Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Piotrowska, Anna" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Proper name
Imię własne
Autorzy:
Szyjkowska-Piotrowska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041839.pdf
Data publikacji:
2021-11-25
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
discourse
CDA
art
philosophy
dyskurs
KAD
sztuka
filozofia
Opis:
It could be said that discourse used to be understood as some kind of a “hyper-cloud” produced by many people speaking and writing within the domain of certain problems, whereas today it seems more “custom-made” and divided into smaller entities. This tendency is probably an integral part of the development of CDA and a consequence of its being well-adapted to various interdisciplinary studies, among them art practices. And yet it seems that the blurred, non-personal quality of discourse which highlights the collecti- ve aspects of language and thinking still lingers also in the realm of artistic practices. Therefore, while in the nets of discourse, an artist and/or a work of art need to negotiate the possibility to retain the idiom of individual practice
Można powiedzieć, że rozumienie dyskursu kilkanaście lat temu przypominało swego rodzaju „hiper-chmurę” wytwarzaną przez wiele mówiących i piszących osób, podczas gdy dziś wydaje się on znacznie bardziej „skrojony na miarę” i podzielony na coraz mniejsze części. Tendencja ta jest prawdopodobnie integralną częścią rozwoju KAD i konsekwencją jego adaptacji do różnych badań interdyscyplinarnych, w tym praktyk artystycznych. Jednak wydaje się, że „hiper-zamglona” jakość dyskursu, który podkreśla kolektywne aspekty języka i kolektywne aspekty myślenia, utrzymała się także w sferze praktyk artystycznych. To, co należy negocjować w sieci dyskursu to możliwość zachowania przez artystę i dzieło sztuki idiomu indywidualnej praktyki
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 49-58
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Neo/modernism – philosophical awareness in art
Neo/modernizm - filozoficzna świadomość w sztuce
Autorzy:
Szyjkowska-Piotrowska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593825.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
modernism
postmodernism
neomodernism
art
philosophy
modernizm
postmodernizm
neomodernizm
sztuka
filozofia
Opis:
We are confronting a major problem with naming the artistic and philosophical moment we have found ourselves in. It should be perceived as significant that the numerous names for the artistic and philosophical responses to modernity pose as their goal the end of post- modernism – as if they were to heal modernism of its disease. Therefore, there have appeared numerous names for “the now”: metamodernism, hypermodernism, remodernism, transmodernism or neomodernism – to enumerate just some of the proposed ones. They position themselves in-between challenge and extension, providing a critique – but also constructive scenarios that appropriate certain themes and methods. The interplay of resistance and perpetuation is ambiguous in all these instances. Nevertheless, the general stance is that their emergence is an attempt to transgress modernism and postmodernism. The problem with neomodernism is already based on the problem with modernism and the unanswered, open questions inherited from it. We are probably living in a trap that we invented ourselves – an interpretation ad infinitum. We may argue, however, that the most important feature of modernist art is that it is philosophical. It has the all-questioning, anaesthetic character. It could be called self-awareness of art or iconoclasm of art. The gaze (seeing) and thinking become one, thought is in the forms. Neomodernism may be a better name for what is happening than the crisis of art.
Doświadczamy obecnie poważnego problem związanego z nazwaniem artystycznego i filozoficznego momentu, w którym się znaleźliśmy. Znaczący wydaje się fakt, że liczne nazwy artystycznych i filozoficznych odpowiedzi na nowoczesność dają sobie za cel zakończenie postmodernizmu – tak jakby miały wyleczyć modernizm z jego choroby. Nazwy, które pojawiły się, aby opisać nasze “teraz” to: metamodernizm, hypermodernizm, remodernizm, transmodernizm czy neomodernizm. Propozycje te stanowią zarazem krytykę jak i kontynuację dotychczasowych trendów. Każdorazowo dialektyczna gra pomiędzy oporem i kontynuacją jest wieloznaczna i skomplikowana. Jednakże ich pojawienie się w sposób ogólny można wiązać z przekraczaniem modernizmu i postmodernizmu. Problem z neomodernizmem oparty jest na nierozwiązanym problemie z modernizmem; odziedziczone zostają te same pytania. Wygląda na to, że żyjemy w pułapce, którą sami wymyśliliśmy, jest nią interpretacja ad infinitum. Można argumentować, że najważniejszą cechą modernistycznej sztuki jest jej filozoficzność, podający wszystko w wątpliwość anestetyczny charakter. Można nazwać ową filozoficzność samoświadomością sztuki lub jej ikonoklastycznością. Wzrok (patrzenie) i myślenie stają się jednym, myśl zawiera się w formach. Być może neomodernizm to lepsza nazwa na to co obecnie się dzieje niż “kryzys”.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 23-36
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Art of Participating in Silence
Sztuka partycypacji w ciszy
Autorzy:
Szyjkowska-Piotrowska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593875.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
cisza
sztuka
uczestnictwo
partycypacja
silence
art
participation
Opis:
The purpose of the essay is to use associations related to silence in order to ascertain whether “participation/participation in silence” is in fact an oxymoron. First, the reflection focuseson the possible meanings of silence. The author proposes treating silence as a performative (non)act of speech. She then uses the criteria developed by J.L. Austin to demonstrate the performative and abstract (and therefore not narrative or descriptive) nature of silence. Secondly, the expression “participation in silence” is considered in the light of Aristotle's views on the individual-community axis. Finally, earlier reflections are used to identify the links between silence and art. John Cage's 4'33 is a selected example, though not the only one. It turns out that participation in silence is not an oxymoron.
Artykuł w formie eseistycznej ma na celu użycie skojarzeń związanych z ciszą, aby sprawdzić czy „partycypacja/uczestnictwo w ciszy” w istocie jest oksymoronem. Najpierw tematem refleksji stają się możliwe znaczenia ciszy. Autorka proponuje traktowanie ciszy jako performatywnego (nie)aktu mowy. Używa następnie kryteriów wyłonionych przez J. L. Austina, aby ukazać performatywny i abstrakcyjny (a zatem nie narracyjny lub opisowy) charakter ciszy. W drugim rzędzie, wyrażenie „partycypacji w ciszy” zostaje przemyślane w świetle poglądów Arystotelesa dotyczących osi jednostka – wspólnota. Na końcu wcześniejsze refleksje zostają użyte do wydobycia powiązań ciszy ze sztuką. Wybranym – choć nie jednym – przykładem jest 4’33 Johna Cage’a. Okazuje się, że uczestniczenie w ciszy nie jest oksymoronem.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 75-82
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies