Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "otoskleroza" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Wczesne wyniki badań audiologicznych po wykonaniu stapedektomii: porównanie użycia mikrowiertła przy niskich obrotach z perforatorem ręcznym w celu wykonania małego otworu w płytce. Prospektywne badanie obserwacyjne
Autorzy:
Palacios-Garcia, Jose
Ropero-Romero, Francisco
Aguilar-Vera, Francisco
Sanchez-Gomez, Serafin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1397256.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
audiologia
chirurgia strzemiączka
niedosłuch
otoskleroza
stapedektomia
Opis:
Wprowadzenie: Stapedektomia jest obecnie chirurgiczną metodą z wyboru w przypadku leczenia otosklerozy. Pomimo tego, nie osiągnięto porozumienia w sprawie najlepszej techniki wykonania małego otworu w płytce, dlatego do tej pory zaproponowano wiele różnych sposobów postępowania. Cel: Celem analizy było zbadanie efektów słuchowych uzyskanych przy użyciu mikrowiertła oraz ręcznego perforatora. Materiał i metody: U osób poddanych stapedektomii przeprowadzono prospektywne badanie obserwacyjne. Przeanalizowano próg słyszenia w dwóch grupach pacjentów w zależności od sposobu wykonania otworu w płytce – za pomocą mikrowiertła lub ręcznego perforatora. Wyniki: Ocenie poddano łącznie 113 pacjentów. Pooperacyjna poprawa słuchu w grupie, w której użyto mikrowiertła, wynosiła 23,29 (18,58) dB HL 95% CI (18,40–28,18), zaś w grupie, w której zastosowano ręczny perforator, 22.67 (12.91) dB HL 95% CI (19.07–26.26). Obie grupy osiągnęły wyniki istotne statystycznie. Pooperacyjny próg słyszenia przewodnictwa kostnego przy częstotliwościach 0,5, 1 i 2 kHz oraz pooperacyjny próg słyszenia przewodnictwa powietrznego przy częstotliwościach 2 i 4 kHz wykazały istotne statystycznie różnice w grupie perforatorów ręcznych. Zamknięcie luki powietrzno-kostnej było większe w grupie, w której użyto mikrowiertła, a różnice były istotne statystycznie. Wniosek: Zarówno perforator ręczny, jak i mikrowiertło, zapewniają dobre rezultaty po sześciu miesiącach od zabiegu. Ręczny perforator pozwala osiągnąć lepsze wyniki audiologiczne niż mikrowiertło. Z tego powodu perforator ręczny jest techniką bezpieczną i może być stosowany w ośrodkach, które nie dysponują innymi metodami wykonania małego otworu w płytce.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2021, 75, 1; 45-50
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tympanometria szerokopasmowa – nowa metoda oceny ucha środkowego
Autorzy:
Niemczyk, Elżbieta
Lachowska, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1401784.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
Tympanometria szerokopasmowa
audiometria impedancyjna
niedosłuch
otoskleroza
wysiękowe zapalenie ucha środkowego
perforacja błony bębenkowej
Opis:
Tympanometria szerokopasmowa (WBT) jest stosunkowo nową metodą oceny ucha środkowego. W przeciwieństwie do klasycznej audiometrii impedancyjnej (AI) zamiast tonu próbnego o  częstotliwości 226 Hz, (a w przypadku niemowląt 1000 Hz) w WBT stosuje się trzask szerokopasmowy obejmujący częstotliwości w zakresie 226–8000 Hz. Umożliwia to ocenę: absorbcji dźwięku przez ucho środkowe, uśrednionego tympanogramu szerokopasmowego oraz tympanogramu dla kilku częstotliwości osobno, a w szczególności na częstotliwości rezonansowej ucha środkowego. Te dodatkowe możliwości pomiarów sprawiają, że WBT może być badaniem znacznie czulszym i  bardziej specyficznym w  diagnostyce schorzeń wpływających na komponentę przewodzeniową niedosłuchu. Patologie ucha środkowego o  udokumentowanym wpływie na powyższe parametry to: ujemne ciśnienie w  jamie bębenkowej, wysięk w  jamie bębenkowej, otoskleroza, przerwanie ciągłości łańcucha kosteczek słuchowych, perforacja błony bębenkowej, przetoka na kanale półkolistym górnym. Duże nadzieje wiąże się z wykorzystaniem WBT jako badania pomocniczego w  badaniach przesiewowych słuchu u  noworodków, gdzie nawet niewielkie nieprawidłowości ucha środkowego mogą zaburzać rejestrację otoemisji akustycznych. Zastosowanie WBT pozwala – bardziej precyzyjnie niż klasyczna audiometria impedancyjna z użyciem tonu 1000 Hz – określić niewielkie nieprawidłowości w jamie bębenkowej. Pomiary absorbcji mogą być wykonywane bez zmian ciśnienia w przewodzie słuchowym zewnętrznym, co stwarza możliwości oceny stanu ucha środkowego nawet krótko po operacjach otologicznych. Słabą stroną WBT jest natomiast fakt występowania dużych zmienności osobniczych w  wykresach absorbcji oraz częstotliwości rezonansowej. Utrudnia to określenie zakresów norm dla uszu prawidłowo słyszących, i tych dotkniętych poszczególnymi jednostkami chorobowymi. Z tego powodu WBT wymaga jeszcze wielu badań. Nie zmienia to jednak faktu, że jest cenną metodą, która w przyszłości może stać się nieodzownym elementem diagnostyki stanu ucha środkowego.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 1; 65-74
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies