Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "choroba dwubiegunowa" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Asenapina – nowy lek przeciwpsychotyczny drugiej generacji
    Asenapine – a novel second generation antipsychotic drug
    Autorzy:
    Kucia, Krzysztof Artur
    Sikora, Aneta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945266.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    antipsychotic drug
    asenapina
    asenapine
    bipolar disorder
    choroba afektywna dwubiegunowa
    lek przeciwpsychotyczny
    schizofrenia
    schizophrenia
    Opis:
    Asenapine is a new antipsychotic drug, approved by the FDA in 2009 for the acute treatment of schizophrenia in adults and for the acute treatment of manic or mixed episodes associated with bipolar I disorder in adults. The trade name of asenapine in USA is Saphris and proposed trade name in EU is Sycrest. Intended in 2010 European registration comprise analogous indications except mixed episodes associated with bipolar I disorder. Asenapine has showed high affinity and specificity to numerous dopamine, serotonin, noradrenaline and histamine receptors. Both of two major metabolites of the drug are inactive, and the mean elimination half-life is approximately 24 hours. Asenapine is recommended to be administered as a sublingual tablets, ensuring optimal and rapid absorption. The recommended dose in schizophrenia is 5 mg given twice daily, the recommended starting dose in bipolar disorder is 10 mg twice daily. Clinical trials with asenapine proved significantly its efficacy in reduction of positive and negative symptoms of schizophrenia as well as symptoms of manic episodes. In all clinical trials, it was generally well tolerated. The most often adverse events were insomnia, somnolence, headache and weight increased, reported as mild or moderate.
    Asenapina jest nowym lekiem przeciwpsychotycznym, dopuszczonym w 2009 roku przez FDA do leczenia ostrych epizodów schizofrenii oraz epizodów manii i epizodów mieszanych związanych z chorobą afektywną dwubiegunową typu I u dorosłych. Nazwa handlowa asenapiny w USA to Saphris, natomiast proponowana w Unii Europejskiej to Sycrest. Planowana na rok 2010 rejestracja europejska ma objąć analogiczne wskazania, z wyjątkiem epizodów mieszanych w przebiegu CHAD. Asenapina wykazuje duże powinowactwo i wysoką swoistość w stosunku do receptorów dopaminowych, serotoninowych, adrenergicznych i histaminowych. Lek jest metabolizowany do dwóch nieaktywnych metabolitów, a okres jego połowicznej eliminacji wynosi mniej więcej 24 godziny. Asenapina jest dostępna w postaci tabletek podjęzykowych, zapewniających optymalne i szybkie wchłanianie leku. Dawka zalecana w schizofrenii to 5 mg dwa razy na dobę, w CHAD typu I zaleca się rozpoczęcie terapii od 10 mg dwa razy dziennie. Badania kliniczne z użyciem asenapiny wykazały w stopniu statystycznie znamiennym jej skuteczność w zmniejszaniu nasilenia zarówno objawów pozytywnych i negatywnych schizofrenii, jak i objawów manii. We wszystkich badaniach lek był dobrze tolerowany. Najczęściej pojawiającymi się działaniami niepożądanymi były: bezsenność, nadmierna senność, bóle głowy i przyrost masy ciała, których nasilenie oceniono jako łagodne lub umiarkowane.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 2; 103-105
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Diagnosis of obsessive-compulsive disorder in the course of bipolar disorder
    Występowanie zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej
    Autorzy:
    Żerdziński, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/940943.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    bipolar disorder
    comorbidity
    obsessive-compulsive disorder
    choroba afektywna dwubiegunowa
    współwystępowanie
    zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne
    Opis:
    Aim: The aim of this study was to evaluate the coexistence of obsessive-compulsive symptoms with bipolar disorder (during the manic phase, depressive phase and remission). Method: The subjects were 70 patients previously diagnosed with and treated for bipolar disorder. For the purposes of this study, three subgroups were created: patients in the manic phase, depressive phase and in remission. The Hamilton Depression Rating Scale, Young Mania Rating Scale and Yale-Brown Obsessive Compulsive Scale were diagnostic tools used for the evaluation of patients’ mental health. Results: The data indicate high likelihood of co-occurrence of obsessive-compulsive disorder (28.6%) and obsessive-compulsive syndromes (32.8%) with bipolar disorder. Obsessions and compulsions were observed irrespectively of the type of bipolar disorder (type 1 and 2) and phase of the illness (depression, mania, remission). The results in the three subgroups were similar. The severity of anankastic symptoms depended both on the severity of depression and mania. The subjects confirmed the presence of obsessive-compulsive symptoms in the interview, although they were usually undiagnosed and untreated. Conclusions: Obsessive-compulsive disorder symptoms often coexist with bipolar disorder, both in its two phases and in remission. The severity of obsessive-compulsive symptoms in the course of bipolar condition varies, ranging from mild to extremely severe forms. The obsessive-compulsive disorder presentation in the course of bipolar disorder increases with the severity of depressive and manic symptoms. Obsessive-compulsive disorder can be primary to bipolar disorder. Obsessive-compulsive disorder coexisting with bipolar disorder is not diagnosed or treated properly.
    Cel pracy: Zbadano współwystępowanie zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej (w fazie depresji, manii i w stanie remisji). Metoda: Badaniu zostało poddanych 70 chorych już wcześniej zdiagnozowanych i leczonych w kierunku choroby afektywnej dwubiegunowej. Z grupy wszystkich badanych wyodrębniono trzy podgrupy: badani będący w fazie maniakalnej, depresyjnej i remisji choroby afektywnej dwubiegunowej. Do oceny stanu chorobowego użyto skali depresji Hamiltona, skali manii Younga i skali zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego Yale-Brown. Wyniki: Stwierdzono istotną możliwość współwystępowania zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (28,6%) i zaburzeń o łagodniejszym przebiegu (obsessive-compulsive syndromes) (32,8%) w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Natręctwa występowały niezależnie od typu choroby afektywnej dwubiegunowej (I i II) i fazy chorobowej (depresja, mania, remisja), a wyniki w trzech badanych grupach były zbliżone. Intensywność objawów anankastycznych zależała zarówno od nasilenia objawów depresyjnych, jak i maniakalnych. Badani potwierdzili obecność natręctw w wywiadzie chorobowym, chociaż najczęściej nie były one zdiagnozowane i leczone. Wnioski: Natręctwa często współwystępują z chorobą afektywną dwubiegunową zarówno w fazach chorobowych, jak i w remisji. Stopień nasilenia zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej jest różny – od form łagodnych po skrajnie ciężkie. Prezentacja zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej zwiększa się zarówno z nasileniem objawów depresyjnych, jak i maniakalnych. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne mogą poprzedzić rozwój choroby afektywnej dwubiegunowej. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne nie są właściwie współdiagnozowane, a tym samym nie są leczone w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 2; 61-67
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Toksyczna nekroliza naskórka u pacjenta z chorobą afektywną dwubiegunową leczonego lamotryginą
    Toxic epidermal necrolysis in a patient with bipolar disorder treated with lamotrigine
    Autorzy:
    Pawełczyk, Tomasz
    Tarka-Barasińska, Ewa
    Pawełczyk, Agnieszka
    Piechota, Mariusz
    Rabe-Jabłońska, Jolanta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945268.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    toksyczna nekroliza naskórka
    adverse drug effects
    bipolar disorder
    choroba afektywna dwubiegunowa
    lamotrigine
    lamotrygina
    objawy niepożądane
    toxic epidermal necrolysis
    Opis:
    Stevens-Johnson syndrome (SJS) and toxic epidermal necrolysis (TEN) are potentially life-threatening manifestations of drug-induced reactions that are virtually impossible to predict. It is hypothesized that SJS and TEN share similar pathogenesis, which has not been described in detail yet, however, is probably associated with induction of immune response by the drug, resulting in keratinocyte apoptosis that occurs through specific cellular or humoral or nonspecific immune response mediated by the complement. SJS/TEN may also be induced on non-immunological pathway manifei. e.: idiosyncrasy, intolerance or pseudo-allergic reactions. Sulfonamides, beta-lactam antibiotics and antiepileptic drugs are responsible for the majority of drug-induced skin adverse drug reactions. Drugs belonging to this latter group are widely used in psychiatry, and the greatest SJS/TEN risk is connected with carbamazepine, lamotrigine, valproate. The authors present a 28-year-old man treated with lamotrigine because of bipolar disorder, who developed erythematous and edematic mucocutaneous efflorescences showing a tendency to merge and rapidly generalize, which lead to necrosis and exfoliation of seemingly unaffected skin (positive Nikolsky’s sign). The presence of numerous deep mucosal ulcers in the mouth, nose and conjunctiva were preventing the intake of food by enteric route. Laboratory findings showed a significant increase in nonspecific inflammatory markers (CRP), hypoproteinemia, hypokalemia, elevated D-dimer products and a slightly elevated alanine aminotransferase activity. Despite early diagnosis and discontinuation of the suspected causal agent, the patient’s severe general condition required treatment on the intensive care unit, where he received intravenous infusions of immunoglobulin G, cyclosporin, glucocorticoids, and the necessary supportive care, as well as local anti-inflammatory and disinfecting agents. The patient was discharged from ICU in a state of improvement after 24 days of hospitalization.
    Zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczna nekroliza naskórka (TEN) należą do potencjalnie zagrażających życiu manifestacji odczynów polekowych, których wystąpienie jest praktycznie niemożliwe do przewidzenia. Uważa się, że SJS i TEN mają podobną patogenezę, która dotychczas nie została dokładnie poznana, jednak prawdopodobnie wiąże się z indukcją odpowiedzi immunologicznej przez lek, w wyniku czego dochodzi do apoptozy keratynocytów na drodze swoistej cytotoksyczności komórkowej, humoralnej lub nieswoistej odpowiedzi immunologicznej mediowanej przez układ dopełniacza. Sądzi się, że SJS/TEN może powstawać także na drodze nieimmunologicznej: idiosynkrazji, nietolerancji lub reakcji rzekomoalergicznej. Za większość polekowych odczynów skórnych są odpowiedzialne sulfonamidy, antybiotyki beta-laktamowe oraz leki przeciwpadaczkowe. Leki należące do tej ostatniej grupy są powszechnie stosowane w psychiatrii, a największym ryzykiem wywołania SJS/TEN obarczone są karbamazepina, lamotrygina, walproinian. Autorzy pracy przedstawiają przypadek 28-letniego mężczyzny leczonego z powodu choroby afektywnej dwubiegunowej, u którego w 12. dobie po włączeniu do leczenia lamotryginy wystąpiły rumieniowo-obrzękowe zmiany śluzówkowo- -skórne mające tendencję do zlewania i szybkiego uogólniania, prowadząc do martwicy i spełzania pozornie niezmienionego naskórka (dodatni objaw Nikolskiego). Znacznie nasilone były zmiany śluzówkowe, występowały liczne, głębokie owrzodzenia w obrębie jamy ustnej, nosowej oraz spojówek, co uniemożliwiało przyjmowanie pokarmów drogą enteralną. W badaniach dodatkowych obserwowano istotny wzrost niespecyficznych markerów stanu zapalnego (CRP), hipoproteinemię, hipokaliemię, podwyższone wartości D-dimerów oraz nieznacznie podwyższone wartości aminotransferazy alaninowej. Pomimo szybkiej diagnozy i odstawienia leku podejrzewanego o związek przyczynowy pacjent z powodu ciężkiego stanu ogólnego wymagał leczenia na oddziale intensywnej terapii, gdzie otrzymał dożylne wlewy immunoglobulin G, cyklosporyny, glikokortykosteroidów, a także niezbędne leczenie wspomagające oraz miejscowe przeciwzapalno-odkażające. Po 24 dniach pobytu na oddziale intensywnej terapii został wypisany do domu w stanie poprawy.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 2; 106-114
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Aripiprazol: od wyjątkowego mechanizmu działania do szerokich zastosowań
    Aripiprazole: from unique mechanism of action to widespread clinical applications
    Autorzy:
    Sobów, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/941077.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    D2/D3 receptors
    aripiprazole
    bipolar disorder
    partial antagonist
    schizophrenia
    aripiprazol
    choroba afektywna dwubiegunowa
    częściowy antagonista
    receptory d2/d3
    schizofrenia
    Opis:
    Effective treatment of schizophrenia and bipolar disorder, the aim of which is complete symptomatic and functional improvement, still remains a challenge. Comprehensive approach to patient’s problems is thought to be crucial, and the usage of an adequate antipsychotic drug is believed to support this process effectively. Currently common modern antipsychotics exhibit similar efficacy in treating positive symptoms of schizophrenic psychosis and mania. However, they vary considerably in terms of their influence on other symptoms as well as tolerance, treatment acceptance and broadly understood doctor–patient cooperation. Aripiprazole is unique due to its mechanism of action. By contrast with other antipsychotics, it is a partial antagonist of D2/D3 (and certain serotonin receptors). Such a pharmacological profile not only grants it considerable efficacy in psychosis treatment, comparable to other second-generation antipsychotics, but also makes it beneficial in treating affective, cognitive and negative symptoms of schizophrenia. Other benefits granted by the pharmacological profile of this drug include: low risk of parkinsonism, beneficial profile in terms of its influence on metabolism (practically no influence on body weight) and the fact that it does not induce hyperprolactinaemia. Due to these positive pharmacological features, aripiprazole can be used not only in preferred monotherapy, but also in combined treatment, including for improved tolerance of other drugs. More recent studies suggest the extension of its indications to, among others, depression refractory to standard pharmacotherapy and behavioural disorders in patients with dementia.
    Efektywne, nastawione na możliwie kompletną poprawę objawową i funkcjonalną leczenie schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej pozostaje w dzisiejszym stanie wiedzy zadaniem trudnym. Uważa się, że kluczowe jest kompleksowe podejście do problemów pacjenta, a zastosowanie odpowiedniego leku przeciwpsychotycznego ma ten proces skutecznie wspomagać. Powszechnie obecnie stosowane nowoczesne leki przeciwpsychotyczne są podobnie skuteczne w zwalczaniu pozytywnych objawów psychozy schizofrenicznej oraz manii, natomiast znacznie różnią się w zakresie wpływu na pozostałe objawy, jak również pod względem tolerancji, akceptacji leczenia i szeroko rozumianej współpracy lekarz – pacjent. Aripiprazol wyróżnia się unikalnym mechanizmem działania – inaczej niż pozostałe leki przeciwpsychotyczne, jest częściowym antagonistą D2/D3 (oraz niektórych receptorów serotoninowych). Taki profil farmakologiczny pozwala na uzyskanie nie tylko znacznej, porównywalnej do innych leków przeciwpsychotycznych II generacji, skuteczności w leczeniu ostrej psychozy, ale także korzystnego wpływu na objawy afektywne, poznawcze i negatywne schizofrenii. Dodatkowymi korzyściami wynikającymi z profilu farmakologicznego leku są niskie ryzyko wywoływania parkinsonizmu, korzystny profil w zakresie wpływu na stan metaboliczny (praktycznie brak wpływu na masę ciała) oraz niewywoływanie hiperprolaktynemii. Te korzystne cechy farmakologiczne powodują, że aripiprazol może być stosowany nie tylko w preferowanej monoterapii, ale także jako leczenie dodane, w tym w celu poprawy tolerancji innych leków. Nowsze badania wskazują na możliwości poszerzenia panelu wskazań, między innymi o depresję oporną na standardową farmakoterapię oraz zaburzenia zachowania u chorych z otępieniem.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 3; 160-164
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Problemy opieki pielęgniarskiej nad pacjentem z chorobą afektywną dwubiegunową
    Nursing problems connected with the care of the patient suffering from bipolar disorder
    Autorzy:
    Gawron, Justyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/526726.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Instytut Nauk o Zdrowiu
    Tematy:
    choroba afektywna dwubiegunowa
    mania, depresja
    zaburzenia, melancholia
    obniżony
    podwyższony nastrój
    obserwacja
    zespół terapeutyczny
    pielęgniarka
    bipolar disorder
    mania
    depression
    disorders
    melancholy
    increased
    decreased mood
    observation
    health team
    nurse
    Opis:
    Choroba afektywna dwubiegunowa pojawia się stosunkowo wcześnie i towarzyszy człowiekowi do końca. Stwarza wiele problemów pacjentowi, jak również jego rodzinie, gdyż zaburza życie społeczne, zawodowe i rodzinne. Jest to jedyna jednostka chorobowa, w której przebiegu występują dwa diametralnie przeciwne bieguny. Epizod depresyjny to czas, kiedy człowiek chory widzi wszystko w czarnych kolorach, odczuwa niechęć i lęk przed światem, a ciągle towarzyszące mu poczucie braku bezpieczeństwa rodzi w nim wielką bezradność oraz osamotnienie. Chory obarcza się winą za wszystko, nierzadko stan ten wywołuje u niego myśli samobójcze. Drugi biegun, którego doświadcza pacjent to mania. Osoba taka jest bardzo pewna siebie, próbuje wszystkich sobie podporządkować, emanuje dużą ilością energii oraz przejawia nieograniczone możliwości. Chory maniakalny jest trudny w kontaktach, przysparza wiele kłopotów sobie i bliskim. Na dłuższą metę nie wytrzymuje swojego tempa. Praca pielęgniarki zarówno z chorym depresyjnym, jak i maniakalnym wymaga dużego zaangażowania i konkretnej wiedzy psychiatrycznej oraz umiejętności psychologicznych. Z racji przebywania z chorym w dzień i w nocy może dokonywać wielu cennych spostrzeżeń ważnych w procesie leczenia. Dzięki ciągłej obecności pielęgniarki chory czuje się bezpiecznie, chętniej nawiązuje kontakt, przez co zmniejszają się jego negatywne emocje i mobilizują go do współpracy z całym zespołem terapeutycznym, a to wszystko składa się na efektywniejszy przebieg leczenia.
    The bipolar disorder appears quite early and accompanies a human until death. It creates a lot of problems both to the patient and the family as it has its impact on social, professional and family life. It is the only disorder which characterizes itself with two completely opposite poles. The depression is the period during which the patient sees everything in dark colours, experiences aversion and fear towards the world, and the sense of insecurity makes him/her feel helpless and lonely. The patient blames him/herself for everything and the state frequently evokes suicidal thoughts. The second pole which troubles the patient is the mania. The person is very self- confident, tries to subordinate others, is very energetic and seems to have unlimited capabilities. The patient with the mania is hard in contact, creates a lot of problems to him/herself and the relatives. In the long run he/she is not able to keep up to his/her own pace. The work with the patient in depression as well as with mania requires a lot of engagement , psychiatric knowledge and psychological abilities. Accompanying the patient during the day and night, a nurse is able to make a lot of observations which might be crucial in treatment. Being accompanied by a nurse, the patient feels safe, is more willing to maintain in contact with her which decreases his/her negative emotions and mobilizes to cooperate with the health team. All these factors promote more effective treatment.
    Źródło:
    Puls Uczelni; 2012, 4; 14-18
    2080-2021
    Pojawia się w:
    Puls Uczelni
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies