Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "argumentacja retoryczna" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Pisteis w argumentacji retorycznej u Arystotelesa
Pisteis in the Rhetorical Argumentation of Aristotle
Autorzy:
Stefańczyk, Andrzej Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1955175.pdf
Data publikacji:
2000
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
argumentacja retoryczna
Arystoteles
entymem
pisteis
teoria retoryki
Aristotle
enthymeme
rhetorical argumentation
rhetorical theory
Opis:
The article discusses the problem of pisteis − the means of persuasion in Aristotle's theory of rhetorical argument. The author presents two opposed views (interpretations of J.Sprute and W. M. A. Grimaldi) and in the course of the debate works out his own solution. Sprute represents the traditional understanding of the pisteis, with ethos conceived as a means of persuasion employed by the speaker, pathos being the effect worked upon the audience (chiefly concerning emotions), and logos-enthymema is the method of arguing which addresses man's faculty of reasoning. Grimaldi's conception views these three elements (components) of rhetorical discourse as subordinate to the enthymema and he calls the third component pragma instead of logos. In his view, these three elements of rhetorical utterances constitute the matter, while the enthymema-logos provides the form of rhetorical argument. The authors's own solution is in favour of Sprute's interpretation. In his criticism of Grimaldi's conception, the author argues that subordinating the volitional and emotional compenents of rhetorical argument to the logos results in a total elimination of the logos. In fact, the rational and non-rational elements of rhetorical discourse undergo confusion: the irrational components of the rhetorical argument are regarded as rational, while, on the other hand, the inner rational structure of the argument gets dissolved in the non-rational elements by means of which it materialises.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2000, 48, 3; 21-32
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kompozycja wypowiedzi w ujęciu greckiej szkoły retorycznej
Komposition der Rede in Anlehnung an die Griechische Schule der Rhetorik
Autorzy:
Nowaszczuk, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2127739.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
grecka szkoła retoryczna
budowa wypowiedzi
kompozycja mowy
Koraks i Tejzjasz
Retoryka Arystotelesa
części mowy
argumentacja retoryczna
schemat wypowiedzi
naturalny porządek wypowiedzi
artystyczny porządek wypowiedzi
Greek rhetorical school
construction of speech
speech composition
Corax and Teisias
Aristotle’s Rhetoric
parts of speech
rhetorical argumentation
rhetorical speech model
ordo naturalis – natural order of things
ordo artificialis – artificial word-order
Opis:
Die Frage nach, was sich in einer Rede befinden soll und wie die einzelnen Teile des Inhalts geordnet werden müssen, war präsent schon in der frühen Rhetorik und galt immer als der Interessengegenstand in diesem Bereich des Wissens. Seit den legendären Korax und Teisias, über die Lehren der ersten Sophisten, Isokrates und Platon, Vertreter der zweiten Sophistik, Aristoteles, bis zu Hermagoras und Hermogenes, war die Redestruktur der Gegenstand von rhetorischen Untersuchungen und Besprechungen. Zuerst bediente man sich der sogenannten „natürlichen Ordnung der Dinge“ (ordo naturalis), also der angeborenen und oft unaufgeklärten Art und Weise von Schilderung eines Sachverhalts. Später teilte man die Rede in einzelne Teile, unter denen als fundamental Darlegung des Sachverhalts und Beweisführung gelten, was bei Aristoteles πρόϑεσις und πίστις genannt wird. Diesen zwei Grundelementen wurden noch andere zugegeben und das waren die Einleitung (προ- οίμιον), Erzählung (διήγησις), Vorwürfe (διαβολῆ), Das Entkräften von Argumenten des Gegners (λύσις), die Fragenstellung (ἐρώτησις) und der Redeschluss (ἐπίλογος). Die Zahl dieser Elemente ist jedoch bei verschiedenen Autoren unterschiedlich. Was noch betont werden soll, ist, dass die Redestrukturen nicht im Widerspruch zueinander stehen. Sie entwickeln die von den Vorgängern ausgearbeiteten Konzepte.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2007, 54-55, 3; 241-262
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies