Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "rebuilding" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Problem rekonstrukcji w rewaloryzacji obiektów architektury po II wojnie światowej we Wrocławiu w latach 1945–1990
    Problems of reconstruction in revalorization of architectural monuments in Wrocław after the Second World War since 1945 to 1990
    Autorzy:
    Grodzka, Elżbieta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/chapters/2206490.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Politechnika Wrocławska. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej
    Tematy:
    rekonstrukcja
    rewaloryzacja
    odbudowa
    Stare Miasto
    Wrocław
    reconstruction
    revalorization
    rebuilding
    the Old Town
    Opis:
    Artykuł przedstawia zarys pojęć „rekonstrukcji” i „autentyczności zabytku architektury” oraz sposoby ich interpretacji przed II wojną światową oraz po 1945 r. Ich zakres znaczeniowy omówiono w oparciu o manifesty konserwatorskie polskie i zagraniczne, a także przykłady wrocławskich realizacji z lat 1945–1989.
    The article presents a brief outline of definitions of such terms as “reconstruction” and “authenticity of historical monument” and the ways of their interpretation before and after the Second World War. Their meaning was described based on Polish and world charters for conservation and also examples of Wrocław’s realizations from 1945–1989.
    Źródło:
    Dziedzictwo architektoniczne. Rekonstrukcje i badania obiektów zabytkowych; 57-66
    9788374939805
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Remont i częściowa odbudowa kładki pieszej przez rzekę Rabę, w perspektywie krajobrazowo-kulturowo-inżynierskiej
    Repair and partial reconstruction of footbridge over Raba River, in a cultural, landscape and engineering perspective
    Autorzy:
    Furtak, M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/369589.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie. Wydawnictwo Uczelniane ZUT w Szczecinie
    Tematy:
    kładka dla pieszych
    most pieszy
    genius loci
    Proszówki
    Krzyżanowice
    Bochnia
    rekonstrukcja
    odbudowa
    pedestrian walkway
    footbridge
    reconstruction
    rebuilding
    Opis:
    Artykuł przedstawia opis remontu i częściowej odbudowy kładki pieszej łączącej Proszówki z Krzyżanowicami. Nakreśla historię obiektu i uwarunkowania jakie towarzyszyły inwestycji koniecznej po zniszczeniu w trakcie powodzi. Ten wzniesiony czynem społecznym most pieszy, dla lokalnej społeczności okazał się czymś więcej niż tylko przeprawą przez rzekę. Decyzja o ostatecznym kształcie przeprawy została podyktowana swoistym genius loci.
    The article presents a description of repair and partial rebuilding of pedestrian walkway, linking Proszówki and Krzyżanowice. Paper outlines the history of the object and the circumstances that accompanied the investment which was necessary after the destruction during the flood. The bridge became something more than just the crossing of the river. The decision about final shape and form was dictated by a specific genius loci.
    Źródło:
    Przestrzeń i Forma; 2011, 16; 577-588
    1895-3247
    2391-7725
    Pojawia się w:
    Przestrzeń i Forma
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Powojenna odbudowa miast w Polsce a retrowersja Starego Miasta w Elblągu
    The Post-War Rebuilding of Towns and Cities in Poland and the Retroversion of the Old Town in Elbląg
    Autorzy:
    Lubocka-Hoffmann, Maria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1927099.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Narodowy Instytut Dziedzictwa
    Tematy:
    odbudowa zniszczonych miast
    rekonstrukcja
    modernizm
    doktryna konserwatorska
    Elbląg
    retrowersja
    rebuilding of destroyed towns
    reconstruction
    modernism
    conservation doctrine
    retroversion
    Opis:
    Odbudowa zespołów staromiejskich zniszczonych w wyniku II wojny światowej przebiegała w czterech etapach. W pierwszym (do połowy lat 50. XX w.) z rozmaitym skutkiem odtwarzano historyczne formy urbanistyczne i architektoniczne oraz funkcje ośrodków (np. Warszawa, Gdańsk, Wrocław, Olsztyn, Jelenia Góra). Drugi etap (do 1960 r.), zapoczątkowany odbudową Szczecina, charakteryzował się zniekształcaniem dawnych form urbanistycznych, nikłym zachowaniem dawnych funkcji i nieudaną próbą harmonizowania z architekturą historyczną nowej architektury, wznoszonej w technologii szkieletowej. W trzecim etapie (do początku lat 80.) całkowicie zrezygnowano z odtwarzania dawnych form urbanistycznych i funkcji zespołów. Nowa modernistyczna architektura realizowana w technologii wielkiej płyty wyeliminowała ze starych miast tradycję, jakość i estetykę; pozbawiła je tożsamości kulturowej (np. Malbork, Pasłęk, Piła, Kołobrzeg). Czwarty etap zapoczątkowała na początku lat 80. odbudowa Starego Miasta w Elblągu, przeprowadzona nowatorską metodą nazwaną retrowersją (np. Podzamcze w Szczecinie, Wyspa Spichrzów w Gdańsku, Kołobrzeg). Charakteryzują ją duże, interdyscyplinarne badania naukowe poprzedzające prace budowlane, możliwie dokładne odtworzenie planu urbanistycznego, współczesne formy architektoniczne nowych kamienic stawianych na średniowiecznych fundamentach i przywrócenie starym miastom funkcji centralnych i reprezentacyjnych.
    Old-town areas destroyed in World War II were rebuilt in four stages. At the first stage (up to the mid-1950s), old urban-planning and architectural forms were reconstructed and historic functions were restored, with various effects (e.g. Warsaw, Gdańsk, Wrocław, Olsztyn, Jelenia Góra). The second stage (up to 1960), which started with the rebuilding of Szczecin, was characterised by distortion of old urban forms, hardly any preservation of former functions, and a failed attempt at combining historic architecture with new architecture based on frame structures. At the third stage (up to the early 1980s), the idea of restoring old urban forms and functions was abandoned altogether. New modernist architecture using the large prefabricated panel technology eliminated tradition, quality, and aesthetics from old towns, depriving them of their cultural identity (e.g. Malbork, Pasłęk, Piła, Kołobrzeg). The fourth stage commenced with the rebuilding of the Old Town in Elbląg in the early 1980s, carried out using the innovative method of retroversion (e.g. the Castle Grounds in Szczecin, Granary Island in Gdańsk, Kołobrzeg). It is characterised by extensive interdisciplinary research preceding any construction works, precise reconstruction of the urban plan, modern architectural forms of new tenement houses erected on medieval foundations, and the restoration of central and representative functions to old towns.
    Źródło:
    Ochrona Zabytków; 2019, 1; 35-71
    0029-8247
    Pojawia się w:
    Ochrona Zabytków
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Transformacja dzielnic staromiejskich w Polsce i Niemczech po 1989/1990 roku
    Transformation of old-towns districts after 1989/1990 in Poland and Germany
    Autorzy:
    Fiuk, P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/390069.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Politechnika Lubelska. Wydawnictwo Politechniki Lubelskiej
    Tematy:
    transformacja
    odbudowa
    rekonstrukcja
    architektura starych miast
    współczesna kamienica
    transformation
    rebuilding
    reconstruction
    architecture of old cities
    modern tenement house
    Opis:
    Proces transformacji Starych Miast stanowi złożone zagadnienie, którego skuteczna realizacja opiera się na synergii pojedynczych osób i lokalnej społeczności, wspieranych przez administrację, instytucje publiczne, środowiska naukowe i prywatnych przedsiębiorców; wykorzystuje sprzyjające okoliczności społeczno-polityczne, uwarunkowania ekonomiczne i koniunkturę gospodarczą. Zjawisko transformacji zespołów staromiejskich wiąże się ze zmianami ustrojowymi w Polsce po 1989 oraz Niemczech, po zjednoczeniu w 1990 r. podzielonego po II wojnie światowej państwa. W największym zakresie wystąpiło w ośrodkach miejskich, których zabytkowe centra nie zostały odbudowane po zniszczeniach z lat 1939-45 (Elbląg, Kołobrzeg, Szczecin-Podzamcze), lub zabudowane według modernistycznych koncepcji, które nie zaspokoiły oczekiwań mieszkańców i nie uzyskały akceptacji specjalistów (przede wszystkim historyków sztuki, konserwatorów zabytków i architektów o konserwatywnych poglądach), dążących do przywrócenia zrujnowanego krajobrazu staromiejskiego (Drezno, Frankfurt n/M, Hildesheim, Szczecin).
    Process of transformation in old town areas is very complex issue. Effective realization of this task requires perfect synergy between single residents and local community supported by administration, public institutions, academies and private entrepreneurs. Favorable social and political circumstances and good economic situation are also key to success. Transformations in old town areas were heavily connected with political changes after 1989 in Poland and after German unification in 1990. Biggest changes took place in cities, whose historical centers have not been fully reconstructed after World War II (Elblag, Kolobrzeg, Szczecin), or were rebuild with modernist conceptions, which have not satisfied architecture specialists (art historians, conservators and architects with conservative attitude), as well as average city residents (Dresden, Hildesheim, Frankfurt am Main).
    Źródło:
    Budownictwo i Architektura; 2017, 16, 1; 99-108
    1899-0665
    Pojawia się w:
    Budownictwo i Architektura
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Comparing and contrasting the post-1945 re-building of Warsaw and Minsk city centres
    Podobieństwa i kontrasty w powojennej odbudowie śródmiejskich dzielnic Warszawy i Mińska
    Падобнае і адрознае ў пасляваенным аднаўленні цэнтральных раёнаў Варшавы і Мінска
    Autorzy:
    Martyn, Peter
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341089.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydział Lingwistyki Stosowanej. Katedra Białorutenistyki
    Tematy:
    urbanity
    architecture
    rebuilding
    reconstruction
    reconstitution
    urban redevelopment
    miejskość
    architektura
    odbudowa
    rekonstrukcja
    przebudowa miast
    горадабудаўніцтва
    архітэктура
    будуецца нанова
    рэканструкцыя
    адраджэнне гарадоў
    Opis:
    The so-called “Stalinist episode” (1948/9–1955/6 in Warsaw; 1945 dragged out to the late-1950s in Soviet-held Minsk) was of crucial significance to both cities, being marked by intensive construction work primarily focussed on the respective city centres. In Warsaw, this was a brief and highly-charged seven or so years intricately intertwined with setting up the Polish People’s Republic. The foundations were thus laid for a so-called socialist capital city, characterised by ‘communalisation’ of property, zealous architects enjoying Party favour and ripping down the burnt-out ruins of a great many readily restorable buildings; above all tenement houses from the anathematised «bougeois-capitalist» era of c.1850–1914.Re-building in the capital of the BSSR still enjoys wide recognition for transforming it into a million+ city. The obliterated main street became the showpiece Stalin (now Independence) Avenue; Lenin, Engels, Karl Marks, other central streets undergoing partial redevelopment. While key historic monuments were ripped down, the still prominent remnant architecture from c.1850–1914 was typically restored, heightened or readapted to suit the Stalinist aesthetic. ‘Historic Minsk’ began to be reinvented after 1991. Summary reference is additionally made to the respective pre-1939 and pre-1941 urban-architectural profiles of Warsaw and Minsk, their wartime destruction and continued urban redevelopment beyond the key Stalinist ‘episode’ that had defined vital aspects of the post-1945 built urban environment.
    Вырашальнае значэнне для Варшавы і Мінска мела г. зв “сталінская эпоха” (1948/9–1955/6 у Варшаве; у савецкім Мінску – з 1945 да канца 1950 х), якая характарызавалася інтэнсіўнай забудовай цэнтральных раёнаў. У Варшаве гэта былі кароткія, але вельмі пакутлівыя сем гадоў, цесна пераплеценыя з узнікненнем Польскай Народнай Рэспублікі. Так быў закладзены падмурак для г. зв. сацыялістычнае сталіцы, якая характарызавалася “камуналізацыяй” маёмасці, дзейнасцю руплівых архітэктараў, якія карысталіся прыхільнасцю партыі, а таксама зносам руінаў многіх будынкаў, якія можна было рэстаўраваць – прынамсі, камяніцаў “буржуазна-капіталістычнай” эпохі 1850–1914 гг. Рэканструкцыя ў сталіцы БССР і сёння карыстаецца вялікім прызнаннем у сувязі з яе ператварэннем у мільённы горад. Безаблічная раней, галоўная вуліца набыла характар візітоўкі горада ў выглядзе праспекта Сталіна (цяпер праспект Незалежнасці); часткова рэканструяваны вуліцы Леніна, Энгельса, Карла Маркса і іншыя цэнтральныя камунікацыйныя праспекты. У той час як ключавыя помнікі былі знесены, усё яшчэ адметная архітэктура з 1850–1914 гадоў звычайна рэканструявалася і часта адаптавалася да сталінскай эстэтыкі. “Гістарычны Мінск” пачаў выдумляцца нанава, старанна адбудоўвацца толькі пасля 1991 г. У падсумаванні аўтар звяртаецца да даваеннага архітэктурна-прасторавага характару Варшавы і Мінска, іх разбурэння падчас Другой сусветнай вайны, а таксама наступных этапаў рэканструкцыі пасля ключавое “сталінскае эпохі”, якая вызначыла істотныя рысы гарадской архітэктуры і прасторавай планіроўкі, уведзеных пасля 1945 г.
    Decydujące znaczenie w przypadku Warszawy i Mińska miał tzw. „epizod stalinowski” (1948/9–1955/6 w Warszawie; trwający od 1945 aż do końca lat 50. XX w. w sowieckim Mińsku), charakteryzujący się intensywnymi pracami budowlanymi w dzielnicach centralnych. W Warszawie było to niedługie, lecz bardzo dotkliwe siedmiolecie, ściśle splecione z powstaniem PRL. W ten sposób położono podwaliny pod tak zwaną stolicę socjalistyczną, która zaznaczyła się jako okres „komunalizacji” majątku, działalności zagorzałych architektów cieszących się przychylnością Partii oraz burzenia wypalonych ruin wielu gotowych do odrestaurowania budynków – przede wszystkim kamienic czynszowych z piętnowanej epoki „burżuazyjno-kapitalistycznej” z ok. 1850–1914. Odbudowa w stolicy BSRR wciąż cieszy się dużym uznaniem ze względu na przekształcenie jej w ponadmilionowe miasto. Zatarta w swym dawnym biegu główna ulica nabrała charakteru wizytówki miasta w postaci alei Stalina (obecnie Niepodległości); ulice Lenina, Engelsa, Karola Marksa oraz kolejne centralne aleje komunikacyjne przeszły częściową przebudowę. Podczas gdy kluczowe zabytki zostały zburzone, wciąż wyróżniająca się architektura z ok. 1850–1914 była zazwyczaj poddawana renowacji i nierzadko podwyższana lub dostosowana do estetyki stalinowskiej. „Historyczny Mińsk” zaczął być wymyślany na nowo, z czasem starannie odbudowany dopiero po 1991 r. W podsumowaniu autor nawiązuje do przedwojennego charakteru architektoniczno-przestrzennego Warszawy i Mińska, ich zniszczeń w trakcie drugiej wojny światowej oraz dalszych faz przebudowy, dokonywanych po kluczowym „epizodzie” stalinowskim, który zdecydował o istotnych cechach architektury miejskiej i układu przestrzennego wprowadzonego po 1945 r.
    Źródło:
    Acta Albaruthenica; 2022, 22; 251-267
    1898-8091
    Pojawia się w:
    Acta Albaruthenica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Aleksander Gieysztor, the first director of the Royal Castle in Warsaw
    Aleksander Gieysztor – pierwszy dyrektor Zamku Królewskiego w Warszawie
    Autorzy:
    Mrozowski, Przemysław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1933624.pdf
    Data publikacji:
    2020-08-11
    Wydawca:
    Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
    Tematy:
    Aleksander Gieysztor
    mediewistyka
    Zamek Królewski w Warszawie
    odbudowa zabytków
    rekonstrukcja
    Medieval Studies
    Royal Castle in Warsaw
    rebuilding of historic monuments
    reconstruction
    Opis:
    Aleksander Gieysztor (1916–1999) był bez wątpienia jednym z najwybitniejszych przedstawicieli humanistyki polskiej XX wieku. Uważał się za historyka, a jego podstawowym miejscem pracy był Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego, zaś zainteresowania badawcze koncentrowały się wokół zagadnień kultury średniowiecznej. Muzealnikiem stał się, trochę wbrew własnej woli, w ostatnich dziesięcioleciach swojej aktywności zawodowej, obejmując w 1980 r. stanowisko dyrektora odbudowanego Zamku Królewskiego w Warszawie. Choć uważał się za historyka, Gieysztor był dobrze przygotowany do pełnienia tej funkcji, zawsze bowiem darzył wielkim zainteresowaniem źródła artystyczne, równie dlań ważne i czytelne jak narracja dziejopisa, akt prawny, czy zapiska kronikarska. Dał tym zainteresowaniom wyraz w licznych publikacjach, a także tworząc program i kierując w latach 1948–1955 pracami Zespołu Badań nad Początkami Państwa Polskiego. Zamek warszawski – ze względu na doniosłą rolę historyczną i symboliczną – zajął szczególne miejsce w działalności Gieysztora. Od samego początku wspierał on Stanisława Lorentza w staraniach o odbudowę Zamku, zaniechaną przez komunistyczne władze Polski. W 1971 r. został członkiem Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku, w którym kierował Komisją Archeologiczno-Historyczną. Od 1973 r. wszedł w skład zarządu tzw. Kuratorium Zamkowego – zespołu pełniącego kolegialnie funkcje dyrekcji. Wrażliwość estetyczna i erudycja artystyczna, a także głęboka znajomość kultury staropolskiej pozwoliły Gieysztorowi znakomicie odnaleźć się w gronie uczonych decydujących o kształcie i programie edukacyjnym odbudowywanego Zamku. Potem zaś – już samodzielnie – spełniać się w roli dyrektora kierującego jego urządzaniem. Była to – jak sam przyznawał – największa jego przygoda intelektualna w ostatnich dziesięcioleciach działalności naukowej. Traktował ją jako swą powinność – służbę wobec społeczeństwa złaknionego symboli kształtujących tożsamość historyczną.
    Aleksander Gieysztor (1916–1999) was unquestionably one of the most outstanding representatives of the Polish humanities in the 20th century. He considered himself a historian, and his basic workplace was the Historical Institute of the University of Warsaw, while his research focused around mediaeval culture. He became a museum professional slightly against his own will, in the last decades of his career, when taking on the position of the Director of the rebuilt Royal Castle in Warsaw. Despite thinking of himself as a historian, Gieysztor was well prepared to exert the function, since he had always been extremely interested in artistic sources, as important and clear as a historiographer’s narrative or a chronicler’s note. Not only did numerous publications testify to his interest, but he also formulated the programme of the Team for the Research into the Beginnings of the Polish State, which he headed in 1948–1955. Owing to its historical and symbolical significance, the Warsaw Castle took an important position in Gieysztor’s career. He was by Stanisław Lorentz’s side from the very beginning, supporting him in his efforts to have the Castle rebuilt, the project neglected by Poland’s Communist authorities. Having become member of the Civil Committee for Rebuilding the Royal Castle, Gieysztor headed its Archaeological-Historical section. From 1973 he became member of the so-called Castle Curator Board: a team which collegially managed the Castle. Esthetical sensitivity and artistic erudition, as well as a thorough knowledge of old-Polish culture provided Gieysztor with an excellent background to fit with the group of scholars decisive for the shape and educational programme of the reconstructed Castle; later, individually, they allowed him to find satisfaction in the role of the Director heading its furbishing. Gieysztor acknowledged this project to have been his greatest intellectual challenge in the last decades of his academic career. However, he regarded it as his duty: service to society longing for symbols to shape its historical identity.
    Źródło:
    Muzealnictwo; 2020, 61; 181-191
    0464-1086
    Pojawia się w:
    Muzealnictwo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Możliwości i ograniczenia wojewódzkich konserwatorów zabytków w pierwszej połowie XX wieku (na przykładach z terenu obecnego województwa małopolskiego)
    Responsibilities and limitations of voivodeship monument conservators in the first half of the 20th century (examples from the contemporary Lesser Poland Voivodeship)
    Autorzy:
    Gaczoł, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/217368.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
    Tematy:
    dekret Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego
    wojewódzki konserwator zabytków
    odbudowa
    rekonstrukcja
    decree of the Regency Council
    Kingdom of Poland
    voivodeship monument conservator rebuilding
    reconstruction
    Opis:
    W październiku 2018 r. minie sto lat od ogłoszenia dekretu Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego o opiece nad zabytkami sztuki i kultury. W tym dekrecie – jednym z pierwszych aktów prawnych niepodległej Polski – postanowiono, że czynności związane z opieką nad zabytkami na szczeblu województw sprawować będą konserwatorzy zabytków, mianowani przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony zabytków. W stuletnim okresie rozwoju polskiego konserwatorstwa wyróżniłem lata międzywojenne oraz pierwsze dziesięciolecie po II wojnie światowej. W latach międzywojennych nastał czas, aby po 123 latach niewoli ukształtować podstawy prawidłowego funkcjonowania struktur ochrony zabytków. Po II wojnie światowej należało przede wszystkim zmierzyć się z dwoma zadaniami: w skali całego kraju dźwignąć z ruin zabytkowe miasta i osiedla oraz w maksymalnym stopniu zachować tradycje polskiej kultury w narzuconym systemie, odcinającym wiele jej fundamentalnych korzeni. To drugie zadanie szczególnie dotyczyło grona konserwatorów działających w strukturach obecnego województwa małopolskiego. Dekret z 1918 r., jak również trzy kolejne ustawy o ochronie i opiece nad zabytkami (z 1928, 1962 i 2003 r.) dawały i dają wojewódzkim konserwatorom zabytków z pozoru duże uprawnienia, jednakże bardzo często osoby sprawujące te funkcje stają na rozdrożach, przed koniecznością szybkiego rozstrzygania dylematów i podejmowania decyzji wywołujących w dużej części nieodwracalne konsekwencje. Ochrona dziedzictwa kulturowego to nie tylko ochrona fundamentów rozwoju cywilizacji, ale także wymiernego bogactwa, którym trzeba umiejętnie gospodarować i zarządzać dla wspólnego, publicznego dobra. Filozoficzna refleksja głosi, że życie jest ciągiem niezliczonych wyborów i człowiek co rusz staje na rozdrożu. Nawiązując do niej i prezentując doświadczenia znakomitych polskich teoretyków i praktyków konserwatorstwa, jak Tadeusz Szydłowski, Adolf Szyszko-Bohusz, Bogdan Treter czy Hanna Pieńkowska, ich możliwości i dokonania, ale także ograniczenia, przed którymi przyszło im stanąć, starałem się wskazać kilka przyczyn, które powodowały, że wojewódzcy konserwatorzy – w życiu zawodowym – w konfliktowych sytuacjach znajdowali i znajdują się częściej.
    In October 2018 one hundred years will have passed since issuing the decree by the Regency Council of the Kingdom of Poland on protection of monuments of art and culture. In this decree – one of the first legal acts in independent Poland – it was decided that activities connected with protecting monuments on the voivodeship level would be carried out by monument conservators appointed by the appropriate minister for culture and monument protection. During the one hundred years of developing Polish conservation, I distinguished the inter-war period and the first decade after World War II. During the interwar period there finally came the time, after 123 years of occupation, to shape the foundations for the proper functioning of monument protection structures. After World War II, two main challenges had to be faced: on the scale of the whole country historic cities and areas had to be rebuilt from ruin and traditions of Polish culture had to be preserved to the greatest extent under the superimposed regime that severed many of its fundamental roots. The latter task particularly concerned a group of conservators working within the structures of the present-day Lesser Poland Voivodeship. The decree from 1918, as well as three later legal acts concerning preservation and protection of monuments (from 1928, 1962 and 2003) have seemingly vested voivodeship monument conservators with special powers, yet frequently people holding those functions are at the crossroads when faced with the need to quickly solve dilemmas and make decisions largely followed by irreversible consequences. Protection of cultural heritage means not only protecting foundations of the development of civilisation, but also tangible wealth that has to be skilfully managed for the common public benefit. A philosophical reflection says that life is a series of countless choices and the man comes to the crossroads all the time. Alluding to it and presenting the experiences of eminent Polish theoreticians and practitioners in conservation, such as Tadeusz Szydłowski, Adolf Szyszko-Bohusz, Bogdan Treter or Hanna Pieńkowska, their capabilities and achievements, but also limitations they had to face, I tried to indicate some reasons why voivodeship monument conservators – in their professional life – have had to encounter conflicts more frequently.
    Źródło:
    Wiadomości Konserwatorskie; 2016, 47; 87-105
    0860-2395
    2544-8870
    Pojawia się w:
    Wiadomości Konserwatorskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Historia – kontekst – tożsamość. Powojenna odbudowa i dekoracja Starego Miasta w Olsztynie
    History – context – identity. Post-war restoration and decoration of the Old Town in Olsztyn
    Autorzy:
    Wawrykiewicz, Leszek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1927097.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Narodowy Instytut Dziedzictwa
    Tematy:
    powojenna odbudowa
    Stare Miasto w Olsztynie
    zabytkowe zespoły staromiejskie
    program odbudowy
    rekonstrukcja
    projektowanie
    wartość artystyczna
    dekoracja plastyczna
    sgraffito
    post-war reconstruction
    Old Town in Olsztyn
    historic Old Town complexes
    rebuilding programme
    reconstruction
    design
    artistic value
    artistic decoration
    Opis:
    Artykuł jest kolejnym przyczynkiem do badań nad fenomenem powo¬jennej odbudowy polskich miast w formach historycznych i historyzu¬jących. W pracy podjęto próbę zarysowania mało znanych aspektów skomplikowanego i wielowątkowego procesu projektowania odbudowy Starego Miasta w Olsztynie po zniszczeniach 1945 roku oraz uzupełnienia dotychczasowego stanu badań w tym zakresie. Poruszono także problem oceny wartości architektury z okresu powojennej odbudowy staromiejskiej dzielnicy Olsztyna. W powojennej odbudowie miast rysuje się wyraźna dwoistość – odtwarzano średniowieczny układ urbanistyczny i jednoczenie realizowano założenia urbanistyki nowoczesnej. Odbudowę Olsztyna trudno nazwać rekonstrukcją, jego historyczna struktura została bowiem istotnie zmieniona. Patrząc jednak na realizacje późniejsze – modernistyczne oraz w duchu retrowersji – przyznać trzeba, że przyjęte wtedy założenia odbudowy w formach historyzujących okazały się z dzisiejszej perspektywy słuszne. Autorom takiej koncepcji udało się bowiem zachować „obraz” dawnego miasta. Kontekst historyczny, społeczno-kulturowy, polityczno-ekonomiczny i wreszcie architektoniczny miał niewątpliwy wpływ na kształt programu odbudowy tej dzielnicy staromiejskiej, a zrealizowana z niemałym trudem zabudowa stała się nośnikiem istotnych wartości. Wyróżnikiem olsztyńskiego Starego Miasta na tle innych odbudowanych ośrodków jest najbardziej współczesny charakter dekoracji plastycznych – specyficzne połączenie stylizowanej architektury o formach historyzujących ze sztuką już na wskroś nowoczesną, której cechy formalne w pełni odzwierciedlają współczesne tendencje rysujące się w plastyce lat 60. XX wieku. Wartością dekoracji staromiejskich, wykonanych głównie w technice sgraffito, jest zarówno indywidualny program tematyczny, jak i oryginalna forma plastyczna o współczesnym wyrazie artystycznym.
    This article is another contribution to research on the phenomenon of post-war reconstruction of Polish cities in historical and historicizing forms. The article attempts to highlight little-known aspects of the com¬plex and multi-task process of designing the reconstruction of the Old Town in Olsztyn after it was destroyed in 1945 and to fill gaps in the relevant research. It also examines the problem of valuation of the post-war architecture of the reconstructed Old Town District in Olsztyn. In towns and cities rebuilt after the war, there is a clearly visible duality – on the one hand, their restorers reconstructed the medieval urban layout, on the other hand, they aimed to achieve the objectives of modern urban planning. Olsztyn was rebuilt rather than reconstructed, because its historical structure was altered significantly. However, considering the subsequent projects – modernistic and in the spirit of retroversion – it must be admitted that, from today’s perspective, the then formulated objectives to rebuild the city in historicizing forms proved to be justified. This is because the authors of that concept managed to preserve the “image” of the pre-existing town. The historical, socio-cultural, political, economic and last but not least architectural context had an unquestion¬able impact on the nature of the old town reconstruction programme. The resulting built-up area, which required so much effort to recreate, embodies essential values today. What distinguishes the Old Town in Olsztyn from other rebuilt old towns is the most contemporary character of artistic decorations – stylized, historicizing architecture was specifically combined with art that was already thoroughly modern and whose formal features fully reflected the dominant trends in visual arts of the 1960s. The value of old-town decorations, produced mainly in the sgraffito technique, arises both from a specific range of themes and from their original artistic form, which is characterized by contemporary aesthetics.
    Źródło:
    Ochrona Zabytków; 2019, 1; 73-112
    0029-8247
    Pojawia się w:
    Ochrona Zabytków
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies