; 2021, 13; 143-184
    0860-5637
    2657-7704
    Pojawia się w:
    Rocznik Towarzystwa Naukowego Płockiego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Etapy i efekty rozwoju gospodarczego Włoch po II wojnie światowej do lat 90. XX w.
    Stages and Effects of Economic Development in Italy after World War II until the 1990s
    Autorzy:
    Klimiuk, Zbigniew
    Petryshyn, Halyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28411132.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu. Wydawnictwo UMK
    Tematy:
    gospodarka włoska
    rozwój gospodarczy
    włoski „cud gospodarczy”
    eksport i inwestycje
    kryzys gospodarczy
    bezrobocie i inflacja
    ekspansja przemysłowa
    Italian economy
    economic development
    Italian “economic miracle”
    exports and investments
    unemployment and inflation
    industrial expansion
    economic crisis
    Opis:
    W artykule przeanalizowano etapy rozwoju gospodarczego Włoch od połowy XIX w. do lat 90. XX w. Gospodarka Włoch stanowi ciekawy przykład wśród rozwiniętych krajów kapitalistycznych. W latach powojennych Włochy, startując z niskiego poziomu rozwoju gospodarczego, w dość szybkim tempie stały się jedną z potęg przemysłowych świata. Lata 50. i 60. były okresem dynamicznego uprzemysłowienia tego kraju, który spowodował powstanie i dynamiczny rozwój szeregu nowoczesnych gałęzi przemysłu, zwłaszcza chemicznego i maszynowego. Włochy były nawet uważane za przykład „cudu gospodarczego”. Główną cechą tego okresu był szybki wzrost produktu narodowego brutto (PNB) i netto (PNN), któremu towarzyszyła wysoka stopa inwestycji, dynamiczny wzrost eksportu, znaczne obniżenie bezrobocia oraz głębokie zmiany w strukturze zatrudnienia. Od połowy lat 90. ubiegłego wieku gospodarka włoska rozwija się wyraźnie wolniej niż przeciętna dla krajów UE.
    The article analyzes the stages of economic development in Italy from the mid-19th century to the 1990s. The Italian economy is an interesting example among developed capitalist countries. In the post-war years, Italy, starting from a low level of economic development, quickly became one of the world’s industrial powers. The 1950s and 1960s were a period of dynamic industrialization of this country, which resulted in the emergence and dynamic development of a number of modern industries, especially chemical and engineering. Italy was even considered an example of an “economic miracle”. The main feature of this period was the rapid growth of gross national product (GNP) and net national product (NNP), which was accompanied by a high investment rate, dynamic growth in exports, a significant reduction in unemployment and profound changes in the structure of employment. Since the mid-1990s, the Italian economy has been developing significantly slower than the EU average.
    Źródło:
    Historia i Polityka; 2023, 45 (52); 71-88
    1899-5160
    2391-7652
    Pojawia się w:
    Historia i Polityka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies