Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "recytacja" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
«Ja do radia wejdę»: Radiowe realizacje Marii Wiercińskiej w latach 1946–1952
«I’m Going on the Radio»: Maria Wiercińska’s Radio Work in 1946–1952
Autorzy:
Flader-Rzeszowska, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/36125273.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Maria Wiercińska
radio
audycja poetycka
słuchowisko radiowe
Niebezpieczne życie
recytacja
poetry broadcast
radio play
recitation
Opis:
Tekst poświęcony jest twórczości Marii Wiercińskiej z lat 1946–1952, kiedy aktorka i reżyserka skupiła się na pracy dla radia, najpierw w Łodzi, potem we Wrocławiu. Źródłem badawczym jest rękopis Wiercińskiej, porządkujący prace radiowe oraz tekst jej słuchowiska Niebezpieczne życie (1935, premiera radiowa w reżyserii Michała Meliny w tym samym roku), dotychczas nieanalizowany i niepublikowany. Zachowany scenariusz pochodzi z 1946, wtedy Wiercińska sama reżyserowała słuchowisko (emisja 1947). Egzemplarz z notatkami i skreśleniami autorki umożliwia prześledzenie, jak rozumiała i realizowała zasady twórczości w nowym medium. Wymienione źródła oraz korespondencja Wiercińskiej potwierdzają, że radio było jej pasją, pokazują miejsce prac radiowych w jej dorobku i wpływ doświadczeń w dziedzinie recytacji na pracę z mikrofonem. Perspektywa mikrohistorii pozwala dokładnie zbadać wybraną formę działalności twórczej artystki nieco zapomnianej. Artykuł poszerza wiedzę o kobietach współtworzących polski teatr w XX wieku.
This article is devoted to Maria Wiercińska’s work from 1946–1952, when the theatre actress and director focused on radio, first in Łódź and then in Wrocław. It presents the results of research based on Wiercińska’s manuscript listing her radio works of that time and on the script of her radio play Niebezpieczne życie (Dangerous Life, written and first broadcast in 1935 under the direction of Michał Melina), which has not been analysed or published to date. The extant script dates from 1946, when Wiercińska directed the radio play herself (broadcast in 1947). Thanks to the author’s notes and edits, it is possible to reconstruct her understanding and enactment of the principles of performance art in the new medium. These sources, as well as Wiercińska’s correspondence, confirm that radio was her passion, showing the place of radio work in her artistic output and the influence of her experience in recitation on her work with the microphone. The perspective of micro-history enables a thorough examination of this form of Wiercińska’s work, casting light on this somewhat forgotten figure. The article broadens the knowledge about women who co-created Polish theatre in the 20th century.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2020, 69, 3; 133-150
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nauczanie żywego słowa według Marii Wiercińskiej: Publikacje artystki z lat 1935–1938
Teaching Recitation according to Maria Wiercińska: The Artist’s Publications from 1935–1938
Autorzy:
Chojnacka, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/34112045.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Maria Wiercińska
recitation teaching
recitation
school theatre
poetry on the radio
nauczanie żywego słowa
recytacja
teatr szkolny
poezja w radiu
Opis:
Artykuł poświęcony jest publikacjom Marii Wiercińskiej. Artystka porzuciła karierę aktorską w sezonie 1934/35, a uprawnienia reżyserskie uzyskała dopiero po II wojnie światowej. W drugiej połowie lat trzydziestych XX wieku zajmowała się wyłącznie recytacją oraz – z prawdziwą pasją – nauczaniem żywego słowa na różnych poziomach, i tego dotyczą wszystkie jej teksty. Pisała z punktu widzenia praktyka. Wyróżniała niezbędne etapy pracy nad żywym słowem: zainteresowanie, zrozumienie, odczucie i prezentację z naciskiem na indywidualną interpretację, a podstawą miało być opanowanie poprawnej wymowy. Taki model sama realizowała i proponowała studentom uczelni aktorskich, nauczycielom, dzieciom w wieku szkolnym i przedszkolnym. Za szczególnie ważną uważała pracę nad żywym słowem z dziećmi, uznając, że nie tylko uczy techniki i wyrazistości, ale też kształtuje poczucie estetyczne i umiejętności społeczne, rozwija kreatywność. Artykuł przedstawia program Wiercińskiej w kontekście rozwoju radia, nowych wtedy metod pedagogicznych, wydawnictw dla szkół i popularności teatru szkolnego. Pokazuje zwykłą, niedocenianą pracę i przywraca historii teatru ciekawą, a zapomnianą artystkę. Wpisuje się więc zarówno w ramy rewizji dominującej narracji historycznoteatralnej, skupionej na kanonicznych tytułach i nazwiskach, jak i w nurt feministycznej rewizji narracji o dziejach teatru.
This article discusses Maria Wiercińska’s publications. The artist abandoned her acting career in the season of 1934/35, and she got qualified to work as a theatre director only after WW2. In the second half of the 1930s, she was occupied exclusively with recitation performances and—with real commitment—to teaching recitation at various levels; this is what all her publications are about. She wrote from a practitioner’s point of view. She distinguished the necessary stages of working on a recitation performance: taking interest, developing understanding, feeling the text, and delivering the presentation, with an emphasis on individual interpretation; the basis was to master enunciation. This was the model she herself adopted in her recitation work, and she proposed it to students of acting, teachers, school and preschool children. Working with children was particularly important in her view; she believed that teaching recitation not only gives them technique and expressiveness, but also shapes their aesthetic sense and social skills, and develops creativity. The article presents Wiercińska’s program in the context of the development of radio broadcasting, new pedagogical methods, publications for schools, and the popularity of school theatre. It showcases ordinary, under-appreciated work and retrieves an interesting but forgotten artist for theatre history. It thus fits into the framework of revising the dominant narrative of theatre history, focused on canonical titles and names, as well as into the feminist agenda in theatre research.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2024, 73, 2; 39-67
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wideoliteratura jako ekspresja pełni emocjonalnego doświadczenia
Autorzy:
Ślósarz, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/690422.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
emotions
instrumentalization of emotion
postmodern aesthetics
multimedia
animation
recitation
video-literature
e-poetry
video-poetry
emocje
instrumentalizacja emocji
postmodernistyczna estetyka
multimedialność
animacja
recytacja
wideoliteratura
e-poezja
wideopoezja
Opis:
Culture of the 21st century exploits human emotions for marketing, educational, social and political purposes, while postmodern aesthetics appreciate the emotional resonance of a work of literature more than its message. Human person becomes a less and less rational subject. Therefore, video-literature plays a therapeutic role because it reveals and disseminates emotions which are ignored or are repressed. Video-poetry, on the other hand, generally takes form of visual and sound animations or filmed recitations of poetry by poets. It addresses current problems and deeply involves one emotionally.
Kultura XXI wieku eksploatuje emocje w celach marketingowych, edukacyjnych, społecznych i politycznych, a postmodernistyczna estetyka bardziej docenia emocjonalny rezonans dzieła niż jego kompozycję czy przesłanie. Człowiek staje się coraz mniej racjonalnym podmiotem. Dlatego wideoliteratura pełni rolę terapeutyczną – ujawnia i upowszechnia emocje pomijane w kulturze popularnej, represjonowane przez społeczeństwo. Wideopoezja przyjmuje zaś najczęściej postać wizualno-dźwiękowych animacji lub sfilmowanych recytacji wierszy przez poetów. Podejmuje aktualne problemy i silnie angażuje emocjonalnie.
Źródło:
Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio N – Educatio Nova; 2017, 2
2451-0491
Pojawia się w:
Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio N – Educatio Nova
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies