Temat: prawo autorskie - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Zakres ochrony utworu naukowego – znaczenie wyodrębnienia formy oraz treści
Scope of Protection for Scientific Works – Relevance of the Difference Between Form and Content
Autorzy:: Giesen, Beata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1596295.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:: scientific works
copyright law
form and content
individual creativity
prace naukowe
prawo autorskie
forma i treść
indywidualna kreatywność
Opis:: Efekty pracy naukowej stanowią dobro wspólne. Dla nauki szkodliwe jest jednak przyzwalania na nieuczciwe przejmowanie rezultatów pracy naukowców. Szczególny charakter utworów naukowych jest źródłem pewnych problemów, które pojawiają się wówczas, gdy zachodzi konieczność ustalenia zakresu ochrony tego typu dzieł. Art. 1 ust. 21 prawa autorskiego mówi bowiem: ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne. Nie ulega wątpliwości, że odwołanie się do tezy o ochronie wyłącznie formy w znacznym stopniu ułatwia rozstrzygnięcie wielu sporów. Tak czytelne kryterium pozwala z łatwością ustalić, czy inne dzieło zostało stworzone z naruszeniem cudzego prawa do autorstwa, czy też jest ono samodzielnym utworem, mającym swe źródło w umyśle tego, kto podaje się za jego autora. Ponieważ kryterium formy jest sprawdzalne, gwarantuje ono obiektywność dokonywanej oceny. Ten „ślad”, którym jest forma wyrażenia, pozostawiony przez twórcę w procesie odkrywania obiektywnych prawd pozwala ocenić cały proces badawczy. Oparcie się na porównaniu formy przy badaniu zarzutu naruszenia prawa do autorstwa stanowi rodzaj ułatwienia dowodowego. Nie oznacza to jednak, iż treść dzieła powinna pozostawać poza zasięgiem ochrony. Zasługuje na nią wówczas, gdy wykazuje ona cechy indywidualnej twórczości. Stwierdzenie to odnosi się przede wszystkim do tego typu dzieł, w których nakreślenie linii granicznej pomiędzy formą a treścią albo nie jest w ogólne możliwe, albo nastręcza znacznych trudności. To właśnie w przypadku tego typu dzieł naukowych szczególnego znaczenia nabiera postulat postrzegania utworu jako pewnej harmonicznej całości. Prawo autorskie chroni połączenie formy i treści, chroni indywidualizm twórczy przybierający postać dzieła. Stwierdzenie to nie zmienia faktu, że rezultaty badań naukowych są dobrem wspólnym, z którego nie tylko mamy prawo, ale wręcz obowiązek czynić użytek.
The scope of protection of scientific works from copyrights laws violation – the relevance of the division of form and content. The results of scientific work represent common goods. Nevertheless permitting fraudulent interceptions of scientific works can be harmful for science. The peculiar character of scientific works provides a myriad of problems, which occur when there is a necessity to ascertain the range to be provided for protection of this type of works. Article 1. 21 polish Copyright Law from 4 February 1994 states: “Only the manner of expression may be subject to protection. Protection shall not be afforded to inventions, ideas, procedures, methods, principles of operation, or mathematical concepts”. It goes without saying that referring to the thesis to protect solely the form of the scientific works extensively eases the settlement of many disputes. This clearly presented criterion effectively enables us to pin down if a scientific work was created breaching others’ copyrights or if it is an independent work stemming from the imagination and knowledge of the person which is claiming to be the author. The criterion of form guarantees the objectivity of the evaluation made, because it is certifiable. The unique form of expression of the author in the process of discovering the objective truth, allows us to determine the whole research process. While investigating the possible violation of the copyrights of another person the comparison of forms between different works represents for us an easier gotten proof. But that doesn´t mean that the content shouldn´t be protected either. The content deserves protection when it exhibits characteristics of individual creativity. This concept especially refers to the type of scientific works where it is difficult or almost impossible to set bounds between form and content. In this kind of cases it is of importance to perceive a scientific work as a harmonious whole. Copyright law protects the fusion between form and content and individual creativity as a scientific work. This statement doesn´t change the fact that the attainments in science are common goods and we all not only can use them but even have the obligation to do that.
Źródło:: Acta Iuris Stetinensis; 2017, 18, 2; 77-96
2083-4373
2545-3181
Pojawia się w:: Acta Iuris Stetinensis
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Nowy impuls dla kreatywności – uwagi na tle nowelizacji niemieckiego prawa autorskiego z 20.12.2016 r. w zakresie prawa do wynagrodzenia twórców
New impulse for creativity – remarks on amendment of German Copyright Law dated December 20th
Autorzy:: Giesen, Beata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1046442.pdf
Data publikacji:: 2020-10-15
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: prawo autorskie
autor
poprawka
prawo niemieckie
kreatywność
innowacyjność
licencja
wyłączna licencja
copyright law
author
amendment
German law
creativity
innovation
entitlement
licence
exclusive licence
Opis:: Zależność pomiędzy gwarancją prawną wynagrodzenia autorskiego a innowacyjnością i kreatywnością społeczeństwa jest dzisiaj niepodważalna. Przekonanie to przyświeca od lat niemieckiemu ustawodawcy. Wyrazem tego jest seria zmian wprowadzonych w minionym czasie w Niemczech do prawa autorskiego. Ostatnia z nich weszła w życie niedawno, bo w marcu tego roku. Wprowadzone zmiany przedstawiają się w sposób następujący: § 32 d znowelizowanej ustawy o prawie autorskim wyposaża twórcę w prawo żądania udzielenia informacji oraz w prawo żądanie przedłożenia mu stosowanego sprawozdania na temat zakresu wykorzystania jego utworu oraz rozmiarów osiąganych z tego tytułu dochodów. Tym samym uprawnieniem dysponują artyści wykonawcy. Wspomniane uprawnienie przysługuje wówczas, gdy zawarta umowa miała charakter czynności odpłatnej. Bez znaczenia natomiast pozostaje charakter ustalonego umownie wynagrodzenia. Autor może żądać przekazania jedynie takich informacji, które „normalnie rzecz biorąc, niejako zwyczajowo”, mogą być udzielane w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Z żądaniem tym nie może przy tym wystąpić twórca, którego wkład w stworzenie całości utworu był niewielki. Podniesienie przez twórcę omawianego roszczenia jest niemożliwe także wówczas, gdy z innych powodów jest nieuprawnione żądanie udzielenia informacji, np. jeśli przekazanie informacji twórcy narażałoby drugą stronę na niebezpieczeństwo naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa. Twórca może mianowicie być pozbawiony ww. uprawnienia jedynie poprzez postanowienia umów zbiorowych, a zatem umów, które nie są zawierane indywidualnie. Chodzi zatem o takie umowy, w których twórców reprezentuje organizacja zrzeszając twórców działających w określonej branży. Istotną zmianą, w stosunku do stanu sprzed nowelizacji, jest poszerzenie kręgu podmiotów zobowiązanych do udzielenia twórcy informacji o faktycznym zakresie korzystania z utworu oraz o dochodach osiąganych z tego tytułu. Obowiązek ten obarcza obecnie już nie tylko podmiot, z którym sam twórca zawarł umowę licencyjną, ale również dalszych licencjobiorców, tzn. kolejne podmioty w łańcuchu licencji, wywodzące wprawdzie swoje prawo od twórcy, ale nie będące jego partnerami umownymi (§ 32 e). Prócz tych dwóch grup zobowiązanych do udzielenia informacji, obowiązek ten został nałożony również na inne podmioty. Są to mianowicie osoby trzecie, a zatem osoby spoza grona licencjobiorców, które w inny sposób uczestniczą w gospodarczym procesie eksploatacji utworu (§32 c I Nr 2 ustawy o prawie autorskim). § 32 niemieckiej ustawy o prawie autorskim wyposaża twórcę w prawo wystąpienia do sądu z żądaniem zmiany ustalonego umownie wynagrodzenia. Zgodnie z treścią powołanego przepisu, autor może żądać zapłaty „odpowiedniego” wynagrodzenia. Nowelizacja z 20.12.2016 r. wskazuje na kryteria pomocne w ustaleniu tegoż wynagrodzenia. Są nimi „częstotliwości” oraz zasięg korzystania. Nowelizacja prawa autorskiego z 200224 wprowadziła instytucję znaną pod nazwą „zbiorowe ustalania stawek wynagrodzeń dla danej grupy twórców”. W praktyce wspomniane układy zbiorowe nie cieszyły się nadmierną popularnością. Jedną z przyczyn tego stanu rzeczy był fakt, że dokonane w tym trybie uzgodnienia miały charakter wyłącznie pewnych zaleceń, tzw. nie były wiążące dla partnerów zawartej w dalszym toku czynności, już indywidualnie, umowy. Nowelizacja z 20.12.2016 r. zachowuje wspomnianą metodę ustalania wynagrodzenia twórców, podejmuje jednak próbę usunięcia jej słabych stron. Przede wszystkim został znacznie skrócony czas przewidziany dla ich prowadzenia. Wprowadzono bowiem domniemanie pozwalające na przyjęcie, niejako a priori, że poszczególne związki są uprawnione do prowadzenia negocjacji w imieniu określonej grupy twórców. Domniemanie to znajduje zastosowanie wówczas, gdy wspomniany związek reprezentuje „istotną liczbę” twórców określonej kategorii dzieł z jednej strony oraz podmiotów z nich korzystających z drugiej. Pomimo wspominanego domniemania członkowie związku zachowują prawo do podjęcia w tym względzie odmiennej uchwały. Skrócony został również termin przewidziany do zakwestionowania uchwalonej propozycji wysokości wynagrodzeń. Obecnie wynosi on 6 tygodni25. Prawo autorskie wyposaża też obecnie twórców w roszczenie o zaniechanie na wypadek, gdyby druga strony umowy – podmiot bezpośrednio związany dokonanymi w ten sposób uzgodnieniami, naruszał dokonane ustalenia. Ostatnia nowelizacja wprowadza w § 40 a tzw. prawo drugiego korzystania. Jego sens przejawia się w tym, że po 10 latach od przekazania uprawnienia do eksploatacji licencjobiorcy wyłącznemu, prawo to powraca do twórcy. W konsekwencji, twórca zyskuje na powrót możliwość dysponowania nim. Bezpośrednim powodem wprowadzenia ww. rozwiązania była praktyka znana pod nazwą „Total Bay Outs”- tzw. „sprzedaży” całkowitej, a dokładnie mówiąc na nabywaniu upoważnienie licencyjnych niejako na wszelki wypadek, w zamian za wynagrodzenie jednorazowe. Aby wydostać twórcę z tej, swojego rodzaju pułapki, zagwarantowano twórcy możliwości żądania powrotu prawa do korzystania ze stworzonego przez siebie utworu. Jeśli twórca wykona przysługujące uprawnienie, prawo eksploatacji majątkowej powraca do niego. Co istotne jednak, dotychczasowy licencjobiorca nie traci swoich uprawnień do korzystania z utworu. Przestaje on być jedynie licencjobiorcą wyłącznym. Inaczej mówiąc, licencja wyłączna ulegnie przekształceniu w licencję niewyłączną. Ustawa przewiduje również możliwość zrzeczenia się przez twórcę z tego uprawnienia. Nie może on tego jednak uczynić od razu, lecz dopiero po upływie pięciu lat od momentu zawarcia umowy.
The reliance between legal guarantee of author renumeration, innovation and creativity of society is nowadays undeniable. This persuasion inspired German legislator for many years. It is conveyd by the series of modifications introduced in German Copyright Law. The latest laws have entered into force, in March 2017. The implemented changes can be presented in the following way: § 32 d of the amended copyright law enables the author to demand information and equips him with the right to be submitted appropriate report on the scope of the use of his piece of work and extent of attained profits from his work. Performers dispose of the same privilege. Discussed entitlement is granted when concluded contract is for pecuniary interest. However, the character of contractually set payment is of no significance. The author can only demand such information, which „normally, as it is customary ”, can be submitted on the scope of his business activity. This material cannot be demanded by one of the authors, whose contribution to the whole work was minor. Raising a claim by the author is also impossible, if such a claim is not eligible due to divers other reasons, as well as when the request for information is unauthorized. Such request is for example unauthorized when the transfer of material could possibly put the other side of the contract at risk of breaching business secrecy. The author can be exclusively stripped of his powers of entitlement only through collective agreements clauses, which are understood as contracts that are not individually concluded. Therefore this concerns contracts, in which authors are represented by an organization, which incorporates the authors operating in their concrete industry. A vital change in comparison with the state before amendment is broadening of group of entities obliged to provide the information requested by the author about the factual scope of use of his piece of work and extent of attained income from his work. This obligation burdens not only the entity with whom the author concluded a licence agreement but also subsequent licencees, i.e. further entities in the licence chain deriving their right from the author, but are not his contractual partners (§ 32 e). Aside from these two groups obliged to supply information, the responsibility has also been imposed on other different entities. These are namely third parties that participate differently in the economic process of work exportation and are not included in the group of licencees (§32 c I Nr 2 of the Copyright Law). § 32 of German Copyright Law equips the author with the right to apply to the court with the demand to change contractually agreed payment. In accordance with this provision, the author can demand to obtain „adequate” remuneration. The amendment of 20th December 2016 signalizes criteria helpful in determining that salary. These are „frequencies” and scope of use. The amendment of the Copyright Act of 200226 introduced an institution known as „collective regulation rates of renumeration for a certain group of authors”. In practice, these previously mentioned collective agreements had not gained popularity. One of the reasons for such behavior was the fact that arrangements made with this procedure were exhibiting the character of recommendations, i.e. they were not binding for partners, which later concluded contracts individually. The amendment of 20 December 2016 keeps this method of determining renumeration of authors, however, it does try to remove its disadvantages. First of all, the time to carry them out was drastically cut. A legal presumption, which allowed to accept a priori that particular associations are entitled to implement the negotiations on behalf of certain group of authors, was introduced. This legal presumption is applicable if the association represents „substantial number” of authors of specific category of pieces of work on the one hand and entities making use of them on the other hand. Despite the above mentioned legal presumption, the association members keep the right to adopt different resolution in this regard. Prefigured term to questioning adopted proposition of height of salaries was also cut. It is currently six weeks27. The copyright law will equip the authors with claim for omission, in case if the other party – entity directly bound with arrangements, breaks previously made arrangements. The latest amendment introduced in § 40a is the so-called right of second use. Its significance is based on the fact that after 10 years from the moment of transferring entitlement to exploitation of work to the holder of an exclusive licence, the right returns to the author. As a consequence, the author again gains the possibility of disposing of this right. The reason for the introduction of the above mentioned solution was a practice known as „Total Bay Outs”- the so-called „sell” complete, which strictly speaking, relies on purchasing licence authorisation just in case for a one-time payment. In order to help the author to break free of this sort of trap, the possibility of demanding the return of the right to use his own piece of work was guaranteed. If the author executes his entitlement, the right of financial exploitation will return to him. What is essential though, the previous licencee is not losing his entitlement to use piece of work. He stops to be an only exclusive licencee. Differently speaking, the exclusive licence transforms into a non-exclusive licence. The law also provides for the possibility of waiving the entitlement by the author. He cannot proceed with that instantly though, but only after five years from the moment of signing a contract.
Źródło:: Zeszyty Naukowe KUL; 2018, 61, 1; 3-16
0044-4405
2543-9715
Pojawia się w:: Zeszyty Naukowe KUL
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "prawo autorskie" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język