Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Jarosław, Gara," wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Jana Patočki filozoficzna kategoria „troski o duszę” i jej pedagogiczna konkretyzacja (w postaci) sokratejskiego wzorca pedeutologicznego
    Jan Patočki’s philosophy of “Care for the Soul” and its pedagogical concretization (in the form of) the socratic pedeuological model
    Autorzy:
    Gara, Jarosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/26384906.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
    Tematy:
    filozofia wychowania
    dziedzictwo europejskie
    kondycja intelektualna i moralna
    ruch egzystencji
    edukacja jako sokratejska „troska o duszę”
    philosophy of education
    European heritage
    intellectual and moral conditio
    „movement of existence”
    education as Socratic „Care for the Soul”
    Opis:
    Związana z tradycją antycznej filozofii greckiej „troska o duszę” jest jednym z kluczowych pojęć myśli czeskiego filozofa. Rozpatrywana jest ona zarówno w kategoriach filozoficznych, jak i historiozoficznych. Kategoria ta odsyła do problemu kondycji intelektualnej i moralnej człowieka, stojąc u podstaw konstytuowania się jego autentycznego bycia w świecie. Wskazana problematyka znajduje również odzwierciedlenie w filozofii wychowania Jana Patočki. Edukacja jest bowiem rozumiana przez niego jako egzystencjalny ruch „troski o duszę”. Wzorcem nauczyciela jest zaś sokratejski wzorzec samopoznania oraz „wiedzy o niewiedzy”.
    The notion of “caring for the soul”, associated with ancient Greek philosophy, is one of the key concepts in the thought of this Czech philosopher. It is considered both in philosophical and historiosophical categories. This category makes reference to the issue of people’s lectual and moral condition, which underlines the formation of their authentic existence in the world. The indicated problems are also reflected in Jan Patočki’s philosophy of education. He understands education as an existential movement of “caring for the soul”. Therefore, the model of the teacher is Socrates’ model of self-knowledge and “knowledge of ignorance”.
    Źródło:
    Przegląd Pedagogiczny; 2023, 1; 29-41
    1897-6557
    Pojawia się w:
    Przegląd Pedagogiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jana Patočki doświadczenie „jedności pierwotnego świata” jako przesłanka myślenia i działania pedagogicznego – rekonstrukcje (część pierwsza)
    Jan Patočka’s Experience of the ‘Unity of the Primordial World’ as a Premise for inking and Pedagogical Action – Reconstruction(partone)
    Autorzy:
    Gara, Jarosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/549635.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    Jan Patočka
    fenomenologia
    świat życia
    filozofia wychowania
    egzystencjalne poruszenie
    Opis:
    Jan Patočka swoim życiem i twórczością w pełni zasłużył na miano współczesnego Sokratesa. Bieg jego życia i meandry twórczości tworzyły puzzle doskonale się uzupełniające i zależne od siebie. Zainteresowania filozoficzne czeskiego fenomenologa oscylowały wokół doświadczenia „jedności pierwotnego świata”, w którego centrum znajdował się świat naturalny. Poddając analizie strukturę doświadczenia tego świata, autor niniejszego opracowania bada takie kategorie, jak: czas, cielesność, dom, otwartość, praca. Następnie rekonstruuje jedną z opcji odczytywania filozofii wychowania Patočki i ewolucji jej podstawowych zagadnień. Kluczową ideą w tej filozofii jest ruch, jako coś, co specyfikuje otwartą strukturę istnienia człowieka. W tym kontekście w sposób heurystyczny zostały sformułowane podstawowe kierunki myślenia i działania pedagogicznego, które implikuje tytułowe doświadczenie „jedności pierwotnego świata”. Artykuł publikowany jest w dwóch częściach, które stanowią integralną całość autorskiego ujęcia tytułowego problemu. Część pierwsza artykułu ma charakter studialnej rekonstrukcji. Część druga publikacji ma charakter autorskich implementacji twórczości Jana Patočki.
    Źródło:
    Forum Pedagogiczne; 2019, 9, 1; 181-202
    2083-6325
    Pojawia się w:
    Forum Pedagogiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jana Patočki doświadczenie „jedności pierwotnego świata” jako przesłanka myślenia i działania pedagogicznego – implementacje (część druga)
    Jan Patočka’s Experience of the ‘Unity of the Primordial World’ as a Premise for Thinking and Pedagogical Action – Reconstruction (part two)
    Autorzy:
    Gara, Jarosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/550043.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    Jan Patočka
    fenomenologia
    świat życia
    filozofia wychowania
    egzystencjalne poruszenie
    Opis:
    Jan Patočka swoim życiem i twórczością w pełni zasłużył na miano współczesnego Sokratesa. Bieg jego życia i meandry twórczości tworzyły puzzle doskonale uzupełniające się i zależne od siebie. Zainteresowania filozoficzne czeskiego fenomenologa oscylowały wokół doświadczenia „jedności pierwotnego świata”, w którego centrum znajdował się świat naturalny. Poddając analizie strukturę doświadczenia tego świata, autor niniejszego opracowania bada takie kategorie, jak: czas, cielesność, dom, otwartość, praca. Następnie rekonstruuje jedną z opcji odczytywania filozofii wychowania Patočki i ewolucji jej podstawowych zagadnień. Kluczową ideą w tej filozofii jest ruch, jako coś, co specyfikuje otwartą strukturę istnienia człowieka. W tym kontekście w sposób heurystyczny zostały sformułowane podstawowe kierunki myślenia i działania pedagogicznego, które implikuje tytułowe doświadczenie „jedności pierwotnego świata”. Artykuł publikowany jest w dwóch częściach, które stanowią integralną całość autorskiego ujęcia tytułowego problemu. Część pierwsza artykułu ma charakter studialnej rekonstrukcji. Część druga publikacji ma charakter autorskich implementacji twórczości Jana Patočki.
    Źródło:
    Forum Pedagogiczne; 2019, 9, 2/1; 175-192
    2083-6325
    Pojawia się w:
    Forum Pedagogiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Semantyczne pola” egzystencjalnego doświadczenia językowego – epifania i alienacja jako mimetyczne struktury formacji wychowawczej
    “Semantic fields” of existential linguistic experience – epiphany and alienation as mimetic structures of educational formation
    Autorzy:
    Gara, Jarosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/629281.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy im. Jana Długosza w Częstochowie. Wydawnictwo Uczelniane
    Tematy:
    filozofia wychowania
    egzystencjalna problematyzacja
    procesy mimetyczne
    doświadczenie językowe
    formacja wychowawcza
    philosophy of education
    existential problematization
    mimetic processes
    language experience
    educational formation
    Opis:
    The existence of the man is manifested and expressed in the language. The man creates the language as much as the language creates the man. However, the most basic existential experience is expressed in the fact that the language represents and reflects the man himself: the language is expressed by the man and the language expressed the man. Two mods of “semantic fields” of existentaial linguistic experience are presence (in the form of linguistic epiphany) and alienation (in the form of linguistic alienation). Therefore, every educational formation takes place and is realized in the context of existential experience of presence or alienation (in the form of linguistic epiphany or alienation of the man as the subiect of mimetic patterns of action).
    Egzystencja człowieka przejawia się i wyraża w języku. Człowiek w tej samej mierze tworzy język, jak i język tworzy człowieka. Najbardziej prymarne egzystencjalnie doświadczenie wyraża się jednak w tym, że język reprezentuje i odzwierciedla samego człowieka – język wyrażany jest przez człowieka oraz język wyraża człowieka. Dwa modusy „semantycznych pól” egzystencjalnego doświadczenia językowego to uobecnienie (w postaci językowej epifanii) i wyobcowanie (w postaci językowej alienacji). I dlatego każda formacja wychowawcza rozgrywa się i jest urzeczywistniana w kontekście egzystencjalnego doświadczenia uobecniania lub wyobcowania (w postaci językowej epifanii lub alienacji człowieka jako podmiotu mimetycznych wzorców działania).
    Źródło:
    Podstawy Edukacji; 2019, 12; 13-27
    2081-2264
    Pojawia się w:
    Podstawy Edukacji
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Egzystencjalna problematyzacja poszukiwania, poznawania i tworzenia samego siebie
    Existential problematisation of exploration, cognition and self-creation
    Autorzy:
    Gara, Jarosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/544690.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
    Tematy:
    pedagogika ogólna
    filozofia wychowania
    doświadczenie egzystencjalne
    aporetyczność
    doświadczenia
    fenomen autokreacji
    analiza fenomenologiczno-egzystencjalna
    Opis:
    Problem progresji i autokreacji człowieka w sposób ścisły związany jest z przedmiotem zainteresowania szeroko rozumianej filozofii człowieka, jak i filozofii wychowania. Pytania i rozstrzygnięcia filozofii człowieka przekładają się tu wprost na pytania i rozstrzygnięcia filozofii wychowania. Autorska konceptualizacja tytułowego zagadnienia oparta jest na wyeksponowaniu takich momentów egzystencjalnego doświadczenia człowieka, jak: konieczność, autentyczność, paradoksalność, uobecniający ślad, czy tragizm. Problematyzacji poddane zostały również aporetyczne wymiary progresji i autokreacji człowieka: 1. aktualność versus potencjalność bycia, 2. immanencja versus transcendencja bycia, 3. realność versus idealność bycia, 4. nieuchwytność versus samoobiektywizacja bycia, 5. nieautonomiczność versus autonomiczność bycia.
    Źródło:
    Przegląd Pedagogiczny; 2017, 2; 9-33
    1897-6557
    Pojawia się w:
    Przegląd Pedagogiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Agatologiczny horyzont Tischnerowskiej filozofii wychowania jako horyzont „ziemi obiecanej” i/lub „ziemi odmowy”
    Autorzy:
    Gara, Jaroslaw
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/36782730.pdf
    Data publikacji:
    2022-05-09
    Wydawca:
    Wydawnictwo Naukowe Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie
    Tematy:
    filozofia człowieka
    filozofia dramatu
    filozofia wychowania
    agatologia
    ludzkie doświadczenie
    heurystyka „ziemi obiecanej” i „ziemi odmowy”
    Opis:
    Filozofia wychowania Józefa Tischnera odzwierciedla zakładaną przez niego filozofię człowieka, która programowo odwołuje się do heurystycznego potencjału „myślenia z głębi metafory”. Tischnerowska agatologia opiera się na założeniu, zgodnie z którym ludzkim życiem rządzi „logos dobra i zła. Ludzkie istnienie przybiera więc postać „egzystencji dramatycznej”, a sam człowiek jawi się jako „byt aksjologiczny”, który przeżywa wartości oraz przyjmuje względem nich określone postawy. W tym znaczeniu jednym z podstawowych zadań wychowawcy jest przekazanie „fundamentalnej nadziei”, zgodnie z którą możliwe jest odkrywanie własnego życiowego powołania. Wychowanie to naprowadzanie na autentyczne i niebanalne postacie egzystencjalnego urzeczywistniania dobra. Świat jako „scena dramatu ludzkiego” zawiera jednak w sobie zarówno nadzieję, związaną z tym, że świat ten okaże się „ziemią obiecaną” człowieka, jak i groźbę, związaną z tym, że okaże się on dla niego „ziemią odmówioną”. W tym kontekście życie ludzkie rozgrywa się jako zakorzenienie lub wykorzenienie w obrębie swoistych przestrzeni doświadczenia ludzkiego, rozpatrywanych zarówno fizycznie, jak i symbolicznie, takich jak: „dom”, „warsztat pracy”, „świątynia”, czy „cmentarz”. I choć Tischner w swojej koncepcji filozofii dramatu nie odnosił wprost podjętej w tym miejscu perspektywy „ziemi obiecanej” i/lub „ziemi odmowy” do problematyki wychowania, to jednak wiele wskazuje na to, że zagadnienia te dopełniają jego wypowiedzi, które wprost określają zakładaną przez niego filozofię wychowania.
    Źródło:
    Studia z Teorii Wychowania; 2022, XIII(1(38)); 31-50
    2083-0998
    2719-4078
    Pojawia się w:
    Studia z Teorii Wychowania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies