Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Paweł Szymański" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Druga część Through the Looking Glass… III na klawesyn Pawła Szymańskiego. Intertekstualna gra i forma muzyczna. Teoretyczne podstawy modelu
    Paweł Szymański’s Through the Looking Glass… III, part two, for harpsichord. Intertextual game and musical form. Theoretical basis of the model
    Autorzy:
    Kostka, Violetta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/521898.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
    Tematy:
    Paweł Szymański
    intertekstualność
    forma
    fazowość
    intertextuality
    form
    five-phase form
    Opis:
    Na podstawie pewnej grupy przeanalizowanych utworów Pawła Szymańskiego autorka stwierdza, że charakterystyczna dla tego kompozytora intertekstualność ściśle wiąże się z problemem formy muzycznej i aby móc formułować sensowne wnioski na temat jednego z tych dwóch problemów, należy posiadać wiedzę o drugim. Aby udowodnić swoją hipotezę, bierze na warsztat drugą część Through the Looking Glass… III na klawesyn. Najpierw odkrywa przed czytelnikami strukturę wyjściową utworu, jaką jest progresja melodyczna w stylu barokowym, potem formułuje prawdopodobny sposób transformacji tej struktury, by na końcu ujawnić, że tekst właściwy jest od początku do końca intertekstualną grą między barokowymi a nowoczesnymi znaczeniami muzycznymi. Tak skonstruowany technicznie utwór autorka widzi jako formę pięciofazową, w której kolejne fazy różnią się między sobą stopniem nawiązania do struktury wyjściowej. Fazy pierwsza, trzecia i piąta są krótkie i znacznie zbliżone do odpowiednich fragmentów struktury wyjściowej, natomiast fazy druga i czwarta — bardzo rozbudowane, przy czym druga — jest regularna i o średnim stopniu barokowości, natomiast czwarta — nieregularna i o wysokim stopniu nowoczesności.
    On the basis of a number of analysed compositions by Paweł Szymański, the author states that the intertextuality, characteristic for this composer, is closely connected with the issue of a musical form. To be able to draw sensible conclusions concerning either of the above issues, one has to have knowledge on the other. In order to prove her hypothesis, the author has chosen the second movement of Through the Looking Glass… III for harpsichord. First, she reveals to the readers the basic structure of the composition, i.e. the melodic progression in the baroque style, then establishes the possible way of transforming this structure, and finally discloses the fact that the text proper is, from the beginning to the end, an intertextual play between baroque and modern musical meanings. The author perceives the composition, technically constructed in the above-mentioned way, as a five-phase form, where the subsequent phases differ by the degree of their relation to the basic structure. The first, third and fifth phases are short and considerably similar to the respective fragments of the basic structure, while the second and fourth ones are very extensive. The second phase is regular, characterised by an average degree of baroqueness, whereas the fourth one is irregular, with a high degree of modernity.
    Źródło:
    Aspekty Muzyki; 2018, 8; 441-454
    2082-6044
    Pojawia się w:
    Aspekty Muzyki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Linda Hutcheon’s Theory of Parody and Its Application to Postmodern Music
    Autorzy:
    Kostka, Violetta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/632404.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Projekt Avant
    Tematy:
    intertextuality
    parody
    Linda Hutcheon
    musical parody
    Paweł Szymański
    two-level music
    Opis:
    Parody-a particular case of intertextuality-is an important term for scientists interested in modern and postmodern art. Linda Hutcheon stated that 20th century parody, to be found in every kind of art, is a repetition with critical difference. It is composed of two structural levels, of which the first one is an authority, the second-a transgression of the authority. Its entire act of enunciation includes also a pragmatic frame, i.e. the intent of parody, which spreads from comedy through neutrality to seriousness. From the author’s point of view, the compositions of Paweł Szymański (born in 1954) are interesting examples ofmusical parodies from the last decades. Among them are the second study from Two Stud- ies for piano (1986) and Through the Looking Glass...I for chamber orchestra (1987). Both these pieces are two-level and algorithmic music. The parodied texts consist of basic deter- minants of the baroque style, such as regular semiquaver rhythm and tonal configurations, expressed either by melody or by harmony. The parodying texts, which we hear, are certain mixtures of baroque and contemporary elements. Besides motoric rhythm and tonal melody or harmony, there are post-tonal fragments, a new timbre, spaciousness, fragmentation, new kinds of articulation and schematic dynamics. Taking the issue of ethos into consideration,Szymański’s parodies are serious, since baroque texts are treated as authorities.
    Źródło:
    Avant; 2016, 7, 1
    2082-6710
    Pojawia się w:
    Avant
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Miserere” na głosy i instrumenty Pawła Szymańskiego. Konstrukcja dźwiękowa i znaczenia
    Paweł Szymański’s ‘Miserere’ for Voices and Instruments. Sound Structure and Meanings
    Autorzy:
    Kostka, Violetta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/25806244.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Paweł Szymański
    Miserere
    intertekstualność
    struktura ukryta
    transformacje
    znaczenia
    intertextuality
    concealed structure
    transformations
    meanings
    Opis:
    Niniejszy artykuł jest poświęcony Miserere na głosy i instrumenty (1993) Pawła Szymańskiego, a jego celem jest omówienie konstrukcji dźwiękowej utworu oraz przypisanych mu znaczeń. Bazując na analizie utworu i różnorodnej literaturze autorka stwierdza, że Miserere jest utworem jawnie intertekstualnym, do tego skomponowanym swobodnie, tj. bez użycia metod algorytmizowanych. Cechą charakterystyczną tego utworu jest to, że zawiera nie jedną, a dwie struktury wyjściowe: modalny chorał gregoriański i czterogłosowy kanon w poszerzonej tonalności dur-moll. Obie struktury wyjściowe zostały połączone z sobą w całość za pomocą − typowych dla Szymańskiego − abstrakcyjnych pomysłów. Dosyć łatwo rozpoznać, że solowe psalmodie występują w kształcie sprzed wieków, natomiast partie chóralne barwowo przypominają chorał, ale zamiast śpiewu monodycznego zawierają recytacje na sześciu wysokościach dźwięku i fragmenty szeptane. Z porównania kanonu z ostateczną kompozycją wynika, że ten pierwszy stał się podstawą odcinków zespołowych Miserere, w tym głównie partii wiolonczel i wibrafonu i że pominięto wiele jego dźwięków (około 1/3). Na koniec rozważań na temat konstrukcji utworu padają informacje o trzyczęściowej formie. Kwestię znaczeń autorka otwiera przyjętym przez siebie stanowiskiem kognitywistycznym, z którego wynika, że znaczenia nie tkwią w utworze, lecz że utwór prowokuje interpretatora do ich stworzenia. Powołując się na własne skojarzenia, opinie krytyków muzycznych i literaturę psychologiczną o emocjach, autorka ustala, że każdej z trzech części Miserere można przypisać uczucia: równowagi, niepokoju i powrotu do równowagi. Oprócz tekstu artykuł zawiera otrzymany od kompozytora początek wyjściowego kanonu, fragment Miserere w opracowaniu autorki oraz tabelę ukazującą formę kompozycji.
    This article is devoted to Paweł Szymański’s Miserere for voices and instruments (1993), with the aim of discussing its sound structure and the meanings attributed to it. Based on analysis of the work and a range of literature, the author claims that Miserere is an openly intertextual work, composed freely without the application of algorithmic methods. It is characterised by the presence of two basic structures rather than one: modal Gregorian chant and four-part canon in extended major–minor tonality. These two basic structures were combined into a whole using abstract ideas typical of Szymański. One easily notes that while the solo psalmody assumes its centuries-old form, the choral parts, though colouristically resembling plainchant, consist not of monodic singing but of recitations on six pitches and whispered passages. If we compare the canon with the ultimate shape of the composition, it turns out that the former was used as the basis for ensemble sections, primarily the cello and vibraphone parts, but with many (around one third) of the canon’s notes left out. The discussion of the work’s structure ends with information about its tripartite form. The author opens the section on meanings by presenting her cognitivist stance that meanings are not intrinsic to the work, but rather the music provokes interpreters to create them. Based on her own associations, the opinions of music critics and psychology literature on emotions, the author argues that the three sections of Miserere may be interpreted as corresponding to three emotions: balance, anxiety and balance regained. The article also contains the opening of the initial canon, which the author received from the composer, a fragment of Miserere arranged by the author and a table showing the work’s form.
    Źródło:
    Muzyka; 2022, 67, 2; 29-43
    0027-5344
    2720-7021
    Pojawia się w:
    Muzyka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wykładnik intertekstualny, interpretant i znaczeniowa gra — klucze do interpretacji muzyki Pawła Szymańskiego
    Intertextual indicator, interpretant and play of meanings — keys to interpret Paweł Szymański’s music
    Autorzy:
    Kostka, Violetta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/521978.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
    Tematy:
    postmodernism
    intertextuality
    intertextual indicator
    interpretant
    play of meanings
    Paweł Szymański
    A Kaleidoscope for M.C.E.
    Opis:
    This paper concerns the interpretation of Paweł Szymański’s music. Using the theories by Michael Riffaterre and Ryszard Nycz, the author states that three categories are necessary to explain at least a part of his music. (1) The intertextual exponent is the material which finds its way from the intertext to the new text. In Szymański’s music it has two levels: the first is the structure which constitutes a historical invariant, while the second one is the same structure after transformations. In turn, (2) the interpretant is a set of rules which enable the transformation of the intertextual exponent of the first level into a new fragment of text or into an entire text. The main subject of the research is (3) the complete basic text, where the main point is to grasp the general sense, which takes into consideration the intertextual play and is constructed on the basis of autonom-ous and designative meanings. In order to prove the practical aspect of the above-mentioned method, the author has attached the interpretation of the first movement of A Kaleidoscope for M.C.E. for cello (1989). Thanks to the algorithmic character of the selected composition, it is known that the intertextual exponent of the first level is a “truncated”, single-theme, three-part fugue in D-minor, in the style of J.S. Bach. The interpretant is divided into factors of the following three types: (1) extending the pre-composition structure, (2) transforming the extended structure and (3) ornamental. Taking into consideration all the meanings which manifest themselves on the surface of the composition, the author concludes that the work is a musical kaleidoscope, in which the role of coloured pieces of glass is played by the baroque fugue, while the changing configurations of the fragmented baroque and contemporary meanings play the role of kaleidoscopic effects.
    Źródło:
    Aspekty Muzyki; 2017, 7; 119-140
    2082-6044
    Pojawia się w:
    Aspekty Muzyki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies