Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Zespół" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 25
Tytuł:
Zespół Pradera-Williego – opis przypadku
Autorzy:
Stodulska-Blaszke, Aldona
Wójcicka, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/552254.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Stowarzyszenie Przyjaciół Medycyny Rodzinnej i Lekarzy Rodzinnych
Tematy:
Zespół Pradera-Williego
leczenie
Źródło:
Family Medicine & Primary Care Review; 2012, 3; 531-533
1734-3402
Pojawia się w:
Family Medicine & Primary Care Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przewlekły kaszel: nowe koncepcje i możliwości terapeutyczne
Autorzy:
Arcimowicz, Magdalenia
Niemczyk, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1401780.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
kaszel
przewlekły kaszel
zespół kaszlu związany z górnymi drogami oddechowymi
zespół nadwrażliwości kaszlowej
diagnostyka
leczenie
Opis:
Kaszel jest najczęstszym objawem ze strony tak górnych, jak i dolnych dróg oddechowych. Należy go traktować przede wszystkim jako odruch obronny, którego celem jest oczyszczenie układu oddechowego z  nadmiaru wydzieliny lub ciał obcych. Przewlekły kaszel definiujemy jako ten trwający powyżej 8 tygodni. Ocenia się, że problem dotyczy 3–40% populacji, będąc istotnym czynnikiem pogarszającym jakość życia pacjentów. Powoduje niepokój, fizyczny dyskomfort, socjalną izolację, uczucie zakłopotania czy wręcz wstydu. Jest jedną z częstszych przyczyn zgłaszania się pacjentów do lekarzy. Zespół kaszlu związany z górnymi drogami oddechowymi (UACS), astma, eozynofilowe zapalenie oskrzeli i choroba refluksowa są odpowiedzialne za większość przyczyn kaszlu (po wykluczeniu palenia tytoniu, leczenia inhibitorami enzymu konwertującego angiotensynę czy przewlekłego zapalenia oskrzeli). U wielu pacjentów stwierdza się więcej niż jedną przyczynę kaszlu. Złożone postępowanie diagnostyczne jest w takich przypadkach niezbędne, aby rozpoznać etiologię tego objawu i zwiększyć szansę na skuteczne leczenie. Pomimo takiego podejścia u części pacjentów efektywność leczenia przewlekłego kaszlu pozostaje wątpliwa, a odpowiedź na terapię – niesatysfakcjonująca. W takich przypadkach stwierdza się rodzaj oporności, występującej pomimo szczegółowej diagnostyki i podjętych prób leczenia. W związku z powyższym zrodziła się koncepcja nadmiernej odpowiedzi odruchu kaszlowego. Definiuje ona pacjentów z zespołem nadwrażliwości kaszlowej – Cough Hypersensitivity Syndrome – i może wyjaśniać mechanizmy kaszlu w grupie chorych, którzy wcześniej byli diagnozowani albo jako pacjenci z kaszlem idiopatycznym, albo kaszlem o  nieznanej przyczynie. Koncepcja zespołu nadwrażliwości kaszlowej pozwala także zaproponować nowe opcje terapeutyczne dla tych pacjentów, a także leki o działaniu neuromodulacyjnym oraz rehabilitację foniatryczną.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 1; 22-29
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zespół Guillaina–Barrégo – najczęstsza, ale trudna do rozpoznania polineuropatia nabyta
Guillain–Barré syndrome: the most common but difficult to diagnose acquired polyneuropathy
Autorzy:
Jaszczura, Majka
Morawiecka-Pietrzak, Małgorzata
Woźny, Łukasz
Adamczyk, Bartosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034897.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
diagnostyka
leczenie
rozpoznanie
zespół Guillaina–Barrégo
Opis:
Guillain–Barré syndrome, an acute autoimmune inflammatory polyneuropathy, is the most frequent cause of acute onset flaccid paresis. Various sources report its incidence of 1–4/100,000 individuals per year. A triggering factor in most cases is a previous respiratory or gastrointestinal tract infection. Apparently, via the molecular mimicry mechanism, antibodies against bacterial or viral antigens are formed and bind with similar epitopes in the peripheral nervous system. The clinical picture is highly diversified and may range from slight muscle weakness within the feet to full-blown tetraplegia with respiratory failure. The typical course of the disease consists of the progressive phase, the plateau phase and the recovery phase, lasting even 6–14 months. The diagnosis is based on the criteria published in 1978. They encompass clinical signs and symptoms as well as electrophysiological and pathomorphological parameters. A crucial sign leading to the diagnosis is progressive flaccid paresis of more than one limb with the absence or reduction of tendon reflexes. The treatment involves plasma exchange and intravenous immunoglobulin. The use of glucocorticosteroids, interferon beta, rituximab and eculizumab requires further investigation. Moreover, symptomatic treatment, kinesiotherapy, respiratory physiotherapy, thromboembolic prophylaxis, nutritional therapy and pain management are also very important. Prognosis is in most cases favourable, but mortality ranges from 4 to 15% despite appropriate treatment and intensive care. The aim of this article is to sum up current information about Guillain–Barré syndrome and to emphasise the relevance of this disease, which requires further investigation in both paediatric and adult patients.
Zespół Guillaina–Barrégo, ostra zapalna polineuropatia o charakterze autoimmunologicznym, jest najczęstszą przyczyną wiotkiego niedowładu kończyn o ostrym początku. Według różnych źródeł zapadalność wynosi 1–4/100 000 ludności na rok. Czynnikiem wyzwalającym w większości przypadków jest przebyta wcześniej infekcja układu oddechowego lub przewodu pokarmowego. Prawdopodobnie na drodze mimikry molekularnej dochodzi do powstawania przeciwciał przeciwko antygenom bakteryjnym lub wirusowym, które wiążą się z podobnymi epitopami w obwodowym układzie nerwowym. Obraz kliniczny jest niezwykle różnorodny, waha się od niewielkiego osłabienia siły mięśniowej w obrębie stóp aż do pełnej tetraplegii z niewydolnością oddechową. Typowy przebieg choroby obejmuje okres narastania objawów, plateau i fazę zdrowienia trwającą nawet 6–14 miesięcy. W rozpoznaniu stosuje się kryteria opublikowane w 1978 roku, które obejmują objawy kliniczne, kryteria elektrofizjologiczne i patomorfologiczne. Objawem koniecznym do rozpoznania jest postępujący wiotki niedowład więcej niż jednej kończyny ze zniesieniem lub osłabieniem odruchów ścięgnistych. W leczeniu stosuje się plazmaferezę oraz dożylne wlewy immunoglobulin. Natomiast zastosowanie glikokortykosteroidów, interferonu beta, rituksymabu i ekulizumabu wymaga dalszych badań. Niezwykle istotne są również: leczenie objawowe, kinezyterapia, fizjoterapia oddechowa, profilaktyka zakrzepowo-zatorowa, leczenie żywieniowe oraz postępowanie przeciwbólowe. W większości przypadków rokowanie jest dość dobre, ale śmiertelność, pomimo prawidłowego leczenia w warunkach intensywnego nadzoru, wynosi 4–15%. Poniższa praca ma na celu podsumowanie bieżących informacji na temat zespołu Guillaina–Barrégo oraz podkreślenie istotności zagadnienia, które wymaga dalszych badań zarówno w populacji pacjentów pediatrycznych, jak i dorosłych.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 3; 271-276
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Własne doświadczenia w diagnostyce i leczeniu zespołu wydłużonego wyrostka rylcowatego
Autorzy:
Wacławek, Magdalena
Pietkiewicz, Piotr
Niewiadomski, Piotr
Olszewski, Jurek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1397281.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
diagnostyka
leczenie
zespół wydłużonego wyrostka rylcowatego
Opis:
Wstęp: Celem pracy było przedstawienie wybranych przypadków z zespołem Eagle’a, zdiagnozowanych i leczonych w Klinice Otolaryngologii (anonimizowane) w latach 2016–2020. Materiał i metody: Przedstawiono 5 wybranych przypadków klinicznych z zespołem Eagle’a, w tym: 3 pacjentów i 2 pacjentki w wieku od 28 lat do 42 lat. . Wyniki: Z poczynionych obserwacji wynika, że częstość występowania zespołu Eagle’a u kobiet w porównaniu do mężczyzn jest podobna. Częściej spotykany jest zespół tętnicy szyjnej, który charakteryzują objawy, takie jak: zaburzenia widzenia, jednostronne bóle zlokalizowane wzdłuż naczyń szyjnych, bóle połowicze głowy, bóle migrenowe. Brak właściwego rozpoznania zespołu Eagle’a często znacznie opóźnia wdrożenie prawidłowego leczenia, a tym samym naraża pacjentów na długotrwałe borykanie się z dolegliwościami. Z naszych obserwacji wynika, że średni czas od pojawienia się objawów do postawienia prawidłowej diagnozy wynosi około 5 lat. „Złotym standardem” w rozpoznawaniu zespołu Eagle’a jest tomografia komputerowa z projekcją 3D. W leczeniu chirurgicznym wykorzystywano dojście wewnątrzustne. Niewątpliwymi zaletami dostępu wewnątrzustnego są: krótszy czas zabiegu oraz lepszy efekt kosmetyczny. Niestety, istnieje też większe ryzyko powikłań związanych z ograniczoną widocznością pola operacyjnego, a także infekcji. Wnioski: Zazwyczaj zespół wydłużonego wyrostka rylcowatego występuje obustronnie, ale objawy zgłaszane przez pacjenta są jednostronne. Nie istnieją zależności pomiędzy: częstością występowania zespołu Eagle’a a płcią, długością wyrostka rylcowatego a wiekiem oraz częstością występowania zespołu pomiędzy prawą a lewą stroną. Najlepsze efekty lecznicze daje wykonanie zabiegu operacyjnego plastyki/zmniejszenia wydłużonego wyrostka rylcowatego.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2021, 75, 2; 21-27
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uwulopalatoplastyka z użyciem lasera Nd:YAG (LAUP) u chorych z zespołem obturacyjnych bezdechów podczas snu
Autorzy:
Babiński, Dariusz
Stankiewicz, Czesław
Kowalska, Bożena
Majkowicz, Mikołaj
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1398865.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
zespół obturacyjnych bezdechów podczas snu
leczenie
LAUP
Opis:
Introduction. Surgical treatment of OSAS is focused on removal of narrowing that increase airway resistance in upper respiratory tract. Nd:YAG laser beam penetrates deeper into tissue than CO2 laser followed by superior scarification ability. In this study we investigate efficacy of surgery with Nd:YAG laser assisted uvuloplasty (LAUP). Material and methods. The subject was 51 patients with OSAS treated in Department of Otolaryngology, Medical University of Gdansk during the 2004–2005 period. All patients underwent all-night PSG and the ESS (Epworth Sleepiness Scale) score was used to assess the daytime sleepiness. Surgery treatment was performed and all patients underwent LAUP and additionally lingual base laser vaporization, tonsillectomy and nasal surgery where needed. The postoperative control ENT examination including ESS and all-night PSG was performed after 6 months. Results. Success was found in 29 patients, they achieved AHI<10 and ESS<12. In another 22 patients improvement at PSG parameters and ESS score were evaluated but they were still beyond normal range. Success was obtained in 14/16 patients with preoperative AHI I degree, 10/19 AHI II, and 4/16 AHI III. Nasal surgery for enlargement of airway passage was performed more frequently (25/32) in the group with success then in the group with partial improvement (9/19). Preoperative PSG parameters were better in patients with nasal obstruction. Patients with BMI≥30 succeeded rarely (10/22) in compare with patients with BMI<30 (success in 24/29). Preoperative PSG parameters were better in patients with BMI<30. Conclusion. LAUP with Nd:YAG laser wit additional tonsillectomy, lingual base surgery and nasal surgery were needed is successful method for surgery at light and medium stage of OSAS in nonobese patients.
Źródło:
Polish Journal of Otolaryngology; 2007, 61, 3; 295-300
0030-6657
2300-8423
Pojawia się w:
Polish Journal of Otolaryngology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zespół PFAPA – periodic fever, aphtous stomatitis, pharyngitis and cervical adenitis (okresowa gorączka, aftowe zapalenie jamy ustnej, zapalenie gardła, zapalenie węzłów chłonnych szyi)
PFAPA syndrome – periodic fever, aphtous stomatitis, pharyngitis and adenitis
Autorzy:
Mrówka-Kata, Katarzyna
Kata, Dariusz
Miśkiewicz-Orczyk, Katarzyna
Namysłowski, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1038593.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
Tematy:
zespół pfapa
diagnostyka
leczenie
pfapa syndrome
diagnostic
treatment
Opis:
PFAPA syndrome, diagnosed mainly in children under 5 years of age is characterized by periodic episodes of fever, accompanied by aphthous stomatitis, pharyngitis and cervical lymphadenopathy. Clinical symptoms of this syndrome, recommendations concerning diff erential diagnosis, as well as methods of treatment were presented in this paper.
Zespół PFAPA, rozpoznawany głównie u dzieci poniżej 5 roku życia, charakteryzuje się nawrotowym występowaniem epizodów gorączkowych, z towarzyszącym aftowym zapaleniem jamy ustnej, zapaleniem gardła i powiększeniem węzłów chłonnych szyjnych. W pracy omówiono objawy kliniczne zespołu, przedstawiono zalecenia dotyczące diagnostyki różnicowej oraz metody leczenia.
Źródło:
Annales Academiae Medicae Silesiensis; 2012, 66, 1; 57-59
1734-025X
Pojawia się w:
Annales Academiae Medicae Silesiensis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zespół Guillain-Barré, czyli o chorobie będącej wyzwaniem dla lekarzy różnych specjalności
Guillain-Barré syndrome, about a disease that is a challenge for doctors of various specialties
Autorzy:
Musiał, Natalia
Jankowicz-Szymańska, Agnieszka
Pietrzyk, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2097825.pdf
Data publikacji:
2018-12-09
Wydawca:
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Tarnowie
Tematy:
zespół Guillain-Barré
leczenie
rehabilitacja
Guillain-Barré syndrome
treatment
rehabilitation
Opis:
Although the Guillain-Barré syndrome is relatively rare, it is a disease entity that doctors of different specialties and physiotherapists should know as much as possible. This is a post-infectious autoimmune polyneuropathy. This condition falls on the patient unexpectedly and in a short time can lead to damage to many organs and even life-threatening. Due to the multitude and variety of symptoms, treatment of the Guillain-Barré syndrome, more than other diseases, requires close cooperation of the entire therapeutic team. A physiotherapist plays a special role in working with a patient with the Guillain-Barré syndrome. Restoration of lost or limited functions requires time, patience, knowledge and experience to select the methods of working with the patient in the most effective way.
Chociaż zespół Guillain-Barré występuje stosunkowo rzadko, jest jednostką chorobową, o której lekarze różnych specjalności oraz fizjoterapeuci powinni wiedzieć jak najwięcej. To poinfekcyjna polineuropatia o charakterze autoimmunologicznym. Schorzenie to spada na pacjenta niespodziewanie i w krótkim czasie może doprowadzić do uszkodzenia wielu narządów, a nawet spowodować zagrożenie życia. Ze względu na mnogość i różnorodność objawów, leczenie zespołu Guillan-Barré, bardziej niż innej choroby, wymaga ścisłej współpracy całego zespołu terapeutycznego. Szczególną rolę w pracy z pacjentem z zespołem Guillain-Barré pełni fizjoterapeuta. Przywrócenie utraconych lub ograniczonych funkcji wymaga czasu, cierpliwości, wiedzy i doświadczenia, by jak najskuteczniej dobrać metody pracy z pacjentem.
Źródło:
Health Promotion & Physical Activity; 2018, 3, 2; 15-19
2544-9117
Pojawia się w:
Health Promotion & Physical Activity
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Frailty syndrome in community care: tips for patients and caregivers
Zespół słabości w opiece środowiskowej: wskazówki dla pacjentów i ich opiekunów
Autorzy:
Soll, Aneta
Szwamel, Katarzyna
Bujnowska-Fedak, Maria Magdalena
Kurpas, Donata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/963793.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Instytut Nauk o Zdrowiu
Tematy:
frailty
epidemiology
diagnostics
treatment
prevention
caregivers
zespół słabości
epidemiologia
diagnostyka
leczenie
zapobieganie
opiekunowie
Opis:
Frailty syndrome is a dynamic condition characterized by a decrease in the physiological body reserves, weakened resistance to stressors and impaired functioning of the body systems. Frailty syndrome is expressed through weight loss, reduced muscle strength, problems with walking, maintaining balance and a decrease in physical activity. There are three stages of frailty syndrome: pre-frail, frail and complications of frailty syndrome. The main risk factor of the disease is old age, but genetic and environmental influences are also important, as well as lifestyle and co-morbidities. Diagnosis of frailty syndrome is made, among others, based on the Fried scale, the Rockwood scale and GF I (Groningen Frailty Index). The basis of prevention of frailty syndrome is regular physical activity and a combination of aerobic, strengthening and stretching exercises. The role of a diet containing foods rich in protein, vitamins, especially vitamin D, leucine and omega-3 is also emphasized. Besides these, vitamin D supplementation, treatment of co-morbidities and vaccinations to prevent infectious diseases should be taken into consideration. A huge role in the prevention of complications of the disease is played by the family and caregivers of the elderly, who should pay attention to the first symptoms of the disease and take steps to minimize the risk of frailty syndrome and to slow the disease.
Zespół słabości (ZS) jest dynamicznym stanem charakteryzującym się zmniejszeniem fizjologicznych rezerw organizmu, osłabieniem odporności na czynniki stresogenne oraz zaburzeniami funkcjonowania układów ciała. W ZS dochodzi do zmniejszenia masy ciała i siły mięśniowej, problemów z poruszaniem się, utrzymaniem równowagi oraz do zmniejszenia aktywności fizycznej. Wyróżniamy trzy stadia zespołu słabości: wczesny ZS (pre- -frail), zespół słabości (frail) oraz powikłania zespołu słabości. Głównym czynnikiem ryzyka wystąpienia ZS jest wiek podeszły, ale znaczenie mają również czynniki genetyczne, środowiskowe, styl życia oraz choroby współistniejące. Do rozpoznania ZS stosuje się m.in. skalę Frieda, Rockwooda oraz GF I (Groningen Frailty Index). Podstawą profilaktyki ZS jest regularna aktywność fizyczna, łącząca ćwiczenia aerobowe, siłowe i rozciągające. Podkreśla się także rolę diety zawierającą produkty bogate w białko, witaminy, zwłaszcza witaminę D oraz leucynę i kwasy omega-3. Poza tym należy zwrócić uwagę na suplementację witaminy D, leczenie chorób współistniejących oraz wykonywanie szczepień ochronnych zapobiegających chorobom zakaźnym. Ogromną rolę w profilaktyce i zapobieganiu powikłaniom tej choroby odgrywa rodzina i opiekunowie osób w wieku podeszłym, którzy powinni zwrócić uwagę na pierwsze jej symptomy oraz podjąć działania minimalizujące ryzyko wystąpienia ZS oraz spowalniające przebieg choroby.
Źródło:
Medical Science Pulse; 2017, 11, 1
2544-1558
2544-1620
Pojawia się w:
Medical Science Pulse
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zespół Raynauda w chorobach neurologicznych
Raynaud’s phenomenon (syndrome) in neurological disorders
Autorzy:
Kalużny, Krzysztof
Brola, Waldemar
Fudala, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/437602.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
zespół Raynauda
choroby neurologiczne
występowanie
leczenie
Raynaud’s phenomenon
neurological disorders
prevalence
treatment
Opis:
Zespół Raynauda (ZR) jest zaburzeniem naczynioruchowym, charakteryzującym się nagłym, dobrze odgraniczonym zblednięciem, następnie zasinieniem i zaczerwienieniem palców rąk, stóp, rzadziej nosa oraz małżowin usznych, któremu towarzyszy zdrętwienie i ból. Może występować w postaci pierwotnej (choroba Raynauda) lub wtórnej, w przebiegu innych chorób (zespół Raynauda). ZR towarzyszy najczęściej chorobom tkanki łącznej, ale nierzadko jest spotykany w schorzeniach neurologicznych. Nigdy jednak nie jest objawem dominującym. Może być pierwszym objawem i poprzedzać wystąpienie pełnoobjawowej choroby (zespół Sneddona, zanik wieloukładowy, zapalenie wielomięśniowe) lub występować w całym czasie trwania choroby (migrena). Zazwyczaj pojawia się w dłużej trwających procesach chorobowych (jamistość rdzenia, stwardnienie rozsiane, zespół cieśni nadgarstka, zespół otworu górnego klatki piersiowej). Obraz jest charakterystyczny, a rozpoznanie można postawić na podstawie dobrze zebranego wywiadu. Postępowanie terapeutyczne w zespole Raynauda polega na leczeniu choroby podstawowej oraz objawów skurczu naczyń. Leczenie operacyjne stosowane jest rzadko i zalecane jedynie w przypadku zmian troficznych oraz znacznego zaawansowania objawów
Raynaud’s phenomenon is a vasospastic disorder characterized by sudden, well distinguishable pallor and subsequently cyanosis and redness of fingers, toes, less frequently of nose and ears, accompanied by pain and numbness. It may appear as standalone symptom (Raynaud’s disease) or in course of other disease as an accompanying symptom (Raynaud’s syndrome). In most cases Raynaud’s phenomenon accompanies connective tissue disorders, but it is also often seen during neurological illness. It is never, however, a dominant symptom. It may be the first symptom to appear and precedes full-blown disease (Sneddon’s syndrome, multiple system atrophy, polymyositis) or it may occur during the whole course of the disease (migraine). It is usually present during long-lasting diseases (syringomyelia, multiple sclerosis, carpal tunnel syndrome, thoracic outlet syndrome). The clinical picture is distinct and diagnosis can be made on basis of a well-conducted assessment of medical history. Management of Raynaud’s phenomenon includes treatment of the primary disease as well as treatment of vessel constriction. Surgical treatment is rarely advised and then only in cases of trophic changes and severely advanced symptoms.
Źródło:
Medical Review; 2013, 4; 536-545
2450-6761
Pojawia się w:
Medical Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Aktualne poglądy na patogenezę i leczenie zespołu zmęczenia w stwardnieniu rozsianym
Current opinions of pathogenesis and treatment of fatigue syndrome in multiple sclerosis
Autorzy:
Brola, Waldemar
Fudala, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1057849.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
diagnosis
fatigue syndrome
multiple sclerosis
pathophysiology
treatment
stwardnienie rozsiane
zespół zmęczenia
patofizjologia
diagnoza
leczenie
Opis:
Fatigue, defined as subjective lack of energy to start and continue any activity without any connections with depression and muscular weakness, is one of the most common and troublesome symptoms of multiple sclerosis (MS). It concerns almost all patients, and in approximately half of them it is a major symptom. It may occur in cases of patients with little neurological symptoms and significantly affect the quality of life. In spite of intensive researches in last years pathophysiology of fatigue syndrome has not been enough recognized. The role of various mechanisms has been suggested: local prefrontal cortex and basal ganglia atrophy, changes in activity of B lymphocytes, disturbances of glutaminergic transmission caused by proinflammatory cytokines (TNF-α, IL-1β and IL-6), hypothalamic-pituitary-adrenal axis dysfunction, disturbances of astroglia metabolism with dehydroepiandrosteron (DHEA) decreased level and decreased levels of neurotransmitters noradrenaline and serotonin as well. The diagnosis of fatigue syndrome is based on anamnesis,physical examination, screening laboratory tests and evaluation by means of scales, for example Fatigue Severity Scale (FSS), Modified Fatigue Impact Scale (MFIS). The necessary condition is to exclude depression or additional organic conditions (anaemia, cardiovascular disorders, kidney diseases or hypothyroidism). Treatment of fatigue is not sufficiently effective. Pharmacological treatment leads to slight improvement although recent clinical trials with modafinil and fampridine have given promising results. Beneficial influence of physical exercises, cryotherapy and magnetotherapy has been observed. What may help in therapy is emotional support, cognitive-behavioural therapy and psychotherapy as well as avoidance of factors which may increase fatigue such as fever, anxiety, depression, pain, sleep disturbances, and also some drugs like opiates and benzodiazepines.
Zmęczenie, definiowane jako subiektywne odczucie braku energii do rozpoczynania i podtrzymywania dowolnej aktywności pozostające bez związku z depresją lub osłabieniem siły mięśniowej, jest jednym z najczęstszych i zwykle najbardziej uciążliwych objawów stwardnienia rozsianego (SR). Dotyczy prawie wszystkich chorych, natomiast u ponad połowy jest objawem dominującym. Może występować u chorych ze stosunkowo niewielkimi objawami neurologicznymi i w znacznym stopniu wpływać na jakość życia. Mimo intensywnych badań w ostatnich latach patofizjologia zespołu zmęczenia nie jest w pełni poznana. Za występowanie zmęczenia w SR odpowiedzialne mogą być różne mechanizmy: lokalny zanik kory przedczołowej i jąder podstawy, zmiana aktywności limfocytów B, zaburzenia transmisji glutaminergicznej przez cytokiny prozapalne (TNF-α, IL-1β i IL-6), nieprawidłowe funkcjonowanie osi podwzgórze – przysadka – nadnercza, zaburzenia metabolizmu astrogleju i spadek produkcji dehydroepiandrosteronu (DHEA) oraz obniżenie poziomu neuroprzekaźników noradrenaliny i serotoniny. Rozpoznanie zespołu zmęczenia opiera się na wywiadzie, badaniu fizykalnym, przesiewowych badaniach laboratoryjnych i skalach oceniających zmęczenie, np. Skali Ciężkości Zmęczenia (FSS) i Skali Oddziaływania Zmęczenia (MFIS). Warunkiem koniecznym jest wykluczenie depresji oraz dodatkowych przyczyn organicznych (niedokrwistości, chorób serca, nerek czy niedoczynności tarczycy). Leczenie zmęczenia jest mało skuteczne. Farmakoterapia daje niewielką poprawę, chociaż ostatnie próby z zastosowaniem modafinilu i famprydyny przyniosły obiecujące rezultaty. Zaobserwowano korzystny wpływ ćwiczeń fizycznych, krioterapii i magnetostymulacji. Pomocne są też wsparcie emocjonalne chorego, terapia poznawczo-behawioralna i psychoterapia oraz unikanie czynników mogących nasilać zmęczenie, takich jak gorączka, lęk, depresja, ból, zaburzenia snu, czy niektórych leków, np. opiatów, benzodiazepin.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2011, 11, 1; 23-28
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zespół Hornera u psów i kotów - okulistyczny sygnał występowania chorób o zróżnicowanym charakterze
Horners’s syndrome in dogs and cats – ophthalmic sign of different diseases
Autorzy:
Madany, J.
Wrzesniewska, K.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/859601.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Krajowa Izba Lekarsko-Weterynaryjna
Tematy:
psy
koty
choroby zwierzat
zespol Hornera
objawy chorobowe
objawy okulistyczne
etiologia
diagnostyka
leczenie
rokowanie
Źródło:
Życie Weterynaryjne; 2018, 93, 10
0137-6810
Pojawia się w:
Życie Weterynaryjne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Therapeutic options for the prevention and treatment of frailty syndrome
Możliwości terapeutyczne w zapobieganiu i leczeniu zespołu kruchości
Autorzy:
Roszkowska-Lwow, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2109229.pdf
Data publikacji:
2021-10-20
Wydawca:
Europejskie Centrum Kształcenia Podyplomowego
Tematy:
frailty syndrome
prevention
therapeutic options
treatment
elderly
zespół kruchości
zapobieganie
opcje terapeutyczne
leczenie
osoby starsze
Opis:
Background. Frailty syndrome is very important in assessing the course of the aging process, as it has long-term health implications. The group of major international scientists defined physical frailty as “a medical syndrome with multiple causes and contributors that is characterized by diminished strength, endurance, and reduced physiologic function that increases an individual’s vulnerability for developing increased dependency and/or death”. Objectives. The aim of the study was to analyze the literature and collect the most important information on the prevention and treatment of the frailty syndrome. Discussion. Frailty syndrome is still a studied and diagnosed affliction. Recent recommendations and therapeutic options are not gathered in any guidelines so far, due to the fact there is not enough research on a dedicated group. However, many scientists and researchers report that early diagnosis, physical activity and a change in eating habits can have a positive effect on further prognoses. It is important to make every effort in the diagnosis of the elderly towards the frailty syndrome. As a result, early diagnosis allows for longer independence of the patient and the possibility of ensuring care. A care model that focuses on health promotion and disease prevention can influence decision making and care planning for older people. Conclusions. 1. Physical activity can potentially prevent and reduce the risk of frailty syndrome. 2. A properly selected diet can relieve the course of frailty syndrome. 3. Monitoring micro and macro levels of elements and blood parameters, hormones help to control the course of frailty syndrome. 4. Early diagnosis and the resulting preventive measures can significantly reduce the incidence of frailty syndrome among the elderly. 5. Adequate care of the primary care giver is able to provide the patient with a better prognosis.
Wstęp. Zespół kruchości jest bardzo ważny w ocenie przebiegu procesu starzenia, ponieważ ma długoterminowe konsekwencje zdrowotne. Grupa najważniejszych międzynarodowych naukowców zdefiniowała zespół kruchości jako „zespół medyczny z wieloma przyczynami i czynnikami wpływu, który charakteryzuje się zmniejszeniem siły, wytrzymałości i ograniczeniem funkcji fizjologicznych, które zwiększają podatność jednostki na rozwój zwiększonej zależności i/lub śmierci”. Cel pracy. Analiza literatury oraz zebranie najważniejszych informacji na temat profilaktyki i leczenia zespołu kruchości. Dyskusja. Zespół kruchości jest nadal badaną i diagnozowaną dolegliwością. Najnowsze zalecenia i możliwości terapeutyczne nie są jak dotąd zebrane wżadnych wytycznych, ze względu na fakt, iż nie ma wystarczających badań na dedykowanej grupie. Wielu naukowców i badaczy donosi, że wczesna diagnoza, aktywność fizyczna i zmiana nawyków żywieniowych mogą mieć pozytywny wpływ na dalsze prognozy. Ważne jest, aby dołożyć wszelkich starań w diagnostyce osób starszych w kierunku zespołu kruchości. Dzięki temu wczesna diagnoza pozwala na dłuższą samodzielność pacjenta i możliwość zapewnienia opieki. Model opieki, który koncentruje się na promocji zdrowia i zapobieganiu chorobom, może wpływać na podejmowanie decyzji i planowanie opieki nad osobami starszymi. Wnioski. 1. Aktywność fizyczna może potencjalnie zapobiegać i zmniejszać ryzyko zespołu kruchości. 2. Odpowiednio dobrana dieta może złagodzić przebieg zespołu kruchości. 3. Monitorowanie poziomów mikro- i makroelementów, parametrów krwi, hormonów pomagają kontrolować przebieg zespołu kruchości. 4. Wczesna diagnoza i wynikające z niej środki zapobiegawcze mogą znacznie zmniejszyć częstość występowania zespołu kruchości wśród osób starszych. 5. Odpowiednia opieka lekarza pierwszego kontaktu jest w stanie zapewnić pacjentowi lepsze rokowania.
Źródło:
Współczesne Pielęgniarstwo i Ochrona Zdrowia; 2021, 10, 1-4; 3-7
2084-4212
Pojawia się w:
Współczesne Pielęgniarstwo i Ochrona Zdrowia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zespół napięcia przedmiesiączkowego i przedmiesiączkowe zaburzenia dystroficzne
Premenstrual syndrome and premenstrual dysphoric disorder
Autorzy:
Pilińska, Aleksandra
Przestrzelska, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2119909.pdf
Data publikacji:
2019-04-04
Wydawca:
Europejskie Centrum Kształcenia Podyplomowego
Tematy:
zespół napięcia przedmiesiączkowego
przedmiesiączkowe zaburzenia dystroficzne
diagnoza
leczenie
premenstrual syndrome
premenstrual dysphoric disorder
diagnosis
treatment
Opis:
Zespół napięcia przedmiesiączkowego (premenstrual syndrome – PMS) jest stanem manifestującym się problematycznymi objawami fizycznymi, psychicznymi oraz behawioralnymi występującymi cyklicznie w fazie lutealnej cyklu menstruacyjnego oraz ustępującymi całkowicie lub znacznie wraz z końcem krwawienia miesiączkowego. Poznanych zostało ponad 200 symptomów PMS. Około 20–80% kobiet w wieku reprodukcyjnym doświadcza zespołu napięcia przedmiesiączkowego. Cięższą postacią PMS jest przedmiesiączkowe zaburzenie dystroficzne (premenstrual dysphoric disorder – PMDD), które manifestuje się bardziej nasilonymi objawami psychicznymi i dotyka 2–6% kobiet. Etiologia PMS/PMDD jest wieloczynnikowa i nie została do końca poznana. Biologiczne, genetyczne, psychologiczne, środowiskowe oraz socjalne czynniki odgrywają znaczącą rolę w występowaniu zespołu. Do określenia diagnozy zaleca się analizę objawów występujących podczas dwóch cykli menstruacyjnych. The Daily Record of Severity of Problems (DRSP) jest skalą używaną w celu diagnostyki zespołu napięcia przedmiesiączkowego. Pomimo braku leku na PMS/PMDD, istnieje wiele metod farmakologicznego i niefarmakologicznego radzenia sobie z jego objawami. Leczenie ciężkiej postaci PMS oraz PMDD przebiega krok po kroku rozpoczynając od strategii niefarmakologicznych, leków antydepresyjnych, hormonoterapii oraz kończąc w skrajnych przypadkach na leczeniu operacyjnym.
Premenstrual syndrome (PMS) is a condition that manifests with problematic physical, psychological and behavioral symptoms that occur cyclically in the luteal phase of the menstrual cycle and that subside or significantly buffer with the end of menstrual bleeding. Over 200 symptoms have been recognized as PMS symptoms. About 20–80% of women of reproductive age experience symptoms of premenstrual syndrome. A more severe form of PMS is premenstrual dysphoric disorder (PMDD), which is manifested by more serious psychological symptoms and affects 2–6% of women. The etiology of PMS/PMDD is multifactorial and has not been fully known. Biological, genetic, psychological, environmental and social factors play a significant role in the occurrence of syndrome symptoms. To make the diagnosis, it is recommended to analyze the symptoms occurring during two menstrual cycles. The Daily Record of Severity of Problems (DRSP) is a scale used to diagnose premenstrual syndrome. Although there seems to be no definitive PMS/ /PMDD cure, there are many pharmacological and non-pharmacological methods to deal with its symptoms. Treatment of severe PMS and PMDD begins step by step starting from non-pharmacological strategies, antidepressants, hormonotherapy and ending in extreme cases on surgical treatment.
Źródło:
Współczesne Pielęgniarstwo i Ochrona Zdrowia; 2019, 8, 2; 64-67
2084-4212
Pojawia się w:
Współczesne Pielęgniarstwo i Ochrona Zdrowia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Skórny zespół paranowotworowy u kotów z grasiczakiem
Cutaneous paraneoplastic syndrome in cats with thymoma
Autorzy:
Gojska-Zygner, O.
Karas-Tecza, J.
Rodo, A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/862224.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Krajowa Izba Lekarsko-Weterynaryjna
Tematy:
koty
choroby zwierzat
grasiczak
zwierzeta chore
zespoly paranowotworowe
skorny zespol paranowotworowy
patogeneza
objawy chorobowe
diagnostyka
leczenie
Źródło:
Życie Weterynaryjne; 2014, 89, 03
0137-6810
Pojawia się w:
Życie Weterynaryjne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zespół jelita nadwrażliwego – podstawowe zasady rozpoznawania i leczenia
Irritable bowel syndrome – diagnostics and treatment principles
Autorzy:
Żelowski, Andrzej
Wojtuń, Stanisław
Gil, Jerzy
Dyrla, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032914.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
Rome III diagnostic criteria
aetiology
diagnostics
etiopatogeneza
irritable bowel syndrome
leczenie
treatment
zespół jelita nadwrażliwego
kryteria rzymskie
diagnostyka
Opis:
Irritable bowel syndrome is a persistent and relapsing bowel function disorder characterized by defecation associated pain and stool consistency or defecation frequency. This syndrome poses a significant social problem because it is one of the most frequent alimentary tract illness. Etiopathology of the illness is still unclear and appears to be associated with many factors. Among them are bacterial flora, visceral supersensitivity, traumatic event, serotonin dysfunction. To establish diagnosis of irritable bowel syndrome it is necessary to use diagnostic criteria. Nowadays Rome III diagnostic criteria are obligatory. It is necessary to look out for organic illness symptoms or family incidence of colorectal cancer. Despite influence on life quality the illness does not influence life expectancy or does not have complications. Irritable bowel syndrome treatment should be individualized with social status and life quality impact analysis. Pharmacological treatment should be connected with education and psychotherapy in some cases. Irritable bowel syndrome treatment usually consists of 2–3 medicaments and should be aimed at most troublesome symptoms relief. Pharmacological treatment consists of relaxant drugs, 5-HT3 receptor antagonists, 5-HT4 agonists, antibiotics, probiotics, antidepressants or psychotropic drugs. Currently clinical trials are performed to test new substances in irritable syndrome treatment.
Zespół jelita drażliwego to przewlekłe i nawracające zaburzenia czynności jelit, charakteryzujące się bólami związanymi z wypróżnieniami oraz zmianą konsystencji lub częstości oddawania stolca. Stanowi poważny problem społeczny, ponieważ jest jedną z najczęstszych chorób przewodu pokarmowego. Etiopatologia schorzenia nie została dokładnie poznana i najpewniej jest wieloczynnikowa. Do rozważanych czynników patologicznych zalicza się skład flory bakteryjnej jelita, nadwrażliwość trzewną, traumatyczne przeżycia, zaburzenia w zakresie funkcji serotoniny. W celu rozpoznania zespołu jelita drażliwego konieczne jest zastosowanie odpowiednich kryteriów diagnostycznych – aktualnie obowiązują kryteria rzymskie III. Szczególną uwagę trzeba zwrócić na możliwe występowanie objawów choroby organicznej lub obciążenie rodzinne rakiem jelita grubego. Pomimo wpływu na komfort życia zespół jelita drażliwego nie wpływa na czas przeżycia i nie wiąże się z poważnymi powikłaniami. Leczenie schorzenia powinno być zindywidualizowane, z uwzględnieniem sytuacji społecznej pacjenta. Należy także ocenić wpływ choroby na jakość życia. Leczenie farmakologiczne warto połączyć z edukacją chorego, a w niektórych przypadkach z psychoterapią. Zalecane leczenie farmakologiczne zespołu jelita drażliwego obejmuje stosowanie 2–3 leków i powinno być nastawione na zniesienie lub złagodzenie najbardziej dokuczliwych objawów. Do stosowanych leków zaliczają się m.in. leki rozkurczowe, przeciwbiegunkowe, antagoniści receptora 5-HT3, agoniści receptora 5-HT4, antybiotyki, probiotyki, leki przeciwdepresyjne, leki psychotropowe. Obecnie trwają badania kliniczne dotyczące zastosowania nowych substancji w leczeniu zespołu jelita drażliwego.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 3; 250-255
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 25

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies