Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Łobos, Marek" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-2 z 2
    Tytuł:
    Przydatność kliniczna i diagnostyczna oznaczeń D–dimeru w różnych stanach chorobowych
    Clinical and diagnostic usefulness of D–dimer measurement in various illnesses
    Autorzy:
    Rośniak–Bąk, Kinga
    Łobos, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1032611.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    diagnostyka laboratoryjna
    d–dimer (d–d)
    osocze krwi
    metoda immunoturbidymetryczna
    żylna choroba zatorowo–zakrzepowa
    (żchzz)
    zator tętnicy płucnej (zp)
    zakrzepica żył głębokich (zżg)
    laboratory diagnostics
    blood plasma
    immunoturbidimetric method
    venous thromboembolism
    pulmonary embolism
    deep vein thrombosis
    Opis:
    Dostępnych jest wiele różnorodnych metod oznaczenia D–dimeru. Metody te są podzielone na dwie kategorie – jakościowe i ilościowe. Wszystkie oparte są na reakcji immunochemicznej z wykorzystaniem monoklonalnych przeciwciał skierowanych przeciwko D–dimerowi. Jednak wyniki otrzymywane różnymi metodami nie są porównywalne. Oznaczenie D–dimeru ma zastosowanie w diagnostyce wielu chorób. Jednakże, interpretując wynik nie można jednoznacznie określić jednostki chorobowej bez dodatkowych badań. Wynika to z braku swoistości tego oznaczenia dla konkretnych schorzeń. Wyniki podwyższone uzyskujemy zarówno w ciąży, nadczynności tarczycy, zapaleniach, nowotworach i u pacjentów w podeszłym wieku, ale także w stanach zagrażających życiu takich, jak zawał serca, zespół rozsianego krzepnięcia wewnątrznaczyniowego, pęknięcie tętniaka aorty czy zatorowość. Aby wynik oznaczania stężenia D–dimeru był wiarygodny i klinicznie użyteczny, konieczne jest stosowanie się do zasad zarządzania jakością.
    There are many methods dedicated to assessing D–dimer. They are divided into two categories: qualitative and quantitative methods. All the methods are based on immunochemical reaction with the use of monoclonal antibodies against D–dimer. Nevertheless, the results obtained with use of various methods are not comparable. However detection of D–dimer is used in the diagnosis of many diseases, the disease cannot be defined unambiguously without additional testing. The reason is insufficient specificity of this assay for specific diseases. Elevated D–dimer level is observed in conditions such as: pregnancy, hyperthyroidism, inflammations, tumors, and in elderly patients, but also in a life–threatening conditions like heart attack, disseminated intravascular coagulation, the rupture of the aorta or embolism. It is necessary to adhere to the principles of quality management to ensure reliable and clinically useful results of D–dimer testing.
    Źródło:
    Folia Medica Lodziensia; 2016, 43, 1; 69-91
    0071-6731
    Pojawia się w:
    Folia Medica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Analiza porównawcza wyników oznaczeń laboratoryjnych biomarkerów zapalenia – wskaźnika sedymentacji krwinek czerwonych (ESR) i białka C-reaktywnego (CRP) w stanach zapalnych u pacjentów hospitalizowanych
    Comparative analysis of inflammatory biomarkers values - erythrocyte sedimentation rate (ESR) and C-reactive protein (CRP) in hospitalized patients with inflammation
    Autorzy:
    Siudzińska, Agnieszka
    Łobos, Marek
    Sujecki, Adam
    Paradowski, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1032623.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    CRP
    ESR
    inflammation
    zapalenie
    esr
    crp
    Opis:
    Introduction: Erythrocyte sedimentation rate (ESR, in Poland known as OB) and C-reactive protein (CRP) are biomarkers most often used to diagnose and monitor systemic inflammation. However, they are independent markers and have different properties. The aim of this study was to compare the values of specific markers of systemic inflammation such as ESR and CRP in patients hospitalized in the internal wards and suspected of suffering from systemic inflammation. Material and methods: The study group included 187 patients (99 women and 88 men, aged from 20 to 97 years) hospitalized in the internal medicine clinics of the Military Medical Academy University Teaching Hospital - Central Veterans' Hospital in Lodz. Each marker of inflammation, ESR and CRP, were measured in patients’ peripheral blood (ESR) and serum (CRP). Results: For the diagnosis of inflammation there was no significant correlation between CRP and ESR in groups of patients both with mild (CRP > 6.1 – 40 mg/L) and severe (CRP ≥ 40.1) inflammation. However, in persons with highly developed inflammation (ESR ≥ 31 mm/h and CRP ≥ 40.1 mg/L) there was a strong correlation between the mentioned biomarkers (r = 0.9973). Conclusions: The results indicate that CRP and ESR biomarkers are independent parameters that are clinically useful for the diagnosis and monitoring of inflammations. For the diagnosis of acute inflammation the designation of serum CRP is clinically more useful than the measurement of ESR.
    Wstęp: Odczyn opadania krwinek czerwonych (ESR, w Polsce znany pod nazwą odczyn Biernackiego - OB) i stężenie białka C-reaktywnego (CRP) są najczęściej wykorzystywanymi przez lekarzy biomarkerami do rozpoznawania i monitorowania stanu zapalnego ustroju. Jednak są one wskaźnikami niezależnymi i cechują się różnymi własnościami. Celem niniejszej pracy była analiza porównawcza wyników oznaczeń dwóch laboratoryjnych biomarkerów zapalenia: ESR i CRP u pacjentów leczonych na oddziałach internistycznych, u których podejrzewano narastający lub istniejący proces zapalny. Materiał i metody: Badaniem objęto 187 chorych (99 kobiet i 88 mężczyzn, w wieku od 20 do 97 lat) hospitalizowanych w klinikach chorób wewnętrznych Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego im. Wojskowej Akademii Medycznej – Centralnego Szpitala Weteranów w Łodzi. U każdego pacjenta w tym samym czasie wykonano oznaczenie dwóch wskaźników stanu zapalnego: ESR i CRP. Wyniki: Dla rozpoznawania narastającego zapalenia nie wykazano istotnej korelacji między CRP i ESR w grupach pacjentów zarówno o małym (CRP > 6,1 – 40 mg/L), jak i dużym (CRP ≥ 40,1) nasileniu zapalenia. Z drugiej strony, u ludzi z silnie już rozwiniętym zapaleniem (ESR ≥ 31 mm/h i CRP ≥ 40,1 mg/L) zaznaczyła się wysoka korelacja pomiędzy tymi biomarkerami (r = 0,9973). Wnioski: Wyniki wskazują, że analizowane biomarkery CRP i ESR są parametrami niezależnymi i są klinicznie użyteczne w rozpoznawaniu i obserwacji stanów zapalnych. W rozpoznawaniu zapalenia o ostrym przebiegu bardziej użytecznym klinicznie biomarkerem jest stężenie CRP w surowicy niż wartość ESR.
    Źródło:
    Folia Medica Lodziensia; 2013, 40, 2; 207-233
    0071-6731
    Pojawia się w:
    Folia Medica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-2 z 2

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies