Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "muszle" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Development and calcification of the ammonitella shell
Autorzy:
Kulicki, C
Doguzhaeva, L A
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/19971.pdf
Data publikacji:
1994
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
Aconeceras trautscholdi
skamienialosci
jura
slimaki
muszle larwalne
paleontologia
amonity
muszle embrionalne
Archaeogastropoda
Aconeceras
Opis:
Aconeceras trautscholdi ammonitellae mass occurring in the Aptian of Symbirsk, central Russia represent consecutive calcification stages of the primary organic shell wall. Already after the formation of the organic shell with proseptum, the first whorl and umbilical walls of the initial chamber were calcified, then the remaining part of the initial chamber, and finally the nacreous primary constriction was formed and the proseptum was calcified. The original mineral participating in calcification was aragonite, which formed primary prismatic layers. The ammonite embryonic shell was thus formed similarly to the archaeogastropod larval shell. This explains the microstructural distinction of the ammonitella and proseptum walls with respect to the rest of the ammonite shell.
Muszle embrionalne (amonitelle) Aconeceras, masowo występujace w konkrecjach aptu Syrnbirska, ukazują kolejne stadia kalcyfikacji ścianek. Pierwotna muszla amonitelli była niezmineralizowana, podobnie jak muszla larwalna dzisiejszych ślimakow Archaeogastropoda.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1994, 39, 1; 17-44
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Maastrichtian Ceratisepia and Mesozoic cuttlebone homeomorphs
Mastrychcka Ceratisepia oraz mezozoiczne homeomorfy
Autorzy:
Hewitt, R A
Jagt, J W M
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21399.pdf
Data publikacji:
1999
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
mezozoik
Spirulida
Loligosepia
Ceratisepia vanknippenbergi
Actinosepia
Trachyteuthis
Octobrachia
muszle
Sepiida
homeomorfy
taksony
paleontologia
mikrostruktura
szkielet
muszle embrionalne
Pearceiteuthis
matwy
Opis:
The phylogenetics of potential Mesozoic ancestors of cuttlefish of a restricted order Sepiida von Zittel, 1895 (superorder Decabrachia Boettger, 1952) is reviewed. Microstructural studies of Mesozoic homeomorphs of cuttlebones (Pearceiteuthis gen. n., Loligosepia, Trachyteuthis, Actinosepia) are consistent with their assignement to the superorder Octobrachia Fioroni, 1981. The discovery of an embryonic Ceratisepia shell in the upper Maastrichtian of the Netherlands, indicates that true Sepiida did have a pre-Cenozoic origin. Cretaceous decabrachs of the order Spirulida Stolley, 1919 do not show evidence of the dorso-anterior shell growth vectors seen in Cenozoic spirulids, sepiids and octobrachs. Separate origins of the Sepiida and Spirulida within Cretaceous diplobelinid belemnites is still the most attractive hypothesis. Ceratisepia vanknippenbergi sp. n. from the upper Maastrichtian of the Netherlands and Pearceiteuthis buyi gen. et sp. n. from the Callovian of England are described.
Dokonano przeglądu potencjalnych mezozoicznych przodków mątw (rzqd Sepiida von Zittel, 1859 sensu stricto; nadrząd Decabrachia Boettger, 1952). Wyniki badań mikrostruktur szkieletów mezozoicznych homeomorfów mątw (Pearceiteuthis gen. n., Loligosepia, Trachyteuthis, Actinosepia) potwierdzają ich przynalezność do nadrzędu Octobrachia Fioroni, 1981. Znalezisko embrionalnej muszli Ceratisepia w osadach górnego mastrychtu Holandii wskazuje, że Sepiida powstały przez kenozoikiem. Kredowe dziesięciornice z rzędu Spirulida Stolley, 1919 nie wykazują grzbietowo-przednich wektorów wzrostu muszli, które można obserwować u kenozoicznych spirul, mątw oraz ośmiornic. Hipoteza głosząca, ze Sepiida oraz Spirulida wyodrębniły się niezależnie z kredowych diplobelinidowych belemnitów jest wciąż najbardziej atrakcyjnym wyjaśnieniem pochodzenia obu tych grup. Opisano dwa nowe taksony: Ceratisepia vanknippenbergi sp. n. z górnego mastrychtu Holandii oraz Pearceiteuthis buyi gen. et sp. n. z keloweju Anglii.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1999, 44, 3; 305-326
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Siphuncular structure in Ordovician endocerid cephalopods
Budowa syfona ordowickich endoceratydow
Autorzy:
Mutvei, H
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22465.pdf
Data publikacji:
1997
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
Anthoceras vaginatum
Nautilus
muszle
Dideroceras wahlenbergi
zroznicowanie wewnatrzgatunkowe
Spirula
ordowik
Suecoceras barrandei
paleontologia
endoceratydy
mieczaki
fosfatyzacja
morfologia zwierzat
Opis:
Exceptionally well-preserved shells of the endocerids Dideroceras wahlenbergi (Foord, 1887), Anthoceras vaginatum (Schlotheim, 1820), and Suecoceras barrandei (Dewitz, 1880) from phosphatized Early and Middle Ordovician limestones of Northern Estonia were studied by means of SEM. The septal neck in these endocerids is composed of three, structurally different, aragonite layers: outer spherulitic-prismatic, nacreous, and inner prismatic. The connecting ring is a continuation of the spherulitic-prismatic layer of the septal neck. Its inner surface was probably covered by a thin glycoprotein (conchiolin) sheet. Structural differentiations in the spherulitic-prismatic layer of the connecting ring, such as a layering and 'eyelet', reported by previous writers, were not observed. These differentiations probably result from diagenesis. The siphuncular structure in endocerids agrees in detail with that in Recent Spirula and Nautilus. The conical endosiphuncular deposits (endocones) of endocerids show extensive intraspecific variation. Morphological and structural differences in these deposits should therefore be used with caution in generic and specific diagnoses.
Fosfatyzacja jest wyjątkowo korzystnym stanem zachowania w przypadku aragonitowo- organicznych muszli mięczaków, umożliwiającym zachowanie wielu pierwotnych elementów. Ordowickie endoceratydy Dideroceras wahlenbergi (Foord, 1887), Anthoceras vaginatum (Schlotheim, 1820) i Suecoceras barrandei (Dewitz, 1880) ze sfosfatyzowanych wapieni północnej Estonii posłużyły do szczegółowych badań w SEM struktur syfonalnych i porównania ich ze współczesnymi głowonogami z rodzajów Nautilus i Spirula. Lejek syfonalny u tych endoceratydów jest zbudowany z trzech różnych warstw aragonitowych: zewnętrznej warstwy sferolityczno-pryzmatycznej, środkowej perłowej i wewnętrznej pryzmatycznej. Rurka syfonalna łącząca poszczególne lejki jest przedłużeniem sferolityczno-pryzmatycznej warstwy lejka. Jej wewnętrzna powierzchnia była prawdopodobnie pokryta cienką, glikoproteinową (konchiolinową) w yściółką. Nie zaobserwowano cech, opisywanych wcześniej: warstwowania ani zgęstnień ("eyelets'') w obrębie sferolityczno-pryzmatycznej warstwy rurki syfonalnej. Struktury te należy prawdopodobnie uznać za artefakty powstałe w wyniku diagenezy. Ogólny plan budowy syfona endoceratydów jest podobny do planu budowy spiruli i łodzika. Stożkowate złogi endosyfonalne (endokony) wykazują u endoceratydów znaczne wewnątrzgatunkowe zróżnicowanie, dlatego też ich wartość diagnostyczna na poziomie rodzajowym i gatunkowym jest ograniczona.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1997, 42, 3; 375-390
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies