Temat: penal law - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Penalizacja i jej ograniczenia
Penalization and its limitations
Autorzy:: Gardocki, Lech
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/699198.pdf
Data publikacji:: 1985
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Nauk Prawnych PAN
Tematy:: penalizacja
ograniczenia
prawo karne
kodeks karny
społeczeństwo
penalization
limitations
penal law
penal code
society
Źródło:: Archiwum Kryminologii; 1985, XII; 11-16
0066-6890
2719-4280
Pojawia się w:: Archiwum Kryminologii
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Granice nieletniości w polskim prawie karnym
The Statutory Age-Limits of Juvenile Delinquenta in Polish Penal Law
Autorzy:: Rdzanek-Piwowar, Grażyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/698533.pdf
Data publikacji:: 1993
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Nauk Prawnych PAN
Tematy:: nieletni przestępcy
nieletni
polskie prawo karne
kodeks karny
juvenile delinquents
juveniles
polish penal law
penal code
Opis:: The entering into force on 13 May l983 of the Act on the treatment of juveniles of 26 October 1982 ended the period of over fifty years of validity of provisions of the penal code of 1932 (Chapter XI) and code of criminal procedure of 1928 (Chapter II of Book XI) which regulated the principles of responsibility of juvenile perpetrators of “acts prohibited under penalty”. Authors of the pre-war legislation, at the first stage of its preparation in particular, intended to make it specific and educational in nature through omission in the treatment of juveniles of the elements of responsibility and punishment. The finally adopted solution was a compromise: responsibility of juveniles have been related to age, discernment, and type of measures applied. With respect to undiscerning juvenile perpetrators of acts prohibited under penalty under the age of 13, and also to those aged 13–17, only educational measures could be applied (admonition; supervision by the parents, former guardians, or a probation officer; placement in an educational institution) Juveniles aged 13–17 who discerned the meaning of their act were to be placed in a correction al institution; educational measures were to be applied in their cases if the circumstances, the juvenile’s personality or his living conditions made such placement inexpedient. Thus the legislation concerning juveniles remained part of the system of penal law in spite of the special features it started to acquire. That was also the direction, after the war in particular, of interpretation of the legal provisions. As a result, the measures applied to juveniles were given an explicitly educational character. This was done through the relation of those imeasures to the perpetrator’s personality and not to the act, and through abolition of the institution of discernment. Since discernment. Since mid–1950s, the juvenile courts followed instructions which changed the legal status of a juvenile. The age limit of penal responsibility of juveniles was set initially at ten and then at 13 years; younger children were not to be brought before the courts unless the case concerned guardianship. Many changes in the post-war provisions were also introduced by means of statutes. They concerned organization and functioning of the system of treatment of juveniles (strengthening of the role of judge, introduction of the so-called family courts, increased number of probation officers). This way, a socially desirable continuation of the legal tradition was secured by means of reforms which were evolutionary and dictated by the current needs, and without liquidation of the existing structures, tested in the practice of many decades. The new statute adopted many of those changes more or less directly. Setting the upper age limit of juveniles, the post-war penal code of 1969 preserved the principle according to which criminal responsibility is conditioned upon the offender’s age of at least 17 (Art. 9). At the same time, though, Art. 9 made it possible to apply to offenders aged 17 the measures normally designed for juveniles, and to sentence juveniles aged 16 guilty of the most serious crimes to the ordinary but extraordinarily mitigated penalties. The final shape of the Act on the treatment of juveniles of 26 October 1982 was influenced both by the intent to preserve the developed and tested solutions, and by the discussion that preceded its introduction when optional conceptions of the treatment of juveniles were submitted. The following stages of the thirty-two years’ period of legislative works can be distinguished: – the years 1950–1956; long works on a new penal code were in progress and attempts were made at aggravating the responsibility of juveniles through the introduction of penalties (according to a draft of 1950, penalties were to be imposed on juveniles starting from the age of 12); – the years 1956–1960; in 1956, it was decided to work on a separate statute on juvenil and not within the preparation of a new penal code; a special team of the Codification Commission failed to agree upon a draft of the statute; – the years 1961–65; no legislative works were formally in progres but two different conceptions were discussed: of inclusion of prevention in the act (which would thus apply to the socially maladjusted juveniles as well) and of introduction of social courts; – the years 1966–1971; attempts were made at partly realizing those conceptions in a succession of draft statutes; – the years 1972–76; the works were conducted by the Ministry of Education which tried to include the problems of prevention of juvenile delinquency and treatment of juveniles in a broader statute called the young generation code; – the years 1977–82 when the works on a statute were again taken over by the Ministry of Justice and a succession of versions of the draft were prepared. The Act of 26 October 1982 on the treatment of juveniles changed the scope of the notion of “juvenile”. According to the statutory definition, juveniles are: 1) persons with respect to whom provisions of the act apply in the sphere of prevention and control of demoralization; the upper age limit in this category is 18 years, and the lower limit is not specified; 2) persons with respect to whom provisions of the statute apply in the sphere of proceedings in cases of punishable acts; such proceedings can be instituted towards persons who have been aged over 13 but under 17 while committing a punishable act; 3) persons with respect to whom provisions of the statute apply in connection with the carrying out of educational or corrective measures; the upper age limit of this category is 21 years. Tlerefore, the statute goes beyond the sphere traditionally reserved for penal law. The aim at making the statute educational in nature is manifested above all by the principle that the commission by a juvenile of a punishable act is not the only condition of the institution of proceedings in the case of that juvenile. The statute sanctions the need for intervention in the early stage of social maladjustment not only in cases where that maladjustment manifests itself in a punishable act. If a juvenile does commit an act of this kind, his offence is not examined in the categories of guilt and responsibility. This is manifested by the abolition of the criteria of discernment, by the term “punishable act” used to designate an offence committed by a juvenile, and by the absence of the term “responsibility of juveniles” in the name and provisions of the statute discussed. The statute bases on the assumption of education; its basic notion is demoralization. In its first meaning in which it has been used by the legislator, “demoralization'” is treated as a prerequisite of initiation of proceedings. Were the educational assumptions adopted to the full, commission of a punishable act could and should be treated as one of the symptoms of demoralization, not different in any way from the other symptoms. Assumed in the statute, however, is a special treatment of the juveniles with respecr to whom provisions of the statute apply in the sphere of prevention of demoralization, and in the sphere of control of demoralization. With respect to the latter, provisions of the statute on proceedings in cases of punishable acts apply, and with respect to the former – provisions on civil proceedings. The differentiation introduced by the statute (which is not consistent for that matter) results from a specific compromise: a combination of the ideas of prevention and education with the approach typical of penal law where the legal response is conditioned upon the gravity of the act. A conflict of the tendencies which clash nowadays all over the world – to preserve the model of treatment of juveniles within the institutions of penal law on the one hand, and to give the statute an educational character on the other hand – can be noticed in other provisions of the statute discussed as well. In the classical system, the age limits of juveniles were clear and had just as clearly defined functions – they marked out the age of the so-called conditional criminal responsibility, provided discernment could be ascertained. Today, the upper limit of the age of juveniles is usually also the limit of full criminal responsibility, although many legislations provide for an exceptional possibility of imposition of penalties upon the oldest juveniles who commit a crime or a serious offence. The problem of the lower limit is more entangled , the modern legislations adopting several age limits here which results usually from the need to determine different scopes of intervention of the legal provisions in the sphere of juvenile law. Therefore, what still remains an important issue is for the juvenile law to define an age limit below which provisions of penal law never apply, not even as auxiliaries.
Źródło:: Archiwum Kryminologii; 1993, XIX; 191-231
0066-6890
2719-4280
Pojawia się w:: Archiwum Kryminologii
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Kradzież i użycie karty bankomatowej oraz karty płatniczej (wybrane zagadnienia praktyczne)
Autorzy:: Gadecki, Bartłomiej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1920642.pdf
Data publikacji:: 2019-11-15
Wydawca:: Akademia Policji w Szczytnie
Tematy:: kradzież
bankomat
karta bankomatowa
kodeks karny
prawo karne
theft
automated teller
machine
ATM card
Criminal Code
Penal law
Opis:: Artykuł ma na celu ukazanie odpowiedzialności karnej za kradzież i użycie karty bankowej oraz karty bankomatowej (karty pozwalającej wyłącznie na wypłatę pieniędzy z bankomatu). Omówiono następujące pojęcia: „dokument”, „rzecz ruchoma lub przedmiot” oraz „karta uprawniająca do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego” (termin użyty w art. 278 § 5 kodeksu karnego). Przedstawiono również analizę dogmatyczną przestępstwa kradzieży w obowiązującym stanie prawnym popełnionego w stosunku do karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego (przestępstwo określone w art. 278 § 5 kodeksu karnego). Artykuł odpowiada również na pytanie, czy używanie skradzionych kart celem płacenia za towary bez wprowadzania numeru PIN stanowi kradzież (art. 278 § 1 kodeksu karnego), oszustwo (art. 286 § 1 kodeksu karnego), oszustwo komputerowe (art. 287 § 1 kodeksu karnego) czy kradzież z włamaniem (art. 279 § 1 kodeksu karnego). Analiza kodeksu karnego wskazuje, że taki czyn jest kradzieżą.
This article aims to examine criminal liability for theft and use of cash card and ATM card (card enabling only the withdrawal of money from an automated teller machine). Examined herein is the meaning of the following terms: “document”, “movable item or object” and “card enabling the withdrawal of money from an automated teller machine” (the term used in Article 278 § 5 of the Criminal Code). Also dogmatic aspects of a theft offence in current legal regime are examined with regard to card enabling the withdrawal of money from an automated teller machine (the offence specifi ed in Article 278 § 5 of the Criminal Code). This paper also answers the question whether using stolen cash card to purchase goods without entering Personal Identifi cation Number (PIN) is theft (Article 278 § 1 of the Criminal Code), fraud (Article 286 § 1 of the Criminal Code), computer fraud (Article 287 § 1 of the Criminal Code) or burglary (Article 279 § 1 of the Criminal Code). The analisys of the Criminal Code shows that such acts are theft.
Źródło:: Przegląd Policyjny; 2016, 1(121); 145-158
0867-5708
Pojawia się w:: Przegląd Policyjny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: NAZEWNICTWO KAR W KODEKSIE KARNYM REPUBLIKI KOREI W ASPEKCIE TŁUMACZENIOWYM KOREAŃSKO-POLSKIM
NAMES OF PENALTIES IN REPUBLIC OF KOREA’S PENAL CODE IN KOREAN-POLISH TRANSLATION
Autorzy:: BAŁAZY, Bernadetta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/920622.pdf
Data publikacji:: 2016-11-24
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: nazewnictwo kar kryminalnych w tłumaczeniu
koreański kodeks karny
prawo karne
tłumaczenie prawnicze
tłumaczenie koreańsko-polskie
kodeks karny
penal law
criminal penalties
Korean-Polish translation
legal translation
Republic of Korea's Penal Code
Opis:: W niniejszym artykule podjęto się próby tłumaczenia prawniczego w odniesieniu do koreańsko-polskiej pary językowej w zakresie prawa karnego materialnego, a dokładniej mówiąc – w zakresie nazewnictwa kar kryminalnych. Posłużono się tekstem obecnie obowiązującego koreańskiego kodeksu karnego, a tłumaczenie polegało na porównaniu tekstów paralelnych, czyli takich, które istnieją niezależnie od siebie nawzajem (jeden nie jest tłumaczeniem drugiego), ale pełnią te same funkcje, z tym że służą użytkownikom różnych języków (Neubert i Shreve 1992, 89). Kodeks Karny Republiki Korei i polska ustawa Kodeks Karny to teksty paralelne, gdyż pełnią tę samą rolę w swojej kulturze prawnej i nie są jednocześnie tłumaczeniami. Przy pracy nad tłumaczeniem okazało się przydatne także posiłkowanie się innymi polskimi ustawami – Kodeksem Wykroczeń, a także nieobowiązującym już Kodeksem Karnym z 1969 roku. Celem artykułu nie było jedynie dokonanie tłumaczenia, ale także przedstawienie chociażby w małym stopniu informacji na temat współczesnego prawa karnego w Korei Południowej. Uznano tę kwestię za istotną ze względu na fakt, że na próżno szukać polskich opracowań dotyczących tej tematyki. W artykule, w całości napisanym w języku polskim, koniecznym było jednak posługiwanie się oryginalnymi terminami koreańskimi, które zostały przedstawione zarówno w pisowni oryginalnej (hangul), jak i za pomocą transkrypcji, ze względu na czytelnika nie znającego języka koreańskiego. Zastosowana transkrypcja to transkrypcja McCune'a – Reischauera (Ogarek – Czoj, 2007, 30). Artykuł jest de facto streszczeniem mojej pracy licencjackiej o tym samym tytule, obronionej w 2013 roku na Wydziale Neofilologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
The article was written with the aim of translating the names of criminal penalties in the Republic of Korea’s Penal Code to the Polish language. The text of the current Korean Penal Code has been compared with the pararell text of the Polish Penal Code. Although both Penal Codes have similar functions, the scope of application is slightly different, so the Polish Code of Petty Crimes and the previous Polish Penal Code (from the year 1969) were used subsidiary. However, the article was written not only for translatory purposes, but also to initially present an image of South Korean penal law to the Polish readers since Poland is deficient in such papers. Even though the article is written in Polish, it was essential to use original Korean names of criminal penalties. Due to Koreans using a different alphabet, the names had to be transcripted according to the rules of McCune-Reischauer (Ogarek-Czoj, 2007, 30), to make the Korean words legible for non-Korean readers. The paper is, de facto, a shortened version of my BA paper of the same title.
Źródło:: Comparative Legilinguistics; 2015, 22, 1; 43-64
2080-5926
2391-4491
Pojawia się w:: Comparative Legilinguistics
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Wprowadzenie do problematyki szpiegostwa we francuskim kodeksie karnym
Introduction to the issue of espionage in the French Penal Code
Autorzy:: Mariański, Michał
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/29519332.pdf
Data publikacji:: 2023-12-12
Wydawca:: Uniwersytet Opolski
Tematy:: French law
espionage
penal code
prawo francuskie
szpiegostwo
kodeks karny
Opis:: The subject of the analysis in this article are the legal regulations contained in the French Penal code in the scope relating to the crime of espionage. As part of this study, which is only an initial stage and offers an impulse for further extended research in this matter, the author, apart from issues related to the crime of espionage, also presents the systematics and specificity of the French Penal code that can significantly improve understanding of the nature of the analyzed regulations. The importance of conducting comparative research in this area also results from the geopolitical situation that occurred after the Russian Federation launched its invasion of Ukraine in 2022, which has significantly increased the scale of threats to the security of European countries. The description and characteristics of legal regulations regarding the crime of espionage in French law, together with the latest French language literature on the subject, as an element of research on broadly understood state security, may be the first stage and an incentive to conduct further comparative research in this subject matter. This publication may also be an interesting auxiliary material for a broader assessment, as part of separate studies, of the state of Polish regulations in this area.
Przedmiotem analizy w ramach niniejszego artykułu są regulacje prawne zawarte we francuskim kodeksie karnym w zakresie odnoszącym się do przestępstwa szpiegostwa. W ramach niniejszego opracowania, które stanowi jedynie wstępny etap i impuls dla dalszych, poszerzonych badań w tej materii, autor poza zagadnieniami dotyczącymi przestępstwa szpiegostwa przedstawia również systematykę i specyfikę francuskiego kodeksu karnego, co w sposób znaczny wpływa na lepsze zrozumienie charakteru analizowanych regulacji. Waga prowadzenia badań porównawczych w tym zakresie wynika również z sytuacji geopolitycznej, jaka nastąpiła po rozpoczęciu w 2022 roku przez Federację rosyjską inwazji na Ukrainę, która znacznie zwiększyła skalę zagrożeń dla bezpieczeństwa państw europejskich. Opis i charakterystyka aktualnych regulacji prawnych w zakresie przestępstwa szpiegostwa we Francji, wraz z uwzględnieniem najnowszej francuskojęzycznej literatury przedmiotu, jako element badań nad szeroko rozumianym bezpieczeństwem państwa, mogą być pierwszym etapem i impulsem dla dalszych badań o charakterze porównawczym w tej materii. Niniejsza publikacja może stanowić również interesujący materiał pomocniczy dla szerszej oceny, w ramach odrębnych opracowań, stanu polskich regulacji w tym zakresie.
Źródło:: Opolskie Studia Administracyjno-Prawne; 2023, 21, 2; 197-209
2658-1922
Pojawia się w:: Opolskie Studia Administracyjno-Prawne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Polskie kodeksy karne okresu międzywojnia
Autorzy:: Bradliński, Kamil
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/617314.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:: the Second Polish Republic
Military Penal Code
Penal Code
unification of criminal law
II Rzeczpospolita
kodeks karny wojskowy
kodeks karny
kodyfikacja prawa karnego
Opis:: The lawyers of the Second Polish Republic succeeded in the codification and the unification of criminal law. The most prominent codifiers of this period were J. Makarewicz, A. Mogilnicki, and E. Krzymuski. The Penal Code of 1932, created by those prominent lawyers, is considered to be very polished and detailed to this day. Even the Military Penal Codes of 1919, 1928 and 1932 laid the foundations for the subsequent regulation of this branch of law.
Prawnicy II Rzeczypospolitej odnieśli sukces w zakresie kodyfikacji prawa karnego, unifikując przepisy na terenie całego kraju. Wybitnymi kodyfikatorami tego okresu byli m.in. J. Makarewicz, W. Makowski, E.S. Rappaport, A. Mogilnicki czy E. Krzymuski. Stworzony przez nich kodeks karny z 1932 r. do dzisiaj jest stawiany za wzór sztuki prawotwórczej. Również kodeksy karne wojskowe (1919, 1928, 1932) położyły podwaliny pod późniejsze uregulowanie tej gałęzi prawa.
Źródło:: Studenckie Zeszyty Naukowe; 2018, 21, 38
1506-8285
Pojawia się w:: Studenckie Zeszyty Naukowe
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Samowolne oddalenie w myśl art. 338 kodeksu karnego
Unauthorized departure from a military unit in the sense of article 338 Penal Code
Autorzy:: Rosenau, Dominik
Iwiński, Maciej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/442645.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Państwowa Uczelnia Zawodowa we Włocławku
Tematy:: prawo
prawo wojskowe
żołnierz
samowolne oddalenie
kodeks karny
law
military law
soldier
unauthorized departure from a military unit
the Penal Code
Opis:: W artykule przedstawiono problematykę związaną z odpowiedzialnością karną żołnierzy za czyn określony w art. 338 Kodeksu Karnego, który dotyczy samowolnego oddalenia w związku z przestępstwem przeciwko obowiązkowi pełnienia służby wojskowej. Biorąc pod uwagę profesjonalizację Sił Zbrojnych, artykuł obejmuje stan prawny po 2009 roku kiedy to w Polsce zrezygnowano z żołnierzy zasadniczej służby wojskowej a zastąpiono ich żołnierzami pełniącymi zawodową służbę wojskową. Ponadto dokonano analizy czy przedmiotowa problematyka istnieje, skoro posiadamy żołnierzy zawodowych w Siłach Zbrojnych, a nie z poboru. Żołnierz zawodowy może wypowiedzieć stosunek służby wojskowej w każdym czasie i bez podania przyczyny, należy więc zwrócić uwagę, czy problem samowolnego oddalenia nadal funkcjonuje. Przyjrzano się, czy odpowiedzialność z art. 338 k.k. to pozostałość i relikt zasadniczej służby wojskowej. Zwrócono uwagę, czy po zniesieniu służby zasadniczej zapadały wyroki sądowe w stosunku do żołnierzy zawodowych za samowolne oddalenie.
In the article we presented the issues related to the criminal responsibility of soldiers for the act referred to in Art. 338 of the Penal Code, which deals with Unauthorized departure from a military unit in connection with the crime against the obligation of military service. Taking into account the change to the military service of the Armed Forces, the article covers the legal status after 2009 when the Government in Poland resigned from the idea of conscription soldiers were replaced by professional soldiers serving in the military. In addition, we have analyzed whether the subject of the matter still exists since we have professional soldiers in the Armed Forces, and not from conscription. A professional soldier may terminate military service at any time and without any cause, it is important to note whether the problem of unauthorized departure from a military unit is still present. We looked at whether the responsibility of art. 338 of the Penal Code is a remnant and a relic of conscription military service. We pointed out that after, the resignation from the idea of conscription military service, there were several court sentences against professional soldiers for unauthorized departure from a military unit.
Źródło:: Zeszyty Naukowe Zbliżenia Cywilizacyjne; 2017, 13, 1; 42-55
1896-4087
Pojawia się w:: Zeszyty Naukowe Zbliżenia Cywilizacyjne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Czy istnieją granice dozwolonej krytyki. O relacji kontratypu określonego w art. 41 ustawy – prawo prasowe z kontratypem zapisanym w art. 213 k.k.
Autorzy:: Kwiatkowska-Serafin, Paulina
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2204958.pdf
Data publikacji:: 2016-12-31
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: artistic expression
satire
Polish penal code
press law
defamation
wolność ekspresji artystycznej
satyra
prawo prasowe
zniesławienie
kodeks karny
Opis:: Form of an artistic expression, satire has been present in human’s life for ages. It has many varieties and forms. From the very beginning its practitioners have been subjected to the public authorities restrictions and have been getting into trouble with the ones who became objects of the artist projections. In Polish regulation – law, there is a justification of admissible satire, covered by the article 41 of the press law, witch is an extension to the justification of admissible criticism, covered by the article 213 of the polish penal code. However, there is no such thing as justification of art. due to this fact, the artist may be fully liable both for violation of personal rights and the offence of defamation.
Źródło:: Themis Polska Nova; 2016, 2(11); 152-163
2084-4522
Pojawia się w:: Themis Polska Nova
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Merytoryczne przesłanki orzekania kar i innych środków wobec wielokrotnych recydywistów
Penalties and other measures applied towards multiple recidivists
Autorzy:: Janiszewski, Bogusław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/699228.pdf
Data publikacji:: 1986
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Nauk Prawnych PAN
Tematy:: recydywa
wielokrotny recydywista
kara
kodeks karny
środki karne
polityka karna
wymiar kary
kara pozbawienia wolności
orzecznictwo
badania empiryczne
statystyki sądowe
recidivism
multiple recidivists
punishment
penal code
penal measures
criminal policy
sentence
imprisonment
case law
empirical research
court statistics
Opis:: The aims of the present study have been: 1) to ascertain the actual conditions of the courts' decisions applying penalties and other measures towards multiple recidivists; 2) to determine the present penal policy towards this category of convicted persons; 3) to compare this policy with the assumptions included in the Penal Code in force. Punishment imposed upon multiple recidivists is regulated by the provisions of Art. 60, para. 2 and 3 Art. 61 of the Penal Code. Their formulation is as follows: on a perpetrator sentenced twice in the conditions specified in para. 1 (special basic recidivism), who has served altogether at leat one year of deprivation of liberty and in the period of 5 years after the serving of the last penalty commits again an intentional offence with the purpose of obtaining a material benefit or of a hooligan character, similar to at least one of the previously committed offencęs, the court shall impose a penalty within the limits of from three times the lowest sanction, but not less than 2 years, up to the highest statutory sanction increased by one half, and if the highest statutory sanction is not higher than 3 years: up to 5 years deprivation of liberty. The increase of the lowest statutory sanction provided in para. 1 or 2 shall not apply, when the offence is a serious offence; in this case the court shall consider the commission of the offence in the conditions specified in para 1 or 2 as a circumstance increasing the penalty. In particularly justified cases when even the lowest penalty imposed on the basis of Art. 60. paras 1 or 2 would be incommeasurably Severe by reason of the motives for the action of the perpetrator, his traits and personal conditions as well as his way of life before the commission and his behaviour after the perpetration of the offence, the court when imposing the penalty may refrain from applying the rules specified in Art. 60. paras 1 or 2; in these cases the court shall take into consideration the commission of the offence in the conditions specified in Art. 60, para 1or 2 as circumstances influencing increasing the penalty. With regard to a perpetrator sentenced in the conditions specified in Art. 60, para. 2 he court shall adjudge protective supervision; if adjudging this supervision is not sufficient to prevent recidivism, the court shall adjudge .the commitment of the sentenced person to a social readaptation centre. (Art. 62, para. 2). The present work has been based on the author's own research and to a minimum extent only on the analysis of the national statistical data. The point of departure for the study of the actual conditions of the courts decisions were the conditions specified in the Penal Code now in force. The conditions specified in Art. 61 of the Penal Code and related to the offender only have been assumed to form the ratio legis of special recidivism in the Polish penal legislation. If, however, when aplying this provision, the courts prefer the conditions related to the most recent act of the offender, this mignt be an indication of their different attitude towards the aim of punishment in the case of the discussed category of offenders. The existence of such divergences between the conditions of application of Art 61 of the Penal Code as included in the law on the one hand, and those applied by the courts on the other hand has been one of the hypotheses verified in the present study. The study has been based on the examination of court records. All the accessible records of criminal cases (230) have been included in it, in which Sentences were passed with regard to multiple recidivists (under Art 60. para. 2 and Art. 61 in connection with Art. 60, para. 2 of the Penal Code) in the District Court of the city of Poznań in the years 1975-1981. The question arised whether this could be treated as an equivalent to a random sample of the national population of convicted multiple recidivists. As shown by a comparison of distributions in question are highly convergent. A questionnaire to investigate the ourt records consisted of 41 questions concerning the convicted recidivist, his previous offences and criminal record, his last offence and the content of the last sentence. The impact of a number of variables on the application of Art. 61 of the Penal Code, on the length of the prison sentence and on the decision of commitment to a social readaptation centre has been analysed in succession. Conclusions from the study are as follows: 1. In the application of Art.61 of the Penal Code ,the predominating part is played by the conditions connected with the degree of socil danger of the act and with its legal label. The conditions connected with the person of the perpetrator seem to have a much smaller effect. The reason of this state of affairs may be seeked in the fact that the court is obligated by Art. 60, para.2 of the Penal Code to impose long-term penalties of deprivation or liberty regardless of the degree of social danger (seriousness) of the offence which may be trivial in particular cases. Therefore, it is not to be wondered at that in these cases the courts apply Art. 61 of the Penal Code so as to impose a lower or more lenient penalty in order to make it commeasurable with the offence. The following conditions have been found to exert the greatest influence on the length of sentences to deprivation of liberty under Art. 60, para. 2: firstly, the legal appraisal of the offence and the related content of the instructions for meting out punishment specified in Art. 60, para. 2 of the Penal Code, and secondly, the degree of social danger of the offence. The character of the offence and the appraisal of its social danger influence the sentence too, including the type of penalty, when Art. 61 of the Penal Code is applied by the court. This is probably a further result of following the same conditions already when deciding on the application of Art. 61 of the Penal Code. When adjudging the commitment of convicted persons to a social readaptation centre, the courst were guided by the conditions connected with intense symptoms of demoralization of these persons and with a previous application of various penal measures towards them; thus the conditions were formally the same as those to be found in the Penal Code. At the same time, conditions connected with the recently committed offence were left out of account here. One should be particularly careful when interpreting the findings in this case aS the decisions in question may be conditioned by the courts' various attitudes towards the practical functioning of the centers, and by different purposes of their adjudgement in definite cases. The length of the perod for which commitment to a social readaptation centre was adjudged has appeared to increase with the length of the sentence to deprivation of libety. Admittedly, outright conclusions as to the need for amendments of the provisions of the Penal Code in its part concerning recidivists do not follow immediately from the findings of the present study. These findings have. however, demonstrated the degree to which the instructions for meting out, punishment specified in Art. 60, para. 2 of the Penal Code sever the relation between the offence and punishment, as well as the fact that the corrective function of punishment imposed upon multiple recidivists - officially assumed by the legislator-has a fictious character in practice. In consequence, Art. 61 of the Penal Code is used in discord with its purpose; it is applied to adjust the adjudicated punishment to the seriousness of the offence committed.
Źródło:: Archiwum Kryminologii; 1986, XIII; 109-139
0066-6890
2719-4280
Pojawia się w:: Archiwum Kryminologii
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: CZY „OBCY” W PAŃSTWIE OZNACZA KŁOPOTY? FENOMEN PRZESTĘPCZOŚCI CUDZOZIEMCÓW W SZWAJCARII ZE SZCZEGÓLNYM UWZGLĘDNIENIEM POLAKÓW
Does “Foreigner” always Mean Trouble? Crime Committed by Foreigners in Switzerland, with Particular Emphasis on Crime Committed by Poles
Autorzy:: Dajnowicz-Piesiecka, Diana
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2096449.pdf
Data publikacji:: 2019-10-09
Wydawca:: Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:: prawo karne
przestępczość
Szwajcaria
imigranci
przestępstwa narkotykowe
przestępstwa drogowe
kodeks karny
przestępczość cudzoziemców
criminal law
crime
Switzerland
immigrants
drug offences
traffic oﬀences
the penal code
crime committed by foreigners
Opis:: Artykuł dotyczy fenomenu przestępczości cudzoziemców w Szwajcarii. Ze szczególną uwagą omówiono zwłaszcza obraz przestępczości, której w Szwajcarii dopuszczają się Polacy. Miało to na celu weryfikację prawdziwości funkcjonującego w europejskich społeczeństwach stereotypu Polaka-przestępcy. Badania, których wyniki prezentuje przedmiotowe opracowanie, przeprowadzono za pomocą metody analizy danych wtórnych. Wykorzystano statystyki kryminalne dotyczące skazań cudzoziemców za popełnienie przestępstwa, które pozyskano ze szwajcarskiego Federalnego Urzędu Statystycznego. Analiza danych liczbowych pozwoliła jednoznacznie stwierdzić, iż w obrazie przestępczości osądzonej wyrokiem skazującym w Szwajcarii przeważają sprawcy pochodzenia obcego, ponieważ cudzoziemcy co roku stanowią blisko 60% wszystkich skazanych w Szwajcarii osób. Wśród skazanych cudzoziemców znajdują się również Polacy, którzy coraz częściej postrzegają Helwecję jako atrakcyjny kierunek emigracji. Przestępczości Polaków w Szwajcarii swoją strukturą nie odstaje mocno od ogólnego obrazu przestępczości cudzoziemców w tym kraju, jednak warto wskazać, iż Polacy częściej niż przedstawiciele innych nacji, skazywani są za przestępstwa określone w szwajcarskiej ustawie o ruchu drogowym.
This article is on crime committed by foreigners in Switzerland, with a detailed discussion of crime committed by Poles. The purpose of focusing on the “Polish” crime was to check the authenticity of the stereotype of “the Polish criminal” in European societies. I carried out my research using the secondary data analysis method, and present my results in this study. I used the criminal statistics for the number of convicted foreigners which I obtained from the Swiss Federal Office of Statistics. My analysis of the data showed beyond all doubt that in the breakdown of crime in Switzerland there are more oﬀenders from foreign countries than Swiss citizens. Every year foreigners make up nearly 60% of the oﬀenders convicted in Switzerland. Convicted foreigners include Poles, who are finding Switzerland more and more of an attractive destination for immigration. The breakdown for crime committed by Poles in Switzerland does not diﬀer very much from the general pattern of crime committed foreigners in that country, but it is worth pointing out that Poles are convicted of crimes under the Swiss Road Traffic Act more often than other immigrants.
Źródło:: Zeszyty Prawnicze; 2019, 19, 3; 203-229
2353-8139
Pojawia się w:: Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: WYŁĄCZENIE PRZEDAWNIENIA PRZESTĘPSTW FUNKCJONARIUSZY PRL
EXCLUSION OF PRESCRIPTION OF OFFENCES COMMITTED BY THE FUNCTIONARIES OF THE POLISH PEOPLE’S REPUBLIC Autor: Zawłocki, Robert
Autorzy:: Zawłocki, Robert
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/693255.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Penal Code
criminal substantive law
prescription of offences
prescription of the enforcement of sentence
communist crimes
abuse of power
kodeks karny
prawo karne materialne
przedawnienie karalności
przedawnienie wykonania kary
funkcjonariusz publiczny
zbrodnia komunistyczna
nadużycie władzy
Opis:: The paper features the issue of the prescription of offences and the enforcement of a sentence for homicide, grievous bodily harm, severe impairment to health or deprivation of liberty entailing particular suffering committed by a functionary in connection with the performance of his or her duties (art. 105 § 2 Penal Code). This institution of criminal law has been analysed in the context of intergenerational solidarity. It may be concluded that the ‘no prescription’ institution in respect of serious offences committed by functionaries under article 105 § 2 of the Penal Code is an unquestionable and obvious example of intergenerational solidarity understood as social solidarity and justice. In this very case, pursuant to tightly interrelated axiological and praxeological premises, the state’s right to punish clearly constitutes a particular element of implementation of the idea of intergenerational solidarity.
Artykuł dotyczy problematyki wyłączenia przedawnienia karalności i wykonania kary kryminalnej za umyślne przestępstwo zabójstwa, ciężkiego uszkodzenia ciała i uszczerbku na zdrowi lub pozbawienia wolności łączonego ze szczególnym udręczeniem, popełnione przez funkcjonariusza publicznego w związku z pełnieniem obowiązków służbowych (art. 105 § 2 k.k.). Analiza tej instytucji karnoprawnej została przeprowadzona w kontekście zagadnienia solidarności międzypokoleniowej. Należy stwierdzić, że instytucja nieprzedawnienia się ciężkich przestępstw popełnionych przez funkcjonariuszy PRL z art. 105 § 2 k.k., choć wyjątkowo, to jednak bezspornie stanowi karnoprawny przejaw solidarności międzypokoleniowej, rozumianej jako przejaw solidarności i sprawiedliwości społecznej. W tym wypadku państwowe prawo karania, opierając się na ściśle powiązanych przesłankach aksjologicznych i prakseologicznych, bez wątpienia stanowi szczególny element realizacji idei solidarności międzypokoleniowej.
Źródło:: Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2012, 74, 3; 111-121
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:: Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "penal law" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język