Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Głąb, Katarzyna Marta" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
History discourses and reconciliation process in post-Suharto Indonesia
Autorzy:
Głąb, Katarzyna Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/678396.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
Indonesia
1965-66 massacres
transitional justice
reconciliation
history education
New Order
collective memory
Opis:
History discourses and reconciliation process in post-Suharto IndonesiaAfter periods of internal conflicts and authoritarianism, educational institutions often have to be reformed. However, in countries where education has been used to support repressive politics and violations of human rights, or when conflicts and abuse have resulted in a loss of educational opportunities, a traumatic past and the legacy of injustice can be a serious challenge to effective educational reforms. Prospects for the development of democracy, which usually fuel the program of rebuilding the state and building a civil society, do not often attach great importance to the settlement of the brutal past in historical education. Meanwhile, the coupling of transitional justice and reform of education systems, including historical education programs, can facilitate the reintegration of society, including children and youth in the society, and may involve younger generations in work for justice.The history of 1965-66 in Indonesia, the history of mass killings and the imprisonment of hundreds of thousands of alleged communist Indonesians, was for a long time silenced and mystified by anti-communist mythology. This was created by the authoritarian rule of Suharto. This article examines how the Orde Baru constructed a strong policy of remembrance and how this narrative that labels victims as perpetrators deserving their fate dominated historical politics (history education). This approach is still present in the official historical and political narrative in Indonesia. Meanwhile, showing the history of victims in the history education can be a prerequisite for understanding the process of reconciliation by Indonesians, thus having an impact on the democratisation of society. Thus, historical education is closely connected with transitional justice. Dyskursy historyczne a proces pojednania w Indonezji po epoce SuhartoDyskursy historyczne wiążą się ściśle z pojednaniem w procesie sprawiedliwości okresu przejściowego. Po okresach wewnętrznych konfliktów i autorytaryzmu, instytucje edukacyjne często muszą zostać zreformowane. Jednak w krajach, w których edukacja została wykorzystana do wspierania represyjnej polityki i łamania praw człowieka, traumatyczna przeszłość i spuścizna niesprawiedliwości mogą stanowić poważne wyzwanie dla skutecznych reform edukacyjnych, a tym samym demokracji.W artykule przeanalizowano, w jaki sposób Nowy Ład generała Suharto skonstruował silną politykę pamięci, i jak oficjalna narracja historyczna, określająca ofiary jako sprawców zasługujących na swój los, zdominowała politykę historyczną (edukację historyczną). Badanie pokazało, w jaki sposób to podejście jest nadal obecne w oficjalnej historycznej i politycznej narracji w Indonezji. Tymczasem pokazanie historii ofiar terroru w edukacji historycznej może być warunkiem wstępnym zrozumienia procesu pojednania przez Indonezyjczyków, a tym samym wpływania na demokratyzację społeczeństwa. W ten sposób edukacja historyczna jest ściśle związana ze sprawiedliwością okresu przejściowego.
Źródło:
Sprawy Narodowościowe; 2018, 50
2392-2427
Pojawia się w:
Sprawy Narodowościowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
ŚWIĘTE MUZEUM PANCASILA. MUZEUM MARTYROLOGICZNE BUDUJĄCE TOŻSAMOŚĆ NARODU INDONEZYJSKIEGO
PANCASILA SAKTI MUSEUM. A MARTYROLOGICAL MUSEUM WHICH CONSTRUCTS THE IDENTITY OF THE INDONESIANS
Autorzy:
Marta, Głąb, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/432908.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Indonezja
Pancasila
muzeum martyrologiczne
tożsamość narodowa
pamięć zbiorowa
ofiara
Indonesia
martyrological museum
national identity
collective memory
victim
Opis:
Pancasila refers to the five rules which constitute the philosophical basis for the functioning of the “imagined nation” of Indonesia, announced on 1 June 1945 by Sukarno, the first president of Indonesia. From the very beginning, Pancasila aroused great emotions and was subjected to various interpretations. The ways in which it was understood as the fundaments of the state also varied many times from 1945. One thing beyond any doubt is that Pancasila has shaped Indonesian society, even though it has repeatedly been redefined and its significance questioned. The Pancasila Sakti Museum holds a particularly important place in the history of Indonesia and the memory of the inhabitants of this multi-ethnic, multi-cultural and multilingual archipelago. It is the best-known museum complex from the rule of General Suharto (1965–1998) for whom the state’s identity, culture, tradition and art became one of the most important elements of politics. For him the museum became the ideological foundation of the Orde Baru or New Order, as the time of his reign is referred to. To this day, it is a place of commemoration in the meaning of a lieu de mémoire. It is also a traumatic place marked by the martyrs’ death of seven generals in 1965. In the way it is constructed, it resembles a sanctuary where the deceased generals are “victims” as understood by Durkheim, who appear as instances sanctifying torment and fighting purposes. The article reveals the circumstances of the museum’s founding, the history of its development, and above all its significance in establishing the state’s identity for the Indonesian people.
Pancasila to pięć zasad, stanowiących filozoficzną podstawę funkcjonowania Indonezji, „narodu wyobrażonego”, ogłoszonych 1 czerwca 1945 r. przez pierwszego prezydenta Indonezji, Sukarno. Od samego początku Pancasila budziła wielkie emocje, była poddawana przeróżnym interpretacjom, także sposoby jej rozumienia jako fundamentu państwa zmieniały się wielokrotnie od 1945 roku. I choć była nieraz poddawana redefinicjom, a jej znaczenie kwestionowane, to jedno nie budzi wątpliwości – fakt, że to Pancasila ukształtowała społeczeństwo indonezyjskie. Museum Pancasila Sakti to miejsce szczególne w historii Indonezji i pamięci mieszkańców tego wieloetnicznego, wielokulturowego i wielojęzycznego archipelagu. To najbardziej rozpoznawalny kompleks muzealny z czasów reżimu generała Suharto (1965–1998), dla którego jednym z ważnych elementów polityki w tym czasie stała się tożsamość państwowa, kultura, tradycja i sztuka. To muzeum stało się dla niego ideowym fundamentem Orde Baru – Nowego Ładu, jak nazywa się czas trwania jego rządów. Do dziś stanowi miejsce upamiętnienia w znaczeniu lieu de mémoire. To także miejsce traumatyczne, naznaczone męczeńską śmiercią siedmiu generałów w 1965 roku. W swojej konstrukcji przypomina sanktuarium, a zabici generałowie stanowią „ofiary” w znaczeniu Durkheimowskim, które jawią się jako instancja uświęcająca mękę lub cele walki. Artykuł przybliża okoliczności powstania muzeum, historię jego rozwoju, a przede wszystkim znaczenie, jakie miało dla budowy tożsamości narodowej Indonezyjczyków.
Źródło:
Muzealnictwo; 2017, 58; 188-194
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies