Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Sculpture." wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Józef Hałas - the work of the painter of the turn of the 20th and 21st century in the context of activities in the public space of Wrocław
    Józef Hałas - twórczość malarza przełomu XX i XXI wieku w kontekście działań w przestrzeni publicznej Wrocławia
    Autorzy:
    Jeziorna, Paul
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/369740.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie. Wydawnictwo Uczelniane ZUT w Szczecinie
    Tematy:
    Józef Hałas
    painting
    sculpture
    public space
    Wrocław
    malarstwo
    rzeźba
    przestrzeń publiczna
    Opis:
    Józef Hałas is one of the classics of Polish painting at the turn of the 20th and 21st century. The artist associated with Wrocław entered the history of art as an author whose main form of transmission was paintings. The aim of the article is to show the character of Hałas as an interdisciplinary artist, which is manifested in activities in the public space of the city. The research was based on a qualitative review of the author's work supported by sorting available data. The analysis of Hałas's artistic objects designed for the city space was presented in the form of a description with explanation and subjected to logical interpretation. Based on the conducted process, conclusions were made demonstrating the artist's commitment to introducing various artistic forms into the city space. These activities go beyond the generally accepted image of the artist limited to his painting activity.
    Józef Hałas to jednen z klasyków polskiego malarstwa przełomu XX i XXI wieku. Związany z Wrocławiem artysta zapisał się w historii sztuki jako autor, którego główną formą przekazu były obrazy. Cel artykułu to ukazanie postaci Hałasa jako twórcy interdyscyplinarnego, czego przejaw stanowią działania w przestrzeni publicznej miasta. Badania zostały oparte na jakościowym przeglądzie dorobku autora popartym sortowaniem dostępnych danych. Analiza obiektów artystycznych Hałasa zaprojektowanych do przestrzeni miasta została przedstawiona w formie opisu z wyjaśnieniem i poddana logicznej interpretacji. Na podstawie przeprowadzonego procesu zostały wysunięte wnioski świadczące o zaangażowaniu twórcy we wprowadzanie zróżnicowanych form artystycznych w przestrzeń miasta. Działania te wykraczają poza powszechnie przyjęty obraz artysty ograniczający się do jego aktywności malarskiej.
    Źródło:
    Przestrzeń i Forma; 2020, 43; 269-284
    1895-3247
    2391-7725
    Pojawia się w:
    Przestrzeń i Forma
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zmiany roli przedmiotów plastycznych i metod ich nauczania w kontekście programu kształcenia architektów na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej
    Changes in the role of art subjects and methods of their teaching in the context of the architects’ curriculum at the Faculty of Architecture of Wrocław University of Science and Technology
    Autorzy:
    Jaszczuk, P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/293462.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Politechnika Wrocławska. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej
    Tematy:
    rysunek
    malarstwo
    rzeźba
    przestrzeń
    kształcenie
    zmiany
    drawing
    painting
    sculpture
    space
    education
    changes
    Opis:
    Artykuł ukazuje zmiany roli i metod nauczania przedmiotów plastycznych na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej podyktowanych kilkukrotną modyfikacją programu kształcenia architektów. Proces zmian zawierał w sobie dwa przeciwstawne bieguny. Z jednej strony skracany był czas przeznaczony na prowadzenie zajęć; z 450 godzin w 1946 r. do 182 godzin w 2007 r. Skutkowało to sukcesywnym zawężaniem problematyki zajęć. Sytuację skomplikowały jeszcze dwa fakty: zmiana filozofii prowadzenia projektowania wstępnego oraz postępująca obecność komputera w procesie projektowania zmieniająca istotnie zasady współpracy studenta z wykładowcami. Wiązało się to z rozszerzeniem problematyki kompozycji w programie zajęć tak, że duża część tych ćwiczeń realizowana była w trybie konsultacji z wykonaniem w domu. Zauważono również rosnący brak umiejętności zapisu przestrzeni przez studentów za pomocą rysunku odręcznego. Tak więc przy coraz krótszym programie zajęć pojawiła się jednocześnie potrzeba wprowadzenia nowych wątków do edukacji plastycznej. Autor proponuje zwiększenie liczby ćwiczeń służących badaniu i kreowaniu przestrzeni w różnej skali i różnych aspektach, tak by wydobyć potencjał studentów i pokazać im, jak w pełni obserwować i odczuwać świat wokół nas, dając im jednocześnie narzędzia do jej zmiany. Byłoby to możliwe przy całościowej rewizji programu kształcenia architektów na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej.
    The article discusses changes in the role and methods of teaching art subjects at the Faculty of Architecture of Wrocław University of Science and Technology caused by several modifications of the architects’ education program. The change process contained two opposing poles. On the one hand, the time devoted to conducting classes was shortened; from 450 hours in 1946 to 182 hours in 2007. It was connected with the successive narrowing of the problem issues of classes. This situation was complicated by two more facts: a change in the philosophy of initial design classes and the progressive presence of the computer in the design process, significantly changing the principles of cooperation between students and lecturers. It was connected with the extension of the issues of composition in the curriculum so that a large part of these exercises was carried out in the consultation mode with assigning the work to be done by students as homework. Another problem that was also noticed was the growing lack of ability to record space by students by means of freehand drawing. Thus, with the ever-shorter curriculum, there was also a need to introduce new aspects to art education. The author suggests increasing the number of exercises/classes to explore and create space on various scales and in different aspects, so as to develop the potential of students and show them how to fully observe and experience the world around us, at the same time giving them the tools to change it. It would be possible with a comprehensive revision of the architects’ curriculum at the Faculty of Architecture of Wrocław University of Science and Technology.
    Źródło:
    Architectus; 2018, 2 (54); 33-48
    1429-7507
    2084-5227
    Pojawia się w:
    Architectus
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Malarstwo monumentalne Kazimierza Bieńkowskiego (1907-1993) w kościołach Pomorza Zachodniego : Przyczynek do dziejów architektury wnętrz sakralnych
    Art of Kazimierz Bieńkowski (1907-1993) in West Pomerania : A contribution to history of ecclesiastical interior design
    Autorzy:
    Dziubecki, T.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/398551.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Politechnika Białostocka. Oficyna Wydawnicza Politechniki Białostockiej
    Tematy:
    malarstwo
    sgraffito
    wnętrza kościelne
    Pomorze Zachodnie
    painting
    sculpture
    church interiors
    West Pomerania
    Opis:
    Twórczość Kazimierza Bieńkowskiego (1907-1993), znakomitego rzeźbiarza, twórcy architektury wnętrz prezbiteriów kościołów na terenie Pomorza Zachodniego, nie była dotychczas przedmiotem badań. Niniejszy tekst stanowi przyczynek do opracowania dzieł sztuki tego artysty, wypełniając jednocześnie postulat badawczy dotyczący rozwijania wiedzy na temat dziejów współczesnej sztuki sakralnej w Polsce po 1945 roku, zwłaszcza w kontekście zmian liturgicznych po Soborze Watykańskim II.
    Kazimierz Bieńkowski, an eminent sculptor active basically in Poznań, where he was a professor in the High School of Art (now University of Fine Arts), created a number of pictures and interior designs in churches in West Pomerania. His first work there was the tomb of the bishop Teodor Bensh in the Gorzów Wielkopolski cathedral in 1958. During 1964-1965 Bieńkowski created sgrafitto scenes as part of the presbitery design in the parochial church in Łobez, which seems to be one of the first arrangement following the Vatican II Council liturgical requirements in Poland. Sgraffito technique was prevailing in a series of the interior wall paintings by the artist, e.g. churches in Szczecin and Police. Prestigious work Bieńkowski effected in the seventies and eighties in the cathedral in Szczecin: composition of the presbytery including the altar, the bishops’ chair (cathedra) and stalls. He also painted (oil on canvas) 14 pictures of Via Crucis there. The paper presents an intitial outline of the oeuvre of Kazimierz Bieńkowski, thus fulfilling the knowledge of artistic life in West Pomerania after 1945.
    Źródło:
    Architecturae et Artibus; 2018, 10, 3; 21-27
    2080-9638
    Pojawia się w:
    Architecturae et Artibus
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Architektura, wystrój i symbolika klasztorów kapucyńskich na przykładzie klasztoru krośnieńskiego
    The architecture, interior design and symbolism of Capuchin monasteries exemplified by the monastey in Krosno
    Autorzy:
    Rotter, Lucyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1218425.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy Redakcja "Nasza Przeszłość"
    Tematy:
    kapucyni
    klasztor
    architektura
    wyposażenie wnętrz
    symbolika
    malarstwo
    rzeźba
    rzemiosło artystyczne
    styl artystyczny
    Capuchin
    cloister
    frunishings
    symbolic
    painting
    sculpture
    handicraft
    artistic style
    Opis:
    Zakon Braci Mniejszych Kapucynów powstał po 1525 roku w wyniku reformy, której inicjatorem był o. Matteo da Bascio. Niemal od początku swego istnienia kapucyni wykształcili pewien zauważalny styl w sztuce, charakterystyczny dla wznoszonych przezeń klasztorów, w których konkretnym zasadom podlegała nie tylko sama architektura kościoła i klasztoru, ale i wyposażenie wnętrza, malarstwo, rzeźba czy rzemiosło artystyczne. Utrzymanie jednolitego stylu architektonicznego było możliwe nie tylko dzięki rygorystycznym przepisom, ale i żywej tradycji. Cechy budownictwa kapucyńskiego posiadając bardzo wyraźny rys semantyczny, podkreślają duchowość i tradycję Zakonu.
    The Order of Capuchin Friars Minor originated in 1525 as the result of the reform initiated by Fr. Matteo da Basico. Almost from the beginning of its existence the Capuchins developed a certain noticeable art style, characteristic for the monasteries they built, in which the church’s and the monastery’s architecture as well as the interior design, painting, sculpture or craft were subjected to strict rules. Maintaining a uniform architectural style was possible not only through rigorous rules but also through live tradition. Capuchin architecture by its very distinct semantic feature emphasises the spirituality and tradition of the Order.
    Źródło:
    Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce; 2016, 126; 233-249
    0137-3218
    2720-0590
    Pojawia się w:
    Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A discourse between and about two artists: Alberto Giacometti and Francis Bacon
    Dyskurs między i o artystach: Alberto Giacometti – Francis Bacon
    Autorzy:
    Jedlińska, Eleonora
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2041824.pdf
    Data publikacji:
    2021-11-25
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    Francis Bacon
    Alberto Giacometti
    discourse
    creative process
    sculpture
    painting
    human figures
    studio
    dyskurs
    proces kreacji
    rzeźba
    malarstwo
    figura ludzka
    pracownia
    Opis:
    The major problem of this argument is the principal meaning of the notion of discourse with reference to the life, work (which is very important in this case) and mutual relations between two outstanding artists of the 20th century: Alberto Giacometti and Francis Bacon. Discourse on these artists was taken up by the art critics, curators and collectors who organized an exhibition confronting their oeuvre in 2018, and, as I try to demonstrate in this text, by the artists themselves.1 A similar artistic attitude, lifestyle, bond of friendship, rivalry and creative visions formed the relationship between Giacometti and Bacon. They were artists who had a fundamental influence on the shape of contemporary art. The problem of discourse links their work, art and fascination with photography shared by both of them. A special place is given to their adoration of the art of old European masters, similar fates and tastes, the creative research community that existed between them and discourse revolving around their lives. The joint presentation of the works of the two artists, Bacon and Giacometti, within one exhibition, allowed us to see their artistic achievements and fates from the perspective of understanding the meaning of the notion of discourse. An exhibition of their works took place in 2018 at the Beyeler/Basel Foundation in collaboration with the Giacometti Foundation in Paris. The show became a substantive visual indication of a particular discourse between and about the lives and works of Giacometti and Bacon.
    Problem niniejszego artykułu zawiera się w skupieniu uwagi na pojęciu dyskursu w odniesieniu do życia i twórczości oraz wzajemnych związkach dwóch wybitnych artystów XX wieku: Alberto Giacomettiego i Francisa Bacona. Dyskurs o tych twórcach a także dyskurs między nimi stał się tematem – podstawą rozważań prezentowanego tekstu. W 2018 roku zorganizowana została wystawa (Bacon. Giacometti) konfrontująca dorobek obu mistrzów, w ramach której kuratorzy wskazali na podobieństwo ich postaw artystycznych, styl życia, więzi przyjaźni, rywalizację i wspólne wizje twórcze. Wspólna prezentacja twórczości tych dwóch artystów: Francisa Bacona i Alberto Giacomettiego w ramach jednej wystawy pozwoliła widzieć ich artystyczne dokonania i koleje losu z perspektywy rozumienia znaczenia pojęcia dyskursu. Wystawa ich prac miała miejsce w 2018 roku w Fondation Beyeler przy współudziale Fondation Giacometti w Paryżu. Pokaz ten, przy udziale najwybitniejszych badaczy zajmujących się twórczością obu artystów, stał się wizualnym i merytorycznym wskazaniem szczególnego dyskursu między i o życiu i twórczości Giacomettiego i Bacona.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 215-238
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Strategia państwowej autoprezentacji: sztuka ZSRS w Warszawie 1933 r.
    The strategy of state self-presentation: the USSR art in Warsaw in 1933
    Autorzy:
    Kossowska, Irena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1791422.pdf
    Data publikacji:
    2020-08-25
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    sztuka sowiecka
    realizm socjalistyczny
    propaganda
    komunizm
    malarstwo
    rzeźba
    grafika
    nowy klasycyzm
    neorealizm
    postimpresjonizm
    Soviet art
    socialist realism
    communism
    painting
    sculpture
    graphic arts
    neoclassicism
    neorealism
    postimpressionism
    Opis:
    Artykuł zawiera analizę krytycznej recepcji wystawy sztuki sowieckiej, która została zorganizowana w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki w marcu 1933 r. Ekspozycja wpisywała się w nasilającą się w latach 30. tendencję do akcentowania specyfiki kulturowej poszczególnych państw narodowych poprzez odpowiednio sformatowane wystawy sztuki rodzimej, podróżujące po europejskich ośrodkach. Warszawski pokaz współczesnej sztuki Kraju Rad, przywieziony z odbywającego się w 1932 r. w Wenecji Biennale Internazionale d’Arte, można zarazem postrzegać jako próbę poprawy wzajemnych relacji między II Rzeczypospolitą a ZSRS w kontekście podpisanego 25 lipca 1932 r. paktu o nieagresji. Propozycja pokazania ekspozycji polskiej publiczności wyszła od Borysa Nikołajewa, reprezentującego Wszechzwiązkowe Stowarzyszenie Łączności Kulturalnej z Zagranicą, będące de facto instrumentem komunistycznej propagandy. Warszawska wystawa cieszyła się olbrzymim zainteresowaniem publiczności. Spodziewano się sztuki rewolucyjnej, radykalnie awangardowej, sprzężonej ze społeczno-politycznym przewrotem bolszewickim. Tymczasem ujrzano sztukę proletariacką, opiewającą w realistycznej najczęściej konwencji wielkość zwycięskiego ustroju komunistycznego. Większość krytyków oceniła ekspozycję negatywnie, widząc w niej propagandowo sformatowaną wizytówkę Kraju Rad, a nie reprezentację sowieckiej sceny artystycznej. Dla recenzentów wspierających awangardę uderzające było zerwanie z pryncypiami rewolucyjnej estetyki. Dla komentatorów sympatyzujących z trendami nowego klasycyzmu, neorealizmu czy koloryzmu rażące było polityczne sprofilowanie tematyki prac. Konsensus osiągnięto natomiast odnośnie niskiego poziomu artystycznego prezentowanego materiału. Komentatorzy poszukiwali bowiem stylu rozumianego jako oryginalna jedność formalno-tematyczna wyrażająca istotę nowego ustroju ZSRS. Konkluzja Konrada Winklera brzmiąca: „Lenin sztuki sowieckiej jeszcze się nie narodził”, zaświadcza o tym, że takiego stylu nie odnaleźli.
    The article analyses the critical reception of the Soviet art exhibition, which was organised at the Warsaw Institute of Art Propaganda in March 1933. The exhibition was in line with the tendency, which intensified in the 1930s, to highlight the cultural specificity of individual nation states through appropriately arranged exhibitions of native art, which travelled around Europe. The Warsaw exhibition of contemporary art of the USRR, brought from the 1932 Venice Biennale Internazionale d’Arte, can also be seen as an attempt to improve mutual relations between the Second Republic of Poland and the USSR in the context of the non-aggression pact signed on 25 July 1932. The proposal to show the exhibition to the Polish audience came from Boris Nikolayev, representing the All-Union Society for Cultural Relations with Foreign Countries, which was in fact an instrument of communist propaganda. The Warsaw exhibition enjoyed great interest among the audience. It was expected to present revolutionary, radically avant-garde art, coupled with the social and political goals of the Bolshevik revolution. Instead, the exhibition displayed proletarian art, which glorified the victorious communist system in a broadly conceived realistic convention. Most critics assessed the exhibition negatively, seeing it as a propaganda showcase of the USSR, not an all-inclusive representation of the Soviet art scene. For reviewers supporting the avant-garde, it was striking to see a break with the principles of revolutionary aesthetics. For commentators sympathising with neoclassicism, neorealism or colourism, the political profiling of the topics of the artworks on display was glaring. However, a general consensus was reached regarding the low artistic quality of the presented material. Commentators were looking for a style understood as an idiosyncratic unity of form and theme that would express the essence of the new political system of the USSR. The best testimony to the fact that they had not found such a style was Konrad Winkler’s conclusion: „The Lenin of the Soviet art has not yet been born”.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4; 205-235
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Konserwacja w cieniu wojny. Okoliczności, konteksty oraz przebieg prac konserwatorskich i restauratorskich nad poliptykiem z Góry w latach 1938–1943
    Conservation in the Shadow of War. The Circumstances, Contexts and Course of Conservation and Restoration Work on the Polyptych from Góra between 1938 and 1943
    Autorzy:
    Patała, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/15593373.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Middle Ages
    late Gothic
    sculpture
    painting
    conservation of historic buildings
    Silesia
    Wrocław
    Góra (Guhrau)
    Schöpferische Denkmalpflege
    Jakob Beinhart
    Master of the Góra Passion
    Günther Grundmann
    Średniowiecze
    późny gotyk
    rzeźba
    malarstwo
    konserwacja zabytków
    Śląsk
    Mistrz Pasji z Góry
    Opis:
    Prace konserwatorskie przy nastawie z Góry (niem. Guhrau), prowadzone w latach 1938–1943 we Wrocławiu pod nadzorem Güntera Grundmanna, ukazują złożony proces bardzo solidnej i fachowej konserwacji, będącej zarazem kreacją średniowiecznego dzieła w duchu doktryny „twórczej ochrony zabytków” (Schöpferische Denkmalpflege). Nieczęsto jednak zdarza się, by motywacje ideologiczne nie pozostawiały większego uszczerbku na rzetelności podejmowanych działań. Rekonstrukcja wypadków poprzedzających rozpoczęcie prac, jak również analiza zapisów w prowadzonej dokumentacji, doniesień prasowych oraz przebiegu innych tego typu realizacji na terenie Śląska pozwalają nakreślić historię poliptyku oraz okoliczności sprzyjające wzrostowi zainteresowania nim badaczy. Ujęcie tego zjawiska w kontekście śląskim, z zasygnalizowaniem procesów zachodzących w Republice Weimarskiej i III Rzeszy, umożliwia naświetlenie problemu wtłoczenia zabytku przyzwoitej klasy w tryby muzealno-konserwatorskiej machiny pracującej na rzecz ochrony zabytków regionu, a zarazem wspierającej politykę kulturalną III Rzeszy.
    The conservation work on the retable from Góra, now the main altarpiece of the cathedral in Poznań, carried out between 1938 and 1943 in Wrocław under the supervision of Günter Grundmann reveals a complex process of very solid and professional conservation which concurrently was a process of creating a medieval work in the spirit of the doctrine of “creative conservation of monuments” (Schöpferische Denkmalpflege). It is not often that ideological motivations do not leave much impact on the integrity of the actions taken. The reconstruction of the events preceding the commencement of conservation works, as well as the analysis of their documentation, related press reports and the course of other ventures of this type undertaken in Silesia, make it possible to outline the history of the polyptych and the circumstances conducive to the growing scholarly interest in it. Locating this phenomenon in the Silesian context and highlighting the processes taking place in the Weimar Republic and the Third Reich makes it possible to address the issue of how a monument of decent quality was forced into the cogs of a museum-conservationist machine working to protect the region’s monuments while supporting the cultural policy of the Third Reich. 
    Źródło:
    Biuletyn Historii Sztuki; 2022, 84, 3; 593-625
    0006-3967
    2719-4612
    Pojawia się w:
    Biuletyn Historii Sztuki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies