Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "PLATO" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-12 z 12
    Tytuł:
    Problem prawdy w myśli Platona
    The Problem of Truth in the Thought of Plato
    Autorzy:
    Duma, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/512472.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Wydawnictwo Diecezjalne Adalbertinum
    Tematy:
    truth
    Plato
    philosophy
    cognition
    Opis:
    The undertaken considerations seek for revealing that in the thought of Plato there are few different approaches to the problem of truth. They start with the epistemological aspect which was inherited by Plato from Parmenides according to which truth is a constitutive element of human cognition and knowledge, an element that is conditioned by precisely determined indicators such as universality, necessity and invariability. The important contribution of Plato in explaining the problem of truth is where he underlines its meaning in the accomplishment of human being. The natural ability for knowing truth is the most crucial expression of humanity that is why more he draws on truth more he exists.
    Źródło:
    Studia Ełckie; 2011, 13; 7-30
    1896-6896
    2353-1274
    Pojawia się w:
    Studia Ełckie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Meditation and Intuition from the point of view of Chuang Tzu and Plato
    Autorzy:
    Nakatomi, Kiyokazu
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/501343.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Instytut Studiów Międzynarodowych i Edukacji Humanum
    Tematy:
    Chuang Tzu
    Plato
    philosophy
    meditation
    intuition
    Źródło:
    Społeczeństwo i Edukacja. Międzynarodowe Studia Humanistyczne; 2012, 2(10); 19-26
    1898-0171
    Pojawia się w:
    Społeczeństwo i Edukacja. Międzynarodowe Studia Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Olympiodorus on Philosophical Education: An Undogmatic Approach?
    Olympiodorus on Philosophical Education: An Undogmatic Approach? [Olymipodorus na temat edukacji filozoficznej: podejście niedogmatyczne?]
    Autorzy:
    Umsu-Seifert, Cagla
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2043319.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-30
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Socrates
    Plato
    Alcibiades
    Olympiodorus
    philosophy
    method
    teacher
    education
    Opis:
    Plato and the Platonists presented different positions on philosophical education. This paper explores the views of Olympiodorus, a 6th-century AD Platonist, on education and the role of a teacher. Olympiodorus’ approach to the conception of philosophical authority provides a new perspective for re-evaluating the significance of his philosophy.
    Źródło:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae; 2021, 31, 2; 97-107
    0302-7384
    Pojawia się w:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    (R)evolution – the concept of political transformations in ancient Greece
    Autorzy:
    Anna, Ceglarska,
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/902265.pdf
    Data publikacji:
    2019-11-13
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    Aristotle
    Plato
    Polybius
    revolution
    philosophy
    Arystoteles
    Platon
    Polibiusz
    rewolucja
    filozofia
    Opis:
    This paper presents the evolution and revolution as important factors of the constitutional changes in Greek philosophy. It contains an analysis of the terminology, selected political theories, as well as the necessity and diversity of changes. It is meant to establish the systemic sources of revolution and answer the question whether the revolution and evolution factors were essential for constitutional changes according to the ancients and can those theories still be considered as valid.
    Źródło:
    Studia Interkulturowe Europy Środkowo-Wschodniej; 2019, 12; 3-17
    1898-4215
    Pojawia się w:
    Studia Interkulturowe Europy Środkowo-Wschodniej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The meaning of Antiquity: Septem Liberales Artes
    Znaczenie antyku. Siedem sztuk wyzwolonych
    Autorzy:
    Dürüşken, Çiğdem
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1045888.pdf
    Data publikacji:
    2019-03-21
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    knowledge
    mental education
    liberal arts
    philosophy
    Plato’s cave
    tree of wisdom
    Opis:
    The article aims to address the meaning of Antiquity as it appears in the educational system of this most influential civilization.
    Źródło:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae; 2018, 28, 2; 65-75
    0302-7384
    Pojawia się w:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Socrate, questo sconosciuto
    The Unknown Socrates
    Autorzy:
    Rossetti, Livio
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/938477.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    acrasia
    elenchos
    Menander
    Nietzsche
    Plato
    Socrates
    Sophists
    Zopyrus
    enkrateia
    philosophy
    communication
    Kierkegaard
    logos protreptikos
    Opis:
    The first part of the present paper argues against any attempts to find a set of fixed points of a doctrine that could be ascribed to Socrates. The main thesis of the article has it that Socrates was part of a cultural movement that was marked by a tendency to rather raise questions than merely provide answers and boast about having a number of doctrines or doxai of their own. The second part of the paper concentrates on a number of memorable innovations that eventually constituted Greek culture, e.g., the idea that it is possible and desirable to be in full control of oneself and, consequently, to shoulder responsibility for one’s deeds rather than merely avoid and deny it. Thus, Socrates and ancient Socratic literature are shown here to be a probable source of numerous ideas that the western civilization has built on for centuries, these being, for instance, the idea of the limits of our powers. Hence, the conclusion of the article is that it would be a serious mistake to exclude Socrates from this major cultural development, even though the thinker did produce neither a theory nor a body of theories.
    Mentre la prima rivista polacca di filosofia antica inizia le pubblicazioni, è per me unonore e una sfida riprendere, sulle sue pagine, il tema Socrate e fare ancora un tentativoper capire chi realmente egli fu. Quaranta anni di studi sull’argomento mi hanno, invero,fornito molteplici stimoli e strumenti per indagare e cercar di capire qualcosa intornoa un personaggio comunemente ritenuto sfuggente come pochi. In questo contributo,partendo dalle considerazioni proposte in un altro articolo recente1, provo a individuaredue facce del personaggio: da un lato il suo dialogare e il senso che questo suo dialogarepoté avere nell’orizzonte delle invenzioni letterarie del V secolo, dall’altro le potentiinnovazioni di cui Socrate sembra essere stato portatore nel campo dello stile di vita,dell’ottimismo etico e dell’impegno. Il titolo del mio scritto è provocatorio, ma quantomenoaderisce alla convinzione che la sua figura abbia bisogno di essere profondamenteripensata.
    Źródło:
    Peitho. Examina Antiqua; 2010, 1, 1; 13-30
    2082-7539
    Pojawia się w:
    Peitho. Examina Antiqua
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Meaning of Genus in Ancient Greek Philosophy up to Aristotle and in Thomas Aquinas
    Autorzy:
    D’Antuono, Matthew
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/507598.pdf
    Data publikacji:
    2019-08-20
    Wydawca:
    International Étienne Gilson Society
    Tematy:
    Homer
    Isaeus
    Xenophon
    Heraclitus
    Parmenides
    Empedocles
    Plato
    Aristotle
    Thomas Aquinas
    genus
    philosophy
    science
    metaphysics
    Opis:
    The term “genus” has evolved over time. This paper traces development of the word from the common usage of Ancient Greece, through the pre-Socratic philosophers and Plato, and up to the more technical use in Aristotle. It began in common use to mean a class or race of people, most specifically referring to people with a common parentage. The pre-Socratics applied the term to refer to things that were generated. Plato used the term to refer to groups of people generated by a common interest or aim. Aristotle employed it in different ways based on his predecessors. This paper makes comparisons between these usages and the philosophy of Thomas Aquinas. It argues that understanding the development of “genus” facilitates understanding how Thomas Aquinas used it.
    Źródło:
    Studia Gilsoniana; 2019, 8, 3; 515-545
    2300-0066
    Pojawia się w:
    Studia Gilsoniana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Plato’s Philosophical Definition of Catharsis
    Platońska filozoficzna definicja katharsis
    Autorzy:
    Podbielski, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1954288.pdf
    Data publikacji:
    2003
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Grecja starożytna
    religia
    filozofia
    Platon
    katharsis
    katharmos
    oczyszczenie
    ancient Greece
    religion
    philosophy
    Plato
    purification
    Opis:
    Artykuł stanowi próbę weryfikacji trafności definicji formy κάqαρσις, jaką Platon daje w Sofiście (Soph. 226d 5-10 jako καqαρμός, 226e 5-6 utożsamiony z κάqαρσις), a którą streszcza autor Definicji Platońskich jako „oddzielenie tego, co gorsze, od tego, co lepsze” (Def. 415d 4). W tym celu dokonano przeglądu różnych typów oczyszczeń i różnych typów μιάσμα, znanych kulturze greckiej, a zaprezentowanych w publikacjach Louisa Mouliniera i Roberta Parkera. Oczyszczenie jest przywróceniem stanu czystości. Stan ten, określany przez Greków słowem καqαρμός, był rozumiany przez analogię do stanu czystości fizycznej. Czystość fizyczna, niezależnie od sposobu, w jaki została osiągnięta, jest dla Greków stanem bycia sobą, wolności od domieszek. Z tego względu jest pożądana jako stan dobry. W tym też sensie człowiek zdrowy jest człowiekiem czystym. Nazwa κάqαρσις stosuje się wszelako w języku greckim wyłącznie do oczyszczenia na sucho, bez użycia wody, oraz do uleczenia, w tym wypadku już w dowolny sposób. Natomiast nazwa καqαρμός jest używana jedynie na oznaczenie oczyszczeń rytualnych. Wydaje się, że cel wielu oczyszczeń rytualnych można ująć jako usunięcie piętna zła. Przez jakiś zły postępek lub przez kontakt ze złem, ze śmiercią, przez obrazę bogów pojawia się na konkretnym człowieku rodzaj niewidocznego brudu, μιάσμα. Brud ten stwarza barierę między owym człowiekiem a bóstwem lub społeczeństwem. Jego usunięcie, analogiczne do obmycia się z brudu, pozwala na powrót do społeczności i ponowienie czynności sakralnych. W kulturze greckiej istniały ponadto oczyszczenia rytualne o charakterze zbawczym. Dzięki nim miało być możliwe zbliżenie człowieka do bogów. W koncepcji Empedoklesa służą one oczyszczeniu dajmona, którym w istocie jesteśmy, ze wszystkiego, co ziemskie; mit orficki pozwala w nich widzieć oddzielenie boskiej cząstki w nas od tego, co śmiertelne. Nie wiadomo jednak, jak dokładnie rozumiano wiele rodzajów oczyszczenia zbawczego. Zapewne też nie zawsze było to jasne dla ludzi, którzy takie oczyszczenia praktykowali. Dokonywano także wielu oczyszczeń o zupełnie niejasnym przedmiocie i celu. Oczyszczenia rytualne można by przeto, zgodnie z intencją Platona, ująć jako rodzaj oddzielenia zła i dobra, podobnie jak przywrócenie czystości fizycznej i uleczenie, lecz należy zarazem pamiętać, że jest to już interpretacja nałożona na grecki uzus i związane z nim intencje. Interpretacja taka uznaje za mało istotne dwa fakty: to, że dla Greka słowa κάqαρσις i καqαρμός nie miały tego samego znaczenia, oraz to, że często nie był on w stanie w danym typie oczyszczenia wyraźnie wskazać dobrego z natury przedmiotu oczyszczenia i usuwanego zeń w jakiś sposób zła. Definicja Platona nie oddaje więc istotnego, choć być może dla nie-filozofów niejawnego sensu greckich słów κάqαρσις i καqαρμός. Platon raczej sens ten modyfikuje: przekształca w ścisły i filozoficzny termin coś, co dla Greków było tylko zbiorem niezbyt jasno zdefiniowanych słów i wiążących się z nimi podobnych, lecz zarazem licznych i w szczegółach odmiennych idei.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2003, 51, 3; 49-61
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Il concetto di mimesi e la sua interpretazione nella letteratura
    The concept of mimesis and its interpretation in literature
    Autorzy:
    Janowska, Karolina
    Hybiak, Mariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2051898.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-15
    Wydawca:
    Ateneum - Akademia Nauk Stosowanych w Gdańsku
    Tematy:
    mimesi
    Aristotele
    letteratura
    arte
    filosofia
    poesia
    Platone
    concetto platonico
    mimesis
    Aristotle
    literature
    art
    philosophy
    poetry
    Plato
    Platonic concept
    Opis:
    La mimesi come termine teorico e letterario si è formata già nell'antichità. Tentativi di definirlo sono già stati fatti da Platone nei suoi dialoghi, mentre fu solo Aristotele nella sua congeniale Poetica a formulare questo argomento in modo tale da diventare la base di discussioni e indagini scientifiche, molte delle quali continuano ancora oggi. La creatività mimetica ha dominato l'arte per centinaia di anni, raggiungendo l'apice della popolarità a cavallo tra il XIX e il XX secolo (sebbene siano emerse e funzionassero tendenze precedenti che quasi programmaticamente deviassero da questo percorso creativo; un esempio può essere l'arte dell'era romantica con tutti suoi aspetti mistici). Nel XX secolo, l'arte ha iniziato a cambiare in modo molto dinamico, seguendo lo sviluppo industriale e tecnologico incredibilmente rapido in Europa e nel mondo. Questo, a sua volta, ha portato allo sviluppo dinamico di nuove tendenze, nuovi modi di pensare l'arte.
    Mimesis as a theoretical and literary term was already formed in antiquity. Attempts to define it have already been made by Plato in his dialogues, while it was only Aristotle in his congenial Poetics who formulated this topic in a way that became the basis for scientific discussions and inquiries, many of which continue to this day. Mimetic creativity dominated art for hundreds of years, reaching the peak of popularity at the turn of the 19th and 20th centuries (although earlier trends emerged and functioned that almost programmatically turned away from this creative path; an example could be art from the Romantic era with all its mystical aspects). In the 20th century, art began to change very dynamically, in a way following the incredibly fast industrial and technological development in Europe and around the world. This, in turn, resulted in the dynamic development of new trends, new ways of thinking about art.
    Źródło:
    Forum Filologiczne Ateneum; 2021, 9, 1; 251-274
    2353-2912
    2719-8537
    Pojawia się w:
    Forum Filologiczne Ateneum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Uczta z Malinowskim i Witkacym. Niedopowiedzenie i namiętność w antropologii
    Symposium with Malinowski and Witkacy. Understatement and passion in anthropology
    Autorzy:
    Wełyczko, Paula
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/517837.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Katedra Etnologii i Antropologii Kulturowej
    Tematy:
    erotyzm
    Eros
    biografia
    biografia naukowa
    Bronisław Malinowski
    Stanisław Ignacy Witkiewicz
    Platon
    Sokrates
    uczucia
    filozofia
    emocje
    antropologia kulturowa
    przyjaźń
    philosophy
    biography
    erotism
    Plato
    feelings
    emotions
    anthropology
    friendship
    Opis:
    Artykuł Uczta z Malinowskim i Witkacym. Niedopowiedzenie i namiętność w antropologii to rozważania nad wielowymiarową relacją łączącą Bronisława Malinowskiego i Stanisława Ignacego Witkiewicza. Przy pomocy mów filozofów zawartych w Uczcie Platona autorka dąży do wyjaśnienia uwag i komentarzy wskazanych przez biografów antropologa na temat jego przyjaźni z artystą – Witkacym. Odwołując się do fragmentów tekstów autobiograficznych takich jak Dziennik w ścisłym znaczeniu tego wyrazu, 622 Upadki Bunga czyli Demoniczna Kobieta, a także Listów - Stanisława Ignacego Witkiewicza stara się poznać naturę towarzyszącego im Erosa.
    An article Symposium with Malinowski and Witkacy. Understatement and passion in anthropology considers the multidimensional relations between Bronisław Malinowski and Stanisław Ignacy Witkiewicz. With the help from the philosophers speeches of Plato’s Symposium, writer is striving to explain observationes and comments pointed by the Malinowski’s biographers, about his friendship with an artist – Witkacy. Using fragments of autobiographical books like Dziennik w ścisłym znaczeniu tego wyrazu, 622 Upadki Bunga czyli Demoniczna Kobieta, and Letters of Stanisław Ignacy Witkiewicz author is trying to recognise nature of the Eros involved.
    Źródło:
    Tematy z Szewskiej; 2015, Errotyzm 2(16)/2015; 52-65
    1898-3901
    Pojawia się w:
    Tematy z Szewskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Doświadczenie i ewolucja greckiego ideału piękna w koncepcji Pseudo-Dionizego Areopagity. Artysta jako pokorny hymnograf
    Autorzy:
    Miśkiewicz, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/668821.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Plato
    Plotinus
    Pseudo-Dionysius the Areopagite
    Beauty
    the Goodness
    the Truth
    philosophy
    Christianity
    art
    music
    idea
    Platon
    Plotyn
    Pseudo-Dionizy Areopagita
    Piękno
    Dobro
    Prawda
    filozofia
    chrześcijaństwo
    sztuka
    muzyka
    Opis:
    Beauty, as one of the key concepts of classical philosophy and affirmed by Christianity, is subject to further evolution. In its hierarchy, as Plato stressed, it rises from the physicality through actions and laws up to the truth that reveals beauty in and of itself – unchanging and eternal. Plotinus believed in the beauty of things from their presence in the ideal, which is true Oneness. Higher areas of beauty can be seen only by the soul. The culmination of Beauty as recognized Plotinus is the highest Beauty and the supreme Good in itself that gives everything and loses nothing. According to the theory of emanation, beauty also passes into deeds and cultivated activities, especially art, which as a tool portrays and reveals the essence of things. Participation in giving form to eternal beauty is possible because a man, an artist, has a vision of eternal ideas. Plotinus established a hierarchy of those, who because of their predispositions are able to advance and discover the beauty of the divine mind: musician – aficionado – philosopher. This three-stage initiation was transformed by Pseudo-Dionysius into the concept of the celestial hierarchy and the Church hierarchy. Together, they form the way to know God’s Truths. Highest beings receive the doctrine of God’s miracles by means of illumination. Next, they pass it down to the lower hierarchies so that they can glorify and receive God according to their predispositions. In this way, says Dionysius, the texts of the Bible provide the people with hymns, sung by the angels of the highest hierarchy in which was revealed the greatness of their extraordinary light. Hymns and canticles which are sung by the Church are a reflection of the spiritual hymns from the celestial hierarchy. According to Dionysius, any other being participates in beauty because it comes from God, and therefore it can become a source of the most profound contemplation. The concept of Plotinus implies breaking down barriers in the quest to catch a glimpse of beauty, suitable to lead both the musician, the artist, and the lover, so that they can see the true beauty. For Dionysius, the musician is a recipient and utterer of the beauty which is contained in the eternal, heavenly hymns. His faith makes him a tool of God, and he becomes a humble hymnist.
    Piękno, jako jedno z kluczowych pojęć filozofii klasycznej, przejęte przez chrześcijaństwo, podlegało dalszej ewolucji. W swej hierarchii, jaką kreślił Platon, piękno wznosi się od cielesności poprzez czyny i prawa aż do prawdy, która odsłania piękno samo w sobie – niezmienne i wieczne. Plotyn uzależniał piękno rzeczy od ich udziału w idei będącej prawdziwą jednością. Wyższe rejony piękna postrzegane mogą być jedynie przez duszę. Punktem kulminacyjnym piękna w ujęciu Plotyna jest Arcypiękno i najwyższe Dobro samo w sobie, które dając wszystko, nie bierze i nie ujmuje sobie niczego. Zgodnie z teorią emanacji to piękno przechodzi również na czyny i uprawiane zajęcia, w tym przede wszystkim sztukę, traktowaną jako narzędzie ukazywania idei, odsłaniającą istotę rzeczy. Udział w odwzorowywaniu piękna wiecznego jest możliwy, bo człowiek – artysta – chociaż stworzony ze zmieszanych substancji, posiada odblask wiecznych idei. Plotyn ustalił hierarchię tych, którzy ze względu na swoje predyspozycje, zdolni są odbyć drogę wzwyż i odkryć arcypiękno boskiego Rozumu. Są nimi: muzyk – miłośnik – filozof. Ta trójstopniowa inicjacja została przez Pseudo-Dionizego przekształcona w koncepcję hierarchii niebiańskiej i odpowiadającą jej koncepcję hierarchii kościelnej. Wspólnie tworzą one drogę do poznania boskich Prawd. Najwyższe substancje odbierają naukę o cudach bożych drogą iluminacji i dalej przekazują ją w dół, niższym hierarchiom, by i one mogły otwierać się na wysławianie i przyjęcie Boga, stosownie do swoich predyspozycji. W ten sposób, stwierdza Pseudo-Dionizy, teksty Pisma przekazały ludziom hymny śpiewane przez Anioły najwyższej hierarchii, w których ukazana została cała wielkość ich niezwykłej światłości. Hymny i kantyki śpiewane przez Kościół są więc odbiciem hymnów pochodzących z hierarchii niebiańskiej. Według Pseudo-Dionizego każdy byt, ponieważ pochodzi od Boga, partycypuje w pięknie, dlatego może stać się źródłem najpiękniejszych kontemplacji. Koncepcja Plotyna zakłada przełamywanie barier w dążeniu do ujrzenia piękna, odpowiednie poprowadzenie muzyka i miłośnika, aby mogli oni ujrzeć prawdziwe piękno. U Dionizego muzyk jest odbiorcą i przekazicielem piękna zawartego w wiecznych, niebiańskich hymnach. Jego wiara sprawia, że staje się bożym narzędziem, pokornym hymnografem.
    Źródło:
    Pro Musica Sacra; 2014, 12
    2083-4039
    Pojawia się w:
    Pro Musica Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The ‘Archeology’ of historiography as a rhetorical agon. On the juxtaposition of hellenic writers in the Epistula ad Pompeium by Dionysius of Halicarnassus
    „Archeologia” historiografii jako retoryczna gra. O porównaniu greckich autorów w „Liście do Pompeiusza” Dinizjosa z Halikarnasu
    Autorzy:
    Sinitsyn, Aleksandr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2033826.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-28
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    Dionysius of Halicarnassus
    “A Letter to Pompeius”
    historiography
    rhetoric
    early Greek historians Hellanicus
    Charon
    Herodotus
    Thucydides
    Xenophon
    Philistus
    Theopompus
    style
    syngraphers
    Plato
    philosophy
    ancient Greek orators Lysias
    Demosthenes
    literary criticism
    polylogue
    agon
    influence
    Dionizjos z Halikarnasu
    „List do Pompeiusza”
    historiografia
    retoryka
    wcześni historycy greccy – Hellanikos
    Herodot
    Tukidydes
    Ksenofont
    Filistos
    Teopompos
    oratorzy
    Lysias
    Demostenes
    krytyka literacka
    Opis:
    Dionysius of Halicarnassus in his short theoretical treatise entitled “A Letter to Pompeius” (Epistula ad Pompeium) presents an exciting discussion on rhetoric mastership and scholarship written in an epistolary genre. The treatise begins with critical remarks Dionysius once addressed to Plato. The author admits to his addressee (Cn. Pompeius Geminus) that he is enchanted by Plato’s dialogues. From the trio of Greek speech-makers who are recognized as the most brilliant in this respect – Isocrates, Plato, and Demosthenes (such was Dionysius’s selection) – the Halicarnassean rhetorician deliberately dwells on Plato (Lysias, Isocrates, Demosthenes and other Greek orators are the subject of his other aesthetic works). Embarking on a wider discussion, Dionysius repeatedly points out that these studies are always aimed at establishing the truth. The longest chapter, 3 compares works of the first Greek historians and the mastery of their style. Dionysius points out the rivalry of the many masters of the genre, but the main characters of the chapter are Herodotus and Thucydides. The “father of history” (Dionysius’ contemporary and paragon) surpasses the Athenian historian on all counts examined by the author. This article examines συγγραφεύς / συγγραφεῖς or συγγραφή occurring in the Pomp. by Dionysius of Halicarnassus. The rhetorician, when referring to Herodotus, Thucydides (ch. 3), Theopompus (ch. 6), Hellanicus, Charon (3.7) and the Greek historians en masse (6.7), calls them “syngraphers”. Dionysius uses the word συγγραφή only as applied to historical works of Theopompus of Chios (6.2, 3, 6). The article also draws upon the Halicarnassian philologist’s other works in which he mentions syngraphers-historians, who are set off against poets and orators. Dionysius regards the words συγγραφεύς, ὁ ἱστορικός, ἱστοριογράφος as equivalent and interchangeable. In this work, Dionysius examines different styles of ancient writers. Here, by examining the works by the authors of the 5th and 4th centuries BC (written three to four centuries before his time) he seems to be performing a peculiar experiment of theoretical “archaeology”. But the rhetoric and philological “archaeological” study conducted by Dionysius of Halicarnassus reveals not only his scholarly interest in the analysis of works of the writers of the past, but also his focus on the present – both in literary and cultural aspects. Plato is under the influence of Thucydides, but Thucydides is inferior to Herodotus, Herodotus produces works that surpass those of Charon and Hellanicus, while Theopompus is superior in style to Demosthenes himself and surpasses Isocrates – the “most brilliant” rhetoricians of the past. By presenting this gallery of names, Dionysius shows comparison as agon – of styles, genres, authors, their subject matters, intensive narrative, and he himself contends with the writers of the past. Seeing mastery of rhetoric as a peculiar agon stretching over centuries and across the agon of rhetoricians, philosophers and historiographers, Dionysius identifies the circle of best writers, and himself joins it. He claims that in the scholarly rhetoric “the truth is dearer still” and establishes the criteria to judge the classic writers. And the critic realizes that he will be judged according to the same (his own) criteria
    Dionizjos z Halikarnasu w teoretycznym traktacie zatytułowanym „List do Pompejusza” zawarł dyskusję na temat retorycznego mistrzostwa i nauki. Traktat rozpoczynają krytyczne uwagi Dionizjosa, adresowane do Platona. Autor przyznaje jednak, iż jest zachwycony dziełami Platona. Pośród trzech greckich mówców, uznawanych za najwybitniejszych – Izokratesa, Platona, Demostenesa – Dionizjos z Halikarnasu celowo studiuje Platona. Prowadzi szeroką dyskusję. Dionizjos wielokrotnie podkreśla, że wskazani autorzy mają na celu ustalenie prawdy. Najdłuższy rozdział oznaczony jako 3, dotyczy historyków greckich i stylu ich prac. Dionizjos zauważa rywalizacje mistrzów, ale głównymi bohaterami rozdziału stali się Herodot i Tukidydes. Dinozjos zauważa, że „ojciec historii” przewyższa ateńskiego historyka. Prezentowany artykuł dotyczy użycia słowa συγγγραφεύς. Słowa tego retor użył w odniesieniu do Herodota, Tukidydesa, Hellanikosa i innych historyków. Dionizjos wskazuje na styl autorów, tematykę ich prac.
    Źródło:
    Acta Archaeologica Lodziensia; 2021, 67; 89-115
    0065-0986
    2451-0300
    Pojawia się w:
    Acta Archaeologica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-12 z 12

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies