- Tytuł:
-
A Criticism of Alasdair MacIntyre’s Account of Narrative Identity. A Neuro-philosophical Perspective
Krytyka Alasdaira Macintyre’a koncepcji o tożsamości narracyjnej. Perspektywa neurofilozoficzna - Autorzy:
-
Abedi Renani, Ali
Hasanzadeh, Saleh
Sarparast Sadat, Seyed Ebrahim - Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/31232606.pdf
- Data publikacji:
- 2022
- Wydawca:
- Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
- Tematy:
-
MacIntyre
tożsamość
narracja
dobro
psychologia
identity
narrative
good
psychology - Opis:
-
In MacIntyre’s view, the agent in order to have a consistent identity should be able to narrate a story about her life, which relates the different episodes of her life together. This story should explain the transition between these episodes. This story is based on the notion of the good of human beings. A notion of the good should be present in the agent’s life to give a direction to her life. This integrity forms an identity for the agent. We intend to challenge this narrative view of identity in this paper. We will argue in this paper that though identity is formed in the eye of others, it does not need to be constituted in a unified narrative form, i.e., the agent does not need to place all episodes of her life in narrative order and have a consistent and unified account of her life, which includes her life from birth to death. Rather, shorter-term episodes of time suffice for identity formation. We will appeal to some findings of empirical psychology and neuroscience to support our claim.
W myśl koncepcji MacIntyre’a warunkiem posiadania przez sprawcę spójnej tożsamości jest zdolność przedstawienia swojego życia jako opowieści, która łączy w całość różne epizody jego życia. Opowieść ta powinna wyjaśniać związki między tymi epizodami. Opiera się ona na pojęciu dobra istot ludzkich. Pojęcie dobra powinno być obecne w życiu sprawcy, aby nadać kierunek jej życiu. Ta integralność tworzy tożsamość sprawcy. Autorzy kwestionują tę narracyjną koncepcję tożsamości. Jak argumentują, chociaż tożsamość kształtuje się w obecności innych, nie musi tworzyć jednolitej formy narracyjnej, tzn. sprawca nie musi umieszczać wszystkich epizodów swojego życia w porządku narracyjnym ani posiadać spójnego i jednolitego ujęcia swojego życia od chwili narodzin aż do śmierci. Do kształtowania tożsamości wystarczą krótsze epizody formacji. Autorzy odwołują się do niektórych ustaleń psychologii empirycznej i neuronauki, aby uzasadnić swoje stanowisko. - Źródło:
-
Roczniki Filozoficzne; 2022, 70, 4; 415-436
0035-7685 - Pojawia się w:
- Roczniki Filozoficzne
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł