Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "prawo karne" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 177
Tytuł:
Podżeganie i pomocnictwo do czynu popełnianego za granicą
Aiding and abetting an act committed abroad
Autorzy:
Demenko, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2037327.pdf
Data publikacji:
2021-09-30
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
criminal law
abetting
aiding
transnational criminal law
jurisdiction
prawo karne
podżeganie
pomocnictwo
prawo karne międzynarodowe
jurysdykcja
Opis:
Artykuł poświęcony jest problematyce odpowiedzialności karnej podżegacza i pomocnika za podżeganie lub pomocnictwo do czynów, które mają zostać popełnione poza terytorium Polski. Zgodnie z art. 18 § 2 i § 3 polskiego Kodeksu karnego nakłanianie do oraz ułatwianie popełnienia czynu zabronionego jest zabronione pod groźbą kary. Wątpliwe jest przy tym to, czy owe regulacje mają zastosowanie do sytuacji, gdy czyn, do którego popełnienia sprawca nakłania lub popełnienie którego ułatwia, ma być realizowany za granicą. Co do zasady możliwości takiej wyłączyć nie można. Istnieją jednak pewne kategorie czynów, w odniesieniu do których karalność podżegania czy pomocnictwa do ich zagranicznego popełnienia jest wyłączona. Po pierwsze, z uwagi na to, że znamię danej czynność wykonawczej może wypełnić jedynie zachowanie na terenie Polski, po drugie, dlatego że dane dobro może zostać zaatakowane tylko w kraju oraz, po trzecie, ponieważ wykonanie czynu za granicą nie będzie miało charakteru nieostrożnego, przekraczającego dozwolone ryzyko.
The paper discusses the problem of criminal responsibility of secondary parties for inciting and aiding an act that is committed outside of Polish territory. According to Article 18 § 2 and § 3 of the Polish Criminal Code, encouraging and supporting a prohibited act are under penalty. It is debatable whether those regulations apply if the advocated or assisted act is to be performed abroad. In principle, such a possibility cannot be excluded, but there are certain categories of acts in case of which aiding or abetting an out-of-country commitment shall not be penalized. Firstly because the prohibited act can be performed only on Polish territory, secondly because the protected good can be attacked only domestically, and thirdly, because the performance of the act abroad will not be of a reckless nature, exceeding the permitted risk.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2021, 83, 3; 139-151
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zasada terytorialności w kontekście przepisów Kodeksu karnego, Kodeksu karnego skarbowego i Kodeksu wykroczeń
The principle of territoriality in the context of the provisions of the Criminal Code, the Fiscal Criminal Code and the Offense Code
Autorzy:
Wróbel, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158864.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
zasada terytorialności
prawo karne
prawo karne skarbowe
prawo wykroczeń
principle of territoriality
criminal law
criminal fiscal law
offense law
Opis:
Analiza badawcza koncentruje się na zasadzie terytorialności z Kodeksu karnego (art. 5 i art. 115 § 15), Kodeksu wykroczeń (art. 3 § 1), Kodeksu karnego skarbowego (art. 3 § 2, art. 53 § 9 i 10). Ustawodawca używa w rozważanym kontekście szeregu pojęć wymagających rozważenia, a mających zasadniczy wpływ na przedmiot badawczy. Wśród nich wskazać można: terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, polski statek wodny, polski statek powietrzny, stałą platformę umieszczoną na szelfie kontynentalnym, wyłączną strefę ekonomiczną znajdującą się poza morzem terytorialnym, w której Rzeczpospolita Polska na podstawie prawa wewnętrznego i zgodnie z prawem międzynarodowym wykonuje prawa odnoszące się do badania i eksploatacji dna morskiego i jego podglebia, oraz ich zasobów naturalnych. Autor stara się określić ich zakres oraz właściwe, odpowiadające tym pojęciom desygnaty.
The research analysis focuses on the principle of territoriality from the perspective of: the Criminal Code (art. 5 and art. 115 § 15), the Offense Code (art. 3 § 1), the Fiscal Criminal Code (art. 3 § 2, art. 53 § 9 and 10). In the considered context, the legislator uses a number of terms, that require consideration and have a fundamental impact on the subject of research. These include: the territory of the Republic of Poland, a Polish ship, Polish aircraft, a permanent platform located on the continental shelf, the exclusive economic zone outside the territorial sea in which the Republic of Poland – on the basis of internal law and in accordance with international law – performs the rights relating to exploration and exploitation of the seabed and its subsoil and their natural resources. The author tries to define theirs scope and the appropriate designations corresponding to these concepts.
Źródło:
Studia Prawnicze: rozprawy i materiały; 2022, (30), 1; 87-104
1689-8052
2451-0807
Pojawia się w:
Studia Prawnicze: rozprawy i materiały
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Karnoprawna ochrona obiektów i terenów chronionych w świetle wybranych przepisów rozdziału XXII Kodeksu karnego (art. 181 § 2 i 5, art. 187, art. 188 K.k.)
The Criminal Law Protection of Objects and Protected Areas according to Chosen Regulations of Chapter XXII of the Criminal Code (art. 181 § 2 i 5, art. 187, art. 188 C.C.)
Autorzy:
Budyn-Kulik, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1369356.pdf
Data publikacji:
2020-09-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
prawo karne
ochrona środowiska
criminal law
environment protection
Opis:
Ochrona przyrody to przede wszystkim domena prawa administracyjnego, jednak prawnokarna ochrona środowiska stanowi znaczące uzupełnienie regulacji mających na celu utrzymanie równowagi przyrodniczej oraz dążenie do zachowania możliwości odnawiania zasobów naturalnych. W polskim Kodeksie karnym w rozdziale poświęconym przestępstwom przeciwko środowisku zawartych jest pięć samoistnych typów przestępstw, do znamion których należy szczególne miejsce ich popełnienia w postaci terenu lub obiektu objętego ochroną. Są to przestępstwa stypizowane w art. 181 § 2 i 5, art. 187 oraz art. 188 K.k. We wszystkich przedmiotem ochrony jest środowisko. Ich pozostałe znamiona są zróżnicowane. Ponieważ omawiane przepisy mają charakter akcesoryjny, przy ich wykładni konieczne jest odwołanie się do innych niż Kodeks karny ustaw, co rodzi określone problemy. Mogą one pozostawać w różnych konfiguracjach zbiegu z innymi przepisami.
The aim of environmental protection in criminal law is to maintain sustainability in nature as well as try to protect the renewability of natural resources. The Polish Criminal Code contains five autonomic types of crime, which are characterized, among others, by the specific crime scene, such as 'an environmentally protected area or object'. They are included in the Chapter of Crimes against the Environment. They realize the so-called traditional protection of nature, conservational in character. These types are mentioned in: art. 181 § 2 i 5 C.C., art. 187 C.C. and art. 188 C.C. They are accessory to other regulations beyond Criminal Code.
Źródło:
Studia Prawnicze KUL; 2020, 3; 45-64
1897-7146
2719-4264
Pojawia się w:
Studia Prawnicze KUL
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cyberprzestępstwa o charakterze terrorystycznym w polskim prawie karnym
Cybercrimes of a terrorist character in Polish criminal law
Autorzy:
Filipkowski, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/51532205.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Instytut Wymiaru Sprawiedliwości
Tematy:
cyberterroryzm
cyberprzestępstwa
prawo karne
cyberterrorism
cybercrimes
criminal law
Opis:
Autor artykułu przeprowadza analizę wzajemnych relacji między pojęciami cyberprzestępczości i cyberterroryzmu w kontekście polskiego prawa karnego, korzystając z wiedzy kryminologicznej. Celem opracowania jest opisanie tego problemu z perspektywy normatywnej oraz zaproponowanie odpowiednich zmian w polityce karnej polskiego ustawodawcy. Głównym przedmiotem badań dogmatycznych, opartych również na przeglądzie stosownej literatury krajowej i zagranicznej, są zakresy pojęcia „cyberprzestępstwa” w odniesieniu do spełnienia przesłanek określonych w art. 115 § 20 Kodeksu karnego, które dotyczą przestępstw o charakterze terrorystycznym. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że nie wszystkie cyberprzestępstwa objęte polskim Kodeksem karnym spełniają przesłanki opisane w art. 155 § 20 k.k. i nie można ich zatem uznać za cyberterroryzm. Wynika to przede wszystkim z formalnej przesłanki górnego zagrożenia karą, która nie może być niższa niż 5 lat pozbawienia wolności. W związku z tym autor sugeruje rezygnację z tej formalnej przesłanki i skupienie się wyłącznie na celach sprawcy, co może przyczynić się do większej skuteczności polityki karnej w zwalczaniu cyberterroryzmu.
The author of the article analyzes the mutual relations between the concepts of cybercrime and cyberterrorism in the context of Polish criminal law, drawing on criminological knowledge. The aim of the study is to describe this problem from a normative perspective and propose appropriate changes in the criminal policy of the Polish legislature. The main subject of the doctrinal research, which is also based on a review of relevant domestic and foreign literature, is the scope of the concept of cybercrime in relation to the fulfillment of the conditions specified in Article 115 § 20 of the Criminal Code, which pertain to terrorist offenses. Based on the conducted research, it has been observed that not all cybercrimes covered by the Polish Criminal Code meet the conditions described in Article 155 § 20 of the Criminal Code and therefore cannot be considered as cyberterrorism. This primarily stems from the formal criterion of a higher penalty, which cannot be lower than 5 years of imprisonment. Therefore, the author suggests abandoning this formal criterion and focusing solely on the intentions of the perpetrator, which may contribute to a greater effectiveness of the criminal policy in combating cyberterrorism.
Źródło:
Prawo w Działaniu; 2023, 55; 72-87
2084-1906
2657-4691
Pojawia się w:
Prawo w Działaniu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jak definiujemy cyberprzestępstwo?
How do we define cybercrime?
Autorzy:
Zbrojewska, M.
Mosorov, V.
Biedron, S.
Panskyi, T.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/408762.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Politechnika Lubelska. Wydawnictwo Politechniki Lubelskiej
Tematy:
prawo karne
prawo w sieci
cyberprzestępstwo
law
cybercrime
criminal law
Opis:
W dzisiejszych czasach sieci komputerowe oraz oferowane przez nie usługi stały się najprężniej rozwijającą się dziedziną XXI wieku. Ich możliwości nie tylko pozwoliły na łatwiejszy kontakt użytkowników z całego świata, ale również wpłynęły na rozwój innych gałęzi nauki oraz technologii, ułatwiając codzienne życie. Wynalazek, który powstał do celów wojskowych w jednym z najbardziej mrocznych okresów ludzkiej cywilizacji , stał się największym odkryciem XX wieku łącząc miliony ludzi w jedną wielką społeczność. Obecnie każdy może skonstruować swoją własną sieć bądź dołączyć do największej z nich – Internetu za pośrednictwem lokalnego dostawcy internetowego. Niestety, Internet to nie tylko praktycznie nieograniczone źródło informacji, rozrywki, komunikacji oraz pracy. Obok swoich pozytywnych aspektów i udogodnień posiada też liczne zagrożenia, których nieświadomy użytkownik może stać się ofiarą. Niniejsze opracowanie ma na celu przybliżenie aspektów prawnokarnych i technicznych związanych z szeroko rozumianym zjawiskiem cyberprzestępczości.
Nowadays, computer networks and the services they offer have become the fastest growing area of the XXI century. Their opportunities not only allowed for easier contact with users all over the world, but also influenced the development of other branches of science and technology. The invention, which was created in the purpose of war with the darkest periods of human civilization, has become the greatest discovery of the twentieth century, connecting millions of people in one big community. Today, everyone can build their own network or join the largest of them - the Internet via a local Internet provider. Internet virtually became unlimited resource of information, entertainment, communication and work. Apartment next to their positive aspects and features it has also many threats and unaware user can become a victim of them. This study aims to bring criminal and technical aspects related to the wider phenomenon of cybercrime.
Źródło:
Informatyka, Automatyka, Pomiary w Gospodarce i Ochronie Środowiska; 2016, 2; 64-68
2083-0157
2391-6761
Pojawia się w:
Informatyka, Automatyka, Pomiary w Gospodarce i Ochronie Środowiska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sposoby przeciwdziałania powstaniu zgorszenia w świetle Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku
Ways of Preventing Depravity in the Light of the Code of Canon Law 1983
Autorzy:
Saj, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1371656.pdf
Data publikacji:
2019-09-07
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
zgorszenie
przestępstwo
prawo karne
sankcje karne
depravity
delict
criminal law
penal sanctions
Opis:
Przeanalizowane normy kodeksowe pozwalają wysnuć jeden wniosek: prawodawca kościelny troszczy się o to, by nie dopuścić do wstąpienia zgorszenia wiernych. Zakres podjętych w tym opracowaniu badań dotyczył właśnie sytuacji, w których może do tego dojść. By temu zapobiec, ustawodawca polecił konkretne działania, zawarte w ośmiu kanonach normujących różne sytuacje. I tak, duchowni winni wystrzegać się kontaktów z osobami, których postępowanie mogłoby narazić ich na problemy z zachowaniem celibatu. Przy sprawowaniu Eucharystii w świątyni niekatolickiej należy ściśle przestrzegać wydanych w tej materii norm kościelnych. W przypadku spowiedzi przy pomocy tłumacza należy zadbać, by nie ucierpiało na tym dobre imię penitenta. Obowiązek zachowania tajemnicy o tajnym zawarciu małżeństwa zostaje uchylony, gdy tego wymaga dobro sprawy. Spełnienie prawem wymaganych warunków pozwala udzielić pogrzebu jawnym grzesznikom. W pewnych sytuacjach w procesie karnym i spornym można zobowiązać do zachowania tajemnicy. Ordynariusz jest uprawniony, by nałożyć na oskarżonego konkretne ograniczenia w życiu i posłudze.   W tych właśnie sytuacjach należy nie dopuścić do zgorszenia. Przeprowadzona analiza pozwoliła ukazać sens istnienia tych prawnych procedur, mających na uwadze przede wszystkim dobro wiernych, a konkretnie ustrzeżenie ich przed zgorszeniem, które mogłoby mieć miejsce, gdyby nie wcześniejsza ingerencja kościelnego przełożonego.
The topic of depravity is present not only in moral theology, but it remains the subject of interest of the canon law. This phrase is present in numerous canons of the Code of Canon Law 1983 in the context of different legal situations. In this paper we turn attention to these situations which might result in depravity. Yet, depravity has not taken place, however the situation borders on it. Hence there are following situations analysed: these relations of clergy which may cause depravity, preventing depravity when Eucharist is celebrated in a non-Catholic temple; preventing depravity in case of confession with assistance of a translator, depravity vs. keeping secret of in case of marriage celebrated in secret, a danger of depravity in case of funeral of public sinners; keeping secret in the court trials, both criminal and contentious ones; prevention of depravity in hearing witnesses; preventive ordinations of the ordinary. In these situations the law maker advises to undertake proper actions to prevent depravity.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 2019, 62, 3; 25-53
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jurysdykcja karna państw w sprawach terroryzmu morskiego
Criminal jurisdiction of countries in cases of Marine Terrorism
Autorzy:
Fieducik, B.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/222670.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Akademia Marynarki Wojennej. Wydział Dowodzenia i Operacji Morskich
Tematy:
prawo karne międzynarodowe
terroryzm morski
prawo karne
jurysdykcja
zasady jurysdykcyjne
international criminal law
marine terrorism
criminal law
jurisdiction
jurisdiction rules
Opis:
W przypadku aktu terroryzmu morskiego ustalenie, które państwo będzie właściwe dla osądzenia jego sprawców, może rodzić liczne trudności. Sytuacja tu jest diametralnie inna niż w przypadku pozostałych pozaprawnych form działalności na morzu, takich jak piractwo i rozbójnictwo morskie. Terroryzm w przeciwieństwie do piractwa nie stanowi zbrodni prawa międzynarodowego objętej jurysdykcją uniwersalną, dzięki której piratów może ścigać i postawić przed własnym wymiarem sprawiedliwości każde państwo. Z drugiej strony akty rozbójnictwa morskiego podlegają jurysdykcji tego państwa, w obrębie którego wód terytorialnych miały miejsce. Ustalenie właściwości jurysdykcyjnej w przypadku aktów terroryzmu morskiego wymaga szerszej analizy prawnej.
In the case of marine terrorism problems may arise when determining which country is appropriate to try the perpetrators. The situations is decisively different from the cases of the other illegal forms of activity at sea, such as piracy or marine robbery. Terrorism contrary to piracy is not considered a crime covered by universal jurisdiction of international law according to which pirates can be prosecuted and put on trial by justice system of any country. On the other hand acts of marine robbery fall within the jurisdiction of the country on whose territorial waters they have occurred. Determining the jurisdiction in cases of terrorist acts requires wider legal analysis.
Źródło:
Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej; 2011, R. 52 nr 4 (187), 4 (187); 179-190
0860-889X
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zasada współdziałania przy umyślnym samonarażeniu się jako negatywna przesłanka obiektywnego przypisania skutku z perspektywy przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu w polskim i niemieckim prawie karnym
The principle of complicity in intentional self-inflicted injury as a negative premise for the objective attribution of an effect from the perspective of crimes against life and health in polish and german criminal law
Autorzy:
Kiełbas, Dominika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2055709.pdf
Data publikacji:
2022-04-20
Wydawca:
Wyższa Szkoła Humanitas
Tematy:
prawo
prawo karne
obiektywne przypisanie
law
criminal law
objective imputation
Opis:
Tematem niniejszego artykułu jest zasada współdziałania przy umyślnym samonarażeniu się jako negatywna przesłanka obiektywnego przypisania skutku z perspektywy przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu w polskim i niemieckim prawie karnym. W pierwszej kolejności omówiona została zwięźle problematyka negatywnych przesłanek obiektywnego przypisania skutku, co stanowi niezwykle interesujące zagadnienie, zarówno z perspektywy dogmatyki, jak i praktyki prawa karnego. Następnie artykuł przybliża kryterium zasady autonomii ofiary przy pomocy zaczerpniętych z doktryny i judykatury niemieckiej przykładów z obszaru przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu oraz analizuje je z perspektywy polskiego kodeksu karnego. Całość pozwala zaznajomić się z omówioną przesłanką i zrozumieć zarówno jej teoretyczną istotę, jak i poznać nieco obrazową egzemplifikację.
The subject of the present article is the principle of complicity in intentional self-inflicted injury as a negative premise for objective attribution of an effect from the perspective of crimes against life and health in Polish and German criminal law. First, the problem of negative prerequisites for objective attribution of an effect is briefly discussed, which is an extremely interesting issue both from the perspective of dogmatics and the practice of criminal law. Then the article brings closer the criterion of the principle of victim autonomy by means of examples taken from the German doctrine and jurisprudence in the area of crimes against life and health and analyses them from the perspective of the Polish Penal Code. The whole allows to get acquainted with the discussed premise and to understand both its theoretical essence and a somewhat illustrative exemplification.
Źródło:
Roczniki Administracji i Prawa; 2021, 4, XXI; 61-69
1644-9126
Pojawia się w:
Roczniki Administracji i Prawa
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O efektywności prawa karnego, ciemnej liczbie, wiktymizacji i rozmiarach narkomanii
On the Effectiveness of Criminal Law, the „Dark Figure” Victimization, and the Scale of Drug Abuse
Autorzy:
Tyszkiewicz, Leon
Kosmowski, Sebastian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/699161.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Nauk Prawnych PAN
Tematy:
prawo karne
wiktymizacja
narkomania
criminal law
victimization
drug abuse
Opis:
 The article presents the results of survey research carried out in the Katowice and Chorzów regions (SE Poland). In early 2000 we obtained 414 questionnaires completed by under- and post-graduate students at the University of Silesia’s Law and Administration Department and students of local high schools. The investigation was victimology-oriented, the respondents being asked not only whether they had been victims of crime of various kinds but also whether the perpetrator had been punished. Our premise was that based on measures adopted by Polish criminal procedure the victim of a crime was entitled to know of the offender’s punishment, assuming that he had in fact been convicted. Within our sample the predominant group was young people, females marginally outnumbered males, almost all respondents reported average or above-average circumstances, and almost all were also urban–dwellers, the vast majority living in towns with populations of over 100,000. The first question that interested us was the effectiveness of the law, chich is most fully reflected in measurements of absolute effectiveness, that is, the percentage of crimes punished to the total number of crimes actually committed. This umounted to 3.33%. If we deduct the relatively large number of   non-indictable offenses, i.e. not subject to prosecution by the state (e.g. libel and slander) the figure rises to 4.02%. In addition to the absolute effectiveness measure we also calculated a relative effectiveness index. It was the ratio of punished offenses to the total number of offenses reported to law-enforcement authorities by the respondents. In our survey the relative effectiveness index amounted overall to 20.0% and after the elimination of non-indictable offenses to 19.7%. To estimate effectiveness we deducted offenses committed in 1999 on the assumption that the majority of these were too recent for prosecution and conviction to have taken place. Obviously, a crucial influence on measurement of the effectiveness of the law is exerted by the number of offenses reported to law-enforcement authorities. Our questionnaire was designed to allow respondents to adduce the number of instances of victimization in the preceding year and in general without mentioning their location in time. Since the survey was carried out in earlv 2000 the preceding year was 1990. The level of notification of crimes for the whole period in question came in our survey to 15.3% of the total incidence of crime. For 1999 this ratio recorded a count of 13.1% in other words was fractionally lower. After deducting non-indictable offenses these indexes rise to 19.9% and 19.0 % respectively. The most frequently reported crimes were burglaries (58.7%). Next on the list came simple larceny (18.6%) and fraud (18.1%, 29.5% in 1999); no cases of  bribery were reported. A relatively rarely reported crime was robbery with violence (12.2%, 13.7% in 1999). The so-called "dark figure" can be stated in a variety o ways. One is by an absolute number, either broader or narrower. This depends on inclusion in the dark figure of all offenses actually committed or only those which are not reported to the law-enforcement authorities or are subject to private prosecution. Another way of determining the dark figure is by an index- or ratio-based measure. Here, too, there are two possibilities. In the first the number of offenses actually committed per the number punished is calculated. The second estimates the number of offenses actually committed per the number reported. The findings of our survey were as follows. The dark figure for the total number of crimes actually committed and the whole of the period in question amounted in absolute terms to 1,492 and for unreported offenses to 1,263. For 1999 corresponding counts came to 562 and 488 respectively. In index-measured terms the number of offenses actually committed per the number reported amounted for the whole period in question to 6.5 and for 1999 to 7.6, in other words to fractionally more. The number of offenses actually committed per the number punished (after deducting offenses committed in 1999) since it is hardy likely that any of these would already have been punished in early 2000 amounted to 30. Considerable attention was given to determining the structure of offenses committed, reported and punished and to the structure of offenses committed to the injury of different categories of victims (men, women, high school students, undergraduates, doctoral students). Differences were found here. The most significant was that the most frequent victims of offenses against the person are males and persons in the younger age group; the same pattern holds for robberies with violence of which females are only exceptionally the victims (only three cases in the whole the of the material gathered by the survey). By contrast, females and persons in the older age group are the most frequent victims of simple larceny. An in-depth victimologicar analysis yielded the following findings. The coefficient of victimization, that is, the total number of offenses per member of the sample, amounted for the totality of our respondents over the whole period in question to 3.60, though it was much higher for the male and younger age group (5.5 for the former and 7.86 for the fourth-year high school students). In the females group as a whole the coefficient came to 2.40 and was highest in the doctoral students sub-group (3.27). The victimization index is the percentage of the number of crime victims in the whole of the sample. If we subtract the victimization index from 100 we will obtain a percentage measure of the number of persons who have not be victims either of any crime or of a crime of particular kind. For the whole of the sample and the whole of the period in question this index amounted to 76.1%, i.e. the number of non-victimized persons did not exceed 23.9%; for 1999 the counts were 47.1% and 52.9% respectively. The victimization index in the males group amounted to 85.1% for the whole period in question and to 57.8% for 1999; in the females group the analogous counts came to 70,4% and 40.3% respectively. Victimization intensity is a measure which is characterized by the number of criminal acts committed per victim. In our survey it amounted to 4.74 for the whole sample and the whole period covered by the survey and to 2.88 for 1999.  The analogous scores for the males and females group came to 6.46 and 3.68 and for the females to 3.41 and 2.16. An important supplement to victimological investigation is determining an index of victimization variation. It completes the picture provided by victimization intensity. For obvious reasons this measure is calculated only for the whole sample or its subgroup. It illustrates how many kinds of offenses have been committed against the average victim. Victimization variation is calculated by dividing the sum of the number of individuals wronged by particular categories of offenses by the total number of victims among the persons included in the sample. There is a certain relationship between victimization intensity and variation. If intensity equals one, variation also equals one. Aside from this instance variation either equals intensity or is slightly lower. Variation can never exceed the number of the kinds of offenses specified in an investigation. Within these limits the closer the variation index is to the value of variation, the higher the variation of criminality given that intensity is relatively high. If inteisity approaches unity variation, despite the proportionately high level of the index, diminishes. In our survey intensity for the whole group and for the whole period in question amounted to 4.74 and for 1999 to 2.88. In other words, the average number of offenses per victim came overall to almost five, and in 1999 this average came to close on three.The variation measures attained a level of, respectively, 2.38 and 1.58 which means that, overall, victims were wronged on average by two kinds of offenses and in  1999 by between one and tow. The highest intensity occurred in the males subgroup of the high school students group (8.24) which also had the highest variation index (3.46). As for intensity second place was occupied by males in the doctoral students group (8.04), thougt its variation score/count was markedly lower than in the high school students group (2.80). Our survey also indicated the scale of drug abuse. The respondents were asked to state the number of contacts they had  had  with persons using drugs and with dealers or producers of drugs. Within the whole group studied contacts with consumers of drugs were reported by 49.0% of the respondents and contacts with drug dealers or producers by 25.1%.  These contacts were much more frequent among the high school students (67.4% and 39.3% respectively) than among tne undergraduates and doctoral students (27.4% and 8.6%). The survey presented here covered a relatively small group of persons and one drawn from only a single region. Further investigations of this type are essential.
Źródło:
Archiwum Kryminologii; 2002, XXVI; 101-131
0066-6890
2719-4280
Pojawia się w:
Archiwum Kryminologii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ochrona środowiska w europejskim prawie karnym. Część III. Lista przestępstw
Environmental protection in the European criminal law. Part III. The list of criminal offences
Autorzy:
Radecki, W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/271886.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Górnośląska Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Kardynała Augusta Hlonda
Tematy:
prawo karne
środowisko
ochrona
przestępstwo
criminal law
protection
environment
Opis:
Artykuł 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/99/WE z 19 listopada 2008r. w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne zawiera listę dziewięciu przestępstw, które powinny być ścigane na podstawie przepisów karnych państw członkowskich. Przedmiotem trzeciej części szkicu jest omówienie tych przestępstw oraz zestawienie ich z dziś obowiązującymi przepisami karnymi polskimi, ze zwróceniem uwagi także na problematykę karalności podżegania i pomocnictwa (art. 4 dyrektywy) oraz sankcji (art. 5 dyrektywy).
Article 3 of the Directive 2008/99/EC of the European Parliament and the Council on the protection of the environment through criminal law dated 19 November 2008 includes a list of nine criminal offences which should be prosecuted on the basis of the criminal laws of the Member States. Part III of the overview discusses these offences also in the context of the current regulations of the polish criminal law with special focus on the issue of incitement and aiding and abetting (Article 4) and the penalties (Article 5).
Źródło:
Problemy Ekologii; 2010, R. 14, nr 2, 2; 56-60
1427-3381
Pojawia się w:
Problemy Ekologii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Brainjacking. Aspekty karnoprawne
Brainjacking. Criminal law aspects
Autorzy:
Ziobroń, Agata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2027117.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
brainjacking
criminal law
hacker
human rights
implant
prawo karne
Opis:
Wraz z rozwojem technologii można zaobserwować pojawienie się nowych zagrożeń dla bezpieczeństwa społeczeństwa i jednostek. Jednym z nich jest brainjacking, rozumiany jako nieuprawniony dostęp do implantów mózgu. Takie działanie mogłoby być (np. poprzez zmianę parametrów jak częstotliwość czy napięcie na elektrodach) wykorzystywane do wywoływania uczucia dyskomfortu czy nawet poważnych urazów. Celem artykułu było przedstawienie zachowania mogącego wchodzić w zakres pojęciowy brainjackingu, a także typów czynów zabronionych, (art. 269a k.k., art. 156 k.k., art. 157 k.k., art. 160 k.k., 190a § 1 k.k.3), których ustawowe znamiona mogą zostać przez nie wypełnione. Ponadto wskazano możliwe zbiegi przepisów. W artykule zastosowano głównie metodę formalno-dogmatyczną.
With the development of technology, the appearance of new threats for the security of society and individuals may be observed. Brainjacking, understood as unauthorised access to brain implants, may become one of them. It could be used to gain unlawful access to personal data and also (e.g. by changing parameters like frequency or voltage on electrodes) to cause distress or even serious injuries. The aim of the paper is to present behaviours that may be included in the conceptual scope of brainjacking and also types of prohibited acts (i.a. Articles 269a, 156, 157 and 160 of the Polish Criminal Code) whose statutory requirements might be met by such behaviours. Moreover, possible concurrence of legal rules is pointed out as well as the impact of new technologies on the form and content of human rights which may require a redefinition. The main research method used in the paper involves an analysis of the law in force.
Źródło:
Acta Iuris Stetinensis; 2021, 35; 119-133
2083-4373
2545-3181
Pojawia się w:
Acta Iuris Stetinensis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Art. 167 znowelizowanego Kodeksu postępowania karnego jako klauzula generalna – próba analizy teoretycznej
Art. 167 of the amended Polish Code of Criminal Procedure with a general clause – an attempt of a theoretical analysis
Autorzy:
Kotowski, Artur
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2011934.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie
Tematy:
klauzule generalne
luz normatywny
prawo karne
general clauses
criminal law
Opis:
Artykuł stanowi próbę analizy znowelizowanego brzmienia art. 167 Kodeksu postępowania karnego. W tekście dokonano teoretycznego rozróżnienia elementów normatywnego luzu decyzyjnego, w postaci klauzul generalnych oraz zwrotów niedookreślonych. Opracowanie sporządzone jest w nurcie integracji wewnętrznej nauk prawnych w celu adaptacji refleksji teoretycznej do problemu dogmatycznoprawnego.
The article applies the theoretical analysis of general clauses and phrases vague with respect to the amended Article 167 of the Code of Criminal Procedure.
Źródło:
Krytyka Prawa. Niezależne Studia nad Prawem; 2015, 7, 1; 195-217
2080-1084
2450-7938
Pojawia się w:
Krytyka Prawa. Niezależne Studia nad Prawem
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ochrona środowiska w europejskim prawie karnym. Część II. Preambuła i definicje dyrektywy wspólnotowej
Environmental protection in the European criminal law. Part II. The preamble and definitions of the Community Directive
Autorzy:
Radecki, W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/272514.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Górnośląska Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Kardynała Augusta Hlonda
Tematy:
środowisko
prawo karne
ochrona
preambuła
environment
protection
criminal law
preamble
Opis:
Przedmiotem drugiej części opracowania poświęconego ochronie środowiska w europejskim prawie karnym jest przytoczenie i skomentowanie preambuły oraz dwóch pierwszych artykułów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/99/WE z 19 listopada 2008 r. w sprawie ochrony środowiska oprzez prawo karne.
Part II of the outline of the environmental protection in the European criminal law presents the preamble together with some comments to it as well as two first articles of the Directive 2008/99/EC of the European Parliament and of the Council on the protection of the environment through criminal law.
Źródło:
Problemy Ekologii; 2010, R. 14, nr 1, 1; 5-8
1427-3381
Pojawia się w:
Problemy Ekologii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obostrzenie wymiaru kary w prawie kanonicznym oraz polskim prawie karnym
Aggravation of Penalties under Canon Law and Polish Criminal Law
Autorzy:
Smoluchowska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1895828.pdf
Data publikacji:
2019-10-04
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
kara
obostrzenie
prawo karne
przestępstwo
penalty
aggravation
criminal law
crime
Opis:
Ustawodawca kościelny w kan. 1326 § 1 i 2 KPK/83 zawarł okoliczności, które wprawdzie fakultatywnie, ale jednak mogą skutkować surowszym ukaraniem przestępcy. Uregulowania, przewidujące obostrzenie wymiaru kary przewidział również ustawodawca świecki w art. 64 § 1 i 2, art. 65 § 1, art. 57a § 1 i 2 oraz art. 91 § 1, 2 i 3 Kodeksu karnego. Systemy te nie funkcjonują jednak w próżni. Odnoszą się do konkretnych podmiotów, które są jednocześnie wiernymi Kościoła katolickiego i obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej. Niniejszy artykuł ma na celu scharakteryzowanie instytucji obostrzających wymiar kary oraz wskazanie podobieństw i różnic pomiędzy tymi systemami. Prawo kanoniczne i świeckie zawierają systematyczne uregulowania podobne dla nich obu (jak ma to miejsce w przypadku recydywy), jak i je różniące, których jest więcej. Głównym powodem takiego stanu rzeczy jest to, że prawo karne jest prawem o wysokim stopniu abstrakcji, bowiem jest skierowane do wszystkich obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, a także osób przebywających na jej terenie. Jego celem jest ukaranie sprawcy w sposób zgodny z oczekiwaniami społeczeństwa oraz prewencja generalna i ogólna. W przypadku prawa kanonicznego odnosi się ono do konkretnych podmiotów będących wiernymi Kościoła katolickiego. Ponadto kieruje się ono zasadą miłosierdzia kościelnego wymiaru kary zawartą w kan. 1349 KPK/83.
Canon 1326 § 1 and 2 CIC/83 provides for circumstances that are optional but can result in a harsher punishment of the offender. Regulations which provide for the aggravation of penalties were also incorporated in Article 64 § 1 and 2, Article 65 § 1, Article 57a § 1 and 2, and Article 91 § 1, 2 and 3 of the Penal Code. Both of these systems, however, do not exist in a vacuum. They refer to specific individuals who are simultaneously the faithful of the Catholic Church but also Polish citizens. The presented article is intended to characterize institutions that aggravate penalties and to demonstrate the similarities and differences between the two systems. Therefore, the systems of canon law and civil law contain systematic regulations that are both similar (as in the case of reoffending) and different, the latter being more numerous. The main reason for this is that criminal law is highly abstract law because it addresses all Polish citizens as well as individuals staying on the Polish territory. The regulations are designed to punish the perpetrator in a manner consistent with the expectations of the public as well as to serve preventive and educational objectives that the penalty is to achieve with regard to the offender, and the need to develop legal awareness in society. In contrast, canon law addresses specific entities that are the faithful of the Catholic Church. In addition, it is guided by the principle of clemency of church punishment contained in canon 1349 CIC/83.
Źródło:
Kościół i Prawo; 2019, 8 (21), 1; 187-202
0208-7928
2544-5804
Pojawia się w:
Kościół i Prawo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Karnoprawna regulacja bezpieczeństwa publicznego
Criminal law regulations of public safety
Autorzy:
Spirka, Artur
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1363385.pdf
Data publikacji:
2020-03-25
Wydawca:
Państwowa Uczelnia Zawodowa we Włocławku
Tematy:
bezpieczeństwo publiczne
przestępstwo
prawo karne
public safety
crime
criminal law
Opis:
Przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu są głównie przestępstwami z narażenia dobra. Przedmiotem ochrony jest życie ludzkie, zdrowie wielu osób czy mienie w wielkich rozmiarach. Do najczęściej popełnianych przestępstw z katalogu przestępstw przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu należy spowodowanie pożaru i sprowadzenie niebezpieczeństwa zdarzenia zagrażającego wyżej wymienionym dobrom. Rośnie tendencja orzekania kar nieizolacyjnych . Nadchodzące zmiany ustawodawcze mają podnieść wysokość kar dla tej grupy przestępstw.
Crimes against public safety are mainly crimes involving exposure to danger. The subject of protection is human life, health of many people or property of large sizes. One of the most common crimes against public safety is causing a fire and bringing the danger of an event threatening the above-mentioned goods. The trend of adjudicating non-custodial penalties is growing. The upcoming legislative changes are expected to raise the penalties for this category of crimes.
Źródło:
Zeszyty Naukowe Zbliżenia Cywilizacyjne; 2020, 16, 1; 54-64
1896-4087
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe Zbliżenia Cywilizacyjne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 177

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies