Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "presbyter" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Duchowni celibatariusze i duchowni żonaci – dwa konteksty posługiwania w Kościele katolickim
Unmarried Ministers And Married Ministers – Two Contexts of the Ministry in the Catholic Church
Autorzy:
Adamowicz, Leszek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1806745.pdf
Data publikacji:
2019-11-16
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
celibat
prezbiter
diakon
świecenia
celibacy
presbyter
deacon
sacred ordination
Opis:
Artykuł przedstawia aktualny stan prawny dotyczący możliwości udzielania w Kościele katolickim święceń diakonatu i prezbiteratu mężczyznom żonatym i celibatariuszom. W Kościele łacińskim zasadą pozostaje, że święcenia prezbiteratu kandydaci przyjmują w stanie bezżennym, natomiast diakonat jako stopień stały mogą przyjąć także mężczyźni żonaci. Wyjątkiem od wymogu celibatu w przypadku prezbiterów łacińskich jest status byłych żonatych duchownych anglikańskich, którzy po złożeniu katolickiego wyznania wiary przyjmują święcenia prezbiteratu w Kościele katolickim. Natomiast w katolickich Kościołach wschodnich decyzja odnośnie do żonatych kandydatów do święceń, na podstawie przepisów Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich, należy do kompetencji władzy ustawodawczej Kościoła sui iuris lub do Stolicy Apostolskiej, w zależności od stopnia samodzielności Kościoła. W roku 2014 Kongregacja Kościołów Wschodnich opublikowała decyzję papieża Franciszka, na podstawie której dopuszczono możliwość udzielania święceń mężczyznom żonatym oraz pełnienia posługi przez żonatych prezbiterów na terytoriach, które nie są uważne za terytoria „tradycyjnie wschodnie”. Autor dołącza także analizę przepisów partykularnych Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego oraz Konferencji Episkopatu Polski.
The article presents the current legal status concerning the possibility of the presbyteral and diaconal ordination in the Catholic Church of the married and unmarried men. The principle is that in the Latin Church the unmarried candidates receive the presbyteral ordination, but married men can also receive the permanent diaconate. The exception to the rule of celibacy in the case of Latin presbyters is the status of the married former Anglican clergy, who after having made the Catholic profession of faith, receive the presbyteral ordination in the Catholic Church. But in the Eastern Catholic Churches the decision concerning the unmarried candidates to sacred orders, pursuant to the provisions of the Code of Canons of the Eastern Churches, is the competence of the particular law of each Church sui iuris or special norms established by the Apostolic See depending on the degree of autonomy of the Church. In 2014 the Congregation for the Eastern Churches published the decision of Pope Francis, under which the married men can be ordained and the ministry of married priests is possible in territories non considered “Eastern regions”. The author also attaches an analysis of the particular provisions of the Ukrainian Greek Catholic Church and the Polish Bishops’ Conference.
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2015, 25, 3; 87-114
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Shaping the Spirituality of Communion in Church Communities
Autorzy:
Polak, Mieczysław Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1043950.pdf
Data publikacji:
2020-06-26
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
wspólnota
duchowość
prezbiter
ksiądz
parafia
community
spirituality
priest
presbyter
parish
Opis:
The activity of the Church results from its identity, and one constitutive element of this identity is the dimension of community. It is expressed, above all, by shaping the spirituality of communion in church communities. This spirituality has its foundations in the communion character of the presbyter's pastoral ministry and refers to the gospel commandment of love. It is shaped by Christian prayer centered on the Eucharist. The spirituality of communion built upon such foundations should permeate church community structures, which are made up, first and foremost, by parishes. On their own, parishes are not able to pass on the experience of church communion. Only by being infused with the spirituality of communion can they become spaces for experiencing the community dimension of the Church's life.
Źródło:
Verbum Vitae; 2020, 37, 2; 285-296
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:
Verbum Vitae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wymowa teologiczna obrzędów sakramentu święceń w przepowiadaniu słowa Bożego
Theological Meaning of Ceremonies of the Sacrament of Holy Orders in Preaching the Word of God
Autorzy:
Pintal, Leszek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2040665.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
biskup
prezbiter
diakon
liturgia
przepowiadanie
homilia
bishop
presbyter
deacon
liturgy
preaching
homily
Opis:
Przepowiadanie słowa Bożego należy do priorytetów posługi kapłańskiej. Szczególną formą głoszenia prawd Bożych jest homilia, integralnie związana ze sprawowaną liturgią. Aby przepowiadanie przynosiło należyte owoce i pożytek dla słuchaczy należy sięgnąć po wszyst-kie możliwe sposoby jego uatrakcyjnienia. Obrzędy związane z sakramentem święceń mogą w zdecydowany sposób przyczynić się do pokrzepiającego spotkania ze słowem, które staje się źródłem odnowy i wzrastania wierze.
Preaching the word of God belongs to priorities of the priestly service. A homily, integrally bound with exercised liturgy, is a special form of delivering God’s truths. So that preaching brings adequate fruits and the benefit for listeners one should use all available ways of enhancing it. The ceremonies connected with the sacrament of Holy Orders can, in the specific way, contribute to the fortifying meeting with the word which is happening with source of restoration and growing for faith.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2014, 61, 12; 137-148
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zasada reprezentacji zawarta w formule in persona Christi agere
The Role of Representation in in persona Christi agere Formula
Autorzy:
Dańczak, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/559384.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
in persona Christi
kapłaństwo
mężczyźni
prezbiter
reprezentacja
sakrament
men
presbyter
priesthood
representation
sacrament
Opis:
Formuła in persona Christi wyraża zasadę reprezentacji Chrystusa‑Głowy przez kapłana wobec wspólnoty Kościoła. Jest ona wspólna zarówno dla rozumienia episkopatu jak i prezbiteratu i jako taka przyczynia się w kontekście współczesnej dyskusji nad tożsamością poszczególnych stopni święceń do zaakcentowania tradycyjnego rozumienia kapłaństwa w teologii katolickiej, które wiązane jest ze sprawowaniem liturgii jako uobecnianiem uwielbionego Chrystusa. Zasada reprezentacji od starożytności chrześcijańskiej ujmowana była w głębokim powiązaniu z ogólną tożsamością celebransa‑kapłana. Wyraża się to w całościowym rozumieniu natury sakramentu święceń oraz m.in. w przekonaniu o możliwości dopuszczania do prezbiteratu wyłącznie mężczyzn.
By virtue of the sacramental consecration which the priest receives, he is conformed to Christ the Priest, in such a way that he can act in the Person of Christ the Head. The ordained priest acts in persona Christi. The priest does not simply become a functionary and the consecration does not set him apart to simply perform certain tasks in the Church. The sacraments are signs related to the events of salvation. The person who is ordained enters into the constitution of the sacramental sign: the priest is a sign of Christ in His relation to the Church. The theological argumentation also appeals to the complementarity of the sexes. Given the sacramental nature of the priesthood the one who acts not only by the power but also in the person of Christ should be a man. The “natural resemblance” of gender has sacramental significance, especially in the Eucharist, the mystery of the New Covenant. The priest is a man because he is a sacramental sign of Jesus Christ, who was and remains a man, in his Covenant relationship to the Church as her Head and Bridegroom. This sacramental symbolism makes both the ministry of Christ and the Church’s dependence on Christ visible.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2010, 26; 27-42
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cechy świętości prezbitera w świetle adhortacji apostolskiej Gaudete et exsultate papieża Franciszka
Characteristic Features of the Priestly Holiness in the Light of Apostolic Exhortation Gaudete et Exsultate of the Holy Father Francis
Autorzy:
Polak, Mieczysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2035138.pdf
Data publikacji:
2020-02-20
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
prezbiter
świętość
radość
miłosierdzie
nauczanie Kościoła
presbyter
holiness
joy
mercy
teaching of the Church
Opis:
Jednym z ważnych tematów, który został podjęty na II Soborze Watykańskim, była posługa i życie prezbitera. To nauczanie znalazło recepcję i rozwinięcie w wielu wypowiedziach posoborowych papieży. Ukazują one zarówno istotę bycia kapłanem, jak i uwarunkowania jego posługi we współczesnym świecie. Z tych dwóch przesłanek – ontologicznej i kairologicznej – można wyprowadzić wnioski, które dotyczą pastoralnej posługi kapłana. Jednym z nich jest stwierdzenie, że działalność kapłana powinna wypływać z określonej duchowości. Niniejszy artykuł podejmuje próbę przedstawienia charakterystycznych cech duchowości współczesnego prezbitera w świetle posoborowego nauczania Kościoła, ze szczególnym uwzględnieniem adhortacji apostolskiej papieża Franciszka Gaudete et exsultate o powołaniu do świętości we współczesnym świecie. Te cechy to: pastoralny charakter świętości, radość oraz miłosierdzie.
One of the important themes that was taken up at the Second Vatican Council was the ministry and life of the presbyter. This teaching found a reception and development in many statements of the post-Conciliar Popes. They show both the essence of being a priest and the conditioning of his ministry in the modern world. From these two premises – ontological and kairological – can be drawn conclusions, that relate to the pastoral ministry of the priest. One of them is the statement that the priest’s activity should flow from a certain spirituality. This article attempts to present the characteristic features of the spirituality of the contemporary presbyter in the light of the teaching of post-Conciliar Church, with particular emphasis on the apostolic exhortation Gaudete et exsultate on the call to holiness in today’s world of the Holy Father Francis. These qualities are: the pastoral character of holiness, joy and mercy.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2019, 66, 6; 115-128
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Status duchownego. Czy ksiądz jest pracownikiem biskupa?
Status of the clergy. Is a priest an employee of the bishop?
Autorzy:
Majer, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28762036.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
biskup
prezbiter
posłuszeństwo
stosunek pracy
podporządkowanie hierarchiczne
bishop
presbyter
obedience
employment relationship
hierarchical subordination
Opis:
Autor dokonuje analizy przepisów prawa kanonicznego kształtujących stosunki między biskupem a podległymi mu duchownymi. Dochodzi do wniosku, że relacja ta w różnych aspektach nie spełnia przesłanek prawnych stosunku pracy w świetle prawa polskiego. Stosunek biskup–prezbiterzy wymyka się regulacjom znanym w prawie świeckim i należy do sfery autonomii Kościoła. W oparciu o przepisy prawa kanonicznego nie można również sformułować tezy, że biskup ma możliwość, prawo i obowiązek kompleksowego czuwania nad zachowaniem podległych mu duchownych, zwłaszcza w tym, co nie należy do ich ministerialnej posługi.
The author analyzes the provisions of canon law shaping the relationship between the bishop and his subordinate clergy. The author comes to the conclusion that this relationship in various aspects does not meet the legal regulations about an employment relationship under Polish law. The bishop–presbyter relationship is different then the regulations known in secular law and belongs to the sphere of autonomy of the Church. Based on the provisions of canon law, it is also impossible to formulate and defend the thesis that the bishop has the ability, right and duty to comprehensively, comprehensively supervise the behavior of the clergy under his authority, especially in what is not part of their ministerial ministry.
Źródło:
Annales Canonici; 2023, 19, 1; 71-90
1895-0620
Pojawia się w:
Annales Canonici
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Prezbiter - świadek i sługa komunii. Aktualność przesłania Listu do moich kapłanów
The Presbyter - a Witness and Servant of Communion. The Validity of the Message of A Letter to my Priests
Autorzy:
Olczyk, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1048021.pdf
Data publikacji:
2011-06-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Priesthood
communion
presbyter
Primate Stefan Wyszyński
community
kapłaństwo
komunia
prezbiter
Prymas Stefan Wyszyński
wspólnota
Opis:
Autor artykułu był inspirowany przez refleksją prymasa Stefana Wyszyńskiego dotyczącą tożsamości i misji kapłana, które zawarł w „Listach do moich kapłanów”. Książka podejmuje szereg tematów zintegrowanych przez troskę o jedność kapłanów w służbie kościelnej komunii. Dar nadprzyrodzonej mocy występującej w komunii z Bogiem w Kościele pozwala tym, którzy wierzą w Chrystusa na ukształtowanie nowych relacje braterskich, co czyni ich prawdziwą Bożą rodziną. Osobista więź z Bogiem, relacji z biskupem zwyczajnym, innych kapłanów i świeckich są podstawą wymiary, w której księża mają pojawić się jako świadkowie i słudzy komunii.
The author of the article was inspired by the reflections of Primate Stefan Wyszyński on the identity and mission of the presbyter collected in A Letter to my Priests. The book takes up a range of themes integrated by an obvious concern for the unity of priests in the service of ecclesial communion. For the Primate of the Millennium man's social nature clearly confirms the truth about man's calling to live in community, not just the temporal one, but the supernatural one as well. This natural capacity to enter into relations with others, in order to be understood correctly, must be interpreted in the light of Divine Revelation. A rich inner life allows one to contemplate the mystery of the Holy Trinity and perceive it as a source of ecclesial and interpersonal communion. The gift of supernatural power inherent in communion with God in the Church enables those who believe in Christ to forge new fraternal relations, making them a true family of God. This process occurs thanks to priestly ministry, so presbyters are especially called to illuminate their mutual relations with this new style of community life. A personal bond with God, relation with the bishop ordinary, other presbyters and the lay faithful are the basic dimensions in which priests are to appear as the witnesses and servants of communion.
Źródło:
Teologia i moralność; 2011, 6, 2(10); 119-140
1898-2964
2450-4602
Pojawia się w:
Teologia i moralność
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Troska o stałą formację intelektualną młodych prezbiterów w kontekście nowej ewangelizacji
Care of permanent intellectual formation of young presbyters in the context of The New Evangelization
Autorzy:
Celary, Ireneusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2056750.pdf
Data publikacji:
2014-12-07
Wydawca:
Wyższe Seminarium Duchowne im. św. Jana Pawła II Diecezji Siedleckiej
Tematy:
ewangelizacja
filozofia
formacja
prezbiter
rozum
teologia
wiara
evangelization
philosophy
formation
presbyter
mind
theology
faith
Opis:
Ewangelizacja stanowi wyzwanie dla całego Kościoła. W tym dziele uczestniczą w szczególny sposób kapłani. Biskupi i prezbiterzy są przez święceni uzdolnieni i zobowiązani do głoszenia Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. On bowiem ma słowa życia, czyli odpowiedzi na egzystencjalne pytania człowieka. Młodzi prezbiterzy podejmując odpowiedzialność za wspólnoty kościelne muszą kontynuować swoją formację przez formację permanentną. Ta winna objąć pogłębienie wiedzy teologicznej i filozoficznej. Dzięki temu młodzi księża potrafią owocnie przekazywać naukę Bożą współczesnemu człowiekowi.
Evangelization is a challenge for the whole Church. In this work priests participate in a special way. Bishops and presbyters by the sacrament of Holy Orders are capable and obliged to preach crucifixion and resurrection of Jesus Christ. He possesses words of life which are answers to our existential questions. Young presbyters taking responsibility for church communities have to continue their formation through permanent formation. It should deepen theological and philosophical knowledge. Thanks to that young priests are able to transfer God teaching to contemporary men.
Źródło:
Teologiczne Studia Siedleckie; 2014, XI/11; 55-74
1733-7496
Pojawia się w:
Teologiczne Studia Siedleckie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teologia i symbolika gestów w odnowionych obrzędach święceń prezbiteratu
Theology and symbolism of gestures in renovated rites of priesthood ordinations
Autorzy:
Chodor, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2148604.pdf
Data publikacji:
2017-12
Wydawca:
Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Elbląskiej w Elblągu
Tematy:
prezbiter
kapłaństwo
liturgia święceń
gest
sakrament
presbyter
priesthood
rite of the ordinations
gesture
sacrament
Opis:
W artykule przedstawiono teologiczne i symboliczne znaczenie najważniejszych gestów odnowionej po Soborze Watykańskim II liturgii święceń prezbiteratu. Autor omawia następujące gesty: przyrzeczenia posłuszeństwa, nałożenia rąk, włożenia stuły i ornatu, namaszczenia rąk, przekazania chleba i wina.
This article presents the theological and symbolic significance of the most important gestures in rite of priesthood ordination renewed after the Second Vatican Council. The author presents the following gestures: the vow of obedience, the imposition of hands, the imposition of stoles and chasuble, the anointing of hands, handing out bread and wine.
Źródło:
Studia Elbląskie; 2017, 18; 377-394
1507-9058
Pojawia się w:
Studia Elbląskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nałożenie rąk w liturgii święceń w pierwszym tysiącleciu (Część II: Średniowiecze)
Laying on Hands in the Liturgy of Ordination in the First Millennium (Part Two: Middle Ages)
Autorzy:
Bartocha, Waldemar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2035062.pdf
Data publikacji:
2020-08-31
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
nałożenie rąk
święcenia
Duch Święty
biskup
prezbiter
diakon
laying on hands
ordination
Holy Spirit
bishop
presbyter
deacon
Opis:
Celem artykułu jest ukazanie genezy i sensu teologicznego gestu nałożenia rąk, jak również jego miejsca w strukturze celebracji święceń w pierwszym tysiącleciu. Sięgnięcie do historii liturgii święceń pozwala udzielić odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób doszło w średniowieczu do marginalizacji i przysłonięcia gestu nałożenia rąk nowymi elementami pochodzącymi z różnych liturgii zachodnich, takimi jak namaszczenie, przekazanie szat czy uroczyste wręczenie insygniów. Autor artykułu sięga do źródeł liturgicznych (sakramentarze i Ordines Romani) i w oparciu o nie śledzi zachodzące zmiany w strukturze liturgii święceń. W liturgii rzymskiej aż do X wieku, czyli do przyjęcia przez Rzym powstałego w Moguncji w roku 950 „Pontyfikału rzymsko-germańskiego” gest nałożenia rąk i modlitwa święceń stanowiły swoisty rdzeń całej celebracji święceń. Także analiza Ordines Romani potwierdza praktykę stosowania tego liturgicznego gestu. Jednak już rzadko mówi się tam o nałożeniu rąk w sposób wyraźny. Brak wzmianki na ten temat świadczy o osłabieniu wymowy eklezjologicznej gestu nałożenia rąk.
The aim of this article is to show the origin and theological meaning of the gesture of laying on hands, as well as its place in the structure of ordination celebrations in the first millennium. Referring to the history of the liturgy of ordination allows us to answer the question of how, in the Middle Ages, the gesture of placing hands was marginalized and obscured with new elements coming from different Western liturgies, such as anointing, handing over of robes or the ceremonial handing in of the insignia. The author uses liturgical sources (sacramentaries and Ordines Romani) and on their basis he follows the transformations in the structure of the liturgy of ordination. In the Roman liturgy until the 10th century, i.e. until the acceptance by Rome of the “Roman-Germanic Pontificate,” created in Mainz in 950, the gesture of laying on hands and the prayer of ordination constituted a specific core of the whole celebration of ordination. The analysis of the Ordines Romani also confirms the practice of using this liturgical gesture. However, here it is rarely mentioned explicitly. The absence of reference to this is indicative of the weakening of the ecclesiological meaning of the gesture of laying on of hands.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 8; 5-24
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nałożenie rąk w liturgii święceń w pierwszym tysiącleciu (Część i: Starożytność chrześcijańska)
Imposition of Hands in the Liturgy of Holy Orders in the First Millennium (Part One: Christian Antiquity)
Autorzy:
Bartocha, Waldemar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2035181.pdf
Data publikacji:
2020-02-06
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
nałożenie rąk
święcenia
Duch Święty
biskup
prezbiter
diakon
imposition (laying on) of hands
ordination
Holy Spirit
bishop
presbyter
deacon
Opis:
Nałożenie rąk należy, obok modlitwy święceń, do istoty obrzędów święceń biskupa, prezbiterów i diakonów. Gest ten występuje w ścisłej korelacji z następującą po nim modlitwą święceń. Modlitwa błogosławieństwa i prośby określa jego znaczenie. Posoborowa reforma liturgiczna obrzędów święceń na nowo wyakcentowała obrzęd nałożenia rąk, przywracając mu w ten sposób pierwotne znaczenie. Celem artykułu jest ukazanie genezy i sensu teologicznego gestu nałożenia rąk, jak również jego miejsca w strukturze celebracji święceń w pierwszym tysiącleciu. Gest nałożenia rąk ma korzenie biblijne. W Nowym Testamencie nałożenie rąk na kandydata oznaczało przekazanie mu charyzmatu właściwego dla danego urzędu. W schemacie obrzędowym zawartym w Tradycji apostolskiej gestu nałożenia rąk używa się do powierzenia urzędu biskupa, prezbitera i diakona. Odgrywa on centralną rolę w dynamice celebracji święceń.
Imposition of hands belongs to the essence of the ordination rites of bishops, presbyters and deacons, beside the ordination prayer itself. This gesture occurs in close correlation with the ordination prayer which follows it. The prayer of blessing and petition determines its meaning. The post-conciliar liturgical reform of the rites of ordination emphasized the rite of imposition of hands, thus restoring its original meaning. The aim of this article is to show the origin and theological meaning of the gesture of imposition of hands, as well as its place in the structure of ordination celebrations in the first millennium. The gesture of imposition of hands has biblical roots. In the New Testament, placing hands on a candidate meant imparting to him the charism appropriate to the office. In the ritual schema contained in the apostolic Tradition, the gesture of laying on of hands is used to entrust the office of bishop, presbyter and deacon.  It plays a central role in the dynamics of the celebration of Holy Orders.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2019, 66, 8; 5-22
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Szafarz sakramentu bierzmowania w świetle Pontyfikału i Rytuału rzymskiego oraz Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r.
Minister of the sacrament of confirmation in light of “The Pontifical”, “Roman Ritual” and “Code of Canon Law” of 1983
Autorzy:
Bartocha, Waldemar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/503201.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi
Tematy:
sakrament bierzmowania
szafarz
biskup
prezbiter
Pontifikał Rzymski
Rytuał Rzymski
the sacrament of confirmation
minister
bishop
presbyter
Roman Pontifical
Ritual Roman
Opis:
The purpose of the article is to share the reflection about the minister of the sacrament of confirmation in light of two binding liturgical books: the Pontifical “Ordo Confirmationis”, the Ritual “Ordo initiationis christianae adultorum” and the Code of Canon Law of 1983. The sacrament of confirmation is usually administered by the bishop, however he isn’t the only minister of this sacrament, since a presbyter may be authorised by the bishop to administer this sacrament as well. Although the Constitution “Lumen gentium”, no 26 defines bishops as appropriate ministers of confirmation (ministri originarii confirmationis) by introducing this new term to terminology, the legislator of the Code calls the bishop an ordinary minister (minister ordinarius), applying the term used in the Church since the church council in Florence. Most canonists share the opinion that the term “ordinary minister”, which is traditionally and historically justified, seems to be more capacious and comprises the church council term “minister originarius”. Here in turn the meaning of the latter one is emphasized by theologians, according to whom the church council by using this new term brings out the truth that the intervention of the bishop in the sacrament of confirmation is the extension of the event of Paschal Pentecost. In this perspective the person of bishop who administers the sacrament of confirmation becomes a connection with Pentecostal Church, a guarantee of Church unity. Due to his presence and service confirmands have stronger feeling of connection with their own diocese and with the universal Church. According to the binding doctrine and the law of universal Church, the sacrament of confirmation is administered legally by presbyters. In Roman Pontifical and in the Code of Canon Law of 1983 an extension of presbyters’ rights can be noticed in terms of administering the sacrament of confirmation in light of the rules which were previously binding.
Źródło:
Łódzkie Studia Teologiczne; 2018, 27, 1; 189-208
1231-1634
Pojawia się w:
Łódzkie Studia Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kapłan sługa Eucharystii a jego niedyspozyjność duchowa
The Priest as Servant of the Eucharist, and His Spiritual Indispositon
Autorzy:
Drews, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/558928.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
apostoł
biskup
diakon
eucharystia
grzech
Jezus
Chrystus
kapłaństwo
Kościół
prezbiter
sakrament
apostle
Bishop
Church
deacon
Eucharist
Jesus Christ
ministry
presbyter
sacrament
sin
Opis:
Tematem artykułu jest kapłaństwo Nowego Przymierza, wywodzące się od Jezusa Chrystusa, który w swoich Boskich planach pragnął, aby misja przekazana apostołom trwała aż do końca świata. Kapłan został tutaj ukazany jako sługa Eucharystii, która domaga się od niego odpowiedzi godnej daru i ofiary. Jest nią pełny i wielkoduszny dar z siebie, który znajduje swój wyraz w wiernym dążeniu do doskonałej miłości Boga i bliźniego. Zostało postawione także pytanie odnośnie kapłana, który ma sprawować Mszę św., a jest w stanie grzechu ciężkiego. Ukazano, że współistnieją dwa warunki, które będą wskazywać, że w danym momencie nie obowiązuje spowiedź tego kapłana, który ma na sumieniu grzech ciężki, a mianowicie: brak spowiednika i jednocześnie konieczność sprawowania Mszy św.
Reflecting the above subject it is necessery to begin with the definition of priesthood. Therefore, starting with priesthood in pagan religions, and above all priesthood of the Old Covenant the New Covenant priesthood was shown. It shows, therefore, priesthood that comes from Jesus Christ, who called the Apostles to preach the Gospel, and become priests of those who believe in Him. Jesus Christ in his divine plan wanted the mission of the Apostles to be passed and lastuntil the end of the world, which is why the apostles, and then the bishops, and priests in the Church have a specific task. In the name of Jesus Christ they are to preach His Gospel, the Eucharist is to repeat what Jesus did at the Last Supper, to forgivesins, and to watch over the flock entrusted in their care, the deacons are to do some of these functions and to assist them. According to tradition it is the priest who can preside over the Eucharist and so sacramental validity is significant. Christ established the Sacrament of Eucharist on the eve of His Passion and commanded the Apostles, to pass it from generation to generation: „Do this in memory of me”. The teaching of the Second Vatican Council was also pointed out in the above article. The vocation to sanctify others, is very closely related to the personal holiness of every priest, to which each of them has the duty to strive for. The priest has very specific reasons to acquire excellence, because he was consecrated in a new way to God through the sacrament of priesthood. He becomes a living instruments of Christ – Priest and acts in the name and person of Christ (in persona Christi). The priest should remember that the faithful have a specific right for the priest to find in him the man of God who knows God, and therefore must learn to grow in the spiritual life based on friendship with Jesus Christ. Unfortunately, in practice, the priests as men are subject to the temptation. Therefore, the question was raised about the priest who was supposed to say the Holy Mass, but is in mortal sin, what should he do? It shows also that there are two co‑existing conditions indicating at the given moment that the confession does not apply to the priest with the mortal sin on his conscience, namely: lack of a confessor and at the same time the necessity to celebrate the Mass.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2010, 26; 97-108
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Prezbiter w kontekście eklezjologii komunijnej
The Presbyter within the Communio–Ecclesiology Context
Autorzy:
Gąsecki, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/559456.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
chrystomizm
komunia
wspólnotowość
komunikacja
komunikatywność
partycypacja
pneumatologiczno–trynitarna eklezjologia
prezbiter
proegzystencja
christomonismus
communications
communicative
communion
communal
participation
pneumatological–trynitarian ecclesiology
presbyter
proexistence
Opis:
Sprawujący urząd prezbitera kieruje konkretną wspólnotą w oparciu o „prawzór”, którym jest Jezus Chrystus. In persona Christi służy on jedności Kościoła. W ramach eklezjologii komunijnej jedność tę należy jednak rozumieć jako jedność komunikacyjno–komunijną. Jest to posługa służąca temu, aby ludzie otwierali się na siebie i udzielali się sobie wzajemnie; oznacza ona wspieranie zdolności komunikacyjnej w różnorodnych grupach, czynienie ze wspólnoty przestrzeni spotkania i współżycia, wspieranie powstawania komórek, grup i ruchów. Prezbiter sprawuje in persona Ecclesiae swój urząd, gdy buduje wspólnotę i zachowuje ją, stając się drogowskazem w procesie komunii, żywej wymiany między trójjedynym Bogiem a ludźmi.
The communicatio–communio, into which the believer is being integrated and in which he is participating, needs to be transferred into a communicative practice. The reason is that the existence of Jesus, which is being referred to during the communicatio–communio, is a pro–existence that has taken place in real life. Under such an ecclesiological perspective the task of communicatio–communio may only be understood as a service to the process of becoming a communio through communication. While the ordination for service to the communio is being performed “ad personam”, the ordained is carrier of the communication process and its medium at the same time. The purpose and content of this office is therefore the process of communication with the ultimate goal of achieving communio. Its bearer works in this office “in persona Christi” primarily in order to serve the communal–communicative unity of the church. The purpose is that people open themselves to and communicate with each other so that they may realise with conviction the vivacity and newness that keeps emanating from Jesus Christ. This means that the capacity for communication needs to be furthered in each parish and its various groups. The presbyter performs his office “in persona ecclesiae” by building his parish and creating and maintaining its sense of community. An appropriate definition of this office within the communio–ecclesiology of today is to serve as a signpost within the activities of the communio and the vital interaction between the God of the Holy Trinity and humans.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2010, 26; 9-25
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obrzędy święceń prezbiterów w dawnej liturgii rzymskiej
The Rites of Holy Orders Administered to Presbyters in the Old Roman Liturgy
Autorzy:
Cieślik, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2040818.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
prezbiter
liturgia święceń
liturgia rzymska
obrzędy święceń prezbiterów
presbyter
liturgy of administering holy orders
Roman liturgy
rites of administering holy orders to presbyters
Opis:
Obrzędy święceń prezbiterów kształtowały się w liturgii rzymskiej na przestrzeni wieków. Jednym ze świadectw tego procesu są dokumenty liturgiczne z okresu tak zwanej dawnej liturgii rzymskiej. Należą do nich przede wszystkim Ordines Romani oraz rzymskie sakramentarze. Wspomniane dokumenty opisują właściwy moment święceń prezbiterów bardzo lakonicznie. Kluczowe czynności stanowiły nałożenie rąk przez biskupa oraz słowa modlitwy konsekracyjnej. Ceremonię kończyło przekazanie nowo wyświęconemu znaku pokoju, po czym następowała proklamacja Ewangelii oraz dalsza część Mszy św. Obrzęd święceń prezbiterów w dawnym rycie rzymskim był bardzo prosty, przy czym od VIII wieku zaczął on podlegać różnorodnym zmianom, w wyniku których liturgia święceń została bardzo rozbudowana. Zgodnie z zasadą lex orandi lex credendi liturgia stanowi wyraz wiary całego Kościoła. Stąd jej zasadniczy kształt oraz treść poszczególnych modlitw i tekstów odpowiadają dziedzictwu, jakie stanowi przekazywany na przestrzeni stuleci skarbiec wiary. Dotyczy to w znacznym stopniu również obrzędów, za sprawą których udzielany jest sakrament święceń.
The rites of holy orders administered to presbyters were shaped in the Roman liturgy over the centuries. Liturgical documents dating back to the period of the so-called old Roman liturgy are evidence of this process. First of all the Ordines Romani and Roman sacramentaries belong here. These documents laconically describe the very moment of administering holy orders. The laying on of hands by the bishop and saying the words of the prayer of ordination were the essential acts. The ceremony was concluded with offering the sign of peace to the ordained person, which was followed by proclaiming the Gospel and continuing the Holy Mass. The ceremony of administering holy orders to presbyters in the old Roman rite was quite simple, and then starting with the 8th century it has begun to undergo various changes, which resulted in expanding the liturgy of administering holy orders considerably. According to the rule lex orandi lex credendi liturgy is an expression of the faith of all the Church. Hence its basic shape and the contents of particular prayers and texts correspond to the heritage constituted by the treasury of faith handed down over the centuries. This is also to a large degree true of the rites, by which the sacrament of holy orders is administered.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2014, 61, 8; 5-18
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies