- Tytuł:
-
Institutional education of blind, deaf and speech-disabled children in Slovenia until World War II
Edukacja instytucjonalna dzieci niewidomych, niesłyszących i z wadami wymowy na Słowenii przed II wojną światową - Autorzy:
-
ŠORN, Mojca
Dobaja, Dunja - Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/2123395.pdf
- Data publikacji:
- 2018
- Wydawca:
- Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Instytut Pedagogiki. Zakład Historii Edukacji
- Tematy:
-
dzieci niewidome i głuche
dzieci z wadami mowy
edukacja i szkolnictwo
Słowenia
1918-1945
blind
deaf and speech-disabled children
education and schooling
Slovenia - Opis:
-
Cel: Cel artykułu może wydawać się dość nietypowy, ponieważ są nim tak zwane rodziny zastępcze osób niewidomych, niedowidzących, głuchych i niedosłyszących w Słowenii w okresie międzywojennym. W Słowenii rodziny zastępcze reprezentowane były przez instytucje, które zajmowały się również utrzymaniem oraz edukacją do rozwoju i edukacją praktyczną. Nauczyciele–eksperci starali się umożliwić niewidomym i głuchym dzieciom korzystanie z tego specjalnego traktowania.
Metody: W oparciu o dostępne materiały archiwalne i odpowiednią literaturę autorzy śledzą ścieżki niewidomych i głuchych dzieci od wczesnej młodości do zdobycia zawodu, co umożliwiało im bycie niezależnym w ich przyszłym życiu i pozwalało na integrację w ramach relacji międzypokoleniowych.
Wyniki: Autorzy upewnili się, że niewidome i głuche dzieci, jak również dzieci z wadami mowy, umieszczone w odpowiednich edukacyjnych i szkolnych procesach w pierwszej dekadzie dwudziestego wieku miały lepsze szanse na to, by stać się niezależnymi członkami społeczeństwa. Większość z nich zdawała sobie sprawę z tego, że instytucje te dawały im doskonałą życiową lekcję, która wykraczała poza aspekty samej tylko wiedzy i umiejętności.
Wnioski: W podsumowaniu autorzy podkreślają, że pomimo ustaw, które obejmowały obowiązkową edukacją również dzieci niewidome, głuche i te z wadami mowy, tylko połowa z nich korzystała z kształcenia i szkolnictwa specjalnego przed końcem II wojny światowej. Główną przyczyną tego stanu rzeczy był brak wiedzy rodziców o możliwości otrzymania przez ich dzieci takiej edukacji. W związku z tym wskazać należy, że główną przyczyną tego stanu rzeczy były ograniczone możliwości instytucji: krótko po ich założeniu okazało się, że jedynie ich program nauczania jest odpowiedni. Kierownictwo nie zdawało sobie sprawy z tego, że edukacja specjalna i zadania społeczne muszą być realizowane tak szeroko jak to tylko możliwe, jednak ich wysiłki, aby tego dokonać nie były wysłuchane aż do drugiej połowy lat 40. XX wieku. Uczniowie w ogromnej potrzebie zdobycia specjalnych umiejętności otrzymali równą edukację dopiero po II wojnie światowej, kiedy to poradzono sobie z ograniczoną przestrzenią dostępną dla obu instytucji, jak również innymi problemami.
Aim: The purpose of the following contribution may be somewhat atypical, as it deals with the so-called substitute families of the blind, visually impaired, deaf, and hearing-impaired children in Slovenia in the period between the world wars. In Slovenia, substitute families were represented by the institutes that also encompassed boarding facilities with an educational-developmental programme apart from the educationalpractical component of schooling. The expert teachers strived to ensure that as many as possible blind and deaf children could benefit from this special treatment. Methods: Based on the accessible archive materials and appropriate literature, the authors follow the path of blind and deaf children from their early years to the gaining of their professions, which guaranteed the individuals’ independence in their future life and ensured their integration into the intergenerational relations. Results: The authors have ascertained that the blind, deaf, and speech-disabled children who were included in suitable educational and schooling processes during the first decades of the 20th century had a better chance of taking an independent part in the society. Most of them were aware that the institutes had given them excellent life lessons that transcended the mere acquisition of knowledge and physical skills. Conclusions: Despite the legislation that prescribed compulsory education also for the deaf, speech-disabled, and blind children, less than a half of these children received any special education and schooling before the end of World War II. The main reason for this was the ignorance of many parents, who were unaware that the possibility for the schooling of their children even existed. In this regard it should be pointed out that the leading cause of this was the limited capacity of both institutes: as it happened, soon after their establishment, it turned out that they were appropriate only in the sense of their programme. The management staff was aware that the specialised educational and social tasks should be carried out to the greatest extent possible, but their efforts to ensure this kept falling on deaf ears with the state until as late as the second half of the 1940s. The pupils who were in dire need of special skills would receive equal education and schooling opportunities only after World War II, when the spatial constraints of both institutes were addressed, among other issues. - Źródło:
-
Wychowanie w Rodzinie; 2018, XVIII, (2/2018); 225-240
2082-9019 - Pojawia się w:
- Wychowanie w Rodzinie
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł