Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "ritual theatre" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Związki kultu Dionizosa z teatrem greckim w świetle nowszej literatury naukowej. Przegląd najważniejszych stanowisk
    The Relations between the Cult of Dionysus and the Greek Theatre in the Light of the most Recent Learned Literature. A Review of the most Important Positions
    Autorzy:
    Kulig, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1954403.pdf
    Data publikacji:
    2002
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    teatr
    dramat
    Dionizos
    obrzęd
    kult
    theatre
    drama
    Dionysos
    ritual
    cult
    Opis:
    The paper depicts the most recent literature as regards the relations between the cult to Dionysus and the Greek theatre. We find here the views of, among others, S. Goldhill, who showed the social and political aspect of the festival in honour of Dionysus, and thereby he pointed to Dionysus as the protective deity of the polis. R. Friedrich criticized this point of view. He discusses the transitory stage between the rite and the fully developed tragedy. He stated that at the source of the drama one finds ἱερὸς λόγος, dealing with Dionysus' special passion (his suffering, death and resurrection). Another scholar who touched upon this problem is R. Seaford. He directed our attention to the Dionysian myth. The scholar treats that myth and cult as elements of the social process forming the polis rather than as a source of tragedy. The theme which is of interest for us here is dealt with by P.E. Easterling. She pointed to a strong link between the Dionysian festival and dithyramb. She laid a great stress on the significance of the satyr drama which – according to her – was supposed to demonstrate the „animal” spirit of the audience. Undoubtedly, this wildness has something to do with Dionysus – the god of dance, singing, wine, and joy. This is on what the scholar bases her theory as regards the relationship between the cult of Dionysus and the theatre. Now D. Paleothodoros, while discussing this relationship, grounds his theory on the archeological research of the Athenian agora. His research indicates that the cult of Dionysus and dramatic festival were introduced to Athens at the time of the reign of the sons of Pisistratus.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2002, 50, 3; 93-103
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Repere ale artei teatrale în cultura populară română
    Landmarks of Theatrical Art in Romanian Folk Culture
    Autorzy:
    Orian, Georgeta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1050906.pdf
    Data publikacji:
    2014-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Romanian folklore
    dramatic genre
    art of theatre
    ritual
    mask
    laic / religious
    Opis:
    The paper aims to offer a synthetic perspective upon the dramatic genre in the Romanian folklore. We present several preliminary elements within a short historical account of the dramatic manifestations; afterwards we create an inventory of the forms of theatrical arts, following the first historical records, a description of the rituals and props in order to depict the folk syncretism and all its beauty. The working instruments are those offered by historiography and the methodology in the field as well as the ethnographic description. Although less consistent than the folk poetry or epic, folk theatre contributes to the complexity and flavour of Romanian folklore. The unseen mechanisms of syncretism have functioned and are still functioning, generating new forms of folk art. The laic and the religious, the traditional and the modern, the epic and the drama, the masks, the dances as well as the costumes and the props – all these contribute to the survival of this particular folk genre. Moreover, being the least discreet of all Romanian folk genres, the folk theatre represents also an element of attraction and cultural export nowadays.
    Źródło:
    Studia Romanica Posnaniensia; 2014, 41, 2; 15-25
    0137-2475
    2084-4158
    Pojawia się w:
    Studia Romanica Posnaniensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Od roli do posłannictwa. Włodzimierza Staniewskiego praktykowanie teatru
    From Role to Mission. Włodzimierz Staniszewskis Theatre Practising
    Autorzy:
    Dorak-Wojakowska, Lilianna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1192347.pdf
    Data publikacji:
    2011-12-06
    Wydawca:
    Akademia Ignatianum w Krakowie
    Tematy:
    teatr
    rola
    prototeatr
    parateatr
    rytuał
    etnooratorium
    etnologia
    antropologia teatru
    theatre
    role
    proto-theatre
    paratheatre
    ritual
    ethno-oratorio
    ethnology
    theatre antropology
    Opis:
    Artykuł ten opisuje jeden z aspektów twórczości teatralnej Włodzimierza Staniewskiego, założyciela i twórcy Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice”, jednej z ważniejszych placówek artystyczno-badawczych w Polsce. Teatr Włodzimierza Staniewskiego ma na swoim koncie kilka znaczących produkcji teatralnych, które są efektem szerokiego programu badawczego, na który składają się Wyprawy, Zgromadzenia i Przedstawienia. To, co wyróżnia twórczość Staniewskiego, to misyjny charakter pracy jego zespołu. Jest to misja artystyczna, niemniej z takim poświęceniem wypełniana, że urosła ona dziś do rangi posłannictwa kulturalnego. Złożyły się na nią kulturotwórcze inspiracje Staniewskiego służące powiązaniu refleksji naukowych z praktyką poszukiwań teatralnych. W praktyce działania te polegają na odkrywaniu rodzimej kultury ludowej, czy też „kultury tubylczej”, jak chętnie nazywał ją sam Staniewski, postrzeganej jako sprawdzian odbioru żywego materiału, który można artystycznie przetwarzać i w nim poszukiwać źródeł aktorstwa. Autor niniejszego artykułu przedstawia zagadnienie teatru i aktorstwa w świetle romantycznej idei powrotu do natury, będącej dziś przypomnieniem o „ekologicznej” powinności kultury współczesnej wobec ziemi rodzimej, zwanej też „ziemią ojców”. Według Staniewskiego wszelkie środki wyrazu wywodzą się lub pozostają w ścisłym związku z muzycznością ziemi. Muzyczność jest sposobem odczuwania świata, a zarazem jest jego cechą wewnętrzną, w tym sensie jest ona czymś, co jest blisko ducha. Kształtuje ona człowieka, jego odczuwanie, a nawet myślenie, kształtuje tym samym aktora. Aktorzy teatru Staniewskiego odwołują się do tradycji rozumianej jako bezpośredni kontakt z ludźmi, mieszkańcami środowisk wiejskich, z których sposobu bycia, zachowania, działania, a nawet twarzy można wyczytać znaki kultury. Teatr Staniewskiego określany jest dziś jako teatr ożywionej w przestrzeni pieśni. I choć obecnie Włodzimierz Staniewski i jego zespół czerpią inspiracje z kultury antycznej, to głównym ich celem  jest próba odpowiedzi na pytanie jak żyć, jak postępować wobec drugiego człowieka i innej kultury. Na tym też polega posłannictwo tego teatru – jest nim kultywowanie tego, co niesie z sobą organiczne powiązanie twórczości teatralnej z naturą i całym obszarem międzykulturowej wymiany.
    The article describes one of the aspects of Włodzimierz Staniewski’s theatre work. He was the founder and creator of “Gardzienice” Centre for Theatre Practices, one of the most important artistic and research institutions in Poland. Włodzimierz Staniewski’s theatre has several significant theatre productions to his credit. They result from a comprehensive research programme which consists of Expeditions, Gatherings and Performances. What distinguishes Staniewski’s work is the missionary nature of his team’s work. It is an artistic mission, nevertheless performed with such sacrifice that it has assumed the proportions of a cultural mission. It resulted from Staniewski’s culture-forming inspirations aimed at connecting scientific reflections with the practice of theatre search. In practice, these activities involve discovering native folk culture, or “indigenous culture, as Staniewski himself used to call it, perceived as a test of the reception of live material, which can be artistically processed and searched for the origins of acting. The author of this article presents the problem of theatre and acting in the light of the Romantic idea of returning to nature, currently reminding of the “ecological” obligation of contemporary culture towards the homeland, also called “the land of the forefathers”. According to Staniewski, all means of expression derive from or remain in close connection with the musical nature of the land. The musical nature is a way of feeling the world, and at the same time its internal characteristic, in this sense it is something close to the spirit. It shapes man, his feeling, and even thinking, thus shaping an actor. The actors of Staniewski’s Theatre refer to tradition understood as direct contact with people, country dwellers, whose manner, behaviour, actions, and even faces reveal the signs of culture. Staniewski’s Theatre is currently defined as the theatre of a song revived in space. And although today Włodzimierz Staniewski and his team draw inspirations form ancient culture, they main aim is still an attempt to answer the question about how to live, how to deal with people and other cultures. And this is also the mission of his theatre – i.e. cultivating all that is carried by the organic connection between theatre work and nature as well as the whole area of intercultural exchange.
    Źródło:
    Horyzonty Wychowania; 2011, 10, 20; 133-162
    1643-9171
    2391-9485
    Pojawia się w:
    Horyzonty Wychowania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Preperformatywne cienie i ślady antropologii. O pograniczu nauk społecznych i teatru
    Pre-performative Shadows and Traces of Anthropology. On the Borderline between Social Sciences and Theater
    Autorzy:
    Kozłowski, Marcin Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2096378.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Instytut Socjologii
    Tematy:
    anthropology
    ritual
    theatre
    cultural performance
    social drama
    antropologia
    rytuał
    teatr
    widowisko kulturowe
    dramat społeczny
    Opis:
    Many anthropologists have their share in precursory ideas important for the development of Performance Studies. This article aims to present three main categories of anthropological contribution to the abovementioned field: debate, practice, and concepts. Although the meeting between Theatre and Anthropology in terms of a theory was late, the first signs of their collision can be found in ancient philosophy and literature topos Theatrum Mundi. In early Anthropology, we have the analysis of religion which takes into account relation between ritual and theatre. This analysis started a long debate and contributed to the theoretical basis of Performance Studies. In terms of research methods, both fields discussed prefer to rely on experience gained through fieldwork (Anthropology) and participation in the creative process (Performance Studies). This type of approach refers us to the participant observation, in which the scholar in his physical and mental self is forced to play various “roles”. Apart from its key role in the debate and equally important contribution to research practice Anthropology has a significant share in creating a theoretical basis of Performance Studies. The two most important concepts here are a cultural spectacle and social drama. The expression pre-performative used in this paper aims at emphasizing that the history and ubiquity of the performative aspect of cultural and social activities are vast and performative actions existed long before they started to be part of anthropological analyzes or became a ground on which new branch of social science started to grow.
    Wśród prekursorskich myśli istotnych dla studiów performatywnych znajduje się dorobek wielu antropologów. Centralnym celem tego artykułu jest zaprezentowanie trzech głównych kategorii antropologicznego wkładu do tej dziedziny. Przedstawieniu kolejno podlegać będą: debata, praktyka i koncepcje. Chociaż spotkanie między teatrem a antropologią w wymiarze teoretycznym było późne, to pierwsza refleksja o takim charakterze wiązana być może z pojawieniem się toposu teatrum mundi w starożytnej filozofii i literaturze. Wczesna antropologia podjęła się analiz religii, uwzględniając kwestię relacji rytuału i teatru, co rozpoczęło jedną z najdłuższych debat, stanowiącą teoretyczne podłoże studiów performatywnych. Obie dziedziny preferują w swojej metodzie doświadczenie, pochodzące z badań terenowych lub partycypacji w procesie twórczym. Takie ujęcie odsyła nas do obserwacji uczestniczącej, w której to etnograf w swej cielesno-intelektualnej rozciągłości zmuszony jest do odgrywania różnych „ról’’. Antropologia, co oczywiste, oprócz kluczowej debaty i nie mniej ważnej praktyki badawczej odznacza się istotnym teoretycznym wkładem do studiów performatywnych, który omówiony zostanie na podstawie dwóch koncepcji: widowiska kulturowego i dramatu społecznego. W tym sensie wyrażenie pre-performatywny nie usiłuje zaprzeczyć odwieczności i wszechobecności performatywnego aspektu kulturowo-społecznych działań, a raczej wskazuje na czas, w którym – po pierwsze – nie stanowił on sformułowanego i wyjściowego elementu dla podejmowanych analiz antropologicznych i – po drugie – nie przyczynił się do powołania odpowiednich katedr.
    Źródło:
    Konteksty Społeczne; 2017, 5, 2; 7-28
    2300-6277
    Pojawia się w:
    Konteksty Społeczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Głos jako źródło tożsamości w antycznym teatrze greckim i balijskim teatrze lalki i cienia
    Voicing Identities in the Ancient Greek Theatre and the Balinese Shadow Puppet Play
    Autorzy:
    Kocur, Mirosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/517913.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Katedra Etnologii i Antropologii Kulturowej
    Tematy:
    performer
    głos
    teatr antyczny
    Wayang Kulit
    teatr balijski
    aktor
    maska
    lalka
    dalang
    rytuał
    voice
    ncient theatre
    Balinese theatre
    actor
    masque
    puppet
    ritual
    Opis:
    I will discuss the main strategies used by the “invisible” actors to voice the identities of the characters in ancient Greek theatre, and in Wayang Kulit, Balinese shadow puppet theatre. Of course, these two traditions are very different. A Greek actor, covered by a costume and a mask, acted directly in front of the audience and moved his whole body while voicing the character. Balinese puppet master has to act from behind the screen and he moves only his hands. The Greek actor gave voice to one mask at a time; the Balinese puppeteer produces voices of each of the many characters in the play. But there is something the Greeks and the Balinese may have in common: in both performative traditions voice seems to be separated from the physical person. I will argue that it is this separation that enhances and problematizes the construction of gender as well as stimulates the audience to emotionally participate in the performance.
    W artykule omawiam sposoby używania głosu do konstruowania tożsamości osoby dramatu przez „niewidzialnych” aktorów w antycznym teatrze greckim i balijskim teatrze lalki i cienia, Wayang Kulit. Tradycje te są oczywiście bardzo odmienne. Artysta grecki, ukryty pod kostiumem i maską, działał bezpośrednio na oczach olbrzymiej widowni i użyczał swój głos jednej tylko postaci. Artysta balijski siedzi po turecku oddzielony od widzów ekranem i sam jeden użycza głosu każdej lalce animowanej przez siebie w scenie. W obu tych tradycjach głos zdaje się być oddzielony od fizycznej osoby performera. Postaram się dowieść, że to oddzielenie pogłębia i problematyzuje konstrukcje płci, a zarazem stymuluje publiczność do bardziej emocjonalnego uczestniczenia w performansie.
    Źródło:
    Tematy z Szewskiej; 2014, Performatywność 1(11)/2014; 20-29
    1898-3901
    Pojawia się w:
    Tematy z Szewskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Luzifers-Ab schied from Samstag aus Licht. Stockhausen and the Italian affair
    Autorzy:
    Draus, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/780387.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Stockhausen
    St. Francis
    contemporary music
    music theatre
    opera
    avant-guard
    electronics
    sacrum
    Licht-cycle
    ritual
    Opis:
    The homeland of Leonardo and Palestrina, Dante and Eco, Verdi and Fellini became crucial for the reception of music of one of the most controversial, and at the same time innovative composers of the second half of the 20th century, a German artist, Karlheinz Stockhausen. The genius- and visionary-bearing nation opened itself to the new musical art, and appointed the author of Hymnen to be the coryphaeus of that art. This fascination transformed into a desire to better present the composer’s personality to a wider audience. Many of the most recent Stockhausen’s compositions were created as a response to numerous Italian orders, including ArtArche’s from Milan or Massimo Simonini’s from the Angelica Foundation, many of them were performed for the first time in the most magnificent works of Italian architecture, for example the Milan cathedral. The stage premieres of Donnerstag, Samstag and Montag aus Licht took place in Milan’s La Scala, with the creative participation of such celebrities as a theatre and opera director, Luca Ronconi and an architect, Gae Aulenti, famous most of all for her contemporary designs of Parisian museum buildings, and in the project of Licht - for scenography. In 2007 Stockhausen’s music filled 25. Rassegna di Nuova Musica in Macerata Teatro Lauro Rossi; during two days the most famous electronic compositions were presented: Mittwochs-Gruss, Cosmic Pulses, Gesang der Jünglinge, Telemusik and Kontakte. Lucifer’s Farewell is the last - and the most “Italian” - scene devoted to this character of the opera - Samstag aus Licht. It was finished in August 1982 upon the order of Associazione Sagra Musicale Umbra in Perugia, celebrating the 800th birth anniversary of St. Francis of Assisi. The opening night took place on 18th September that same year in Chiesa di San Rufino in Assisi. In the composition Stockhausen interprets the text of Lodi delle virtu (A Salutation of the Virtues) of the little poor man in the original wording of the Italian language. The article is an interpretation both text and music of Luzifers Abschied within a wide range of problem context of the whole stage cycle Licht (‘Light’) by Karlheinz Stockhausen.
    Źródło:
    Interdisciplinary Studies in Musicology; 2013, 12; 149-162
    1734-2406
    Pojawia się w:
    Interdisciplinary Studies in Musicology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies