Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "mise-en-scène" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-5 z 5
Tytuł:
Architektura pamięci w twórczości filmowej Piera Paolo Pasoliniego
Architecture of memory in the cinema of Pier Paolo Pasolini
Autorzy:
Jóźwiak, K.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/398476.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Politechnika Białostocka. Oficyna Wydawnicza Politechniki Białostockiej
Tematy:
miejsca pamięci
lieux de memoire
czasoprzestrzeń
film
inscenizacja
Pasolini
sites
space-time
movie
mise-en-scene
Opis:
Punktem wyjścia rozważań jest teoria miejsc pamięci Pierre’a Nory, a także jej potencjał interpretacyjny w materii filmu i przestrzeni. Zestawienie tej teorii z wątkami przestrzeni wyobrażonej i wykreowanej mentalnie z technicznymi i formalnymi uwarunkowaniami sztuki filmowej będzie wstępem do dalszych analiz wybranych przykładów. Interesuje mnie twórczość filmowa Piera Paolo Pasoliniego, w której te zagadnienia pojawiają się z wyjątkową wyrazistością. Jak będę starał się to wykazać, w sposób szczególny przepracowywał on zagadnienie przestrzeni i czasu w filmowej narracji. Omawiając pierwszy okres twórczości tego reżysera, będę starał się przedstawić kilka intrygujących formalnie rozwiązań, które zastosował Pasolini w filmowym problematyzowaniu konwencji czasoprzestrzeni.
The analysis of the Pierre Nora’s theory of memory sites is the starting point of my article. I found it extremely relevant to both the film studies and space related issues. After compiling that theory with the chosen threads of the imaginary and mental space, technical and formal conditions of film art, I will move towards particular examples of Pier Paolo Pasolini’s films. In this context his output seems very interesting since in the films he elaborated on such issues as the space-time, memory, the blend of mythical, archaic and modern space. Discussing the first period of his film production I will show some of the intriguing formal devices Pasolini used to question the conventional filmic space-time.
Źródło:
Architecturae et Artibus; 2015, 7, 2; 12-18
2080-9638
Pojawia się w:
Architecturae et Artibus
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Abiekt uwięziony w języku: Współczesne inscenizacje mitu Fedry w teatrze polskim – Kleczewska, Zadara, Wiśniewski
The Abject Trapped in Language: Contemporary Stagings of the Myth of Phaedra – Kleczewska, Zadara, Wiśniewski
Autorzy:
Budzowska, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/36128146.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
mit Fedry
abiekt
język dramatu
inscenizacja
Maja Kleczewska
Michał Zadara
Grzegorz Wiśniewski
myth of Phaedra
abject
language of drama
mise en scène
Opis:
Artykuł przedstawia analizę porównawczą trzech współczesnych inscenizacji mitu Fedry wyreżyserowanych przez Maję Kleczewską (Teatr Narodowy w Warszawie, 2006), Michała Zadarę (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 2006) i Grzegorza Wiśniewskiego (Teatr Wybrzeże w Gdańsku, 2019). Ramę teoretyczną rozważań stanowi koncepcja abiektalności postaci Fedry i jej reprezentacji w języku dramatu. Przedmiotem analizy są reżyserskie interwencje w teksty literackie podejmujące mit Fedry: strategie ich multiplikacji, modyfikacji i anihilacji. W intertekstualnym przedstawieniu Kleczewskiej, zestawiającej różne powiązane z tematem dramaty, tekst i język stają się mniej istotne niż ciała aktorów. W ironicznym teatrze Zadary formacja dyskursywna klasycystycznego tekstu Racine’a zostaje poddana dekonstrukcyjnej analizie, ale staje się zarazem głównym tematem przedstawienia. Wiśniewski powraca do języka Racine’a, ale próbuje go przekroczyć, kontrapunktując go wyciszoną i oszczędną grą aktorską wzmacnianą kilkoma mocnymi frazami muzycznymi. Trzy analizowane przedstawienia wpisują się w koncepcję teatru jako laboratorium kryzysu, w tym przypadku – kryzysu abiektalności.
This article presents a comparative analysis of three contemporary stagings of the myth of Phaedra: by Maja Kleczewska (Teatr Narodowy, Warsaw 2006), Michał Zadara (Narodowy Teatr Stary, Cracow 2006), and Grzegorz Wiśniewski (Teatr Wybrzeże, Gdańsk 2019). The theoretical framework refers to the abject quality of the character of Phaedra and its representation in language. The author analyses the directors’ interventions in literary texts reworking the myth of Phaedra: strategies ranging from multiplication, through modification, to annihilation of the dramatic text. In Kleczewska’s intertextual staging, which juxtaposes different plays addressing the theme, the text and the language become less important than the actors’ physicality. Zadara’s ironic theatre deconstructs the discursive formation of Racine’s classical tragedy, while retaining it as the main subject of the performance. Wiśniewski returns to Rancine’s language, but tries to transcend it, counterbalancing it with quiet, restrained acting, enhanced by strong musical phrases. The three stagings resonate with the concept of the theatre as a laboratory of crisis, here: of the crisis of the abject.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2020, 69, 1; 51-70
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Film o sprawie Dreyfusa
A Film about Dreyfus Affair
Autorzy:
Jazdon, Mikołaj
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1075489.pdf
Data publikacji:
2021-05-31
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
anti-Semitism;
film history;
film analysis;
Holocaust;
Roman Polański;
Dreyfus affair;
mise-en-scene
antysemityzm;
historia kina;
analiza filmu;
sprawa Dreyfusa;
scena filmowa;
sekwencja filmowa;
inscenizacja
Opis:
Autor analizuje w swym artykule film Romana Polańskiego Oficer i szpieg, film o sprawie Dreyfusa, przyglądając się uważnie wybranym scenom i sekwencjom, pokazując, w jaki sposób reżyser przedstawia i eksponuje temat antysemityzmu, jego zakorzenienie w elitach wojskowych i części społeczeństwa Francji końca XIX wieku. Sprawa fałszywego oskarżenia i skazania niewinnego oficera żydowskiego pochodzenia została pokazana w filmie jako złowróżbna zapowiedź nadchodzącego stulecia naznaczonego hekatombą Holokaustu, a wcześniej rzezią milionów ludzkich istnień na frontach I wojny światowej. W filmie Polańskiego pojawiają się aluzje do obu tych wydarzeń z historii. Autor wskazuje w artykule na obecne w dziele Polańskiego odniesienia do innych dzieł filmowych, nie tylko tych podejmujących temat sprawy Dreyfusa i słynnego artykułu Emila Zoli J’accuse.
The author analyzes Roman Polański's J’accuse (2019), a film about the Dreyfus affair, carefully examining selected movie scenes and sequences, showing how the director presents and exposes the topic of anti-Semitism, its roots in the military elite and part of the French society at the end of the 19th century. The case of the false accusation and conviction of an innocent officer of Jewish origin was shown in the film as a ominous foreshadowing of the coming century marked by the hecatomb of the Holocaust and earlier by the slaughter of millions of human lives on the fronts of The Great War. Polański's film alludes to both of these historical events. In the article, the author indicates references to other films in Polański's movie, not only those dealing with the Dreyfus affair and the famous article by Emil Zola, entitled J'accuse.
Źródło:
Polonistyka. Innowacje; 2021, 13; 91-108
2450-6435
Pojawia się w:
Polonistyka. Innowacje
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wyspiański, Schiller, Osterwa – Pillars of Modern Polish Theatre
Wyspiański, Schiller, Osterwa – filary nośne nowoczesnego teatru polskiego
Autorzy:
Braun, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2030920.pdf
Data publikacji:
2018-12-16
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Mise en scene
Theatre direction (or theatre directing)
Polish directorial style
The Great Reform of Theatre
inscenizacja
reżyseria
polski styl inscenizacji albo „polski teatr inscenizacji”
Wielka Reforma Teatru
Opis:
Spośród wielu artystów, którzy zakładali fundamenty, a następnie budowali wielki gmach nowoczesnego teatru polskiego, historia wyróżniła trzy wielkie postaci. Stanisław Wyspiański, związany z modernizmem, przez wielu zwany „ojcem nowoczesnego teatru polskiego”, zbudował fundamenty polskiego teatru, tak jak był on rozumiany i praktykowany w XX w. w dziedzinie dramaturgii i inscenizacji. Tworzył sztuki teatralne nierozdzielnie związane z ich projektami scenicznymi. Były to „dzieła sztuki teatru”, w których materia utkana była ze słów i obrazów, z wizyjnej poezji i dosadnego realizmu. Leon Schiller poszedł śladami Wyspiańskiego. Stał się czołowym twórcą Wielkiej Reformy Teatru w Europie. Uprawiał reżyserię jako wyodrębnioną dziedzinę sztuki; stworzył „polski teatr inscenizacji”; zapoczątkował także nauczanie reżyserii jako dziedziny akademickiej. Jego głównym reżyserskim dokonaniem (obok innych widowisk) były inscenizacje polskich dramatów romantycznych, z których mickiewiczowskie Dziady (Lwów 1932, Wilno 1933, Warszawa 1934) były szczytowym osiągnięciem polskiego teatru w XX wieku. Juliusz Osterwa, aktor, reżyser, organizator życia teatralnego oraz reformator teatru, stworzył teatr Reduta, modelowe laboratorium nowego aktorstwa. Rozwinął i ugruntował psychologiczny i realistyczny nurt w polskim aktorstwie. Propagował polską dramaturgię współczesną (m.in. prapremiery sztuk Szaniawskiego, Żeromskiego, Rittnera) i poetycki teatr wspólnoty aktorów i widzów (Wyzwolenie jako dialog Konrada z widzami, misteryjny Książę niezłomny, przedstawienia podziemne i projekty z czasu II wojny światowej). Włączył swe prace w specyficznie polską tradycję „teatru służby” – służby narodowi i służby Bogu.
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2018, 13, 8; 415-435
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Strategie uhistoryczniania filmowego świata przedstawionego i narracji filmowej w kinie historycznym. Analiza zjawiska na wybranych przykładach
Autorzy:
Witek, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041207.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
visual history
historical film
film narrative
depicted world
staging
historicizing
set design
costumes
language
music
events
characters
makeup
mise-en-scène
historia wizualna
film historyczny
narracja filmowa
świat przedstawiony
inscenizacja
uhistorycznianie
scenografia
kostiumy
język
muzyka
wydarzenia
postacie
charakteryzacja
Opis:
The article deals with the issue of strategy of historicizing film narrative and the world presented on a screen in historical cinema. It shows with what elements the film narrative and the world presented on a screen are historicized. In the introduction of the article, the most important analytical categories such as historical film and strategies of historicizing film narrative and the world presented on a screen are conceptualized. Historical film is defined as an operational category requiring conceptualization relativized to a cultural context of its use. A historical film is described as a screening work covering various genological structures, the subject of which relates to the past. The strategies of historicizing the film narrative and the film world presented on a screen are understood as numerous ways of equipping the film with various signs of historicity that allow the viewer/researcher to get an impression of the screen effect of a time shift towards the past. In the following parts of the article, the signs of historicity that have the function of historicizing the film narrative and the world presented on a screen are analyzed on the examples of various films covering a wide spectrum of history from ancient times to the present day. The Signs of historicity include the following elements: (1) scenery, stage design, costumes; (2) language; (3) music; (4) characterization; (5) events and characters. Strategies of historicizing the world presented on a screen and film narrative, which have been analyzed in the article, play a particularly important role in the so-called classic films made in the aesthetics of zero style cinema.
Różnorodne sposoby wyposażania filmu w różnego rodzaju oznaki historyczności w artykule są nazywane strategiami uhistoryczniania filmowej narracji oraz filmowego świata przedstawionego. W związku z faktem, że w ramach respektowanej w tekście koncepcji film historyczny jest opowieścią przedstawiającą bliższą lub dalszą przeszłość, jedną z najistotniejszych oznak historyczności filmowej opowieści jest w tym przypadku efekt ekranowego przesunięcia w czasie ku przeszłości. Polega on na tym, że oglądając film, widz ma świadomość odmienności świata prezentowanego na ekranie od tego, który znamy z codziennego współczesnego doświadczenia. Artykuł skupia się na ukazaniu roli Mise-en-scène w uhistorycznianiu filmowej narracji i świata przedstawionego.
Źródło:
Res Historica; 2020, 50; 573-604
2082-6060
Pojawia się w:
Res Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-5 z 5

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies