Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Choroby zakaźne ludzi" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-2 z 2
    Tytuł:
    Epidemie w dawnym Krakowie
    Autorzy:
    Danowska, Ewa.
    Powiązania:
    Mówią Wieki 2020, nr 8, s. 35-38
    Data publikacji:
    2020
    Tematy:
    Choroby zakaźne ludzi
    Epidemie
    Społeczności lokalne
    Dżuma
    Artykuł z czasopisma historycznego
    Artykuł problemowy
    Opis:
    Artykuł opisuje różne przypadki epidemii chorób zakaźnych, które występowały w Krakowie między XVI a XVIII wiekiem. Autor przywołuje historyczne teksty, w których zawarto teorie wytłumaczenia epidemii, opisano obrzędy religijne i pochody o wstawiennictwo świętych w czasach zarazy, omówiono jak władze miasta próbowały sobie radzić z zapobieganiem rozprzestrzeniania się choroby, jak pracowali ówcześni grabarze. Wspomniano o epidemii dżumy w latach 1590-1592 oraz o zniszczeniach, jakie ta choroba poczyniła na krakowskiej ludności.
    Dostawca treści:
    Bibliografia CBW
    Artykuł
    Tytuł:
    Domy kwarantanny : walka z zagrożeniem epidemicznym na wschodnich kresach Rzeczypospolitej w XVIII wieku
    Autorzy:
    Danowska, Ewa.
    Powiązania:
    Mówią Wieki 2020, nr 11, s. 44-47
    Data publikacji:
    2020
    Tematy:
    Stanisław August Poniatowski (król Polski ; 1732-1798)
    Potocki, Szczęsny (1752-1805)
    Epidemie
    Choroby zakaźne ludzi
    Leczenie
    Artykuł problemowy
    Artykuł z czasopisma historycznego
    Artykuł z czasopisma popularnonaukowego
    Opis:
    W ówczesnej Polsce miało miejsce blisko 20 epidemii, jak obliczono trwających łącznie pół wieku. Nosicielami często byli żołnierze walczący podczas wojny północnej (1700-1720) na terenie Polski, Szwecji, Litwy, Ukrainy, a pod koniec wieku Podola. Tak rozprzestrzeniała się dżuma, dur brzuszny, czarna ospa, tyfus plamisty i czerwonka. Pierwsze zachorowania odnotowano na Ukrainie, potem we Lwowie, Zamościu i Opatowie. Do 1712 zaraza opanowała całe terytorium Korony i Litwy. Próby zapobiegania rozwojowi epidemii przez organizację kordonów sanitarnych czy domów kwarantanny (ok. 42 dni) w Austrii i Prusach nie skutkowały. Zarazę przenosili też kupcy, roznoszący zarazki na jarmarkach i targowiskach. Apogeum epidemii dżumy nastąpiło w latach 1770-1771 na Wołyniu i Podolu w związku z wojną rosyjsko-turecką i konfederacją barską. W marcu zaraza wygasła po mroźnym lutym, ale straty wśród ludności obliczano na blisko 200 tys. osób. Z braku budynków chorzy leżeli na słomie pod gołym niebem, ogrodzeni drutami i pilnowani przez żołnierzy. Wielu magnatów nie czekając pomocy państwa, budowało domy kwarantanny na własny koszt, a pierwszym był wojewoda ruski Stanisław Szczęsny Potocki. W tym czasie powstały też szczegółowe przepisy dotyczące leczenia, zasad kwarantanny i sposobu pochówku osób zakażonych. Ostatecznie wzmożone starania obywateli i władz Rosji i Polski, w tym wzrost higieny, spowodowały, że liczba epidemii zmalała.
    Dostawca treści:
    Bibliografia CBW
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-2 z 2

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies