Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Duch Święty" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
JEDNOŚĆ KOŚCIOŁA W PERSPEKTYWIE DOKUMENTU KU WSPÓLNEJ WIZJI KOŚCIOŁA
Einheit der Kirche in der Perspektive des Dokuments Die Kirche: Auf dem Weg zu einer gemeinsamen Vision
Autorzy:
Glaeser, Zygfryd
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/595280.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Duch Święty
Kościół
jedność
różnorodność
komunia
ekumenizm
Opis:
Eine der wichtigen und neusten Früchte des ökumenischen Engagements der Kirchen ist das Dokument der Kommission für Glauben und Kirchenverfassung des Weltkirchenrats unter dem Titel Die Kirche: Auf dem Weg zu einer gemein- samen Vision. Der Text der Vereinbarung stütz sich auf der biblischen Vision der christlichen Einheit. Er leitet sich aus dem Grundziel her, das sich die Kommissi- on „Glauben und Kirchenverfassung“ stellt, und das ist: „den Kirchen zu dienen, indem sie einander zur sichtbaren Einheit aufrufen in einem Glauben und einer eucharistischen Gemeinschaft, die sich im Gottesdienst und im gemeinsamen Le- ben in Christus wie auch durch Zeugnis und Dienst an der Welt äußert, und auf diese Einheit zugehen, damit die Welt glaube“ (Vorwort). Der Unterzeichner der Vereinbarung nach, sei der präsentierte Text ein Aufruf an Kirchen das Innere zu erneuern und somit sich mehr auf einen gegenseitigen Dialog zu öffnen, denn nur solche Einstellung zum „Verständnis“, besonders auf der ekklesiologischen Ebene und somit zum Anwachsen der ekklesialen Kom- munion führt. Die Kommission für Glauben und Kirchenverfassung weist auf wesentliche Elemente hin, die über die Gestalt der ekklesialen Kommunion ent- scheiden. Dies sind: Gemeinschaft in der Fülle des apostolischen Glaubens, im sakramentalen Leben und in einem wahrhaft geeinten und wechselseitig aner- kannten Amt (siehe Nr. 37). Die Autoren des Berichts erinnern, „Der Weg hin zur vollen Verwirklichung der Gemeinschaft als Gottes Gabe fordert von den christ- lichen Gemeinschaften, sich über die grundlegenden Aspekte des Lebens der Kir- che zu einigen“ (siehe Nr. 37). Dies kann durch das volle Engagement der Kir- chen geschehen, dass aus dem Vertrauen auf den Heiligen Geist entspringt. Der Heilige Geist baut die verletzten Beziehungen zwischen den Kirchen auf. Er ach- tet die menschliche Freiheit und gleichzeitig hat er die Kraft zur Inspiration und Wandlung von innen. Die Einheit, die er bildet, ist eine Einheit in Vielfalt und Verschiedenheit.
Źródło:
Studia Oecumenica; 2014, 14; 29-44
1643-2762
Pojawia się w:
Studia Oecumenica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teologia między słowem i milczeniem
Theology between word and silence
Autorzy:
Glaeser, Zygfryd
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/554312.pdf
Data publikacji:
2019-06-28
Wydawca:
Wyższe Seminarium Misyjne Księży Sercanów
Tematy:
teologia
Bóg
Chrystus
Duch Święty
słowo
milczenie
kontemplacja
hezychazm
apofatyzm
theology
God
Christ
Holy Spirit
word
silence
contemplation
hesychism
apophaticism
Opis:
Człowiek jako istota rozumna i wolna, ze swej natury może i powinien docierać do prawdy, trwać przez niej i całe swoje życie opierać na prawdzie. Prawda jest „miejscem spotkania” rozumu i wiary, które tworzą między sobą głęboką i nierozerwalną jedność, uznając jednocześnie swoją autonomiczność w dochodzeniu do prawdy. Bogata historia dorobku ludzkiego intelektu świadczy o tym, że „człowiek w ciągu stuleci przebył pewną drogę, która prowadziła go stopniowo do spotkania z prawdą i do zmierzenia się z nią” (FR 1). Dzięki swej osobowej naturze, człowiek szuka prawdy ponadempirycznej, mającej wymiar egzystencjalny, związany z kontekstem jego życia. Właśnie w kontekście prawdy rozum i wiara nie pozostają wobec siebie w opozycji, lecz tworzą między sobą głęboką i nierozerwalną jedność (por. FR 16). Choć rozum i wiara tworzą jedność, to w istocie stanowią dwie różne drogi dochodzenia do prawdy, a zarazem dwa różne sposoby przeżywania relacji wobec niej. Podstawowym zadaniem teologii jest rozumna służba prawdzie odkrywanej w wierze. Do jej instrumentarium należą, na równi, wiara i rozum. W istocie rzeczy, w teologii chodzi o próbę zrozumienia relacji łączącej człowieka z żywym Bogiem i opowiedzenia o niej. Teologia ma charakter dialogiczny. Specyficzne jest dla niej to, że w dialogu tym uczestniczy sam Bóg. Każda prawda domaga się jej wyrażenia, uzewnętrznienia. Wypowiedzi o Bogu i o relacji człowieka z Bogiem mogą mieć różny charakter i mogą przybierać różne kształty. Ostatecznie chodzi jednak o próbę wypowiedzenia tego, co ze swej istoty jest niewypowiadalne, a jednak w jakiejś formie powinno zostać wypowiedziane. Najistotniejszym nośnikiem i znakiem prawdy teologalnej jest słowo. Ale i ono ma różną ekspresję i może być wyrażane na wiele sposobów. Każda wypowiedź o Bogu jest fragmentaryczna, cząstkowa. Zawiera w sobie element paradoksalności wynikającej z faktu niemożności jej wyrażenia w sposób całkowicie jednoznaczny i całościowy. Boga nie można „zamknąć” ani „zmieścić”, ani też w pełni wypowiedzieć, stosując teologiczne formuły. Każda z nich naznaczona jest cząstkowością. Dla ludzkiego umysłu Bóg pozostaje zawsze tajemnicą. Chrześcijański Wschód dystansuje się od wypowiadania i interpretowania prawd chrześcijańskiej wiary w formie teologicznych traktatów. Abstrahuje także od tworzenia wielkich teologicznych systemów pojęciowych. Przejmując bizantyjskie wzorce myślenia, ukształtował typ duchowości o ukierunkowaniu mistycznym, liturgicznym i ikonograficznym. Na pierwszy plan wysuwa kontemplację Tajemnicy, a nie czysto racjonalne podejście do niej. Wychodzi z założenia, że kontemplacja Tajemnicy, otwarcie się na Jej oświecenie prowadzi do Jej poznawania, bez konieczności jej definiowania. Tak więc słowo i milczenie jawią się jako równoważne wymiary teologicznej komunikacji. Następują po sobie i się dopełniają. Mają wspólny cel: doprowadzenie do autentycznego dialogu i do pogłębienia bliskości człowieka z Bogiem i ludzi między sobą.
Man, as a rational and free being, by his nature, can and should reach the truth, abide through it and all his life based on truth. Truth is a „meeting place” of reason and faith that create a deep and inseparable unity, recognizing at the same time its autonomy in reaching the truth. The rich history of the achievements of the human intellect testifies to the fact that „man has travelled a certain path over the centuries, which led him gradually to meet with the truth and to face it” (FR 1). Due to his nature, man seeks a non-empirical truth with an existential dimension related to the context of his life. It is in the context of truth that reason, and faith do not remain in opposition to each other but create a deep and inseparable unity between them (see FR 16). Although reason and faith form unity, they are, in fact, two different ways of reaching the truth, and at the same time, two different ways of experiencing such relationship. The essential task of theology is the rational service of truth discovered in faith. Its instruments include equally faith and reason. Theology is about trying to understand the relationship between man and the living God and telling about it. Every truth demands its expression, externalization. Statements about God and the relationship between man and God can be different and can take various shapes. Ultimately, however, it is about trying to say what is inherently unspeakable, but in some form, it should be spoken. The most important medium and the sign of theological truth is the word. But it also has different expressions and can be expressed in many ways. Every statement about God is incomplete and partial. It contains an element of paradoxicality resulting from the fact that it cannot be shown in a wholly unambiguous and comprehensive way. God cannot be „shut down”, or „”not fit to someone” nor fully express using theological formulas. Each of them is marked by partiality. God is always a mystery to the human mind. The Christian East distances itself from speaking out and interpreting the truths of Christian faith in the form of theological treaties. It also disregards the creation of high religious conceptual systems. Taking over the Byzantine models of thinking, He shaped a type of spirituality with a mystical, liturgical, and iconographic orientation. The contemplation of the mystery is the foreground, not the purely rational approach to it. It assumes that the reflection of the Mystery, the openness to the enlightenment leads to learning without the need to define it. Thus word and silence appear as similar dimensions of theological communication. They follow each other and are completed. They have a common goal: bringing about a genuine dialogue and deepening the closeness of man with God and people with each other.
Źródło:
Sympozjum; 2019, 1(36); 31-60
2543-5442
Pojawia się w:
Sympozjum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cierpienie Boga w wydarzeniu krzyża Jezusa Chrystusa w ujęciu Sergiusza Bułgakowa
Sergiei Bulgakov’s Suffering of God in the Event of the Cross of Jesus Christ
Autorzy:
Glaeser, Zygfryd
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/559431.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
Bóg
Ojciec
Jezus Chrystus
Duch Święty
krzyż
cierpienie
współ-cierpienie
Bułgakow
staurologia
God the Father
Jesus Christ
Holy Spirit
cross
suffering
co-suffering
Siergiei Bulgakov
Staurology
Opis:
Staurologia Sergiusza Bułgakowa ma charakter integralny i komplementarny. Oznacza to, że Bułgakow nie rozumie Chrystusowego krzyża w pierwszym rzędzie jako narzędzia kaźni i śmierci Jezusa z Nazaretu, ale jako znak wypełnienia się odkupieńczo-zbawczego planu Boga. Chrystusowy krzyż Bułgakow widzi więc w kontekście soterycznym i trynitarnym. Stawia postulat większego dowartościowania dogmatu chalcedońskiego. Konsekwentne przyjmowanie nauki o jedności natur w Jezusie Chrystusie ostatecznie doprowadziło Bułgakowa do postawienia pytania o możliwość współ-cierpienia Ojca i Ducha Świętego z Jezusem Chrystusem cierpiącym i umierającym na krzyżu.
Sergiei Bulgakov’s Staurology has an integral and complementary character. Bulgakov comprehends Christ’s cross not in terms of Jesus’ torment and death, but as a sign of the fulfilment of God’s redemptive plan. Bulgakov sees Christ’s cross in the redemptive and Trinitarian context. He calls for a greater appreciation of the Chalcedonian dogma. His consistent pondering of the teaching on the two natures of Christ eventually led Bulgakov to pose the question of the possibility of co-suffering by the Father and the Holy Spirit in the Passion of Jesus Christ and His death on the cross.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2015, 36; 83-93
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Człowiek w mocy Ducha Świętego”. Teologiczne założenia pneumatologicznej antropologii Nikosa Angelosa Nissiotisa
„Man in the power of the Holy Spirit”. Theological assumptions of pneumatological anthropology of Nikos Angelos Nissiotis
Autorzy:
Glaeser, Zygfryd
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/595163.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Nikos Angelos Nissiotis, Trójca Święta, Chrystus, Duch Święty, odkupienie, antropologia, pneumatologiczna antropologia, przebóstwienie, ekumenizm
Nikos Angelos Nissiotis, Holy Trinity, Christ, Holy Spirit, redemption, anthropology, pneumatological anthropology, divinization, ecumenism
Opis:
The presented study is a presentation of the basic assumptions of the pneumatological anthropologyof one of the most outstanding Greek Orthodox theologians of the XX century, Nikos Angelos Nissiotis. His anthropology is christologically and pneumatologically oriented. Nissiotis proposes that the paradigm of interpreting the science of the creation of man should make the mystery of the incarnation. He is convinced, that looking at the activities of the Trinity through an incarnation prism, the problem of the beginning, being and destiny of man acquires a truly christocentric character. At the same time, he emphasizes the role of the Holy Spirit in realizing the saving mission of Christ. He points out that the highest goal of man’s transformation is to be with Christ. Deification in its essence is a process of christification, which means being with Christ and being carried by the Holy Spirit. He emphasizes, that man must be defined in relation to his fulfilment which he achieves in Christ and in relation to the Holy Spirit.
Opracowanie stanowi prezentację podstawowych założeń pneumatologicznej antropologii jednego z najwybitniejszych greckich teologów prawosławnych XX w., Nikosa Angelosa Nissiotisa. Antropologia Nissiotisa jest chrystologicznie i pneumatologicznie zorientowana. Nissiotis proponuje, by istotnym paradygmatem interpretacji nauki o stworzeniu człowieka uczynić misterium wcielenia. Jest przekonany o tym, że patrząc na działania Trójcy poprzez pryzmat inkarnacyjny, problematyka początku, bycia i przeznaczenia człowieka zyskuje prawdziwie chrystocentryczny charakter. Podkreśla zarazem rolę Ducha Świętego w realizacji zbawczego posłannictwa Chrystusa. Zwraca uwagę na to, że najwyższym celem przemiany człowieka jest bycie z Chrystusem. Przebóstwienie w swej istocie jest procesem chrystyfikacji, co oznacza bycie z Chrystusem i bycie niesionym przez Ducha Świętego. Zaznacza, że człowieka należy definiować w relacji do jego spełnienia, które osiąga w Chrystusie i w relacji do Ducha Świętego.
Źródło:
Studia Oecumenica; 2018, 18; 131-146
1643-2762
Pojawia się w:
Studia Oecumenica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies