Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "a subject" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 28
Tytuł:
Witkacego próba podmiotu – podmiot na próbę
Witkacy’s Attempt at a Subject – a Subject for a Test
Autorzy:
Górska, Irena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392539.pdf
Data publikacji:
2010-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
S. I. Witkiewicz
Witkacy
podmiot
podmiotowość
tożsamość
teoria
estetyka
Opis:
In the article Witkacego próba podmiotu – podmiot na próbę [Witkacy’s Attempt at a Subject– a Subject for a Test] the subjective identity of S.I. Witkiewicz is characterised by means of the widely understood category of a trial. This latter is interpreted from the view of theatrical aesthetics, but also philosophy, enables to show the biography and oeuvre of the artist from Zakopane as a continuous game between constructing and deconstructing of the subjective identity. The category of subjectivity becomes here a tool of revealing of the mechanisms, making it possible to remove boundaries between art and life, reality and fiction, literature and theory. Whereas in the interpretation proposed this attempt appears as a very literally understood experiencing of oneself, “putting oneself to the test”, but also as an attempt at literature (in the area of theory) and an attempt at theory (in the area of literature). 
Źródło:
Przestrzenie Teorii; 2010, 14; 173-194
2450-5765
Pojawia się w:
Przestrzenie Teorii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Od człowieka, osoby, podmiotu do podmiotu prawa
From a Human, Person, and Subject to a Legal Subject
Autorzy:
Gałkowski, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807463.pdf
Data publikacji:
2019-11-15
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
człowiek
osoba
podmiot
podmiot prawa
man
person
subject
subject of law
Opis:
In the article two ways are presented regarding relationship between human being and subject of law. Ch. Grzegorczyk claims that conception of human being and conception of subject of law are not equal and from conception of human being a conception of subject of law cannot be educed. P. Ricoeur states, however, that conception of human being and conception of subject of law are equal with regard to respect and veneration. Author of the article analysis the above issues and regardless the differences between them observes some similarities, because both authors are considering not subject of law but subject of law order. On the basis of phenomenological reduction the author shows conception of law which has its roots in substantial vision of human being. The human being can be subject of law and not only subject of particular law order.
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2008, 18, 2; 7-40
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uczeń jako podmiot i przedmiot działalności nauczyciela
The Pupil as a Subject and Object of a Teacher’s Activity
Autorzy:
Szymańska, Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/478979.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
podmiot
przedmiot
uczeń
nauczyciel
działalność nauczyciela
subject
object
pupil
teacher
teacher’s activity
Opis:
Podejmowany w artykule temat podkreśla znaczenie antropologiczno-aksjologiczne i pedagogiczne oraz podmiotowe budowania relacji z uczniem, a także traktowania go jako podmiot i przedmiot oddziaływań wychowawczych, dydaktycznych itd. W kontekście podejmowanej problematyki pojawia się także specyficzne rozumienie przedmiotowego odniesienia do osoby, które niczego jej nie umniejsza jako wartości najwyższej. Analizując zagadnienie podmiotowości, nie można pominąć znaczenia norm i zasad moralnych stanowiących podstawę postępowania nauczyciela wobec ucznia. Są one budowane na fundamencie aksjologicznym, reprezentują określoną koncepcję wartości, hierarchię i ich system uznawany przez nauczyciela, który w swojej relacji z uczniem w mniejszym bądź większym stopniu kieruje się własnym światopoglądem moralnym. Można więc stwierdzić, że stosowane przez niego normy i zasady moralne wyrażają jego realną postawę moralną wobec wartości, wskazują na jakość wartościowania dokonywanych wyborów i podejmowanych decyzji. Dlatego też na podstawie stosowanych przez niego norm i zasad moralnych można ocenić, czy dane postępowanie ma wymiar podmiotowy oraz czy sięga źródła podmiotowości jego sprawcy i twórcy, który w sposób podmiotowy odnosi się do przedmiotu swoich działań, czyli ucznia. Rozumienie przedmiotowego traktowania ucznia nie deprecjonuje jego godności. Do opracowania przedstawionego materiału zastosowano metodę analityczno-syntetyczną i heurystyczną. Jest odpowiedzią na problem badawczy zawarty w pytaniu: Jak przedstawia się rozumienie podmiotowo-przedmiotowego traktowania ucznia z perspektywy antropologiczno-pedagogicznej zdeterminowanej aksjologicznie? Odpowiedź na nie znajduje wyraz w analizie podejścia podmiotowego i przedmiotowego do ucznia w działalności nauczyciela budującego osobową relację z uczniem.
The matter of subjectivity in a teacher’s attitude to students who are treated as subjects and objects reveal anthropological, axiological and pedagogical points of view. The article aims to show these points of view in the subjective building of the relationship between teacher and pupil who is the subject-object of upbringing, didactic etc. activities oriented towards him/her. This context elicits the specific meaning of object reference to a person who does not lower her values – the highest one among others. It stresses the necessity of hard work upon both teacher’s and students’ moral character that is grounded in values and virtues. That is why, analyzing the issues of subjectivity, one cannot omit the meaning of moral norms and principles fundamental to a teacher’s acts which are directed to a pupil. These acts of doing express the teacher’s real moral approach to values as well as indicating the quality of valuing the choices and decisions. The moral norms and principles deployed in activities taken by him/her enable the assessment of whether a particular act of doing has a subjective dimension and if it is embedded in the subjectivity source of his/her maker and creator, who in a subjective way refers to the object of his/her acts – the student. Thus, as it is depicted, understanding the student’s objective treatment does not depreciate his/her dignity. The material presented in the article highlights the analytical- synthetic and heuristic method used in the theoretical research. It is a reply to the research problem that is latent in the question – How is the understanding of the subject-object student’s treatment presented from the anthropological – pedagogical perspective determined axiologically? The answer is reflected in the analysis of the subjective and objective approach to the student in the teacher’s activity that is oriented towards building a personal interaction with the student
Źródło:
Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce; 2016, 11, 2(40); 57-70
1896-2327
Pojawia się w:
Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czarny metal, białe twarze – corpse paint jako element performatywnej konstrukcji podmiotowości w black metalu
Black metal, white faces: corpse paint as an element in the performative construction of subjectivity in black metal
Autorzy:
Kubiak, Zuzanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1944371.pdf
Data publikacji:
2021-06-30
Wydawca:
Narodowe Centrum Kultury
Tematy:
black metal
corpse paint
maska
podmiot
przemoc
a mask
a subject
violence
Opis:
The aim of this article is to analyse the phenomenon of corpse pain, a style of stage make-up used by black metal bands developed in Norway in the 1990s. Black metal is a subgenre of rock music. Its relationship with violence is very complex and hardly obvious. The focal point of the culture that has developed around this genre is an independent subject whose functioning is based on the categories of agency, power, and domination perceived through the prism of masculinity. Such a subjectivity emerges from the consolidation of artists’ stage and non-stage lives, and needs to have its authenticity constantly confirmed. One way to authenticate it is through the use of corpse paint. This type of stage make-up connects musicians with the content they symbolise and seek to embody. The subject is born out of the performative act of merging with corpse paint. This specific make-up may be perceived as a stage mask originating from ancient theatre. The juxtaposition of corpse paint and a theatrical mask highlights the process that leads to the creation of a black metal subject while revealing its dark sides. One of them is masculinity based on the exclusion of others. In its most extreme manifestations it reaches out for elements of fascist or racist ideologies only to reassert its power and advantage, and thus strengthen its position in the world.
Źródło:
Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka; 2021, 114, 2; 162-175
1230-4808
Pojawia się w:
Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Między podmiotem absolutnym a bytową nieokreślonością. O antyhumanistycznych źródłach współczesnej kultury
Between an absolute subject and an indefinite being. About anti-humanistic sources of contemporary culture
Autorzy:
Warzyński, Sylwester
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1070398.pdf
Data publikacji:
2020-03-31
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
podmiot
człowiek jako podmiot
„śmierć człowieka”
nowożytność
ponowoczesność
antyhumanizm
Nietzsche
Heidegger
Sartre
Foucault
Derrida
Delsol
realizm
subject
man as a subject
„death of man”
modernity
postmodernity
antihumanism
realism
Opis:
Artykuł jest próbą ukazania źródeł współczesnej kultury. Autor stawia w nim tezę, że u jej podstaw znajduje się dziś myślenie w gruncie rzeczy antyhumanistyczne – myślenie spod znaku „śmierci człowieka”, jego bytowej nieokreśloności, ale również spod znaku nowożytnego cogito, podmiotu zabsolutyzowanego, który staje się szczególnego rodzaju fundamentem, ostatecznym podłożem rzeczywistości. W pierwszej części autor przedstawia specyfikę nowożytnego rozumienia bytu ludzkiego, zgodnie z którą człowiek – jako podmiot myślący, poznający, samoświadomy, racjonalny – przypisuje sobie rolę nowożytnego suwerena, Demiurga, jedynego ustawodawcy i architekta nowego, prawdziwie ludzkiego świata. W ten sposób – zgodnie ze znaczeniem słowa „podmiot” – człowiek staje się „ostatecznym podłożem” rzeczywistości. Dalej autor wykazuje, że absolutyzowanie podmiotu, przypisywanie mu coraz to większych kompetencji, doprowadza ostatecznie do jego podważenia i zanegowania. Odwołując się do koncepcji takich filozofów jak Nietzsche, Heidegger, Sartre, Foucault, Derrida twierdzi, że negacja kartezjańskiego cogito, „śmierć” pewnej określonej wizji człowieka jako podmiotu rodzi myślenie, zgodnie z którym człowiek staje się bytowo nieokreślony.Zarówno nowoczesne jak i ponowoczesne spojrzenie zostały w pewien sposób naznaczone myśleniem antyhumanistycznym. W jednym i drugim przypadku mamy bowiem do czynienia z nierealistycznym spojrzeniem na człowieka. Autor mówi o „antyhumanizmie pana i władcy” oraz „antyhumanizmie zluzowanego” i wskazuje, że właśnie one stanowią swego rodzaju podglebie współczesnego humanizmu. W punkcie ostatnim pokazano, że sposób rozumienia roli podmiotu na przestrzeni ostatnich kilku wieków, został zbudowany na niezwykle prostej opozycji – wszystko albo nic. Ponieważ nieprawdą jest, że podmiot jest dla siebie całkowicie racjonalny, przejrzysty, że jest autonomicznym panem samego siebie, musi zniknąć, trzeba o nim zapomnieć, stąd idea „śmierci człowieka”. W tym kontekście, odwołując się do intuicji francuskiej profesor filozofii Chantal Delsol, autor przedstawia próbę wyjścia z aporii między nowoczesnym podmiotem absolutnym, samowystarczalnym, a ponowoczesnym podmiotem, którego właściwie nie ma. Wskazuje na konieczność realistycznego spojrzenia na człowieka, gdyż tylko na takim spojrzeniu można zbudować prawdziwie humanistyczną kulturę.
This paper is an attempt to identify the sources of contemporary culture. The author argues that at its bottom we can find a form of antihuman thinking. Such thinking derives from the perspective of „the death of a man”, his indefinite being, but also from the perspective of the modern cogito, the absolutized subject who becomes a special kind of foundation, the ultimate subject of reality. In the first part of the paper, the author describes in detail the contemporary understanding of human being, according to which man as a thinking, cognizing, self-aware, and rational subject assigns himself the role of a modern sovereign, a Demiurge, the only legislator and architect of a new, truly human world. In accordance with the meaning of the word „subject”, man thus becomes the „ultimate foundation” of reality. In the second part of the paper, however, the author argues that the absolutization of the subject, which assigns him more and more powers, leads to his undermining and negation. Taking into account the views of philosophers such as Nietzsche, Heidegger, Sartre, Foucault, and Derrida, he shows that the negation of the Cartesian cogito, or the „death” of a specific vision of man as a subject, leads to the thought that man becomes an indefinite being. In the third part of the paper, the author explains that both modern and post-modern thinking are influenced by antihuman thinking, which in both cases results in an unrealistic view of human beings. The author speaks of the „antihumanism of Lord and master”, and „antihumanism of the loosened up” and argues that these are the bedrock of modern humanism.Lastly, the author shows that the understanding of the role of the subject during the last centuries was built on a very simple opposition - everything or nothing. Since it is not true that the subject is completely rational, transparent, and that he is an autonomous master of himself, he must disappear, he must be forgotten. Hence, the idea of „man’s death”. In this context, taking into account the intuition of the French philosopher Chantal Delsol, the author attempts to break out the aporia between a modern, absolute, and self-sufficient subject, and a postmodern subject that does not actually exist. The author expresses the need for a realistic view of man as the only way to establish a truly humanistic culture.
Źródło:
Studia Philosophiae Christianae; 2020, 56, 1; 103-134
0585-5470
Pojawia się w:
Studia Philosophiae Christianae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ontologia dojrzałości wobec imperatywu przemijania
The Ontology of Maturity in the Face of the Imperative of Evanescence
Autorzy:
Węc, Klaudia Izabela
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2131221.pdf
Data publikacji:
2021-12-30
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
podmiot
czas
przemijanie
symptom
dialektyka języka
podmiot jako artefakt kultury
psychoanaliza
subject
time
passing
dialectic of language
subject as a “cultural artefact”
psychoanalysis
Opis:
W artykule poruszone zostały fenomeny dojrzałości podmiotu w perspektywie przemijania będącego granicznym doświadczeniem podmiotu. Kanwą tekstu jest czas będący Lacanowskim symptomem dla podmiotu w jego poczuciu egzystencjalnego sensu, generując konieczność podejmowania indywidualnych strategii radzenia sobie ze starością. Ontologiczny i epistemologiczny wymiar tekstu oparty jest na narzędziach interpretacyjnych wywodzących się z psychoanalizy Jacques’a Lacana. Dojrzałość w warstwie interpretacyjnej osadzona została w Heideggerowskim rozumieniu ontologicznej „niededukcyjnej konstrukcji genealogii różnych możliwych rodzajów bycia” (Heidegger 1994: 16). Problematyzacja zagadnienia dojrzałości podmiotowej w aspekcie myślenia o przemijaniu, czasie i rozwoju wyznacza pytania o hermeneutyczne oraz dyskursywne źródła powstawania symptomu uruchamiającego graniczne doświadczenia podmiotu. Perspektywę interpretacyjną wyznacza założenie, że największą transformację kulturową można upatrywać w ujawniającym się wymuszaniu stosowania rozmaitych praktyk społecznych, sprowadzających działanie do strukturalizacji konkretnych założeń, celów i efektów. Współczesne myślenie o seniorach poddane zostało presji zmian mających zabarwienie rewolucji świadomościowej na poziomie aksjologicznym, wywłaszczanym przez pragmatyzm i użyteczność podmiotu sprowadzonego do narzędzia przynoszącego potencjalny zysk społeczny. Tekst w swej warstwie interpretacyjnej skonstruowany jest na kanwie dyskursu Jacques’a Lacana i odnosi się do takich kwestii jak: dialektyka języka, optyka widzenia, prymat znaczących nad podmiotem, podmiot jako „kulturowy artefakt”.
This chapter deals with the issue of a subject’s maturation in the perspective of evanescence, which is that subject’s boundary experience. The main issue of this text is time as a Lacanian symptom of a sense of existential meaning, generating the need for individual coping strategies around ageing. Ontological and epistemological dimensions of this text are based on interpretative tools derived from Jacques Lacan’s psychoanalysis. Maturity in the interpretative layer was embedded in Heidegger’s understanding of the ontological “non-deductive construction of the genealogy of various possible types of being” (Heidegger 1994: 16). Problematization of the issue of subjective maturity in aspect of reflection about transience, time and subjective evolution pose questions regarding hermeneutical and discursive sources of symptom starting up boundary experience subject. The interpretative perspective is guided by the assumption that the greatest cultural transformation can be found in the enforcement of certain social practices, which boil the action down to the structure of specific assumptions, goals and effects. Contemporary thinking about seniors has been pressurized to undergo changes which appear to be tainted by a conscious revolution at the axiological level being ousted by pragmatics and usefulness of an agent, who is reduced to a tool generating potential social profit. On its interpretative layer, a text is constructed on the basis of Jacques Lacan's discourse and refers to such aspects as: dialectics of language, optics of vision, the primacy of the significant over an agent, and an agent as a “cultural artifact”.
Źródło:
Studia Paedagogica Ignatiana; 2021, 24, 5; 139-154
2450-5358
2450-5366
Pojawia się w:
Studia Paedagogica Ignatiana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nietzsche i Kierkegaard – wspólna wizja nowożytnego podmiotu
Nietzsche and Kierkegaard – a common vision of the modern subject
Autorzy:
Krot, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2142710.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
podmiot
nadczłowiek
rycerz wiary
metafizyka
subject
Nietzsche
Kierkegaard
Heidegger
superman
knight of faith
metaphysics
Opis:
The task of this work is to make a comparison of subjectivity in the philosophy of Frederic Nietzsche and Soren Kierkegaard in the context of modern metaphysics. It turns out that despite the fact that our XIX century philosophers were trying to go beyond the definition of modern subject by using two separate methods, their thought is marked with similar assumption. It is natural that their projects did not succeed in breaking down the modern metaphysics, but instead it resulted in bringing to an end the possibilities that these metaphysics enabled. This end means a radical defining of a subject as the one who "came out of Matrix" - he is no longer obliged to follow any outside rules. He invents the rules on his own and no one can have an authority over his deeds. Following further consideration it turns out that similarity of two titular philosophers is a solidly grounded thesis and a reference of these conclusions to metaphysics enables us to take up a new look at the shape of modern times. As a result a new philosophy is possible: it is a philosophy which doesn't consider a superman or knight of faith as a culmination of it's thinking, but as a beginning of it.
Źródło:
IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych; 2019, 31; 94-111
0860-4487
Pojawia się w:
IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Struktury, historia i praxis. O sporze Sartre’a z Levi-Straussem z dzisiejszej perspektywy
Structures, history, and praxis. On Sartre’s argument with Lévi-Strauss from a today’s perspective.
Autorzy:
Kowalska, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1012869.pdf
Data publikacji:
2016-12-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Dialectics
Anthropology
Phenomenology
History
Subject
Praxis
Structure
Structuralism
Freedom
antropologia
dialektyka
fenomenologia
historia
podmiot
praxis
struktura
strukturalizm
wolność
Opis:
W artykule zostaje przypomniany historyczny spór między Sartrem i Lévi-Straussem dotyczący rozumienia dialektyki (relacji między rozumem dialektycznym i rozumem analitycznym), który był zarazem sporem o pojęcia historii i struktury, status świadomej podmiotowości i rolę swobodnego działania, „sporem o człowieka” i sposób uprawiania antropologii, w tym o stosunek filozofii do nauki/nauk empirycznych. Zamiast prostego przeciwstawienia stanowisk Sartre’a i Lévi-Straussa autorka stara się wydobyć dość złożoną, dialektyczną grę między nimi, podkreślając jednak ich ostateczną opozycyjność, którą wiąże z nieusuwalnym napięciem między biegunami całej nowoczesnej filozofii i kultury, przede wszystkim biegunami subiektywizmu i obiektywizmu. To napięcie ujawnia się w różnych sposobach pojmowania i badania człowieka w ogóle (jako przede wszystkim podmiotu i projektu lub, przeciwnie, przedmiotu i uwarunkowanego elementu znacznie szerszego uniwersum), ale także w relacji między kulturą i naturą oraz – wreszcie – relacji między różnymi kulturami. Celem artykułu jest nie tylko rekonstrukcja historycznego sporu, ale również jego aktualizacja, tj. odniesienie go do całkowicie współczesnych dyskusji o charakterze teoretycznym i praktycznym, moralno-politycznym, dotyczących takich zagadnień jak status umysłu i świadomości, a także kwestii ekologicznych i pytań o możliwe i pożądane relacje między światem zachodu oraz innymi kulturami. W świetle artykułu napięcie między stanowiskami à la Sartre i à la Lévi-Strauss jawi się we współczesnych dyskusjach jako obecne i żywe.
The article recalls the historical debate between Sartre and Lévi-Strauss about the meaning of dialectics (or the relationships between dialectical and analytical reason) which concerned also the concepts of history, structure, subjectivity and consciousness, free practice, all in all – the concept of human and the way of understanding anthropology, more “philosophical” or more “scientific”. Instead of simply opposing Sartre’s and Lévi-Strauss’ views the author tries to show quite complex, “dialectical” play between them, although she stresses also their final contrast connected with the inalienable poles of the whole modern philosophy and culture, more specially those of subjectivism and objectivism, and the constant tension between them. Such a tension is reflected not only in different manners of conceiving of man as such (as being mainly a subject and project or, on the contrary, an object and element of a broader universe), but also in the way of understanding the relationship between culture and nature, and, finally, between different cultures.The purpose of the article is not only to reconstruct a historical issue but also to refer the historical debate to contemporary discussions, both theoretical and practical, moral and political, concerning such questions as the status of mind and consciousness, ecology or possible and desirable relations between West and other cultures. In the author’s view in all those quite contemporary debates the tension between rather Sartrian or rather Lévi-Straussian position remain present and vivid.
Źródło:
Praktyka Teoretyczna; 2016, 22, 4; 105-131
2081-8130
Pojawia się w:
Praktyka Teoretyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Posthumanizm – w poszukiwaniu nowej etyki
Posthumanism – In Search of a New Ethics
Autorzy:
Środa, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/26063077.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
humanizm
posthumanizm
antropocen
patriarchalizm
zmysł udziału
podmiot
nomada
etyka
troska
empatia
humanism
posthumanism
the Anthropocene
patriarchalism
“sense of participation
subject
nomad
ethics
care
empathy
Opis:
Kryzys klasycznego humanizmu jest faktem. Ujawnił bowiem on swój ciemny rewers. Są nim niewolnictwo, kolonializm, wyzysk,  wykluczenia, dyskryminacje. Humanizm okazał się być dzieckiem patriarchalizmu, szowinizmu płciowego i gatunkowego. Trzeba go więc przezwyciężyć. Jedną z propozycji jest posthumanizm. Opiera się on na odmiennej metodzie badawczej (nazywam ją tu „zmysłem udziału”), odmiennej koncepcji podmiotu (nomada) i nowej etyce, której kształt dopiero powstaje. W artykule wskazuję na jej fundamenty w postaci kobiecej etyki troski, która – w moim przekonaniu - otwiera horyzonty na bardziej holistyczne, egalitarne, spluralizowane ludzko-pozaludzkie istnienie. 
The crisis of classical humanism is a fact. It has revealed its dark reverse. They are slavery, colonialism, exploitation, exclusion, discrimination. Humanism turned out to be the offspring of patriarchalism, gender chauvinism and speciesism. Therefore, it has to be overcome. One of the proposals is posthumanism. It is based on a different research method (I call it the “sense of participation”), a different concept of the subject (nomad) and a new ethics, the shape of which is still emerging. In the article, I point to its foundations in the form of a female ethics of care, which – in my opinion – opens the horizons to a more holistic, egalitarian, pluralized human–non-human existence.
Źródło:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2023, 47; 109-126
1508-6305
2544-3186
Pojawia się w:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Problem podmiotu kolektywnego – wyzwanie dla filozofii XXI wieku
The problem of collective subjectness as a challenge for the 21-st century philosophy
Autorzy:
Przybylska-Czajkowska, B.
Czajkowski, W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/322995.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Politechnika Śląska. Wydawnictwo Politechniki Śląskiej
Tematy:
podmiot
podmiot indywidualny
podmiot kolektywny
subject
individual subject
collective subject
Opis:
W artykule przedstawiono problematykę podmiotu kolektywnego, będąca, zdaniem autorów, jednym z kluczowych zagadnień filozofii próbującej sprostać wyzwaniom stwarzanym przez epokę globalizacji. Przyjęto, że pojęcie podmiotu kolektywnego może być skonstruowane poprzez modyfikację pojęcia podmiotu indywidualnego. Wskazano też na dwa zagadnienia (podmiotowości indywidualnej, jako przesłanki podmiotowości kolektywnej, oraz komunikacji) jako podstawowe dla teorii podmiotu kolektywnego.
In the paper the problematique of collective has been presented. This problematique is in the authors’ opinion one of most central issues of philosophy attempting to meet the challenges generated by the epoch of globalization. It has been assumed that the notion of collective subject may be constsstructed by a modification of the notion of individual subject. Two issues (this of individual subjectiveness as a prerequisite for collective subjectiveness, and that of communication) have been characterized as fundamental for the theory of collective subject.
Źródło:
Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie / Politechnika Śląska; 2016, 98; 161-170
1641-3466
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie / Politechnika Śląska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Podmiot zanikający – kwestia podmiotowości w psychoanalizie Jacques’a Lacana
Disappearing subject - subjectivity in Jacques Lacan’s psychoanalysis
Autorzy:
Michalik, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1621897.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
Lacan
subject
psychoanalysis
alienation
podmiot
psychoanaliza
alienacja
Opis:
W artykule, autor opisuje problematykę podmiotowości w psychoanalizie lacanowskiej. Kwestia ta dotyczy nie tylko istnienia samego nieświadomego i jego wpływu na świadome Ja, lecz również jego wymiaru językowego - w psychoanalizie Lacana bowiem, nieświadomość ustrukturyzowana jest jak język. Jednakże język/Symboliczne jest ograniczone. Nie możemy więc powiedzieć wszystkiego, zawsze pozostaje coś poza Symbolicznym. Jest to, oczywiście, lacanowskie Realne – rdzeń naszego bytu. Autor opisuje zatem nie tylko kwestię podmiotowości w psychoanalizie, ale również jej ewolucję oraz problem możliwości zaistnienia podmiotu poza alienacją w Symbolicznym.
In the paper, author would like to describe conceptions of the subject in Lacanian psychoanalysis. It is not only question of existence of unconscious and its influence on the conscious ego, but also problem of linguistic dimension of the unconscious. In Lacanian psychoanalysis, unconsious is structured like a language, nevertheless language/Symbolic is limited. We can’t say everything, there is always something outside the Symbolic. It is, of course, famous Lacanian Real – core of our being. Author presents not only Lacan’s view on subject, but also evolution of this topic and questions concerning subjectivity beyond alienation in Symbolic.
Źródło:
Analiza i Egzystencja; 2018, 41; 79-99
1734-9923
2300-7621
Pojawia się w:
Analiza i Egzystencja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czyn jako zasada organizująca rozumienie kategorii podmiotu i podmiotowości w pedagogice
Act as a Principle Orginising Understanding of the Category of Subject and Subjectivity in Pedagogy
Autorzy:
Dziaczkowska, Lucyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1811310.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
podmiot
podmiotowość
czyn
subject
subjectivity
act
Opis:
In her article author brings up a popular in the humanities sphere theme of subject and subjectivity. She tries though to show its particularity as regards pedagogy. Pedagogical formulation of this subject-matter particular value comes from the fact that pedagogy is ambitious to conceive the humanity and the upbringing process in integral way. It means that also the categories of subject and subjectivity get the pedagogical dimension when they are not offering services to any conceptions that reduce humanity only to certain dimensions - for instance: consciousness or unconsciousness, spirituality or carnality or else emotions etc. A proposition respecting this integral conceive of humanity is the conception of human person presented by Karol Wojtyla. The category of act is of great importance in it. An act - in the grasp of Wojtyla - surpasses a lot a normal activity, it has a power to spread across both the dynamism of conscious action and the strength of what ‘happens inside’ of a human being. That is the human act which seems to explain a human being and his subjectivity in the best way. The present article tries to substantiate this argument.
Źródło:
Roczniki Pedagogiczne; 2012, 4(40), 1; 5-19
2080-850X
Pojawia się w:
Roczniki Pedagogiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Co dzwoni nam w uszach? Od ciszy Cage’a do krzyku Schönberga i z powrotem
What Rings in Our Ears? From Cage’s Silence to Schoenberg’s Scream
Autorzy:
Masłoń, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/467121.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
cisza
absolut
atonalność
podmiot
pęknięcie
silence
absolute
atonality
subject
split
Opis:
In the absolute silence of the anechoic chamber John Cage supposedly heard the sounds of his body, and although this interpretation of what happened is questioned, one can draw from this experiment a not necessarily empirical lesson that for the subject the field of the hearable is constituted by a surplus which materialises in a hallucinatory sound. In Arnold Schoenberg’s Erwartung we encounter the opposite kind of surplus: a second of the scream so full that to exhaust it half an hour (the duration of the compositon) and all the intuitive resources of the composer are necessary. This scream is a formless permanent presence tearing the narration apart and materializing as its tears, which places it on the side of (non-empirical) silence. Therefore, because the field of the hearable is split for the subject, “on the side of silence” silence does not exist – it manifests itself as all kinds of sounds, even hallucinatory ones. We can reach the “absolute” silence only if we take the position of the paradoxical object which splits us – only through the surplus of constantly changing and at the same time formless sound, which paradoxically reaches a complex state of stasis. In the pure presence of the split, in which the difference between the subject (consciousness) and the object (sound) is overcome, the external rules of organisation (instinct, reason) are no longer biding, and the subject, who is a dissonance, becomes its own cause.
John Cage w absolutnej ciszy komory bezechowej usłyszał ponoć dźwięki swego ciała i choć interpretacja ta poddawana jest w wątpliwość, można z jego doświadczenia wyciągnąć niekoniecznie empiryczną lekcję, że pole słyszalnego dla podmiotu ustanawiane jest przez nadmiar, który materializuje się w halucynacyjnym dźwięku. W Erwartung Arnolda Schönberga mamy do czynienia z odwrotnego rodzaju nadmiarem: z sekundą krzyku tak pełną, że na jej podtrzymanie przez pół godziny (czas trwania utworu) kompozytor  potrzebuje całej swej inwencji. Krzyk ten jest formalnie bezkształtną permanentną teraźniejszością, rozrywającą narrację i materializującą się jako jej zerwania, a zatem lokującą się po stronie (nieempirycznej) ciszy. Zatem ponieważ pole słyszalnego jest dla podmiotu rozszczepione, „po stronie ciszy” cisza nie istnieje – to tylko rożnego rodzaju dźwięki, nawet halucynacyjne. Do „absolutnej” ciszy możemy dotrzeć jedynie próbując zająć miejsce paradoksalnego obiektu, który nas rozszczepia – poprzez taki rodzaj nadmiaru zmieniającego się jak w kalejdoskopie, a zarazem formalnie bezkształtnego dźwięku, który paradoksalnie osiągnie złożony stan bezruchu. W czystej teraźniejszości obiektu, gdzie zostaje zniesiona różnica między podmiotem (świadomością) a przedmiotem (dźwiękiem), zewnętrzne reguły organizacyjne (instynkt, rozum) przestają obowiązywać i podmiot, który jest rozdźwiękiem, staje się swą własną przyczyną.
Źródło:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2016, 33
1508-6305
2544-3186
Pojawia się w:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Immoralizm w pedagogice Paula Häberlina a koncepcja człowieka Adama Węgrzeckiego
Autorzy:
Rodziewicz, Katarzyna Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2195229.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
pedagogy
upbringing
subject
value
christianity
pedagogika
wychowanie
podmiot
wartość
chrześcijaństwo
Opis:
W pracy zestawiono stanowiska dwóch filozofów, których wizje zdecydowanie różnią się od siebie. Celem jest ukazanie oryginalnej koncepcji wychowania na podstawie światopoglądów Paula Häberlina i Adama Węgrzeckiego. Häberlin twierdzi, że osiągnięcie ideału etycznego jest niemożliwe, dlatego zaleca oddanie się wszechogarniającej łasce Boga. Wieczna walka między sumieniem a popędem jawi się jako absurdalna, gdyż zło jest wieczną, nieodłączną częścią duszy i należy ten fakt zaakceptować. Zamiast dążenia do ideału etycznego, zaleca dążenie do szczęścia i bycie sobą. Popiera wychowanie do chrześcijaństwa. Walki sumienia należy uznać za wychowawcę i toczyć je do końca. Należy kierować się przede wszystkim etosem myślenia, następnie etosem sumienia i religią. Natomiast Węgrzecki skupia się na aksjologii i filozofii spotkania. Przedstawia wizję człowieka jako istoty stającej przed wyborem, który dotyczy wartości. W przeciwieństwie do Häberlina nie porusza kwestii religii. Człowiek jest istotą wolną i świadomą, do niego należy podjęcie decyzji. Wpływ na to, jakie wartości wybierze, mają często inni ludzie. Prawdziwe spotkanie pomaga odnaleźć siebie, zmienia człowieka, zmienia też sposób postrzegania wartości. Zdaniem polskiego filozofa człowiek kształtuje siebie, podejmuje decyzje i jest za nie odpowiedzialny. Próbując połączyć światopoglądy obu filozofów, nasuwają się pewne wnioski dotyczące wychowania. Wpajając wychowankom szlachetne wartości, być może należy uświadomić im, że wybory nie zawsze są łatwe, że czasem pragnienia są przeciwstawne woli i przyjętym wartościom, i że błędy są nieuniknione. Wychowanków należy akceptować, nawet jeśli zboczą z etycznej ścieżki, co nie oznacza, że negatywne zachowania należy zostawić bez wyciągania konsekwencji. Należy zachęcać wychowanków do poznawania samych siebie i stawania się sobą, a także do otwartości na relacje międzyludzkie, przy jednoczesnym dążeniu do szczęścia. Życie w zgodzie z wybranymi wartościami moralnymi przynosi poczucie szczęścia i wewnętrzny spokój.
Article presents the positions of two philosophers whose visions are definitely different from each other. The aim is to present the original concept of education based on the worldviews of Paul Häberlin and Adam Węgrzecki. Häberlin claims that reaching the ethical ideal is impossible, and therefore recommends surrendering to the all-embracing grace of God. The eternal struggle between conscience and drives appears absurd, because evil is an eternal, inseparable part of the soul and this fact must be accepted. Instead of striving for the ethical ideal, Häberlin recommends striving for happiness and being yourself. He supports upbringing to christianity. Conscience struggles should be considered an educator and these struggles be fought to the end. Man should be guided primarily by the ethos of thinking, then the ethos of conscience and religion. Whereas Węgrzecki focuses on the axiology and philosophy of the meeting. It presents the vision of man as a being facing choice. The choice concerns value. Unlike Häberlin, he does not raise the issue of religion. Man is a free and conscious being, it is up to him to make a decision. Other people often influence a choice of values by human. A real meeting helps to find oneself, it changes a person, it also changes the perception of values. According to the polish philosopher, man shapes himself, makes decisions and is responsible for them. In trying to combine the worldviews of both philosophers, there arise certain conclusions regarding upbringing. By instilling noble values in the pupils, perhaps they should be made aware that the choices are not always easy, that sometimes their desires are contrary to the will and the accepted values, that mistakes are actually inevitable. Pupils should be surrounded by acceptance, even if they stray from the ethical path. However, this does not mean that negative behavior should be left without consequences. Pupils should be encouraged to get to know themselves and become themselves, as well as to be open to interpersonal relationships and strive for happiness. Living in accordance with the chosen moral values brings a sense of happiness and inner peace.
Źródło:
Logos i Ethos; 2020, 55, 2; 149-165
0867-8308
Pojawia się w:
Logos i Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wspólnota a narratywizacja. Próba krytyki konstruktywizmu Haydena White’a
Community and Narrativisation: A Contrubution to Critique of Hayden White’s Constructivism
Autorzy:
Chankowski, Stanisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1203119.pdf
Data publikacji:
2020-11-25
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
trauma
narration
Solidarity
community
subject
narracja
Solidarność
wspólnota
podmiot
Opis:
W eseju Znaczenie narracyjności dla przedstawienia rzeczywistości Hayden White, rozważając epistemologiczny status narracji historycznej, dokonuje rozróżnienia między rocznikiem, kroniką i właściwym pisarstwem historycznym. Wskazuje, że warunkiem dla tego ostatniego jest wyłonienie się społecznego podmiotu, który będzie mógł być stroną subiektywną i obiektywną historii (oba te aspekty skrywa niemieckie słowo Geschichte). Podmiot taki, biorąc odpowiedzialność za własną historię, upoważniony jest do narratywizacji dziejów, które, jak mniema White, mogą przyjąć jedną z form prezentacji dostępnych w kulturze. Tekst podważa tę konstruktywistyczną tezę, zwracając uwagę na traumę jako kluczowy aspekt powstawania narracji jako takiej. Trauma jest „ślepą plamką”, wokół której narracja powstaje, lecz nie może zostać znarratywizowana. Sięga prehistorii podmiotu (jednostkowego czy ogólnego) i przypomina, że ma on swą przyczynę poza sobą, choć zdaje się autonomiczny. Artykuł wzbogaca tę krytykę komentarzem do Człowieka z żelaza, filmu, ukazującego dążenie społeczeństwa do autonomii opowiadania własnych dziejów, któremu towarzyszy pewien nadmiar wskazujący na wymiar traumy.
In the essay “The Value of Narrativity in the Representation of Reality”, Hayden White, considering the epistemological status of historical narrative, distinguishes between the annual, the chronicle, and other, more explicitly historical types of writing. He indicates that the condition for the latter is the emergence of a social entity that can occupy both subjective and objective modes of history (both of these aspects being contained within the German word Geschichte). Such an entity, assuming responsibility for its own history, is authorized to narrate the events of its own existence. White believes that this narration takes on one of the forms of presentation available within the culture in question. This paper calls into question White’s constructivist thesis, drawing attention to trauma as a key aspect of the formation of narrative as such. Trauma is a “blind spot” around which narrative arises, with the trauma itself unable to be narrativized. Trauma dates from the prehistory of the subject (individual or collective) and reminds us that, although the trauma may seem to be an isolated phenomenon, it has a cause outside itself. The article supplements this criticism with a commentary on Man of Iron, a film depicting the striving of a society for autonomy in the telling of their own stories; these narratives are characterized by a certain excess indicative of the magnitude of the trauma.
Źródło:
Rana. Literatura, Doświadczenie, Tożsamość; 2020, 2; 1-17
2719-5767
Pojawia się w:
Rana. Literatura, Doświadczenie, Tożsamość
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 28

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies