Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "stary testament" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Wybór Abrahama
    Choice of Abraham
    Autorzy:
    Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1902557.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    Abraham
    Izaak
    Księga Rodzaju
    Stary Testament
    przymierze
    Isaac
    Genesis
    Old Testament
    covenant
    Opis:
    Wybór Abrahama był niezwykle ważny dla całej historii odkupienia opisanej zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie. Osobisty kontakt z Bogiem przyniósł obraz Boga będącego blisko człowieka. Abraham uważany był za przyjaciela Boga. Tak postrzegany jest we wszystkich trzech religiach monoteistycznych: judaizmie, chrześcijaństwie i islamie. Patriarcha jest więc postacią najbardziej „ekumeniczną” ze wszystkich i nazywany jest „ojcem wiary”. Historyczność Abrahama jest obecnie szeroko dyskutowana. Zagadnienie to było badane z perspektywy historycznej, archeologicznej, etnologicznej i religiologicznej.Przymierze Boga z Abrahamem było pierwszym historycznym wydarzeniem, które przypieczętowało ludzkie relacje wertykalne. Przymierze Boga z Noem nie miało charakteru historycznego, lecz było jedynie ludzką nadzieją na intymną relację z Najwyższym. To sam Bóg wzbudził w człowieku te nadzieje. Opis przymierza z Noem był preludium do przymierza Jahwe z Abrahamem i jego potomkami. Wybór Abrahama przez Boga zmienił na zawsze historię ludzkości. Odtąd Jahwe miał powtarzać.Opowiadanie o związaniu Izaaka – syna Abrahama (Rdz 22,1-19) jest jednym z najbardziej porywających tekstów w całej Biblii hebrajskiej Po rozdziale (Rdz 21), w którym Izaak rodzi się jako spełnienie Bożej obietnicy, czytelnik przechodzi do tekstu, w którym Bóg żąda od Abrahama złożenia chłopca w ofierze. Tekst Rdz 22,1-19 jest mieszaniną źródeł E i J, dlatego opisane w nim motywy musiały być znane w różnych tradycjach izraelskich i były postrzegane jako szczególnie ważne zagadnienia nauczania religijnego.
    Abraham’s choice was extremely important for the whole history of redemption described both in the Old and the New Testaments. Personal contact with God has brought the image of God being close to man. Abraham was considered to be God’s friend. He is perceived as such in all the three monotheistic religions, Judaism, Christianity and Islam. The patriarch is thus the most “ecumenical” character of all and is called the “father of faith”. The historicity of Abraham has been presently widely discussed. The question has been studied from the historical, archaeological, ethnological and religiological perspectives.The covenant of God with Abraham was the first historical event that sealed human vertical relations. God’s covenant with Noah had not been historical but merely human hopes of intimate relation with the Highest. It was God Himself to evoke the hopes in man. The description of the Noahite covenant was a prelude to Yahweh covenant with Abraham and his descendants. God’s choice of Abraham has changed human history for ever. Since then Yahweh would repeat.The tale of Isaac’s – Abraham’s son – binding (Gen 22:1-19) is one of the most thrilling texts in the whole Hebrew Bible After the chapter (Gen 21), Isaac, being born in fulfilment of God’ s promise, the reader goes to the text where God demands from Abraham to sacrifice the boy. The text of Gen 22:1-19 is a mixture of E and J sources therefore the motifs described there must have been known in various Israeli traditions and were perceived as specially important issues of religious teaching.
    Źródło:
    Scriptura Sacra; 2017, 21; 25-41
    1428-7218
    Pojawia się w:
    Scriptura Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pokutna modlitwa psalmisty
    Penitential prayer of psalmist
    Autorzy:
    Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1902561.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    modlitwa pokutna
    psalmista
    psalm
    lamenty
    Bóg
    Stary Testament
    Penitential Prayer
    Psalmist
    Psalm
    Laments
    God
    Old Testament
    Opis:
    Ps 6 jest lamentem indywidualnym (struktura: ww. 2-4 lament; ww. 5-8 modlitwa o uzdrowienie; ww. 9-11 dziękczynienie). Lamenty w Biblii dotyczą bardzo różnorodnej tematyki. Ps 6 jest pierwszym z siedmiu psalmów pokutnych (Ps 6; 32; 38; 51; 102; 130; 143). Ww. 2-3 ukazują wszechobecną moc grzechu. Grzech ma wpływ na całą egzystencję, o czym świadczy użycie słów „kości” (fizyczne) i „dusza” (cała istota). W istocie psalmista próbuje błagać Boga, mówiąc: „Jeśli mnie nie wybawisz, będziesz miał o jednego czciciela mniej”. Psalmista kładzie wysoką wartość na chwałę Boga jako kartę przetargową.
    Ps 6 is an individual lament (structure: 2-4 lament; 5-8 prayer for healing; 9-11 thanksgiving). Laments in the Bible cover a wide variety of topics. Ps 6 is the first of the seven .penitential psalms (Ps(s) 6; 32; 38; 51; 102, 130; 143). Verses 2-3 demonstrate the pervasive power of sin. The sin has an impact on whole existence, as evidenced by the use of the word s “bones” (physical) and “soul” (entire being). In essence, the psalmist is trying to plead with God by saying, “If You don’t deliver me, You will have one less worshiper”. Psalmist puts a high value on the praise of God as a bargaining chip.
    Źródło:
    Scriptura Sacra; 2017, 21; 71-83
    1428-7218
    Pojawia się w:
    Scriptura Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jahwe: Bóg gniewu czy miłosierdzia?
    YHWH: God of Anger or Mercy?
    Autorzy:
    Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1902572.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    Jahwe
    Bóg
    gniew
    miłosierdzie
    Bóg miłości
    Stary Testament
    Yahweh
    God
    Anger
    Mercy
    God of Love
    Old Testament
    Opis:
    Starotestamentowa wiedza o Bogu ma wiele aspektów. W teologicznych poglądach biblijnych widoczne są zarówno koncepcje oryginalne, jak i pewne zapożyczenia zaczerpnięte z ówczesnej literatury bliskowschodniej. Wywarły one wpływ na tekstowe wyrażenia odnoszące się do Jehowy. Mimo tych literackich zależności, w Starym Testamencie istnieje jednorodne przesłanie o Bogu. Na różne sposoby Biblia ukazuje aktywną obecność Boga wśród narodu wybranego. Są teksty przedstawiające gniew Boży lub Boga wojny. Inne opisują Jehowę jako kochającego Ojca, troszczącego się o wszystkich ludzi, a nie tylko o Izraelitów. Nie ma jednak w tych obrazach sprzeczności, ponieważ różnorodność przedstawień Boga w Biblii nie wynika z jakiejś niestałości w postępowaniu Jahwe wobec ludzi, ale z różnych etapów objawienia Bożego, które w dłuższym okresie doprowadziło wierzących do spotkania z jedynym Bogiem: Bogiem miłości.
    The Old Testament knowledge about God has many aspects. The theological views of the Bible show both original concepts and some borrowings taken from the contemporary Middle East literature. They exerted influence on the textual expressions referring to Jehovah. Despite this literary dependence, there is a homogeneous message about God in the Old Testament. In various ways the Bible shows the active presence of God among the chosen people. There are texts presenting God’s anger or the God of war. Others describe Jehovah as a loving Father, caring for all people, not just for the Israelite’s. Still, there is no contradiction in these images because the variety of God’s depiction in the Bible does not come from any inconstancy of Yahweh’s conduct towards people but from different stages of the divine revelation which – within a longer period of time – has led the believers to meet the only God: the God of love.
    Źródło:
    Scriptura Sacra; 2017, 21; 189-203
    1428-7218
    Pojawia się w:
    Scriptura Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Chleb i wino w Starym Testamencie
    Bread and Wine in the Old Testament
    Autorzy:
    Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1902571.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    chleb
    wino
    Stary Testament
    prorocy
    Biblia
    Księga Psalmów
    bread
    wine
    Old Testament
    prophets
    Bible
    Book of Psalms
    Opis:
    Chleb i wino to realia znane Izraelitom z życia codziennego. Biblia – przekazując zamysł Jahwe – odwoływała się do tych produktów, aby w sposób obrazowy ukazać prawdy o odkupieniu. Chleb i wino uważane były za podstawowe dary Jahwe, który troszczy się o swój lud. Były to produkty wytworzone z płodów rolnych dostarczonych przez Boga. Wytworzenie ich oznaczało więc współpracę ze stwórczymi mocami Jahwe. Zarówno chleb, jak i wino były niezbędne do zachowania życia i składania dziękczynienia Jahwe. W czasach mesjańskich chleb stanie się szczególnym darem (Iz 30,23), a na uczcie mesjańskiej będzie wyborne wino (Iz 25,6). Stary Testament, podkreślając znaczenie chleba i wina, stał się doskonałym punktem odniesienia dla nowotestamentowej teologii Eucharystii, ponieważ umieścił dobra Chrystusa, ofiarowane Jego wiernym, na pograniczu tego, co doczesne, i tego, co wieczne: oto sedno obietnicy danej chrześcijanom. Istnieją pewne powierzchowne analogie między pogańskimi obrzędami kultowymi a praktykami ofiarniczymi Izraelitów, ale działalność narodu wybranego przedstawia oryginalne i niepowtarzalne rozumienie „ofiary”; rozumienie, które z biegiem czasu rozwijało się przez cały Stary Testament aż do Nowego Przymierza. Można tu dostrzec stopniowanie wartości immanentnych: chleb – pokarm – wino – krew – życie. Opatrzność Boża objawia te wartości od najdawniejszych, prehistorycznych czasów biblijnych, poprzez historie patriarchów, królów i proroków; w końcu ukazują one swoje najwyższe zmysły i oddają cześć Wiecznej Transcendencji (chleb i wino: Ciało i Krew: Życie wieczne).
    Bread and wine are realities known to Israelites in their every day life. The Bible – conveying Yahweh’s design – referred to these products in order to reveal figuratively the truths of redemption. Bread and wine were considered to be the basic gifts of Yahweh who takes care of His people. These were products made of crops provided by God. To produce them meant, thus, to cooperate with Yahweh’s creative powers. Both bread and wine were necessary to preserve life and to put thanksgiving to Yahweh. In the Messianic time, bread will become a special gift (Isa 30,23) and there will be delicious wine at the Messianic feast (Isa 25,6). The Old Testament, stressing the importance of bread and wine, became a perfect reference for the New Testament theology of Eucharist, as it has placed Christ’ s goods, offered to his believers, fringing upon the temporal and the eternal: this is the core of the promise given to Christians. They are some superficial analogies between pagan cultic rites and the Israelites’ thank-offering practices, but the activities of the chosen people present an original and unique understanding of the “offering”; an understanding which developed in the course of time throughout the Old Testament toward the New Covenant. One may see here a gradation of immanent values: bread food – wine – blood – life. God’s Providence reveals these values from the most ancient prehistoric Biblical days, patriarch’s histories and kings‚ and prophets’ stories; finally they show their utmost senses and worship the Everlasting Transcendence (bread and wine: Body and Blood: Eternal life).
    Źródło:
    Scriptura Sacra; 2017, 21; 173-187
    1428-7218
    Pojawia się w:
    Scriptura Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Samuel: ostatni sędzia Izraela
    Samuel: the last Judge of Israel
    Autorzy:
    Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1902569.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    Księga Sędziów
    Księgi Samuela
    Saul
    Samuel
    Dawid
    Stary Testament
    Book of Judges
    Books of Samuel
    David
    Old Testament
    Opis:
    Epokę Samuela poprzedziły czasy Sędziów, które ukazały krytyczny stan polityczny plemion Izraela w tamtych czasach. Powołanie przez Boga Samuela (1 Sm 3) rozpoczęło nową erę dla narodu wybranego. Eli, sprawując urząd sędziego i najwyższego kapłana, nie był w stanie zagwarantować jedności rozproszonym plemionom. Porażka w walce z Filistynami i utrata Skrzyni Przymierza dopełniły miary nieszczęścia. Po dwudziestu latach życia w ukryciu Samuel wkracza na scenę historii biblijnej (1 Sm 7,2–13,24). Namaszcza on Saula z plemienia Beniamina na króla i w ten sposób zapoczątkowuje epokę monarchiczną w dziejach Izraela. Obowiązkiem króla było zjednoczenie rozproszonych plemion i stworzenie wystarczającej siły militarnej do pokonania Filistynów lub innych wrogów. Król cieszył się spodziewanymi sukcesami militarnymi, ale użył nadmiernego autorytetu, gdy uzurpował sobie kompetencje kapłana (1 Sm 13,13). Następnie nie podporządkował się heremowi, czyli nakazowi całkowitej eksterminacji ludu i żywego inwentarza Amalekitów (1 Sm 15,9). Takie postępowanie doprowadziło do odrzucenia Saula przez Jahwe, który wybrał innego sługę – Dawida. Samuel, posłuszny Jahwe, potajemnie namaścił Dawida w jego rodzinnym Betlejem na władcę (1 Sm 16,12). Dopóki żył Samuel, Izraelem rządził Saul, ale po śmierci proroka sytuacja uległa radykalnej zmianie. Ostateczna klęska przyszła ze strony Filistynów. Wtedy to Saul został zabity na górze Gilboa. Po śmierci króla władzę sprawował Dawid, który okazał się wybawcą ludu. Misja Samuela została w końcu pomyślnie wypełniona. Udało mu się ustanowić władzę królewską w Izraelu, władzę, która okazała się niezbędna dla ocalenia narodu. Po nieszczęsnym królowaniu Saula nastał złoty czas rządów Dawida. Dawid stał się figurą Mesjasza, który miał przyjść, Jezusa Chrystusa.
    Samuel’s epoch was preceded by the Judge’s times which showed the critical political condition of Israeli tribes in those days. God’s calling Samuel (1 Sam 3) began a new era for the Chosen People. Eli, holding the office of the Judge and the highest priest, was not in a position to guarantee the unity for the dispersed tribes. Failure in the fight against the Philistines and the loss of the Covenant Box filled the measure of misfortune. After twenty years of hidden life Samuel enters the scene of Biblical history (1 Sam 7,2–13,24). He anoints Saul of Beniamin tribe to be the king and thus initiates the monarchic epoch in Israeli history. The king’s duty was ti unite the dispersed tribes and to create a sufficient military force to defeat the Philistines or other enemies. The king enjoyed expected military successes but used undue authority when he usurped the competence of a priest (1 Sam 13,13). Then, he disobeyed the herem, i.e. the demand to exterminate totally the people and live stock of Amalekites (1 Sam 15,9). This conduct led to rejection of Saul by Yahweh who chose another servant – David. Samuel, obedient to Yahweh, secretly anointed David in his family town, Bethlehem, as the ruler (1 Sam 16,12). As long as Samuel had been alive, Israel ruled by Saul succeeded but when the prophet died the situation changed radically. The ultimate defeat came from the Philistines. It was then that Saul was killed on Mount Gilboa. After the king’s death, the ruling powers came to David who proved to be the saviour of the people. Samuels mission was finally successfully fulfilled. He managed to establish a royal power in Israel, a power that showed to be vital to save the nation. After the hapless Saul’s kingship there came the golden time of David’s rule. David became a figure of the Messiah to come, Jesus Christ.
    Źródło:
    Scriptura Sacra; 2017, 21; 53-70
    1428-7218
    Pojawia się w:
    Scriptura Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dwa znaki (mofet) Ezechiela (Ez 12,1-16; 24,24-27)
    Two signs (mopheth) of Ezekiel (Ezek 12:1-16; 24:24-27)
    Autorzy:
    Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1902556.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    Księga Ezechiela
    Ezechiel
    znak
    żona Ezechiela
    prorok
    Stary Testament
    Book of Ezekiel
    Ezekiel
    sign
    Ezekiel’s wife
    prophet
    Old Testament
    Opis:
    Ezechiel był kapłanem, ale został powołany na urząd proroka w tym momencie historii Izraela, kiedy niektórzy Izraelici znajdowali się w niewoli. Ezechiel był już w Babilonie, ale głosił do tych, którzy wciąż byli w Jerozolimie; którzy byli przekonani, że ich kłopoty są tylko tymczasowe i nie dostrzegali nieuchronności zbliżającego się sądu Bożego nad nimi. Symboliczne działania proroka były bardzo ważne w jego przesłaniu. Poselstwo Ezechiela: upadek Jerozolimy i niewola były koniecznymi środkami dla Boga, aby wyjaśnić, że teokracja Judy w jej zewnętrznej formie musi dobiec końca z powodu grzechu.Ezechiel w swojej Księdze czterokrotnie używa terminu מוֹפֵת („znak”; Ez 12,6.11; 24,24.27). W Ez 12,4-6 prorok miał zrealizować swoją przypowieść o uciekinierach. Jego pantomima składa się z bezsłownych gestów, mających na celu zwrócenie uwagi i wywołanie pytań. Ezechiel służył jako znak dla domu Izraela, ostrzeżenie przed zbliżającą się zagładą Jerozolimy (Ez 12,6). Dla wygnańców Ezechiel był znakiem, ilustracją lub lekcją poglądową (Ez 12,11). To, co uczynił w symbolicznym działaniu, w rzeczywistości spotka mieszkańców Jerozolimy, którzy zostaną wypędzeni ze swojej ojczyzny (wygnanie) i zmuszeni do osiedlenia się na terenach wydzielonych dla nich przez zdobywców (niewola).Prorokowi nakazano powstrzymanie się od lamentacji i żałoby po śmierci żony (Ez 24,15-27). Był to kolejny znak Ezechiela dla wygnańców (Ez 24,24). Gdy po wszystkich wydarzeniach nadejdzie wiadomość, że Jerozolima upadła, a świątynia została zburzona, będą wiedzieli, że wydarzenie to zostało zadekretowane przez Pana. Znak śmierci jego żony zapowiada sąd i śmierć; ten znak będzie szerzył wieść o zbawieniu i życiu (Ez 24,27).
    Ezekiel was a priest, but called to the office as a prophet at a time in the history of Israel in which they were partially in captivity. Ezekiel was already in Babylon, but he was preaching to those who were still back in Jerusalem, who felt their troubles were only temporary, who did not really perceive the inevitability of God’s impending judgment on their. The symbolic actions of the prophet was very important in his message. The Message of Ezekiel: The fall of Jerusalem and captivity, were necessary measures for God to explain that Judah the theocracy in its outward form must come to an end because of sin.Ezekiel use in his book four times the term מוֹפֵת (“sign”; Ezek 12:6.11; 24:24.27). In Ezek 12:4-6 Ezekiel was to carry out his fugitive parable. His pantomime consists of wordless gestures, designed to attract attention and evoke questions. Ezekiel was serving as a sign to the house of Israel, a warning of the impending doom facing Jerusalem (Ezek 12:6). To the exiles, Ezekiel was a sign or an illustration or an object lesson (Ezek 12:11). What he had done in symbolic action will actually befall the inhabitants of Jerusalem they will be driven from their homeland (exile) and forced to settle in areas set apart for them by their conquerors (captivity).The prophet was commanded to refrain from any lamentation or mourning after death of his wife (Ezek 24:15-27). It was another Ezekiel’s sign to the exiles (Ezek 24:24). When all events came to pass the news that Jerusalem had fallen and the temple had been destroyed they will know that the event had been decreed by the Lord. The sign of his wife’s death portends judgment and death, this sign will trumpet salvation and life (Ezek 24:27).
    Źródło:
    Scriptura Sacra; 2017, 21; 85-104
    1428-7218
    Pojawia się w:
    Scriptura Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies