Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "typologie" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Phraséologie et idiomatologie : deux termes concurrents ou complémentaires?
Phraseology and Idiomatology: Two Competing or Complementary Terms?
Frazeologia oraz idiomatyka: dwa konkurencyjne czy uzupełniające się terminy?
Autorzy:
González-Rey, Maria Isabel
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1872689.pdf
Data publikacji:
2021-10-14
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
frazeologia
idiomatyka
jednostki frazeologiczne
idiomy
typologie
phraseology
idiomatology
phraseological units
idiotisms
typologies
Opis:
Les discussions terminologiques à propos des différents éléments dont s’occupe la phraséologie (Thun ; Pilz ; Gläser) ont été abandonnées depuis des années. Et pourtant, la question est loin d’être résolue au niveau non seulement de la dénomination de ces éléments, mais aussi de celui de leur propre nature. En effet, il continue d’exister une profusion de termes selon les cadres théoriques de tout un chacun (expressions figées, phrasèmes, phraséologismes, unités phraséologiques, etc.). Or, face à cette profusion de dénominations et de typologies, le nom du domaine en question n’a eu qu’un seul concurrent depuis que Bally (vol. I) l’a proposé : celui d’idiomatologie (Guiraud), avec sa variante idiomatik en allemand (Burger et Jaksche), et sa traduction idiomatology en anglais (Makkai ; Kavka et Zybert ; Kavka « Compounding » ). Ce constat nous pousse à aller à la recherche d’une explication qui aille au-delà du seul sort aléatoire des mots dans leur consolidation, en retraçant l’histoire de cette concurrence, toute courte qu’elle ait pu être, pour essayer de comprendre les raisons du choix terminologique de Bally et comment ce choix est arrivé à s’imposer. Nous le ferons à travers la comparaison des termes phraséologie et idiotismes et leur coapparition dans deux ouvrages du XIXe siècle (Dupont et Bochet et al.). Cela pourra certainement nous éclairer sur le partage des spécialistes d’aujourd’hui, divisés entre une conception large ou étroite du domaine, avec des typologies plus ou moins inclusives. Mais ce sera surtout l’occasion de réconcilier la phraséologie et l’idiomatologie en tant que domaines complémentaires l’un de l’autre .
Dyskusje terminologiczne na temat różnych elementów poruszanych w zakresie frazeologii (Thun; Pilz; Gläser) zostały porzucone na lata. Jednak kwestia ta jest daleka od rozstrzygnięcia, nie tylko jeśli chodzi o nazewnictwo tych elementów, ale także o ich charakter. W istocie nadal istnieje mnogość terminów (wyrażenia stałe, frazemy, frazeologizmy, jednostki frazeologiczne itp.). Jednak w obliczu tej obfitości wyznań i typologii w ramach dyscypliny zwanej frazeologią, nazwa tej dziedziny miała tylko jednego konkurenta, odkąd zaproponował ją Bally (vol. I): idiomatologie (Guiraud) wraz z tłumaczeniami na niemiecki – idiomatik (Burger i Jaksche) i angielski – idiomatology (Makkai; Kavka i Zybert; Kavka „Compounding”), w języku polskim – idiomatyka. Ta obserwacja skłania nas do poszukiwania wyjaśnienia tego zagadnienia poprzez odtworzenie historii tej rywalizacji, aby spróbować zrozumieć powody, dla których Bally wybrał daną terminologię i sposób, w jaki ten wybór został narzucony. Dokonaliśmy tego, porównując terminy frazeologia i idiomy oraz ich współwystępowanie w dwóch XIX-wiecznych pracach (Dupont oraz Bochet i in.). To z pewnością rzuca światło na współczesny podział według szerokiej lub wąskiej koncepcji dziedziny, z mniej lub bardziej inkluzywnymi typologiami. Przede wszystkim jest jednak okazją do pogodzenia frazeologii i idiomatyki jako dziedzin uzupełniających się.   Les discussions terminologiques à propos des différents éléments dont s’occupe la phraséologie (Thun ; Pilz ; Gläser) ont été abandonnées depuis des années. Et pourtant, la question est loin d’être résolue au niveau non seulement de la dénomination de ces éléments, mais aussi de celui de leur propre nature. En effet, il continue d’exister une profusion de termes selon les cadres théoriques de tout un chacun (expressions figées, phrasèmes, phraséologismes, unités phraséologiques, etc.). Or, face à cette profusion de dénominations et de typologies, le nom du domaine en question n’a eu qu’un seul concurrent depuis que Bally (vol. I) l’a proposé : celui d’idiomatologie (Guiraud), avec sa variante idiomatik en allemand (Burger et Jaksche), et sa traduction idiomatology en anglais (Makkai ; Kavka et Zybert ; Kavka « Compounding » ). Ce constat nous pousse à aller à la recherche d’une explication qui aille au-delà du seul sort aléatoire des mots dans leur consolidation, en retraçant l’histoire de cette concurrence, toute courte qu’elle ait pu être, pour essayer de comprendre les raisons du choix terminologique de Bally et comment ce choix est arrivé à s’imposer. Nous le ferons à travers la comparaison des termes phraséologie et idiotismes et leur coapparition dans deux ouvrages du XIXe siècle (Dupont et Bochet et al.). Cela pourra certainement nous éclairer sur le partage des spécialistes d’aujourd’hui, divisés entre une conception large ou étroite du domaine, avec des typologies plus ou moins inclusives. Mais ce sera surtout l’occasion de réconcilier la phraséologie et l’idiomatologie en tant que domaines complémentaires l’un de l’autre .
Terminological discussions about the different elements that are dealt with in phraseology (Thun; Pilz; Gläser) have been abandoned in recent years. Yet the question is far from being resolved, not only as regards the naming of these elements, but also as regards their nature. Indeed, there continues to be a profusion of terms according to everyone’s own theoretical frameworks (fixed expressions, phrasemes, phraseologisms, phraseological units, etc.). However, faced with this profusion of denominations and typologies within the discipline known as phraseology, the name of the field in question has had only one competitor since Bally proposed it: that of idiomatology (Guiraud), with its idiomatik variant in German (Burger et Jaksche), and its idiomatology translation into English (Makkai; Kavka and Zybert; Kavka “Compounding”). This observation prompts us to look for an explanation that goes beyond the mere random fate of words in their consolidation, by retracing the history of this rivalry, however short it may have been, in an attempt to understand the reasons for Bally’s choice of terminology and how this choice came to prevail. We will do this by comparing the terms phraseology and idiotisms and their co-appearance in two 19th century works (Dupont, and Bochet et al.). This will certainly shed light on the division amongst specialists today, who are divided between a broad or narrow conception of the field, with more or less inclusive typologies. Above all, however, it will be an opportunity to reconcile phraseology and idiomatology as complementary fields..
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 8; 17-38
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Mapping Political Regime Typologies
Autorzy:
Van den Bosch, Jeroen
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/616864.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
political regimes
typologies
measures of democratization
methodology
reżimy polityczne
typologie
pomiary demokratyzacji
metody badawcze
Opis:
W dziedzinie badań poświęconych teorii reżimów występuje znaczne zróżnicowanie podejść oraz typologii stawiających sobie za cel wyjaśnienie dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości. Zamierzeniem autora niniejszego artykułu było zaproponowanie własnej typologii obejmującej istniejące już typologie, co z kolei posłużyło do opisania i analizy wartości badawczej tychże typologii oraz powiązanych z nimi baz danych. Pozwoliło to na wskazanie relacji między opisanymi typologiami i określenie ich miejsca we właściwych im polach badawczych. Celem tego działania jest dokonanie refleksji nad stosowalnością poszczególnych typologii, pokazanie ich ograniczeń oraz ułatwienie wyboru między nimi badaczom zajmującym się analizą procesów demokratycznych oraz teorią reżimów politycznych, z zastosowaniem zarówno jakościowych, jak i ilościowych metod badawczych.
The research field of regime theory has seen a proliferation of different approaches and typologies to explain the ever-changing reality. This paper has created a typology of these regime typologies and their respective datasets in order to describe and analyze their various merits for research. Finally this paper maps various typologies according to their most common research areas. The aim is to maximize the application potential each of specific typology, highlight their limits and aid scholars in their selection of typologies for qualitative or quantitative research in order to get a better understanding of democratization processes or regime theories.
Źródło:
Przegląd Politologiczny; 2014, 4; 111-124
1426-8876
Pojawia się w:
Przegląd Politologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Estetyka versus aksjologia w ujęciu krytyczno-epistemologicznym teorii i praktyki kulturowej/społecznej
AESTHETICS VERSUS AXIOLOGY WITHIN THE CRITICAL-EPISTEMOLOGICAL APPROACH TO THE THEORY OF CULTURAL/SOCIAL PRACTICE
Autorzy:
Witkowski, Lech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/579406.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Kujawsko-Pomorska Szkoła Wyższa w Bydgoszczy
Tematy:
estetyki
aksjologia
estetyzacja
typologie
dwoistość
pułapki estetyzacji
kultura jako gleba
resztki nowoczesności
aesthetics
axiology
aesthetization
typologies
duality
the traps of aesthetizaton
culture as soil and ground
the rests of modernity
Opis:
Tekst problematyzuje zarysowane zakresy sprzężeń (czasem pułapek podwójnego uwiązania) między przesądzeniami estetycznymi i ich aksjologicznymi dopełnieniami w intencji troski o nową jakość pedagogiki w Polsce. Mowa jest o trudnościach w torowaniu drogi do wartości kultury i sztuki w teorii pedagogicznej i praktyce edukacyjnej – w obliczu dwoistości wyzwań w pułapkach estetyzacji tożsamości i profesjonalnego działania. Uznając potrzebę wręcz trzęsienia ziemi w dominującej mentalności akademickiej autor wypracowuje szereg narzędzi interpretacyjnych, których źródła lokuje w rozmaitych obszarach współczesnej humanistyki, przywołując wykorzystane zaplecze literatury, ale przede wszystkim odsyłając do swoich konsekwentnych w tym wysiłku prac badawczych ostatnich lat (serii studiów monograficznych). W wyróżnionych paragrafach podejmowanych jest pięć następujące obszarów problemowych: (1) Edukacja między strzępkami kultury i resztkami tradycji w niemocy nowoczesności; (2) O estetyzacji obecności tradycji myślowej w obiegowych narracjach akademickich w humanistyce nie tylko z pedagogiką w tle; (3) Przesądzające wyobrażenia i roszczenia w kwestii jakości postawy poznawczej z realizmem estetycznym w tle; (4) Pedagogiczne pytania o estetykę i estetyzację w kontekście konsekwencji wartościowania dla edukacji; (5) Aksjologia pedagogiczna w świetle idei pedagogiki niewidzialnej (przypadki Basila Bernsteina i Heleny Radlińskiej, choć nie tylko). I część pracy odczytuje na użytek pedagogiki fascynującą narrację Przemysława Czaplińskiego w książce „Resztki nowoczesności” ukazującej historię literatury współczesnej jako atakującej procedury stanowienia świata społecznego i indywidualnych tożsamości. II część pracy stanowi syntezę pomysłów własnych niniejszego autora wypracowanych w jego książkach. Autor uwypukla jako paradygmatyczną dla jego podejścia ideę kultury jako gleby, stanowiącej życiodajny grunt, wymagający pedagogiki przeżycia, przebudzenia i przemiany oraz rozwoju duchowego wymagającego wrastania i wzrastania w efekcie sycenia się dostępem do ciągle pomnażanego symbolicznego dziedzictwa kulturowego jako źródła narzędzi do budowy własnej tożsamości.
The paper tends to problematize the schematically indicated scope of dual interaction (sometimes double bind) between aesthetical prejudices and their axiological complementary counterparts with the intention of care concerning a new quality of pedagogy in Poland. It deals with difficulties in making way for values of culture and art within pedagogical theory and educational practice – facing duality of challenges within traps of aesthetisizing identity and professional activity. Recognizing even the necessity of an earthquake within the dominant academic mentality (ecology of mind), the author is elaborating a number of interpretative instruments, which with their sources are located within different spheres of the contemporary humanities, represented by a recalled literature but mostly through references to his consequent, in this respect, research of recent years (monographic studies). Within explicitely individuated subchapters there are undertaken the following five fields of questions: (1) Education between the fragments of culture and the rests of tradition within the powerless modernity; (2) On the aesthetization of traditions of thought within current academic narrations throughout humanities not only with pedagogy at the backstage; (3) The a priori settling imaginations concerning the quality of cognitive approach, including various aesthetizatons of the postulat of ‘realism’ at the backstage; (4) The pedagogical questions concerning aesthetics and aesthetizations viewed within their valuative repercussions for education; (5) The pedagogical axiology in view of the idea of invisible pedagogy (the case of Basil Bernstein and Helena Radlinska but not only). The first part of the paper applies for the pedagogical purpose a fascinating narration by Przemyslaw Czaplinski in his book „The Rests of Modernity”, which shows the history of the modern literature in Poland as challenging dominating procedures of constituting social world and human identities. The second part of the paper constitutes a synthesis of the present author’s ideas elaborated in his recent books. As paradigmatic for his approach the present author emphasizes the idea of culture as a soil, constituting vitally fruitful ground, requesting the pedagogy of emotional approach, intellectual waking up and spiritual transformation and linked with development needing growing into that soil in order to grow in one’s own potential as an effect of saturation with the help of access to permanently multiplicated symbolic patrimony of culture as a resource of instruments to building of one’s own identity.
Źródło:
Rocznik Naukowy Kujawsko-Pomorskiej Szkoły Wyższej w Bydgoszczy. Transdyscyplinarne Studia o Kulturze (i) Edukacji; 2016, 11; 21-72
1896-5903
Pojawia się w:
Rocznik Naukowy Kujawsko-Pomorskiej Szkoły Wyższej w Bydgoszczy. Transdyscyplinarne Studia o Kulturze (i) Edukacji
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies