Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "samotność" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Miłość i samotność - konfrontacje
    Love and Solitude - Confrontations
    Autorzy:
    Domeracki, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1048479.pdf
    Data publikacji:
    2014-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    miłość
    samotność
    osoba
    depersonalizacja
    egoizm
    pseudomiłość
    kryzys
    love
    loneliness
    person
    depersonalization
    egoism
    pseudo-love
    crisis
    Opis:
    The article raises an issue of love and loneliness confronted with opinion, that love is the only antidote for loneliness. Its author is submitting this thesis to a precise research. The source wish of love is motivated by aiming at avoiding loneliness. The loneliness seems to be more primary phenomenon to love. This does not necessarily mean that it is not true that love can overcome loneliness. Loneliness can only give way under the pressure of perfect love. It is an attribute of God. A man authentically immersed in that Love has a capacity for overcoming of his loneliness.
    Źródło:
    Filozofia Chrześcijańska; 2014, 11; 43-68
    1734-4530
    2450-0399
    Pojawia się w:
    Filozofia Chrześcijańska
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wspólnotowi, choć samotni. Paradoksy Ortegowskiej filozofii życia
    Autorzy:
    Domeracki, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/647269.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    José Ortega y Gasset
    philosophy
    life
    man
    circumstances
    loneliness
    communality
    filozofia
    życie
    człowiek
    okoliczności
    samotność
    wspólnotowość
    Opis:
    José Ortega y Gasset’s philosophy, regardless of its actual specific weight and a diversity of opinions which are delivered about it, does not stop occupying the following generations of researchers’ attention, not losing in attractiveness and seeming to be very current as well, and also universally important and significant. The vitalism of this philosophy, thanks to combining it with ratio, stands above a mediocrity of overview, protecting successfully against a superficial judgement and melting into impressive aphoristics. Life – both object and subject of Ortega’s philosophy, marked by ambivalence and complexity, with necessity makes the same as it the philosophy distilled from it. To the substantial attributes of life at Ortega belong communality, on the one hand, and loneliness on the other. There is a numerous of premises which are a sign of the communion dimension of life. There are so many arguments, however, for the lonely character of it. The main issue the article is concentrated on is a thesis that Ortega y Gasset belongs to the biggest-ever and the most interesting philosophers of loneliness, developing or even more – bringing to a culmination of the centuries-old tradition of struggling with existential determination of the essence of loneliness, that leads to acknowledgment of loneliness as an essential attribute of the human life.
    Filozofia José Ortegi y Gasseta, niezależnie od jej rzeczywistego ciężaru gatunkowego i opinii, jakie na jej temat krążą, nie przestaje zajmować uwagi kolejnych pokoleń badaczy, nie tracąc na atrakcyjności i wydając się przy tym niezwykle aktualną, a do tego uniwersalnie ważną i doniosłą. Witalizm tej filozofii, dzięki pożenieniu go z ratio, wybija ją ponad przeciętność oglądu, chroniąc udanie przed powierzchownym sądem i rozpływaniem się w efektownej aforystyce. Życie – zarazem przedmiot i podmiot Ortegowskiej filozofii, naznaczony ambiwalencją i złożonością – z konieczności taką samą czyni destylowaną z niego filozofię. Do zasadniczych określników życia należą u Ortegi wspólnotowość z jednej i samotność z drugiej strony. Istnieje wiele przesłanek świadczących o wspólnotowym wymiarze życia. Równie wiele jest jednak argumentów za tym, że ma ono raczej samotnościowy charakter. Tym, na czym przede wszystkim koncentruje się artykuł, jest teza, że Ortega y Gasset należy do największych w dziejach i najciekawszych filozofów samotności, rozwijających – a nawet więcej, i to znacznie – i doprowadzających do kulminacji wielowiekową tradycję zmagań z egzystencjalnym określaniem istoty samotności prowadzącej do uznania samotności za istotowy określnik egzystencji.
    Źródło:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia; 2015, 40, 1
    2300-7540
    0137-2025
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Paradygmatyczne konceptualizacje samotności i wspólnotowości w dyskursie monoseologicznym
    The paradigmatic conceptualizations of loneliness and communitiveness in a monoseological discourse
    Autorzy:
    Domeracki, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1048422.pdf
    Data publikacji:
    2015-07-04
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    communitiveness
    loneliness
    monoseology
    philosophy of loneliness
    monolectics
    dialectics
    wspólnotowość
    samotność
    monoseologia
    filozofia samotności
    monolektyka
    dialektyka
    Opis:
    The author of this paper is concentrated on a controversial and having not only one and satisfactory for different discussing it parts solution problem of the limits of the phenomena of loneliness and communitiveness. It is placed on a ground of the monoseological discourse as being intrinsic to it. The term ‘monoseology’ is derived from two combined ancient Greek words – ‘monosé’, which means ‘loneliness’, and ‘logos’ – translated as ‘science’. Hence monoseology, in its wider meaning, is used to designate all sciences interested in analyzing and conducting systematic research on loneliness; in a narrower sense the term ‘monoseology’ means simply just the philosophy of loneliness. It is quite commonly agreed that loneliness has only got bad sides in itself but communitiveness on the contrary has got only bright ones. Therefore loneliness deserves on clear and firm criticism while communitiveness is assessed in a univocally positive way. This, in turn, translates to an unquestionable preference to ideas, feelings, motives and acts which are of community character and use. On the other hand, loneliness is recognized as a reason of our pain, suffering, fears, sadness and horrible despair. It results that our key ambition, need and aim should be avoiding and preventing each form of loneliness in our private and social life at all costs. But, as it occurs, this causes a lot of further – not only theoretical but unfortunately also practical – problems, which some researchers and ordinary people must face. This kind of unilateral and unambiguous interpretation both loneliness and communitiveness is called in the article “monolectical”. In addition, it is shown in it that ‘monolectics’ of communitiveness or loneliness is insufficient for possibly objective and complete picture of this two. In consequence it is argued that monoseological discourse is able to gain it and to develop itself only by turning to the dialectical method of explaining. The fundamental thesis and belief as well, expressed on the ground of the dialectics of loneliness and communitiveness, is that loneliness and communitiveness are not at all isolated but strongly complementary. A practical conclusion arises from this statement according to which each of us should intertwine in his or her life some periods of communitiveness and then some periods of loneliness.
    Źródło:
    Filozofia Chrześcijańska; 2015, 12; 33-55
    1734-4530
    2450-0399
    Pojawia się w:
    Filozofia Chrześcijańska
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Bierdiajewowska filozofia człowieka jako filozofia dialogu
    Бердяевская философия человека как философия диалога
    Berdyaev’s Philosophy of Human as the Philosophy of Dialogue
    Autorzy:
    Domeracki, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/497349.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Stowarzyszenie Filozofów Krajów Słowiańskich
    Tematy:
    философия человека
    философия диалога
    антропологизм
    антропоцентризм
    персонализм
    антропоэтика
    любовь
    свобода
    одиночество
    религия
    Бог
    filozofia człowieka
    filozofia dialogu
    antropologizm
    antropocentryzm
    personalizm
    antropoetyka
    miłość
    wolność
    samotność
    religia
    Bóg
    philosophy of human nature
    philosophy of dialogue
    anthropologism
    anthropocentrism
    personalism
    antropoethics
    love
    freedom
    loneliness
    religion
    God
    Opis:
    Автор предлагает интерпретацию философии Бердяева как философии человека. Важная роль в ней humanum позволяет ему предложить ее моделью философии диалога. Автор считает, что философия диалога Николая Бердяева во многих вопросах совпадает с диалогизмом философии (гетерологии) Эммануэля Левинаса. Автор предлагает признать и изучать, а также популяризировать философию Бердяева как представителя европейской фило-софии диалога, который вносит в нее существенное, хотя и несомненно спорное novum.
    The author proposes an interpretation of Berdyaev’s philosophy as a philosophy of human being. He considers humanum as a model example of the philosophy of dialogue due to its importance. The author represents the view that the philosophy of dialogue by Nicholas Berdyaev is in many points consistent with the dialogism (heterology) by Emmanuel Levinas. He offers to recognize and study, as well as to popularize the Berdyaev’s philosophy as a representative of the European philosophy of dialogue, which contributes to it, but certainly brings also the disputable novetly.
    Źródło:
    ΣΟΦΙΑ. Pismo Filozofów Krajów Słowiańskich; 2015, 15; 219-235
    1642-1248
    Pojawia się w:
    ΣΟΦΙΑ. Pismo Filozofów Krajów Słowiańskich
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies