Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "wspólnotowość" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Paradygmatyczne konceptualizacje samotności i wspólnotowości w dyskursie monoseologicznym
The paradigmatic conceptualizations of loneliness and communitiveness in a monoseological discourse
Autorzy:
Domeracki, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1048422.pdf
Data publikacji:
2015-07-04
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
communitiveness
loneliness
monoseology
philosophy of loneliness
monolectics
dialectics
wspólnotowość
samotność
monoseologia
filozofia samotności
monolektyka
dialektyka
Opis:
The author of this paper is concentrated on a controversial and having not only one and satisfactory for different discussing it parts solution problem of the limits of the phenomena of loneliness and communitiveness. It is placed on a ground of the monoseological discourse as being intrinsic to it. The term ‘monoseology’ is derived from two combined ancient Greek words – ‘monosé’, which means ‘loneliness’, and ‘logos’ – translated as ‘science’. Hence monoseology, in its wider meaning, is used to designate all sciences interested in analyzing and conducting systematic research on loneliness; in a narrower sense the term ‘monoseology’ means simply just the philosophy of loneliness. It is quite commonly agreed that loneliness has only got bad sides in itself but communitiveness on the contrary has got only bright ones. Therefore loneliness deserves on clear and firm criticism while communitiveness is assessed in a univocally positive way. This, in turn, translates to an unquestionable preference to ideas, feelings, motives and acts which are of community character and use. On the other hand, loneliness is recognized as a reason of our pain, suffering, fears, sadness and horrible despair. It results that our key ambition, need and aim should be avoiding and preventing each form of loneliness in our private and social life at all costs. But, as it occurs, this causes a lot of further – not only theoretical but unfortunately also practical – problems, which some researchers and ordinary people must face. This kind of unilateral and unambiguous interpretation both loneliness and communitiveness is called in the article “monolectical”. In addition, it is shown in it that ‘monolectics’ of communitiveness or loneliness is insufficient for possibly objective and complete picture of this two. In consequence it is argued that monoseological discourse is able to gain it and to develop itself only by turning to the dialectical method of explaining. The fundamental thesis and belief as well, expressed on the ground of the dialectics of loneliness and communitiveness, is that loneliness and communitiveness are not at all isolated but strongly complementary. A practical conclusion arises from this statement according to which each of us should intertwine in his or her life some periods of communitiveness and then some periods of loneliness.
Źródło:
Filozofia Chrześcijańska; 2015, 12; 33-55
1734-4530
2450-0399
Pojawia się w:
Filozofia Chrześcijańska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wspólnotowi, choć samotni. Paradoksy Ortegowskiej filozofii życia
Autorzy:
Domeracki, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/647269.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
José Ortega y Gasset
philosophy
life
man
circumstances
loneliness
communality
filozofia
życie
człowiek
okoliczności
samotność
wspólnotowość
Opis:
José Ortega y Gasset’s philosophy, regardless of its actual specific weight and a diversity of opinions which are delivered about it, does not stop occupying the following generations of researchers’ attention, not losing in attractiveness and seeming to be very current as well, and also universally important and significant. The vitalism of this philosophy, thanks to combining it with ratio, stands above a mediocrity of overview, protecting successfully against a superficial judgement and melting into impressive aphoristics. Life – both object and subject of Ortega’s philosophy, marked by ambivalence and complexity, with necessity makes the same as it the philosophy distilled from it. To the substantial attributes of life at Ortega belong communality, on the one hand, and loneliness on the other. There is a numerous of premises which are a sign of the communion dimension of life. There are so many arguments, however, for the lonely character of it. The main issue the article is concentrated on is a thesis that Ortega y Gasset belongs to the biggest-ever and the most interesting philosophers of loneliness, developing or even more – bringing to a culmination of the centuries-old tradition of struggling with existential determination of the essence of loneliness, that leads to acknowledgment of loneliness as an essential attribute of the human life.
Filozofia José Ortegi y Gasseta, niezależnie od jej rzeczywistego ciężaru gatunkowego i opinii, jakie na jej temat krążą, nie przestaje zajmować uwagi kolejnych pokoleń badaczy, nie tracąc na atrakcyjności i wydając się przy tym niezwykle aktualną, a do tego uniwersalnie ważną i doniosłą. Witalizm tej filozofii, dzięki pożenieniu go z ratio, wybija ją ponad przeciętność oglądu, chroniąc udanie przed powierzchownym sądem i rozpływaniem się w efektownej aforystyce. Życie – zarazem przedmiot i podmiot Ortegowskiej filozofii, naznaczony ambiwalencją i złożonością – z konieczności taką samą czyni destylowaną z niego filozofię. Do zasadniczych określników życia należą u Ortegi wspólnotowość z jednej i samotność z drugiej strony. Istnieje wiele przesłanek świadczących o wspólnotowym wymiarze życia. Równie wiele jest jednak argumentów za tym, że ma ono raczej samotnościowy charakter. Tym, na czym przede wszystkim koncentruje się artykuł, jest teza, że Ortega y Gasset należy do największych w dziejach i najciekawszych filozofów samotności, rozwijających – a nawet więcej, i to znacznie – i doprowadzających do kulminacji wielowiekową tradycję zmagań z egzystencjalnym określaniem istoty samotności prowadzącej do uznania samotności za istotowy określnik egzystencji.
Źródło:
Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia; 2015, 40, 1
2300-7540
0137-2025
Pojawia się w:
Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies