Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "visual culture" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    From visual culture to visual communication. The pictorial and iconic turn in contemporary culture.
    Od kultury wizualnej do komunikacji wizualnej. problematyka zwrotu piktorialnego / ikonicznego w kulturze współczesnej.
    Autorzy:
    Chmielecki, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593951.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    visual culture
    visual communication
    data visualization
    pictorial turn
    iconic turn
    kultura wizualna
    komunikacja wizualna
    wizualizacja danych
    Opis:
    The article attempts to approximate the notions of “visual culture”, “visual communication” and “data visualization”, which appeared with the pictorial and the iconic turns. The pictorial turn raised the picture to the rank of a sign system, similarly to language within the poststructuralist reflection. In contrast, thanks to the changes in art history research, Visual Culture Studies came into being, necessitating a definition of the term “visual culture”. Doris Bachmann-Medick characterizes the iconic turn as a late reaction of art history studies to the linguistic turn, which views a painting as a textual and discursive phenomenon. This situation gave rise to Norman Bryson’s semiotics of the image, which employs the notion of “the language of images”, creating the need for a definition of “visual communication”. The expansion of new media poses another challenge to visual culture, which is the need to define “data visualization”. W.J.T. Mitchell announced a new version of the pictorial turn – a turn towards biopictures, or biodigital pictures. These “animated icons” have been given the characteristics of life by the biological-information technology. However, the definition of “data visualization” is shaped by the “digital turn”, which views it as a practice of endowing the raw, mathematical sequences of codes in databases with anthropological and cultural information. Currently, the definition of "data visualization" is also impacted by the theory of databases and software studies by Lev Manovich. Finally, I would like to ask about the risks and benefits of the pictorial and iconic turns.
    Artykuł jest próbą przybliżenia pojęć „kultura wizualna” „komunikacja wizualna” i „wizualizacja danych”, które pojawiły się przy okazji zwrotu piktorialnego i ikonicznego. Zwrot piktorialny spowodował, że obraz urasta obecnie do rangi systemu znakowego, podobnie jak język w refleksji poststrukturalistycznej. Natomiast dzięki przemianom historii sztuki pojawiają się studia kultury wizualnej. Razem z ich powstaniem rodzi się również potrzeba zdefiniowania terminu „kultura wizualna”. Doris Bachmann-Medick charakteryzuje zwrot ikoniczny jako opóźnioną reakcję historii sztuki na linguistic turn, która odkrywa malarstwo jako fenomen tekstowy i dyskursywny. W tej sytuacji rodzi się semiotyka obrazu Normana Brysona, która odwołuje się do pojęcia „języka obrazów”. Jest to kolejna potrzeba zdefiniowania terminu „komunikacji wizualnej”. Ekspansja nowych mediów stawia kulturę wizualną przed kolejnym wyzwaniem, którym jest potrzeba zdefiniowania terminu „wizualizacja danych”. Mitchell zapowiada nową wersję zwrotu piktorialnego, który odbywa się w kierunku bioobrazów, albo biocyfrowych obrazów. Tym „ożywionym ikonom” nadano cechy życia za pomocą biologiczno-informacyjnej technologii. Jest to kolejny zwrot piktorialnym, który Mitchell nazywał zwrotem biopiktorialnym. Jednak definicja pojęcia „wizualizacji danych” jest kształtowana przez „zwrot cyfrowy”, który powoduje, że „wizualizacja danych” jest praktyką nadawania surowym, matematycznym ciągom kodów baz danych bezpiecznych antropologicznie i kulturowo kształtów. Obecnie definicje „wizualizacji danych” buduje się również w oparciu o teorię baz danych i software studies Lva Manovicha. Na zakończenie chciałbym postawić pytanie dotyczące zagrożeń i korzyści wynikających z obecności zwrotu piktorialnego i ikonicznego.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 93-114
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Visual Culture of the Selfie from the Perspective of ‘Visual Identity’. The Issues of the Selfie within Contemporary Art
    Kultura wizualna selfie z perspektywy „tożsamości wizualnej”. Problematyka selfie w sztuce współczesnej
    Autorzy:
    Chmielecki, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/37262194.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Akademia Ignatianum w Krakowie
    Tematy:
    kultura wizualna
    sztuka współczesna
    selfie
    tożsamość wizualna
    koncepcja biowładzy
    potulne ciała
    obraz
    ORLAN
    visual culture
    contemporary art
    the selfie
    visual identity
    the biopower concept
    the docile bodies
    an image
    Opis:
    The essay attempts to outline the issues of the visual culture of the selfie from the perspective of “visual identity” that has referred to contemporary art. In this paper, I analyze examples of the following artworks: The Reincarnation of Saint ORLAN by the French artist ORLAN, the Bodies© INCorporated website, designed by Victoria Vesna, The Little Revenge from the Periphery by José Bedia Valdés, The Chief: He Who Sold Africa to the Colonists and Autoportraits by Samuel Fosso. In addition, this paper is focused on an analysis of the “biopower” concept which refers to Michel Foucault’s “docile bodies.” This concept is based on the neoliberal power process over the production of living beings and exercising control over them is an updating of the development of political, democratic, and economic institutions, as well as information and biocybernetic technologies. The “docile bodies” concept strengthens the conviction of the bodies must become the object of biopower interventions for the “perfect body” concept to act upon the strictly defined appearance of the body consistent with the standards and norms of “beauty” adopted by visual culture. In this situation, the selfie and photographic images produce homogeneous images, which function as “ideological texts” making our “visual identity” and self-image. This concept is given a lot of considerable space in this paper because the selfie can be regarded as an “personality identity” shaping the visual appearance of our bodies. In the essay’s conclusion, I claim that the visual culture of the selfie seems to be an aesthetic phenomenon shaped by a visual medium such as digital photography. However, photography does not is the key medium of the selfie. My analyses were aimed at showing that this role plays an “image,” no matter how it can be understood.
    Esej jest próbą nakreślenia problematyki kultury wizualnej selfie z perspektywy „tożsamości wizualnej”, która odnosi się do sztuki współczesnej. W niniejszym artykule analizuję przykłady następujących dzieł sztuki: The Reincarnation of Saint ORLAN francuskiej artystki ORLAN, strona internetowa Bodies© INCorporated, zaprojektowana przez Victorię Vesna, The Little Revenge from the Periphery José Bedia Valdésa, The Chief: He Who Sold Africa to the Colonists i Autoportraits Samuela Fosso. Ponadto niniejszy artykuł koncentruje się na analizie koncepcji „biowładzy”, która odnosi się do „podatnych ciał” Michela Foucaulta. Koncepcja ta opiera się na neoliberalnym procesie władzy nad produkcją istot żywych i sprawowaniem nad nimi kontroli. Jest aktualizacją rozwoju instytucji politycznych, demokratycznych i ekonomicznych, a także technologii informacyjnych i bio-cybernetycznych. Koncepcja „podatnych ciał” wzmacnia przekonanie, że ciała muszą się stać przedmiotem interwencji biowładzy, aby koncepcja „ciała idealnego” oddziaływała na ściśle określony wygląd ciała zgodny z przyjętymi przez kulturę wizualną standardami i normami „piękna”. W tej sytuacji media i obrazy fotograficzne wytwarzają jednorodne obrazy, które funkcjonują jako „teksty ideologiczne” tworzące naszą „tożsamość wizualną” i obraz siebie. Koncepcji tej poświęcono w tym artykule bardzo dużo miejsca, ponieważ selfie można traktować jako „tożsamość osobistą”, kształtującą wizualny wygląd naszych ciał. W podsumowaniu eseju twierdzę, że kultura wizualna selfie wydaje się zjawiskiem estetycznym ukształtowanym przez medium wizualne, jakim jest fotografia cyfrowa. Fotografia nie jest jednak kluczowym medium selfie. Moje analizy miały na celu pokazanie, że funkcję tę pełni „obraz”, bez względu na to, jak może być rozumiany.
    Źródło:
    Perspektywy Kultury; 2023, 42, 3; 201-226
    2081-1446
    2719-8014
    Pojawia się w:
    Perspektywy Kultury
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Transcultural Congo as the Periphery of Europe or a Hybrid and Networked Archipelago: Transculturality within the Visual Culture Studies
    Transkulturowe Kongo jako peryferie Europy albo hybrydowy i usieciowiony "archipelag": transkulturowość w badaniach nad kulturą wizualną
    Autorzy:
    Chmielecki, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593949.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    transculturality
    Congo
    imagining Europe
    representing periphery
    hybridity
    net-worked archipelago
    Visual Culture Studies
    transkulturowość
    Kongo
    wyobrażenie Europy
    reprezentacja peryferii
    hybrydowość
    usieciowiony „archipelag”
    studia kultury wizualnej
    Opis:
    The article takes up the issue of imagining and representing the periphery of Europe in the context of colonial and post-colonial reflection. The analyzed examples are art works that can be treated as transcultural representations. The main concept that has been scrutinized is transculturality as proposed by Wolfgang Welsch, who criticizes the existing concepts of individual cultures, as well as the ideas of multiculturalism and interculturalism. The starting point is the belief of Nicholas Mirzoeff that all cultures are transcultures. Within the field of Visual Culture Studies, the concept of transculturality has been replaced by transculturation and transculture, which are involved in the process of constructing networked cultural identities with a hybrid structure. The notions of transculturation and transculture can also be applied to the works of José Bedia. The evolution of Mirzoeff’s thinking about transculturality proceeds from the affirmation of the position of the Cuban anthropologist Alfonso Ortiz to the transformation of Welsch’s concept. The photographs of Herbert Lang are juxtaposed with the concept of “imperial transculture”, which refers to the scopic regimes of Martin Jay. These connotations also direct us toward the understanding of the concept of “imperialism” of Edward W. Said, who treats the Orient as an artificial construct. In this sense, one example of the operation of the visual regime of colonialization can be provided by the nkisi figures that appear in the works Fetish No. 2 (1988) by Renée Stout and Ta Tele (1988) by Trigo Piula, which can be interpreted in relation to Marcel Mauss’s magic fetishism and Karl Marx’s commodity fetishism. Another example of the operation of the visual regime of colonialization is the necropolitics of the civil war in Rwanda between the Hutu and Tutsi tribes and two more works – Scramble for Africa (2003) by Yinka Shonibare and The Chief: he who sold Africa to the colonists (1997) by Samuel Fosso. The concept of constructing an image of the Kongo peoples presented here is based on the assumption that it is the result of the operation of the discourse created by the European colonizers. This point of view can be also found in the book The Right to Look, where Mirzoeff constructs the definitions of visuality and countervisuality.
    Artykuł podejmuje problematykę wyobrażeń i reprezentacji peryferii Europy w kontekście refleksji kolonialnej i postkolonialnej. Analizowanymi przykładami są prace artystyczne, które mogą być traktowane jako reprezentacje transkulturowe. Głównym pojęciem, które zostało poddane rewizji jest transkulturowość w ujęciu proponowanym przez Wolfganga Welscha, który krytykuje istniejące koncepcje izolowanych kultur, a także idee wielokulturowości i in-terkulturowości. Punktem wyjścia jest przekonanie Nicholasa Mirzoeffa, że wszystkie kultury są transkulturami. W obszarze badań nad kulturą wizualną pojęcie transkulturowości zostaje zastąpione przez transkulturację i transkulturę, które uczestniczą w procesach konstruowania sieci tożsamości kulturowych o charakterze hybrydowym. Pojęcia transkulturacji i transkultury można również odnieść do prac artystycznych José Bedii. Ewolucja myśli Mirzoeffa na temat transkulturowości przebiega od afirmacji stanowiska kubańskiego antropologa Alfonso Ortiza do transformacji koncepcji Welscha. Prace fotograficzne Herberta Langa są zestawione z kon-cepcją „imperialnej transkultury”, która odnosi się do reżimów skopicznych Martina Jaya. Przywołane konotacje kierują nas również w stronę rozumienia „imperializmu” Edwarda W. Saida, traktującego Orient jako „sztuczny” wytwór dyskursu kolonialnego. W tym sensie przy-kładem funkcjonowania reżimu skopicznego kolonializmu mogą być figurki nkisi, pojawiające się w pracach Fetish No. 2 (1988) Renée Stout i Ta Tele (1988) Trigo Piula, które mogą być interpretowane w kontekście fetyszyzmu magicznego Marcela Maussa i fetyszyzmu towaro-wego Karola Marksa. Kolejnym przykładem działania wizualnego reżimu kolonializmu jest nekropolityka podczas wojny domowej w Ruandzie między plemionami Hutu i Tutsi i dwie następne prace, Scramble for Africa (2003) Yinka Shonibare i The Chief: he who sold Africa to the colonists (1997) Samuela Fosso. Zaprezentowana koncepcja konstruowania obrazu ludów Kongo opierała się na założeniu, że jest on efektem funkcjonowania dyskursu wytworzonego przez europejskich kolonizatorów. Ten punkt widzenia daje się również odnaleźć w książce The Right to Look, w której Mirzoeff buduje definicje wizualności i kontrwizualności.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2013, 15; 9-30
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jak „widzą” niewidomi?
    How Do Blind People “See”?
    Autorzy:
    Chmielecki, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2130729.pdf
    Data publikacji:
    2022-09-29
    Wydawca:
    Akademia Ignatianum w Krakowie
    Tematy:
    osoby niewidome
    podmiot wizualny
    reprodukcja
    nowa wizualność
    społeczne widzenie
    zdarzenie wizualne
    podmiot fraktalny
    bioobrazy
    studia kultury wizualnej
    The Passing Billa Violi
    blind people
    visual subject
    reproduction
    new visuality
    social seeing
    visual event
    fractal subject
    biopictures
    Visual Culture Studies
    Bill Viola’s The Passing
    Opis:
    Artykuł porusza problematykę nowej widzialności i reprodukcji pola społecznego „widzenia” u osób niewidomych jako „podmiotów wizualnych” w perspektywie studiów kultury wizualnej. Przyjmując założenie, że kultura wizualna pociąga za sobą rozważania na temat ślepoty, niewidzialnego, niewidomego w perspektywie społecznej, autor śledzi, w jaki sposób niewidomi funkcjonują jako podmioty wizualne w społeczeństwie wizualnym, czyli osoby konstytuujące aktywny społecznie środek wzroku (niezależnie od jego biologicznej zdolności widzenia) oraz jako efekt szeregu kategorii podmiotów wzrokowych. W tym kontekście Nicholas Mirzoeff odwołuje się do przykładu niewidomych, którzy na początku ery panoptycznej stali się przedmiotem społecznej troski państwa, co doprowadziło do powstania instytucji państwowych dla niewidomych. Panoptyzm stworzył niewidomych jako „naturalny” cel społeczeństwa, państwa i troski, właśnie dlatego, że „widzenie” i „bycie widzianym” stały się problematyczne w trosce dyscyplinarnego państwa narodowego. W eseju The Question of Cultural Identity Stuart Hall wyróżnia trzy typy podmiotów: oświeceniowy, socjologiczny i postmodernistyczny. Odniesienie do racjonalnego podmiotu dotyczy także osób niewidomych. Mitchell wspomina Optykę René Descartesa, w której filozof uważał wzrok za „rozszerzoną formę dotyku”, porównując go do „kija używanego przez niewidomych” do wzmocnienia ścieżki w realnej przestrzeni. Podobnie w perspektywie podmiotu ponowoczesnego warto przywołać model „widzenia bez patrzenia” Paula Virilia – reprodukcji intensywnej ślepoty, która jest ostatnią formą „industrializacji ślepoty” przez „maszyny widzenia”. Koncepcja podmiotu fraktalnego Jeana Baudrillarda dowodzi, że życie niewidomych jest „społeczną konstrukcją widzenia”. Podmiot wizualny, który znajdujemy w koncepcji bioobrazów W.J.T. Mitchell, prowadzi nas do wniosku, że obrazy można tworzyć tak, jak obrazy przedmiotu, wyczuwając je w wyobraźni. Nicholas Mirzoeff proponuje wprowadzenie terminu „zdarzenie wizualne” zamiast pojęcia „podmiot wizualny”; jest on generowany w interfejsie z technologią wizualną w procesie komunikacji za pośrednictwem komputera, w którym mogą uczestniczyć również osoby niewidome. Wreszcie, The Passing Billa Violi zostało zinterpretowane w kontekście obrazów wewnętrznych. Trudno nie przywołać tej koncepcji, mówiąc o obrazach, które są efektem „widzenia” niewidomych. Obrazy generowane przez „oko umysłu” pochodzą ze snów, wspomnień, obrazów i wyobrażeń, w których widzimy siebie, ale z punktu widzenia obserwatora – osoby niewidomej. Viola przypisuje tę funkcję wewnętrznych obrazów kamerze wideo, która działa jak świadomość, stając się odzwierciedleniem naszego „ja”. Według Violi można opisać dynamikę świadomości, która na jednym końcu umieszcza obrazy zewnętrzne (także postrzegane przez niewidomych) i obrazy wewnętrzne (stany uczuć, emocje, marzenia senne i społeczne skutki „widzenia”).
    The paper deals with the issues of new visibility and reproduction of the field of social “seeing” in blind people as “visual subjects” in the perspective of Visual Culture Studies. Taking an assumption that visual culture entails considerations on blindness, the invisible, the unseen, and the unseeable in social perspective, the author tracks the ways in which the blind function as visual subjects in a visual society, i.e., people who are constituted as an active social agent of sight (regardless of his or her biological capacity to see) and as the effect of a series of categories of visual subjects. In this context, Nicholas Mirzoeff refers to the example of the blind, who became an object of social state concern at the beginning of the panoptic era, leading to the establishment of state institutions for the blind. Panopticism created the blind as what has now become a “natural” target of social and state and concern precisely because “seeing” and “being seen” has become problematic in the concern of the disciplinary nation-state. In his essay The Question of Cultural Identity, Stuart Hall distinguishes three types of subjects: the enlightenment, sociological, and postmodern. The reference to the rational subject also applies to the blind. Mitchell mentions René Descartes’s Optics, in which the philosopher considered sight an “extended form of touch,” comparing it to “a staff used by the blind” to strengthen the path in real space. Similarly, in the perspective of the postmodern subject, it is worth recalling Paul Virilio’s model of “sightless vision” – the reproduction of an intense blindness that is the last form of the “industrialisation of the non-gaze” by “the vision machines.” Jean Baudrillard’s concept of the fractal subject proves that the life of the blind is “the social construction of vision.” The visual subject that we find in the concept of biopictures by W.J.T. Mitchell leads us to the conclusion that images can be created in a way like creating images of an object, by feeling them in the imagination of blind people. Nicholas Mirzoeff suggests an introduction to the term “visual event” instead of the concept of “visual subject,” which is generated in an interface with visual technology on computer-mediated communication process, in which blind people can be also participated. Finally, The Passing by Bill Viola has been interpreted in the context of internal images. It is difficult not to recall this concept when talking about pictures that are the result of the blind “seeing.” The images generated by the “mind’s eye” come from dreams, memories, images, and imaginations in which we see ourselves, but from the observer’s point of view as a blind person. Viola assigns this function of internal images to the video camera which acts as a tool of awareness as it becomes a reflection of our “I.” According to Viola, one can describe the dynamics of consciousness, which at one end places external images (also perceived by the blind) and internal images (states of feelings, emotions, dreams, and the social effects of “seeing”).
    Źródło:
    Perspektywy Kultury; 2022, 38, 3; 387-410
    2081-1446
    2719-8014
    Pojawia się w:
    Perspektywy Kultury
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies