Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Stwardnienie rozsiane" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 81
Tytuł:
Stwardnienie rozsiane u dzieci – aspekty kliniczne i dylematy diagnostyczne
Multiple sclerosis in children – clinical aspects and diagnostic dilemmas
Autorzy:
Jamroz, Ewa
Paprocka, Justyna
Pietruszewski, Jerzy
Bojda, Anna
Betkiewicz, Alicja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/437744.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
stwardnienie rozsiane
dzieci
diagnostyka
multiple sclerosis
children
diagnostics
Opis:
Wstęp. Stwardnienie rozsiane (SM) jest przewlekłą, nabytą chorobą demielinizacyjną ośrodkowego układu nerwowego. Patogeneza choroby nadal pozostaje nieznana, chociaż modele eksperymentalne dostarczają dowodów na temat podłoża zapalno- demielinizacyjnego. Szacowana częstość występowania SM wynosi 3.6 przypadków na 100 000 osobolat wśród kobiet oraz 2.0 u mężczyzn. Około 10% chorych doświadcza pierwszych objawów przed 18. rokiem życia. Diagnoza SM u osób dorosłych opiera się na kryteriach McDonalda, które obejmują objawy kliniczne, ocenę zmian w badaniach neuroobrazowych (MR głowy i rdzenia kręgowego), obecność prążków oligoklonalnych w płynie mózgowo-rdzeniowym oraz nieprawidłowe potencjały wywołane. Te kryteria są mniej przydatne w populacji dziecięcej, we wczesnych stadiach choroby. Postawienie prawidłowej diagnozy u młodszych pacjentów stanowi problem diagnostyczny, ponieważ objawy kliniczne mogą sugerować inną chorobę zapalno-demielinizacyjną lub neurometaboliczną. Cel pracy. Celem pracy była retrospektywna analiza obrazu klinicznego oraz wyników badań dodatkowych u dzieci z rozpoznanym stwardnieniem rozsianym w odniesieniu do aktualnie obowiązujących kryteriów. Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 29 dzieci w wieku od 5 do 17 lat (wiek średni: 15lat) hospitalizowanych w Klinice Pediatrii i Neurologii Wieku Rozwojowego SUM w Katowicach w latach 2005–2010. Wyniki. U wszystkich dzieci rozpoznano postać rzutowo-remisyjną stwardnienia rozsianego. Najczęściej występującymi pierwszymi objawami były zaburzenia ruchowe i czuciowe (52%). U 91% dzieci stwierdzono obecność prążków oligoklonalnych. 58% pacjentów spełniało kryteria McDonalda z 2005 r., 90% – kryteria McDonalda z 2010 r., natomiast 17%pacjentów 3 z 4 kryteriów Barkhofa.
Background. Multiple sclerosis (MS) is a chronic, acquired demyelinating disease affecting central nervous system. The pathogenesis of the disorder is still unclear, although experimental models provide evidences of autoimmune and inflammatory basis of the disease. The estimated occurence of MS is 3.6 cases per 100,000 person-years in women and 2.0 in men. Up to 10% of patients experiences their first symptoms before the age of 18. The diagnosis of MS in adults is based on Mc Donald criteria, that include clinical symptoms, magnetic resonance imaging (MRI) of the brain and spinal cord, the presence of oligoclonal bands in cerebrospinal fluid (CSF) and abnormal visual evoked potentials. These criteria are less useful in early stages of the disease in children. The exact diagnosis in young patients is even more difficult because of clinical presentation which may suggest other inflammatory-demyelinating and neurometabolic diseases. Aim. The authors analyze a group of 29 children (clinical presentation and additional examinations) in reference to current diagnostic criteria. Material and methods. The analyzed group consisted of 27 children hospitalized in Child Neurology Department of Medical University of Silesia in Katowice in the years 2005- 2010. The average age at diagnosis was 15 years, the range was 5 to 17 years. Results. All children exhibited relapsing, remitting multiple sclerosis. In the analyzed group, patients presented with initial symptoms concerning predominantly sensory and motor symptoms - 52 %. The oligoclonal bands were present in 91% of examined children. 58% of patients fulfill the 2005 McDonald criteria, revised 2010 McDonald criteria 90%. 17 children presented three out of four Barkhof magnetic resonance imaging criteria.
Źródło:
Medical Review; 2013, 4; 501-508
2450-6761
Pojawia się w:
Medical Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stwardnienie rozsiane a padaczka – złożone zależności
Multiple sclerosis and epilepsy – the complex relationship
Autorzy:
Waszczuk, Aleksandra
Rejdak, Konrad
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030298.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
epilepsy
leczenie
multiple sclerosis
padaczka
stwardnienie rozsiane
treatment
Opis:
Multiple sclerosis is one of the most common chronic neurodegenerative diseases of the central nervous system with autoimmune background. The prevalence of epileptic seizures in patients with multiple sclerosis ranges from 0.5% to 10%, while in the general population it ranges from 0.5% to 1%. Clinical studies have proved that all types of epileptic seizures may occur in the course of multiple sclerosis. Yet, it needs to be remembered that not all seizure symptoms are consistent with epileptic seizures. Non-epileptic seizures include tonic spasms (paroxysmal dystonias), paroxysmal akinesias and paresthesias, and trigeminal neuralgia. According to the literature of the subject, the majority of the available antiepileptic drugs have been broadly used for management of seizures in multiple sclerosis patients. However, there is a group of medications registered for multiple sclerosis treatment, that can in isolated cases slightly lower the seizure threshold thus causing or strengthening episodes of epileptic seizures. They include 4-aminopyridine and baclofen used for supportive therapy of multiple sclerosis, and according to some sources also immunomodulatory drugs such as interferon beta. The latest research has shown sodium channel blockers such as lamotrigine and phenytoin to potentially assist neuroprotection by inhibiting axonal degeneration that underlies the impaired mobility in multiple sclerosis patients. Additionally, phenytoin has found its application in the therapy of optic neuritis, also in the course of multiple sclerosis. Multiple sclerosis is indisputably a disease whose course eludes clear prognosis, whereas the coexistence of epileptic seizures and the clinical multiple sclerosis symptoms frequently poses both diagnostic and therapy-related challenges for the treating physicians.
Stwardnienie rozsiane jest jedną z najczęściej występujących przewlekłych chorób neurodegeneracyjnych ośrodkowego układu nerwowego o prawdopodobnym podłożu autoimmunizacyjnym. Rozpowszechnienie napadów padaczkowych w grupie pacjentów chorujących na stwardnienie rozsiane waha się od 0,5% do ponad 10%. Z kolei w populacji ogólnej wskaźnik ten wynosi od 0,5% do 1%. Badania kliniczne dowodzą, że w przebiegu choroby mogą pojawić się wszystkie typy napadów padaczkowych. Jednocześnie należy mieć na uwadze fakt, iż nie wszystkie objawy napadowe odpowiadają napadom padaczkowym. Wśród niepadaczkowych zdarzeń napadowych wymienia się: skurcze toniczne (napadowe dystonie), napadowe akinezje i parastezje czy neuralgię nerwu trójdzielnego. Z informacji zawartych w literaturze wynika, że większość dostępnych leków przeciwpadaczkowych miała szerokie zastosowanie w leczeniu napadów u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Jednakże istnieje grupa leków zarejestrowanych w terapii choroby, które w nielicznych przypadkach mogą nieznacznie obniżać próg drgawkowy i w ten sposób wywoływać lub nasilić epizody napadów padaczkowych. Są to 4-aminopirydyna i baklofen stosowane w leczeniu objawowym stwardnienia rozsianego, a według niektórych źródeł także leki immunomodulujące (interferon beta). Najnowsze badania dowodzą, iż leki działające poprzez blokadę kanałów sodowych (m.in. lamotrygina, fenytoina) mają potencjalny udział w neuroprotekcji poprzez zahamowanie aksonalnej degeneracji będącej główną przyczyną niepełnosprawności ruchowej pacjentów. Dodatkowo fenytoina znalazła zastosowanie w leczeniu zapalenia nerwu wzrokowego, również w przebiegu stwardnienia rozsianego. Stwardnienie rozsiane jest niewątpliwie schorzeniem, które przebiegu nie jesteśmy w stanie do końca przewidzieć, a jednoczesna koincydencja napadów padaczkowych i objawów klinicznych choroby niejednokrotnie stwarza lekarzom klinicystom trudności zarówno diagnostyczne, jak i lecznicze.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2015, 15, 4; 199-204
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The role of an occupational therapist in working with people with MS in the opinion of patients
Rola terapeuty zajęciowego w pracy z osobami chorującymi na SM w opinii pacjentów
Autorzy:
Aleksander-Szymanowicz, Paulina
Paś, Magdalena
Filar-Mierzwa, Katarzyna
Grapa, Joanna
Bac, Aneta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2098306.pdf
Data publikacji:
2022-07-13
Wydawca:
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Tarnowie
Tematy:
occupational therapist
multiple sclerosis
terapeuta zajęciowy
stwardnienie rozsiane
Opis:
Wprowadzenie: Osoba chorująca na stwardnienie rozsiane potrzebuje opieki wielu specjalistów, począwszy od opieki lekarza i fizjoterapeuty, a kończąc na terapeucie zajęciowym. Zatem celem pracy była ocena roli terapeuty zajęciowego w pracy z osobami chorującymi na SM w opinii pacjentów. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 108 osób chorujących na stwardnienie rozsiane w wieku od 24 do 71 lat (średnia wieku 41,8 ±11,1). Narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz ankiety składający się z 28 pytań dotyczących choroby oraz współpracy z terapeutą zajęciowym. Wyniki i wnioski: W czasie zaostrzenia choroby badane osoby miały największą trudność z ubieraniem się i wstawianie z łóżka lub krzesła. Najmniej problemów sprawiało respondentom kontynuowanie ulubionych zajęć, hobby. Wśród badanych, większość osób, które regularnie uczęszczały na rehabilitacje współpracowały z terapeutą zajęciowym. Najwięcej badanych brało udział w terapii zajęciowej w ośrodku rehabilitacyjnym i jako interwencje terapeutyczną wskazało modyfikacje czynności codziennych. W badanej grupie najwięcej osób chciałoby podjąć współpracę z terapeutą zajęciowym indywidualnie w domu. Wśród tych osób, większość oczekiwałaby wypracowania alternatywnych metod wykonywania ważnych, ale trudnych czynności oraz wprowadzenia sprzętu pomocniczego w czasie zaostrzenia choroby.
Introduction: A person suffering from multiple sclerosis needs the care of numerous specialists, starting with the care of a doctor and a physiotherapist, and ending with an occupational therapist. Therefore, the purpose of the study was to assess the role of an occupational therapist in working with people with MS in the opinion of patients. Material and methods: 108 persons with multiple sclerosis aged 24 to 71 (average age 41.8 ±11.1) participated in the study. The research tool was the author's questionnaire consisting of 28 questions regarding the disease and the cooperation with an occupational therapist. The results were developed using descriptive statistics, which included the arithmetic mean, standard deviation, minimum value and maximum value. For statistical analysis, the R software was used, and all analyses were performed with the Chi-squared test and the Fisher's exact test with the Monte Carlo simulation method. Results and conclusions: During the exacerbation of the disease, the respondents had the greatest difficulty in getting dressed and getting out of bed or chair. The least problematic issue for the respondents was the continuation of their favourite activities, hobbies. Among the respondents, most of persons who regularly attended rehabilitation cooperated with an occupational therapist. Most of the respondents participated in occupational therapy held in a rehabilitation centre and indicated modifications of daily performed activities as a therapeutic intervention. In the group under study, most persons would like to cooperate with an occupational therapist individually at home. Among these persons, most would expect to develop alternative methods of performing important but difficult activities and to introduce auxiliary equipment during the exacerbation of the disease.
Źródło:
Health Promotion & Physical Activity; 2022, 19, 2; 11-18
2544-9117
Pojawia się w:
Health Promotion & Physical Activity
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Autoprzeciwciała rozpoznające białka mieliny jako biomarkery w stwardnieniu rozsianym
Antimyelin atuoantibodies as biological markers in multiple sclerosis
Autorzy:
Jaśkiewicz, E.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/410279.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy im. Jana Długosza w Częstochowie. Wydawnictwo Uczelniane
Tematy:
stwardnienie rozsiane
autoprzeciwciała
biomarkery
multiple sclerosis
autoatibodies
biomarkers
Opis:
Stwardnienie rozsiane (SM) jest chroniczną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, charakteryzującą się występowaniem rozsianych ognisk demielinizacji włókien nerwowych. Heterogenność objawów i przebiegu klinicznego choroby wiąże się z koniecznością indywidualnej klasyfikacji pacjentów w oparciu o czynniki genetyczne, kliniczne oraz immunologiczne. Do czynników, które brane są pod uwagę należą autoprzeciwciała, bezpośrednio związane z humoralną odpowiedzią autoimmunologiczną występującą w SM. W przedstawionej pracy podsumowano stan wiedzy na temat autoprzeciwciał rozpoznających trzy główne antygeny mieliny: MBP, PLP oraz MOG. Uważa się, że mogą być one użytecznymi biomarkerami w klasyfikacji i przewidywaniu przebiegu SM, co w przyszłości przyczyni się do wyboru zindywidualizowanej, efektywnej terapii SM.
Multiple sclerosis (MS) is a human inflamatory demyelinating disease of the central nervous system. Because of heterogeneity in phenotypic expression of the disease there is a need for subtyping of patients by genetical, clinical and neuroimmunological parameters. Evidence for a possible role of autoantibodies to myelin antigens as biological markers for MS comes from several studies indicating the importance of humoral response in MS. This reviev summarizes the findings on autoantibodies recognizing three major myelin antigens: MBP, PLP and MOG. It is belived that these antibodies serving as biomarkers will help to establish individual, pathogenic subtype and disease status, that will allow to treat patients selectively and more efficiently.
Źródło:
Chemistry, Environment, Biotechnology; 2010, 14; 153-164
2083-7097
Pojawia się w:
Chemistry, Environment, Biotechnology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Społeczny i medyczny wymiar seksualności osób z niepełnosprawnością na przykładzie osób chorych na stwardnienie rozsiane
The social and medical aspects regarding the sexuality of people with disabilities based on examples of those suffering from multiple sclerosis
Autorzy:
Trojanowska, Milena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/651572.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
seksualność
niepełnosprawność
stwardnienie rozsiane
sexuality
disability
multiple sclerosis
Opis:
Multiple sclerosis (MS) is a demyelinating disease of the central nervous system resulting in a multitude of impairments that may include symptoms such as: difficulties with gait, balance, sensation, pain, bladder and/or bowel control, vision, sexuality, and cognitive function. It has shown that sexual dysfunction is a common problem in multiple sclerosis. These are reported to occur in more than 70% of people living with MS sexual dysfunction, oftener than in other chronic disease. The etiology of sexual dysfunction is multifactorial. There are a number of causes for sexual dysfunction associated with this chronic disease, one of which includes demyelinating lesions in the central nervous system. Symptoms that occur as an effect of neural pathways dysfunction include: fatigue, spasticity, muscle weakness, or negative reactions to medications. In addition, there are also sexual dysfunctions related to psychosocial and cultural issues which could cause a social disability of people with MS. The purpose of this article was to describe how social and medical problems are connected and how sexual dysfunction influence aspects of social life and becoming a social, not only a personal, problem.
Stwardnienie rozsiane (SM) to choroba powodująca powstawanie obszarów demielizacyjnych w centralnym układzie nerwowym, czego skutkiem mogą być objawy takie, jak: zaburzenia chodu, koordynacji, zaburzenia czucia, ból, zaburzenia wzroku, funkcji seksualnych czy funkcji kognitywnych. Udowodniono, że dysfunkcje seksualne występują u osób chorujących na SM często. Dysfunkcje te występują częściej niż w przypadku pacjentów cierpiących na inne przewlekłe choroby – 70% pacjentów ze stwardnieniem rozsianym dotkniętych jest problemami w sferze seksualnej. Patofizjologia tych zaburzeń jest wieloczynnikowa. Jednym z czynników są uszkodzenia w centralnym układzie nerwowym, innym współistniejące zaburzenia niezwiązane bezpośrednio z obszarami demielizacyjnymi, takie jak: zmęczenie, spastyczność, osłabienie siły mięśni czy skutki uboczne wdrożonej w procesie leczenia farmakoterapii. Należy podkreślić, że część dysfunkcji seksualnych u osób z SM ma podłoże psychologiczne i społeczne. Celem artykułu jest określenie medycznych i społecznych aspektów powstawania zaburzeń seksualnych u osób ze stwardnieniem rozsianym oraz zobrazowanie wpływu dysfunkcji seksualnych na funkcjonowanie jednostki w obrębie społeczeństwa.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologica; 2017, 60; 111-126
0208-600X
2353-4850
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kiedy włączać leczenie II linii w stwardnieniu rozsianym?
When should second-line treatment of multiple sclerosis be started?
Autorzy:
Losy, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030324.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
immunomodulators
leczenie
leki immunomodulacyjne
multiple sclerosis
stwardnienie rozsiane
therapy
Opis:
The aim of relapsing-remitting multiple sclerosis therapy is to achieve the maximum clinical effect of reducing the number of or eliminating relapses of the disease and achieving the lack of progression of physical disability with a minimum or nonexistent disease activity observed in magnetic resonance imaging. Treatment should be started as soon as possible in order to limit the inflammatory and autoimmune process which leads to neurodegenerative lesions. There are a number of first-line medicines which are used at the beginning of the disease such as interferon beta and glatiramer acetate. Oral drugs have recently been introduced into this group such as dimethyl fumarate and teriflunomide, among others. They are characterised by a good safety profile and moderate efficacy. If first-line therapies turn out to be ineffective, second-line medicines are used such as, for example, natalizumab or fingolimod. The views on when second-line therapy should be started and what substances to use have been constantly evolving and the recommendations sometimes differ depending on the country. For instance, fingolimod was approved by the European Medicines Agency as a second-line therapy for relapsing-remitting multiple sclerosis, while Food and Drug Administration approved it as a first-line therapy for this disease. When selecting a medicine one should take into account disease activity, the efficacy of the treatment used so far, comorbidities as well as potential side effects.
Celem leczenia stwardnienia rozsianego w postaci rzutowo-remisyjnej jest uzyskanie maksymalnego efektu klinicznego w postaci zmniejszenia liczby lub ustąpienia rzutów choroby i braku progresji niewydolności ruchowej przy minimalnej bądź zerowej aktywności obserwowanej w tomografii rezonansu magnetycznego. Leczenie należy rozpocząć jak najwcześniej, tak aby udało się ograniczyć proces zapalno-autoimmunologiczny, prowadzący do zmian neurodegeneracyjnych. Istnieje szereg leków I linii, które stosuje się na początku choroby, takich jak interferon beta i octan glatirameru. Do tej grupy w ostatnim czasie zostały wprowadzone leki doustne, m.in. fumaran dimetylu i teriflunomid. Cechują się one dobrym profilem bezpieczeństwa i umiarkowaną skutecznością. W przypadku braku skuteczności leków I linii stosuje się leki II linii, np. natalizumab czy fingolimod. Poglądy na to, kiedy należy włączać kurację lekami II linii i jakie substancje stosować, nieustannie ewoluują, a zalecenia niekiedy różnią się w zależności od kraju. Przykładem może być fingolimod – zaaprobowany przez European Medicines Agency jako lek II linii, podczas gdy Food and Drug Administration zaaprobowała go jako lek I linii w rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego. Wybór konkretnego leku powinien uwzględniać aktywność choroby, skuteczność dotychczasowej terapii, współistniejące schorzenia oraz potencjalne objawy uboczne.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2015, 15, 3; 124-129
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Oczekiwania i potrzeby chorych w zakresie leczenia stwardnienia rozsianego a wyniki badania BENEFIT 11
Expectations and needs of patients concerning the treatment of multiple sclerosis and the results of the BENEFIT 11 study
Autorzy:
Potemkowski, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030321.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
expectations
leczenie
multiple sclerosis
needs
oczekiwania
potrzeby
stwardnienie rozsiane
therapy
Opis:
The expectations and needs of patients concerning the treatment of multiple sclerosis focus on the improvement of chances for the pursuit of their life goals. The contemporary patient has an increasing amount of information on the indications for the use of different medicines. Therefore, the conclusions derived from the BENEFIT study summarised results, especially those concerning the last follow-up – after 11 years, have generated knowledge of vital importance to the patients. It was demonstrated that the patients who started their therapy earlier had a longer time to conversion to multiple sclerosis – by 2.7 years compared to the group with postponed treatment. The annualised relapse rate was significantly lower and the time to the next relapse was significantly longer in patients who received treatment early. Only 13.3% of individuals left employment immediately after they were diagnosed with multiple sclerosis and only 12.2% went on disability pension. The results of the BENEFIT 11 study, especially those relating to professional activity, support the idea of starting the treatment as early as possible and are important particularly to those patients for whom work is a value in itself. The knowledge derived from the BENEFIT 11 study that early interferon beta treatment provides a chance for maintaining professional activity, delays the conversion from the relapsing-remitting multiple sclerosis to the secondary progressive form of the disease and minimises the progression of disability, significantly affects the patient’s willingness to comply with the recommendations and treatment regimens, i.e. promotes patient adherence. This knowledge should also be the basis of communication with those individuals who will be diagnosed with multiple sclerosis and who will be asking questions about their future.
Oczekiwania i potrzeby chorych związane z leczeniem stwardnienia rozsianego odnoszą się do poprawy szans na realizację założonych celów życiowych. Współczesny pacjent ma coraz więcej informacji na temat wskazań do stosowania poszczególnych preparatów. Dlatego wnioski z podsumowań wyników badania BENEFIT, a zwłaszcza ostatniej obserwacji – po 11 latach, przyniosły wiedzę mającą zasadnicze znaczenie dla chorych. Wykazano, że pacjenci, którzy wcześniej rozpoczęli terapię, wykazywali dłuższy czas konwersji do stwardnienia rozsianego – o 2,7 roku w porównaniu z grupą z odroczonym leczeniem. Wśród chorych wcześnie leczonych roczny wskaźnik rzutów był istotnie niższy, a czas do wystąpienia kolejnego rzutu – znamiennie dłuższy. Jedynie 13,3% osób zrezygnowało z pracy bezpośrednio po rozpoznaniu stwardnieniu rozsianego, a tylko 12,2% przeszło na rentę. Wyniki BENEFIT 11, zwłaszcza te odnoszące się do aktywności zawodowej, przekonują do jak najszybszego rozpoczęcia leczenia i są istotne szczególnie dla pacjentów, dla których praca stanowi wartość samą w sobie. Wynikająca z BENEFIT 11 wiedza o tym, że wczesne leczenie interferonem beta daje szansę na utrzymanie aktywności zawodowej, opóźnia konwersję z postaci rzutowo-remisyjnej do wtórnie przewlekle postępującej i minimalizuje postęp niepełnosprawności, znacząco wpływa na przekonanie chorego do przestrzegania zaleceń i schematów leczenia, czyli sprzyja adherencji. Wiedza ta powinna być także podstawą komunikacji z osobami, u których dopiero zostanie zdiagnozowane stwardnienie rozsiane i które będą pytać o swoją przyszłość.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2015, 15, 3; 119-123
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polski rejestr chorych na stwardnienie rozsiane – stan obecny, perspektywy i problemy
Polish registry of multiple sclerosis patients – current status, perspectives and problems
Autorzy:
Brola, Waldemar
Fudala, Małgorzata
Flaga, Stanisław
Ryglewicz, Danuta
Potemkowski, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030359.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
epidemiologia
epidemiology
multiple sclerosis
patient registry
rejestr chorych
stwardnienie rozsiane
Opis:
Multiple sclerosis is a progressive, inflammatory demyelinating disease of the central nervous system, of an unknown aetiology. It predominantly affects younger people. Approximately, 40,000 people in Poland are estimated to suffer from multiple sclerosis, with about 2000 new patients diagnosed annually. Those rates are based solely on the statistics provided by the National Health Fund, and do not cover various essential information e.g. about the course and form of the disease, the degree of disability, the type of treatment, or the data on patients’ quality of life. In most European countries, this information is gathered by national registries of patients, which in many cases have operated for many years now. Up until recently, Poland stood as an embarrassing exception, being the biggest country with so many patients and no systematic registry. In 2013, the National Register of MS Patients was finally created following other countries’ example, in order to evaluate the basic epidemiological parameters collected from all centres specialising in the treatment of multiple sclerosis countrywide. The article presents the most important European databases, and explains the assumptions of the Polish Register of MS Patients that has been in existence since 2013. It also discusses the results from the Świętokrzyskie province, the national leader in multiple sclerosis data collection. As of December 31, 2013, the prevalence in this region of Poland was estimated at 109.1/100,000, and the incidence rate in 2011–2013 at 4.1/100,000 per year, with both rates higher than previously presented. A preliminary analysis of patients’ self-assessment of quality of life is also provided here, along with a discussion of the confinements, limitations and problems the further development of the registry is currently facing.
Stwardnienie rozsiane jest postępującą zapalno-demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego o nieznanej etiologii, dotykającą przede wszystkim ludzi młodych i stanowiącą najczęstszą przyczynę niesprawności neurologicznej w tej grupie wiekowej. Szacuje się, że w Polsce na stwardnienie rozsiane choruje około 40 000 osób, a rocznie stwierdza się około 2000 nowych przypadków. Wskaźniki te oparte są jedynie na statystykach Narodowego Funduszu Zdrowia i nie zawierają wielu istotnych danych, m.in. na temat postaci i przebiegu choroby, stopnia niepełnosprawności, rodzaju leczenia czy jakości życia chorych. W większości krajów europejskich takie informacje są zbierane przez narodowe rejestry chorych, często funkcjonujące już od lat. Polska była pod tym względem białą plamą na mapie świata i największym państwem o tak dużej liczbie chorych, w którym nie wprowadzono żadnej bazy danych. Wzorem innych krajów w 2013 roku powołano ogólnopolski rejestr chorych na stwardnienie rozsiane, którego celem było opisanie podstawowych parametrów epidemiologicznych zebranych ze wszystkich ośrodków zajmujących się leczeniem stwardnienia rozsianego. W artykule przedstawiono założenia polskiego Rejestru Chorych ze Stwardnieniem Rozsianym (RejSM) i omówiono wyniki z regionu świętokrzyskiego, który jest najbardziej zaangażowany w zbieranie danych. Na dzień 31 grudnia 2013 roku chorobowość w tym rejonie Polski określono na 109,1/100 000, a zapadalność w latach 2011–2013 – na 4,1/100 000/rok. Wskaźniki te są wyższe od dotychczas publikowanych polskich danych. Przedstawiono również wstępną analizę samooceny jakości życia pacjentów oraz ograniczenia i problemy związane z dalszym rozwojem rejestru.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2015, 15, 2; 68-73
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zastosowanie egzoszkieletów w rehabilitacji ruchowej u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym
Application of exoskeletons in motor rehabilitation in patients with multiple sclerosis
Autorzy:
Adamczyk, Dominika
Jankowski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2063768.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Międzynarodowe Stowarzyszenie na rzecz Robotyki Medycznej
Tematy:
rehabilitacja ruchowa
stwardnienie rozsiane
egzoszkielety
motor rehabilitation
multiple sclerosis
exoskeletons
Opis:
Stwardnienie rozsiane (SM) jest schorzeniem neurologicznym prowadzącym często do inwalidztwa, dlatego w jego leczeniu dużą rolę odgrywa rehabilitacja. Zarówno neurolodzy jak i fizjoterapeuci szukają najlepszych metod, by poprawić stan neurologiczny chorych na SM. Naprzeciw tym potrzebom wychodzą nowoczesne technologie, oferując innowacyjne rozwiązanie – egzoszkielety. W artykule przedstawiono przegląd wybranych egzoszkieletów stosowanych w neurorehabilitacji wraz z najnowszymi doniesieniami naukowymi o efektach przeprowadzanej z ich użyciem terapii u pacjentów z diagnozą stwardnienia rozsianego.
Multiple sclerosis (MS) is a neurological disease that often leads to disability, therefore rehabilitation plays a significant role in its treatment. Both neurologists and physical therapists are searching for the best methods to improve the neurological condition of people with MS. Modern technologies meet these needs, offering an innovative solution – exoskeletons. The article presents an overview of selected exoskeletons used in neurorehabilitation together with the latest scientific reports on the effects of therapy performed using exoskeletons in patients diagnosed with multiple sclerosis.
Źródło:
Medical Robotics Reports; 2020, 8/9; 41--46
2299-7407
Pojawia się w:
Medical Robotics Reports
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ocena efektywności klinicznej interferonu β-1b oraz porównanie bezpośrednie interferonu β-1b z interferonem β-1a w leczeniu stwardnienia rozsianego
Evaluation of clinical effectiveness of interferon beta1B and direct comparison of interferons beta1B and beta1A in the treatment of sclerosis multiplex
Autorzy:
Bartosik-Psujek, Halina
Stelmasiak, Zbigniew
Kozubski, Wojciech
Pankiewicz, Oskar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1061830.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
interferon beta
multiple sclerosis
przegląd systematyczny
stwardnienie rozsiane
systematic review
Opis:
Background: The article presents results of systematic review focusing on clinical effectiveness and safety of interferon β-1b use in patients with multiple sclerosis and its direct comparison with interferon β-1a. Material and methods: The assessment is based on meta-analysis of the results of clinical trials identified in the wysystematic review that followed Cochrane Collaboration methodology. Primary endpoints related to therapy effectiveness and some secondary endpoints which may indirectly reflect intervention efficacy have been analyzed. Major electronic databases (incl. EMBASE, MEDLINE, CENTRAL) have been searched. Results: Interferon β-1b administered subcutaneously in a dose of 8 MIU each other day (e.o.d.) was found to have confirmed effectiveness with regard to analyzed primary endpoints and also an acceptable safety profile in relapsing-remitting multiple sclerosis during a period of 2-5 years and in secondary progressive multiple sclerosis during a period of 3 years. The potency of intervention is regarded as clinically significant. Effectiveness of interferon β-1b in primary multiple sclerosis has not been confirmed. On the basis of the results of a single clinical trial (INCOMIN) it is concluded that interferon β-1b administered subcutaneously in the dose of 8 MIU e.o.d. might have higher efficacy compared to 6 MIU once weekly intramuscular interferon β-1a in relapsing-remitting multiple sclerosis during a period of 2 years. Conclusions: The results show that interferon β-1b is a medication with confirmed effectiveness in multiple sclerosis with relapsing activity and could be more effective than interferon β-1a given once a week.
Wstęp: W artykule przedstawiono wyniki przeglądu systematycznego dotyczącego skuteczności i bezpieczeństwa stosowania interferonu β-tb oraz bezpośredniego porównania efektywności klinicznej interferonu β-tb z interferonem β-^ w leczeniu pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Material i metoda: Oceny dokonano na podstawie metaanalizy wyników badań klinicznych odnalezionych w ramach przeglądu systematycznego, zgodnie z wytycznymi Cochrane Collaboration. Analizie poddano pierwszorzędowe punkty końcowe, na podstawie których można wnioskować o efektywności terapii, oraz niektóre drugorzędowe punkty końcowe, które pośrednio mogą świadczyć o skuteczności interwencji. Przeszukano najważniejsze bazy informacji medycznych (m.in. EMBASE, MEDLINE, CENTRAL). Wyniki: Analiza skuteczności wykazała, że interferon β-Λ podawany podskórnie w dawce 8 MIU co drugi dzień jest lekiem o udowodnionej skuteczności wobec pierwszorzędowych punktów końcowych oraz o akceptowalnym profilu bezpieczeństwa w stwardnieniu rozsianym z okresami rzutów i remisji w okresie 2-5 lat leczenia, a także w stwardnieniu rozsianym o przebiegu wtórnie postępującym w okresie 3 lat leczenia. Jest to lek o istotnej klinicznie sile interwencji. Nie udowodniono skuteczności interferonu β-Λ w leczeniu pierwotnie przewlekle postępującego stwardnienia rozsianego. W oparciu o wyniki jednego badania (INCOMIN) stwierdzono, że interferon β- 1b podawany podskórnie w dawce 8 MIU może być lekiem o wyższej skuteczności w porównaniu z interferonem β-^ podawanym domięśniowo w dawce 6 MIU w stwardnieniu rozsianym z okresami rzutów i remisji w okresie 2 lat leczenia. Wnioski: W wyniku przeprowadzonej analizy stwierdzono, że interferon β-Λ jest lekiem o udowodnionej skuteczności klinicznej w leczeniu stwardnienia rozsianego z aktywnością rzutową i być może jest skuteczniejszy od interferonu β-^ podawanego raz w tygodniu.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2006, 6, 4; 224-231
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Selected predictors increase the chance of effective interferon beta treatment in patients with multiple sclerosis
Wybrane predyktory zwiększają szansę skutecznego leczenia interferonem beta chorych na stwardnienie rozsiane
Autorzy:
Cendrowski, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/437955.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
predictors
multiple sclerosis
interferon beta
outcome
predyktory
stwardnienie rozsiane
wyniki
Opis:
Background: Most demographic, clinical and MRI variables in patients with relapsing – remitting multiple sclerosis (RRMS) failed to predict the IFN beta treatment outcome. Objective: To identify pre-treatment and early treatment variables which predict in RRMS patients a beneficial response to the INF beta therapy. Method and patients: A survey of 20 articles on pretreatment and early treatment variables predicting the result of the IFN beta therapy in MS patients. Results: Age, gender, duration of the disease, the total or annual number of relapses and disability scale status prior to the treatment did not prognosticate the response to the IFN beta treatment. In the pre-treatment period responders compared with non-responders underwent the RR course more often. The earlier initiation of the IFN beta treatment showed a positive predictive value but only in selected patients. During the first 2 years of treatment the absence of relapses, decreased disability scale status, neuroimages with 0-2 new T2 – related lesions, without active T1-related enhanced lesions and with lower T2-, T1- related lesions predicted beneficial effects after further 2-3 years of treatment. Conclusion: A composite of selected predictors increases the chance of the beneficial IFN beta treatment outcome. The composite consists of the reduced number of relapses, the diminished disability scale status, the limited volume of new or extending T2-, T1- related lesions and the decreased number of active enhanced lesions during the first 2 years of treatment.
Temat. Większość demograficznych, klinicznych i neuroobrazowych (RM) predyktorów nie określa odpowiedzi chorych z nawracająco-zwalniającym stwardnieniem rozsianym (NZSR) na leczenie interferonem beta (IFN beta). Cel. Identyfikacja przed i na początku leczenia IFN beta zmiennych, które orzekają o korzystnej reakcji chorych z NZSR na tę terapię. Metoda i pacjenci. Dokonano przeglądu 20 artykułów opisujących zmienne, które przed i w czasie leczenia orzekły o wyniku terapii IFN beta chorych na SR. Wyniki. Wiek, płeć, długość choroby, całkowita lub roczna liczba rzutów i stopień niepełnosprawności (NP) przed leczeniem nie prognozowały odpowiedzi na IFN beta. Reagujący w porównaniu do niereagujących częściej mieli przed leczeniem zwalniający przebieg choroby. Wcześniejsze rozpoczęcie terapii IFN beta wykazało pozytywną wartość predykcyjną, lecz tylko u wybranych chorych. Podczas pierwszych 2 lat leczenia ustąpienie rzutów, zmniejszenie NP, wystąpienie neuroobrazów z O-2 nowymi T2 - zależnymi uszkodzeniami, bez aktywnych T1 – zależnych wzmacniających się zmian oraz z mniejszą objętością T2 – i T1- zależnych uszkodzeń były predyktorami korzystnego wyniku leczenia po 2-3 latach. Wniosek. Kompozyt wybranych predyktorów zwiększa szansę korzystnego wyniku leczenia IFN beta. Kompozyt ten składa się ze zmniejszonej liczby rzutów, obniżonego stopnia NP, ograniczonej objętości nowych lub poszerzających się T2, T1 - zależnych uszkodzeń i mniejszej liczby aktywnych wzmacniających się ognisk podczas pierwszych 2 lat leczenia.
Źródło:
Medical Review; 2013, 1; 119-129
2450-6761
Pojawia się w:
Medical Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dłuższe przeżycie mężczyzn ze stwardnieniem rozsianym wiąże się z mniejszym rozpowszechnieniem palenia papierosów
Longer survival of multiple sclerosis males is associated with lower prevalence of smoking
Autorzy:
Cendrowski, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/437598.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
stwardnienie rozsiane
palenie papierosów
przeżycie
płeć
multiple sclerosis
smoking
survival
gender
Opis:
Wprowadzenie. Przeżycie chorych na stwardnienie rozsiane (SM) jest zmienną zależną od naturalnej historii choroby, współistniejących chorób i stylu życia. Celem badania było określenie relacji między regularnym paleniem papierosów (PP) i długością życia chorych na SM w Polsce. Materiał i metoda. Badanie przeprowadzono w kohorcie 11 666 chorych z SM (M – 4703, K – 6963), którzy zmarli w latach 1982–2011. Analizowano relację między rocznymi, dostosowanymi do płci współczynnikami PP w ogólnej populacji i rocznymi przeciętnymi długościami życia mężczyzn i kobiet z SM w latach 1982–2011. Demograficzne dane dotyczące zmarłych chorych z SM otrzymano z Głównego Urzędu Statystycznego. Informację o rozpowszechnieniu PP uzyskano z Centrum Onkologii i Centrum Badania Opinii Społecznej w Warszawie. Relacje pomiędzy zmiennymi badano testem Studenta i testem Pearsona. Wyniki. Przeciętna długość życia mężczyzn i kobiet z SM wzrosła w Polsce w 1997–2011 r. do 55.3 (SD 2.02) i 56.1 (SD 1.65) lat, w porównaniu do 52.2 (SD 1.14) i 52.7 (SD 1.52) lat w okresie 1982–1996; test Studenta: p < 0.0002, p < 0.0001. Rozpiętość życia poprawiła się przeciętnie o 7,5 lat u mężczyzn i 9.2 lat u kobiet. Dłuższe przeżycie mężczyzn z SM wykazała istotną, odwróconą asocjację z niższym rozpowszechnieniem PP wśród mężczyzn w ogólnej populacji; r = –0.775, p < 0.0001. Poprawa przeżycia kobiet z SM nie korelowała z rozpowszechnieniem PP wśród kobiet w ogólnej populacji; r = 0.275, p = 0.316. Regularne PP nie wykazało zależności z przeżyciem kobiet z SM w Polsce.Wnioski. Długość życia chorych z SM istotnie wzrosła w ciągu blisko 3 dekad w Polsce. Dłuższe przeżycie mężczyzn z SM wykazało odwróconą asocjację z niższym rozpowszechnieniem PP w ogólnej populacji mężczyzn. Poprawa długości życia kobiet z SM nie korelowała z rozpowszechnieniem palenia papierosów w ogólnej zbiorowości kobiet.
Introduction. Survival of multiple sclerosis (MS) patients is variable determined by natural history of the disease, coexisting diseases and lifestyle. Method. Aim of the study was to ascertain relation between regular cigarette smoking and life duration of MS patients in Poland. The study was performed in cohort of 11 666 MS patients (M – 4703, F – 6963), who died in the years 1982- 2011. Relation between annual, sex-adjusted prevalence rates of smoking in the general population and annual averages of male and female survival in MS in the years 1982-2011 was analysed in the study. Demographic data concerning deceased MS patients were obtained from the General Statistical Office. Information pertaining to prevalence of smoking in the general population was received from the Centre of Oncology and the Centre of Inquiry into the Public Opinion in Warsaw. Relations between variables were performed using test by Student or Pearson. Results. Average duration of life in men and women with MS increased in Poland in 1997–2011 to 55.3 (SD 2.02) yr. and 56.1 (SD 1.65) yr. as compared to 52.2 (SD 1.14) and 52.7 (SD 1.52) yr. in 1982–1996; Student test: p<0.0001 and p<0.0002. Life span of men and women with MS improved on average by 7.5 yr. and 9.2 yr. Longer survival in MS men showed significant inverse association with lower prevalence of smoking in the Polish males; r = –0.775, p<0.0001. Improvement of survival in MS women did not correlate with prevalence of smoking among the Polish females: r = –0.225, p = 0.316. Regular smoking bore not, relation to MS female survival in Poland. Conclusions. Life duration of MS patients significantly increased during nearly 3 decades in Poland. Longer survival in MS males was inversely associated with lower prevalence of smoking in the Polish males. Longer life duration in MS women did not correlate with prevalence of smoking in the Polish women.
Źródło:
Medical Review; 2014, 1; 7-15
2450-6761
Pojawia się w:
Medical Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Alemtuzumab – nowy lek w terapii postaci rzutowej stwardnienia rozsianego. Pierwsza czy druga linia leczenia?
Alemtuzumab – a new drug in the therapy of relapsing-remitting multiple sclerosis. The first or second line of treatment?
Autorzy:
Zaborski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030335.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
CD52
alemtuzumab
monoclonal antibodies
multiple sclerosis
przeciwciała monoklonalne
stwardnienie rozsiane
Opis:
Alemtuzumab is a humanized monoclonal antibody aimed against glycoprotein CD52, which causes the depletion (elimination) of circulating T and B cells. The recovery process for the two cell populations differs, leading to disturbances in the immune system. These changes result in a reduction in the disease activity. The efficacy of alemtuzumab has been confirmed in three clinical studies: one phase II – CAMMS223 study, and two phase III – CARE-MS I and CARE-MS II studies. They have shown the clinical effectiveness of intravenous alemtuzumab in patients with the remitting form of multiple sclerosis. Interferon beta-1a was administered subcutaneously as the comparator. CAMMS223 and CARE-MS I showed the drug to have significant impact on the decrease of the relapse rate as compared to interferon, whereas CAMMS223 and CARE-MS II showed it to slow down the increase of disability in patients. Treatment with alemtuzumab, however, has not been free of significant side effects, falling essentially into three major groups: side effects directly related to the administration of the drug, severe infections, and autoimmune disorders (idiopathic thrombocytopenic purpura, impaired thyroid function, and nephropathy). Alemtuzumab therapy can be both effective and safe, provided that an appropriate programme is maintained, aimed at monitoring the adverse events.
Alemtuzumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciwko glikoproteinie CD52, powodującym deplecję (eliminację) krążących limfocytów T i B. Proces odtwarzania obu populacji limfocytów przebiega odmiennie, co prowadzi do zaburzeń w układzie odpornościowym. Zmiany te skutkują zmniejszeniem aktywności procesu chorobowego. Skuteczność alemtuzumabu została potwierdzona w trzech badaniach klinicznych: jednym fazy drugiej – CAMMS223 oraz dwóch fazy trzeciej – CARE-MS I i CARE-MS II. W badaniach tych wykazano skuteczność kliniczną podawanego dożylnie alemtuzumabu u chorych z postacią rzutową stwardnienia rozsianego. Komparatorem był podawany podskórnie interferon beta-1a. W CAMMS223 i CARE-MS I wykazano istotny wpływ alemtuzumabu na spadek wskaźnika rzutów w porównaniu z interferonem, a w CAMMS223 i CARE-MS II – wpływ na zwolnienie narastania niesprawności. Terapia z zastosowaniem alemtuzumabu nie była wolna od istotnych działań niepożądanych, które należały do trzech zasadniczych grup: działania niepożądane bezpośrednio związane z podawaniem leku, ciężkie infekcje oraz zaburzenia autoimmunologiczne (samoistna plamica małopłytkowa, zaburzenia funkcji tarczycy i nefropatia). Terapia alemtuzumabem może być zarówno skuteczna, jak i bezpieczna, jednakże pod warunkiem zachowania właściwego programu monitorowania działań niepożądanych.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2015, 15, 3; 144-149
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Comorbidities in multiple sclerosis
Choroby współistniejące w stwardnieniu rozsianym
Autorzy:
Hercuń, Emilia J.
Tomaszewski, Witold
Juryńczyk, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1035343.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
Tematy:
multiple sclerosis
comorbidities
integrated care
stwardnienie rozsiane
choroby współistniejące
opieka koordynowana
Opis:
INTRODUCTION: Multiple Sclerosis (MS) is a chronic, inflammatory, demyelinating disease of the central nervous system, in which multifocal nerve tissue damage occurs. MATERIAL AND METHODS: The study analyzed the documentation of 130 patients hospitalized for multiple sclerosis in the Neurological Department of the Hospital in Bełchatów between I.2010 and V.2018. The control group were 177 patients from the Occupational Medicine Outpatient Clinic of the Medicall Health Institute in Piotrków Trybunalski consulted in 2018. RESULTS: Among patients with MS 49.2% were diagnosed with other diseases. The highest rate of comorbidity occurred in the primary progressive form and the lowest in the relapsing-remitting form. The most common diseases among MS patients were: arterial hypertension (23.8%), depression (9.2%), benign prostatic hyperplasia (7.7%), type 2 diabetes (6.9%), spinal discopathy ( 5.4%), cancer in anamnesis (3.8%) – 2% were malignant tumors and 2% non-malignant tumors, ischemic heart disease (3.1%), hypothyroidism (3.1%), psoriasis (3.1%), bronchial asthma (3.1%), ulcerative colitis (3.1%). Hyperlipidemia, which occurred in 35% of the subjects, was an important problem in patients with MS consisted, in the majority of cases, of elevated total and LDL cholesterol values. CONCLUSIONS: The most frequent comorbidities in MS patients are hyperlipidemia, hypertension, depression, benign prostatic hyperplasia, type 2 diabetes and spinal discopathy. The distribution of disease differed in individual forms of MS, however, this could be due to the age differences among patients. Researching the issue of comorbidity in MS is an important part of the integrated care as it can improve the treatment effectiveness in this group of patients.
WSTĘP: Stwardnienie rozsiane jest przewlekłą, zapalną, demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, w której dochodzi do wieloogniskowego uszkodzenia tkanki nerwowej. MATERIAŁ I METODY: W badaniu przeanalizowano dokumentację pacjentów hospitalizowanych z powodu stwardnienia rozsianego (130 osób) na Oddziale Neurologicznym Szpitala Wojewódzkiego im. Jana Pawła II w Bełchatowie w okresie od stycznia 2010 do maja 2018 r. Grupę kontrolną (177 osób) utworzono z pacjentów Poradni Medycyny Pracy Instytutu Zdrowia Medicall w Piotrkowie Trybunalskim, konsultowanych w 2018 r. WYNIKI: U 49,2% pacjentów z SM stwierdzono inne schorzenia. Największy wskaźnik współchorobowości występował w postaci pierwotnie postępującej, a najmniejszy w postaci rzutowo-remisyjnej. Najczęstszymi jednostkami chorobowymi wśród pacjentów z SM były: nadciśnienie tętnicze (23,8%), depresja (9,2%), łagodny rozrost gruczołu krokowego (7,7%), cukrzyca typu 2 (6,9%), dyskopatia kręgosłupa (5,4%), choroba nowotworowa w wywiadzie (3,8%), wśród tych chorych 2% stanowiły nowotwory złośliwe i 2% niezłośliwe, choroba niedokrwienna serca (3,1%), niedoczynność tarczycy (3,1%), łuszczyca (3,1%), astma oskrzelowa (3,1%), wrzodziejące zapalenie jelita grubego (3,1%). Istotnym problemem u chorych z SM była również hiperlipidemia, która występowała u 35% badanych, w zdecydowanej większości w postaci podwyższonych wartości cholesterolu całkowitego i LDL. WNIOSKI: Najczęstszymi chorobami współistniejącymi u pacjentów z SM są hiperlipidemia, nadciśnienie tętnicze, depresja, łagodny rozrost gruczołu krokowego, cukrzyca typu 2 i dyskopatia kręgosłupa. Rozkład częstości ich występowania różnił się w poszczególnych postaciach SM, co mogło wynikać z różnic wiekowych pomiędzy chorymi. Badanie kwestii współchorobowości u pacjentów z SM może poprawić efektywność leczenia tej grupy chorych i stanowi istotny element opieki koordynowanej.
Źródło:
Annales Academiae Medicae Silesiensis; 2019, 73; 243-254
1734-025X
Pojawia się w:
Annales Academiae Medicae Silesiensis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rola androgenów w patogenezie i przebiegu klinicznym stwardnienia rozsianego. Nowe możliwości terapii
Role of androgens in the pathogenesis and clinical course of multiple sclerosis. New therapeutic possibilities
Autorzy:
Turniak, Małgorzata
Głąbiński, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030410.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
androgens
androgeny
gender
leczenie
multiple sclerosis
płeć
stwardnienie rozsiane
testosteron
testosterone
therapy
Opis:
Multiple sclerosis is an autoimmune disease that affects the central nervous system. An autoimmune reaction directed against myelin components leads to the degradation of sheaths surrounding axons of nerve cells, thus affecting the ability of the nerves to conduct electrical impulses to and from the brain. Despite extensive studies, the aetiology and pathogenesis of this disease is still not clear. It has been shown that the interplay between genetic and environmental factors is responsible for multiple sclerosis development. The average female-to-male ratio at a typical age of disease onset is around 2.0. It means that women suffer from multiple sclerosis twice as often as men. It has also been reported that the clinical course of the disease is different in women and men. Studies showing that the female-to-male ratio is not observed in paediatric patients, suggest that sex hormones play a role in the pathogenesis of multiple sclerosis and susceptibility to this disease. Numerous studies have reported that androgens affect neural and glial cell survival in vitro. In addition, the positive effect of both endogenous and exogenous testosterone on the clinical course of multiple sclerosis in animal models has been proven. Pilot studies concerning the treatment with testosterone and selective androgen receptor modulators have shown promising tolerance and no severe side effects, suggesting that they may be good candidates for a new therapy for multiple sclerosis patients.
Stwardnienie rozsiane to choroba autoimmunologiczna, która atakuje ośrodkowy układ nerwowy. Reakcja autoimmunologiczna skierowana przeciwko komponentom mieliny prowadzi do degradacji osłonki otaczającej aksony komórek nerwowych, co upośledza ich zdolność do przewodzenia impulsów – zarówno z mózgu, jak i do niego. Mimo intensywnych badań etiologia i patogeneza choroby nadal nie są dokładnie poznane. Zostało ustalone, że w rozwoju stwardnienia rozsianego biorą udział czynniki genetyczne i środowiskowe. Średni stosunek częstości występowania choroby u kobiet do częstości jej występowania u mężczyzn w przypadku typowego wieku zachorowania (między 35. a 49. rokiem życia) wynosi około 2,0, czyli kobiety zapadają na stwardnienie rozsiane dwukrotnie częściej. Także przebieg choroby i rokowanie są różne u kobiet i mężczyzn. Zależności tej nie obserwuje się wśród pacjentów pediatrycznych, co może sugerować, że hormony płciowe odgrywają istotną rolę w podatności na schorzenie i jego przebiegu. Liczne badania dowiodły istnienia wpływu androgenów na komórki nerwowe i glej in vitro. Co więcej, pozytywny wpływ zarówno testosteronu, jak i dihydrotestosteronu został udowodniony w modelach zwierzęcych stwardnienia rozsianego. Pilotażowe badania dotyczące zastosowania testosteronu i selektywnych modulatorów receptora androgenowego wykazały obiecującą tolerancję i brak poważnych efektów ubocznych, co daje nadzieję na wykorzystanie tej terapii. Krótko- i długoterminowa efektywność jej działania oraz skutki uboczne wymagają jednak dalszych badań.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2015, 15, 1; 28-34
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 81

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies