Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "COSMOPOLITISM" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Czy istnieje socjologia polska?
DOES IT MAKE SENSE TO SPEAK OF POLISH SOCIOLOGY?
Autorzy:
Sztompka, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/427441.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
COSMOPOLITISM
NATIONAL SOCIOLOGY
PROVINCIALISM
socjologie narodowe
socjologia polska
globalizacja
internacjonalizacja
demokratyzacja
Opis:
Sociology is a hybrid discipline: partly science and partly art. As long as it is science, it does not have local but only universal standards of empirical research and theory building. Three social processes: globalization, internationalization, and democratization lead also to the uniformization of the agenda of problems, institutional forms of inquiry, and freedoms of publication. Thus national sociology is any good only if it observes these universal standards and enters the global circulation of ideas. But then it is no longer national in any reasonable sense. On the other hand the national roots of sociologists, their biographic experiences are important for shaping their research interests and problem focus at the heuristic stage. In this respect sociology resembles art. Thus: there is no national sociology, but at most sociology heuristically inspired by local roots of sociologists.
Socjologia jest dziedziną myśli usytuowaną pomiędzy nauką (w ścisłym sensie „science”) a humanistyką i sztuką. W nauce sensu stricto o narodowości dyscyplin nie mówi się, natomiast w sztuce narodowe korzenie są istotne. W socjologii, ze względu na jej hybrydo- wy status, narodowa kwalifikacja ma bardzo ograniczony charakter. Co więcej, odróżnianie socjologii narodowych traci powoli sens w epoce trzech wielkich procesów historycznych: globalizacji społeczeństwa, internacjonalizacji nauki oraz demokratyzacji i liberalizacji polityki. Autor wyróżnia trzynaście znaczeń, które mogą być wiązane z określeniem „socjologia polska” i argumentuje, że wszystkie są albo trywialne, albo nieuprawnione. Jedynie zasadny jest sens czternasty: „Socjologia z polskich korzeni”, genealogicznie czy heurystycznie związana z polską historią, kulturą, polityką, doświadczeniami życia codziennego. Ale jej wartość zależy od tego, czy potrafi przetworzyć te partykularne inspiracje w uniwersalną wiedzą o mechanizmach i prawidłowościach życia społecznego. „Socjologia o Polsce” czy „Socjologia dla Polski” to albo studia regionalne, albo polityka społeczna, a nie socjologia. Sukces socjologii polskiej będzie tym większy, im mniej będzie prowincjonalnie polska.
Źródło:
Studia Socjologiczne; 2011, 2(201); 43-54
0039-3371
Pojawia się w:
Studia Socjologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Gdzie jest miejsce dla Europy Środkowej i Wschodniej w przestrzeni postkolonialnej? Możliwe trajektorie podróży
Is There a Place for Central-Eastern Europe in Postcolonial Space? Possibilities of Journey Trajectories
Autorzy:
Kołodziejczyk, Dorota
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1179705.pdf
Data publikacji:
2013-12-02
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
postcolonial studies
postcolonialism and Central-Eastern Europe
globalisation
cosmopolitism
studia postkolonialne
postkolonializm a Europa Środkowa i Wschodnia
globalizacja
kosmopolityzm
Opis:
W tekście zadaję pytanie o przydatność niektórych ustaleń postkolonialnych w zakresie teoretyzacji/konceptualizacji kultur, narodów i transformacji ustrojowych w Europie Środkowej i Wschodniej. Mniej interesuje mnie określanie adekwatności takich ustaleń, bardziej – badanie, jakie trajektorie można wytyczyć za pomocą takiego przekierowania wektorów postkolonialnych. Jesteśmy przyzwyczajeni do dyskutowania nad sensem i produktywnością dopasowywania postkolonialnych paradygmatów do Europy Środkowej i Wschodniej, podczas gdy równoczesne pytanie, jak takie odmiany paradygmatów postkolonialnych zachęcają do dalszej teoretyzacji regionu w szerszym kontekście globalnym, pozostaje bez odpowiedzi. Podczas gdy aplikowanie paradygmatów postkolonialnych do problematyki zależności, europejskiego/rosyjskiego/sowieckiego imperializmu, oporu antykomunistycznegoi transformacji postkomunistycznej okazało się produktywne i w pełni uzasadnione,a nawet – w wielu przypadkach – konieczne, trudno się oprzeć wrażeniu, że tej sytuacji brakuje kluczowej, szerszej ramy. Na przykład, jakie wyzwania stawia się studiom postkolonialnym w takich kontekstach? Jaki szczególny wkład te ustalenia mogą wnieść do debat na temat nowoczesności i jej peryferyjnych albo alternatywnych realizacji poza Zachodem? Jakie szanse dla jakich potencjalnie nowych, transnarodowych wspólnot i ekumen otwiera postkolonialna rekonfiguracja w myśleniu o Europie Środkowej i Wschodniej? Jakich form upamiętniania domaga się w kulturach pamięci późnej nowoczesności? Jak może zakwestionować europocentryczne lub zachodniocentryczne tropy współczesnych akademickich i politycznych dyskursów, ich strategii zawłaszczania, pominięć i opresji? W jaki sposób dialog może zastąpić monologiczność ofiar? Te i inne połączone z nimi pytania dotyczą w ostatecznej perspektywie umieszczenia tego regionu w krytycznych dyskursach globalizacji.
I ask in my article a question about the usability of some postcolonial developments in theorizing/conceptualizing Central and Eastern European cultures, nations and postcommunist transitions. I am less interested in evaluating the adequacy of such developments, and more in examining what trajectories can be forged by such redirection of postcolonial vectors. We are used to discussing the sense and productivity of given postcolonial paradigms into the Central and Eastern European contexts, however, the concomitant issue of how such inflections of postcolonialism encourage further theorization of the region in broaderglobal context remains largely untouched. While applying postcolonial paradigms to theproblems of dependence, European/Russian/Soviet imperialism, anti-communist resistance and postcommunist transformations has proved productive and truly justified, even necessary in many cases, it’s difficult not to have an impression that a crucial, larger framework is missing in such developments. For example, what challenges are posed to postcolonial studies in such uses? What particular contribution can be made in these developments to the discussions of modernity and its peripheral or alternative realizations outside the West? What possible new transnational solidarities and ecumenes does such postcolonial reconfiguration of thinking about Central and Eastern Europe promise? What forms of remembrance does it necessitate in memory cultures of late modernity? How can it challenge the Eurocentric or West-centric traits in contemporary academic and political discourses, their strategies of containment, omissions and repressions? How can a dialogue ensue from the above rather than a monologism of victimhood? These and other related questions ultimately concern the problem of locating the region in critical globalization discourses.
Źródło:
Porównania; 2013, 13; 9-27
1733-165X
Pojawia się w:
Porównania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies