Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Camus" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-7 z 7
Tytuł:
Job: A Christian Sisyphus? Humor and the Triumph o f Humań Experience
Autorzy:
Vanhoutte, Kristof K. P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/953985.pdf
Data publikacji:
2010-12-30
Wydawca:
Uniwersytet Opolski
Tematy:
Sisyphus
Job
Camus
absurd
happiness
laughter
Opis:
Over the past decades humor and laughter have come to be accepted as serious topics in academic research and a number of diverse theories on humor and the role of laughter have been developed. These theories, however, consider laughter mainly in its daily aspects or in normal life situations. Starting ffom Albert Camus’ concept of the happy Sisyphus, this paper considers whether the figurę of Job, who seems to inhabit a comparably absurd situation, could also be considered as happy, even laughing. The paper concludes with a distinctive reading of the divine words found at the end of The Book of Job that ma> be fundamental in linking Sisyphus w.th Job.
Źródło:
Stylistyka; 2010, 19; 263-278
1230-2287
2545-1669
Pojawia się w:
Stylistyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Yoko Taro’s NieR: Automata—An Existential Journey through the Absurd
NieR: Automata Yoko Taro. Egzystencjalna podróż przez absurd
Autorzy:
Pęcak, Martyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1828339.pdf
Data publikacji:
2021-03-10
Wydawca:
Uniwersytet Bielsko-Bialski
Tematy:
Yoko Taro
absurd
machines
androids
Camus
Sisyphus
maszyny
androidy
Syzyf
Opis:
The focus of this article is Yoko Taro’s NieR: Automata in general and its four main characters—androids 2B and 9S as well as machines Adam and Eve—in particular. Following their evolution in the game, I intend to show that they serve its author as a tool with which to propose that the sense of absurd, and the sense of life’s meaninglessness around which their world is created, can be fought with selflessness.
Głównym tematem artykułu jest gra NieR: Automata Yoko Taro, w szczególności jej cztery główne postaci—androidy 2B i 9S, a także maszyny Adam i Eve. Śledząc ich ewolucję w grze, tekst pokazuje, że służą one jako narzędzie, dzięki któremu autor gry może zaproponować tezę, że walka z poczuciem absurdu i bezsensowności życia, wokół którego powstaje ich świat, jest możliwa i że da się je pokonać za pomocą bezinteresowności.
Źródło:
Świat i Słowo; 2021, 36, 1; 211-227
1731-3317
Pojawia się w:
Świat i Słowo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Komunikowanie absurdu życia i śmierci. O spektaklu „Nieporozumienie” na podstawie sztuki Alberta Camusa w reżyserii Stanisława Hebanowskiego
Communicating the absurdity of life and death. “The misunderstanding” of Albert Camus di-rected by Stanisław Hebanowski
Autorzy:
Roś, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/514818.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Fundacja dzień dobry! kolektyw kultury
Tematy:
The Misunderstanding
Albert Camus
Stanisław Hebanowski
absurd
death
nieporozumienie
śmierć
Opis:
In 1976 Stanisław Hebanowski, a theater director, has staged on the scene of the Wybrzeże Theatre “The Misunderstanding” – a play written in 1943 in occupied France by Albert Camus. This spectacle was significant for Hebanowski, not only be-cause of it`s evaluation, which shows that the weakness of the Camus’ play have been overcome on the scene, what author of the article demonstates. “The Misunderstand-ing” by Hebanowski is also interesting for philosophical thought because of the votes of reviewers of spectacle, circulating around the question about timeliness of the con-sideration about the absurdity of life and death of the individual in the 70s in Poland. Joanna Roś analyzes this comments and draws conclusions from them.
Źródło:
Amor Fati; 2015, 2; 83-108
2449-7819
Pojawia się w:
Amor Fati
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fatum i absurd. Inspiracja tragedią grecką w twórczości Alberta Camusa
Autorzy:
Roś, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/667937.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
absurd
fate
Greek drama
Greek tragedy
Oedipus
Prometheus
Camus A.
Opis:
The purpose of this article is to show that the Greek drama for Albert Camus was an expression of the universal experience of the cruelty of fate. Dramatic stories of Oedipus and Prometheus were for him a kind of map of the world with space selected for the man and his denial of suffering. Camus knows that in the tragedy even a man who is a „plaything of the gods”, maintains strength and honor in his defeat, and that the hero embroiled in horror stories, preserves the dignity, which adds faith and courage. This is where Camus found the connotation between the concept of fate and absurd, because absurd can’t be defeated by force of human will, a munity directed against absurd does not save the Man from misfortune.
Źródło:
Racjonalia. Z punktu widzenia humanistyki; 2013, 3
2391-6540
2083-9952
Pojawia się w:
Racjonalia. Z punktu widzenia humanistyki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
W stronę absurdu: Filipowicz - Camus
Into the absurd: Filipowicz - Camus
Autorzy:
Gorzkowicz, Justyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2033828.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polski Uniwersytet na Obczyźnie w Londynie
Tematy:
Kornel Filipowicz
Albert Camus
absurd
doxa
beliefs about the world
Opis:
Based on selected works by Kornel Filipowicz, the article presents the writer’s reflection on the absurdity of the world in relation to Albert Camus’s literary and philosophical concept. The article has been divided into ve entitled parts, of which the rst one is an introduction to the article, and the last one is its conclusion. In Disintegration of the World two short stories by Filipowicz are presented, in which the theme of absurdity appears. According to the article’s author, they can refer to the idea of absurdity by Albert Camus. The part: Mapping the absurd uses the examples of Camus’s essays and Filipowicz’s stories to outline the ontic status of the absurd that both writers give. The next subsection, Two Sides of the Same, juxtaposes the reflections contained in one of Filipowicz’s short stories and Camus’s early parable, directing attention to both thinkers’ understanding of the idea of the absurd. In the Blind Men, the context of Pieter Bruegel’s painting „The Blind Leading the Blind” additionally appears in order to emphasise Filipowicz’s reflection on the existence of two opposing epiphanies in the world at the same time – absurdity and sense. The article closes Doxographical landscape with absurdity in the background. According to the author’s findings, the absurd in Filipowicz’s work appears in the doxographical impressions of his characters and is an expression of the subjectivity of human experience.
Źródło:
Zeszyty Naukowe PUNO; 2021, 1; 79-91
2052-319X
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe PUNO
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jerzy Stempowski i Lew Szestow – egzystencjalizm spowity wschodnią melancholią. Krótka historia przyjaźni
Autorzy:
Zimnowoda, Adriana
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944691.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Instytut Filozofii i Socjologii
Tematy:
Russian existentialism
French existentialism
Mihajlo Mihajlov
Albert Camus
Fiodor Dostoevsky
reason
irrationality
absurd
the tragic
pessimism
Opis:
Jerzy Stempowski and Lev Shestov - existentialism imbued with eastern melancholy. A short history of a friendship: The main objective of this article is to present the friendship between Jerzy Stempowski - Polish writer, essayist and Lev Shestov - Russian writer and philosopher. The article consist of three parts an and short conclusion. In the first part I focus on Stempowski’s predilections for Eastern Europe, and I also explore Stempowski’s complicated, though clearly evident, relation with existentialism. It is in this context that I show both Stempowski’s close affinity with Shestov philosophy, and his evident antipathy to French existentialism. In the second part I attempt to answer the following question: why did Stempowski have such a strong aversion to Albert Camus’ work. In this part of my essay I briefly refer to a Serbian writer and dissident - Mihajlo Mihajlov. In the third part I explore Stempowski’s friendship with Shestov and I also sketch the ideological horizon they both shared. Moreover, I mention Shestov’s presentations at the philosophical conferences in Kraków and Berlin as well as his meeting with Edmund Husserl in Amsterdam. In the short conclusion to my article I suggest that Stempowski’s existentialism is an individual, original project even if his existentialism draws upon most of the major themes in philosophical treatises and literature of existentialism. His “existential project” is based on: 1. reason which rationally orders reality, 2. sympathy towards antirational and prophetic philosophy of Russian thinkers which he analyses from the positions of a professed atheist and 3. deeply-rooted humanistic values.
Źródło:
ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal; 2018, 8, 2
2083-6635
2084-1043
Pojawia się w:
ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Koń trojański albo dziecko w literaturze absurdu
Trojan horse or child in the world of absurd
Autorzy:
Włoczewska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/558727.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
absurd
anty‑sztuka
Camus
dziecko
Ionesco
koń trojański
Mauron
obraz
psychokrytyka
sieć metaforyczna
symbol
teatr absurdu
anti‑drama
child
image
metaphoric net
psychocritics
theatre of absurd
Trojan horse
Opis:
W literaturze świeckiej adresowanej do dorosłego odbiorcy dziecko nie funkcjonuje jako samodzielny symbol utrwalony tradycją literacką. Niemniej w pewnych tekstach nabiera ono głęboko symbolicznego sensu. Przekonujących przykładów dostarcza XX‑wieczna francuska literatura absurdu, w której staje się ono symbolem na płaszczyźnie estetycznej i biograficznej. Twórcą pojęcia absurdu jest Albert Camus, a rozwinęli je dramaturdzy lat 50. W powieściach i dramatach Camusa oraz w anty‑sztukach Ioneski dziecko występuje jako element fundamentalnych antynomii życia i śmierci, wiedzy i wiary, bytu i poznania, logiki i spontaniczności. Symbolizuje anty‑absurd, a ulegając bezdusznym siłom stawia dramatyczne pytania o możliwość ocalenia człowieka. Ów obraz systematycznie powracający w twórczości wymienionych pisarzy tworzy, według zasady psychokrytyki Maurona, zindywidualizowaną sieć metaforyczną odzwierciedlając ich podświadomość. Ta zaś, w przypadku Camusa i Ioneski, wyraża bunt wobec oficjalnie wyznawanej filozofii absurdu, ujawnia tęsknotę za światem wartości, za wiarą i Absolutem. Jeśli zestawić pełne napięć i tragizmu obrazy literackie z biografiami pisarzy okaże się, że mają one źródło w doświadczeniach z dzieciństwa. Camus, półsierota wojenny, wychował się w Algierii, w środowisku zubożałych kolonów. Zaznał biedy materialnej, a jednocześnie przesiąkł śródziemnomorską filozofią kultu dla życia i piękna natury skażonego świadomością śmierci, która zrodziła w nim bunt. Ionesco przedstawia kryzys małżeństwa, rodziny, języka i całkowitą niezdolność ludzi do porozumienia się. Tragiczny obraz podyktowany jest traumatyczną historią XX w. oraz osobistym doświadczeniem. Wyrwany z ojczystej Rumunii i porzucony przez ojca tworzy pełne pesymizmu obrazy literackie. Dziecko w literaturze absurdu każe zadawać pytania o jego sens; odpowiedzi na nie podważają fundamenty tej filozofii, stąd jako symbol sensu, spełniania, wiary pełni ono funkcję konia trojańskiego.
In most rhetoric dictionaries, the child, apart from the Infant Jesus, is not considered as an autonomous symbol. The fiction authors addressing adult readers seldom present the child’s image. However, a 20th century branch of French literature, precisely the absurd school, makes the child one of its important metaphors revealing a deeper sense of the texts. Albert Camus, who initiated the philosophy of absurd in the 1940s, as well as Eugène Ionesco who promoted the theatre of absurd, evoke the child as the symbol of sense, faith and hope. What is more interesting, the child’s meaning is not strictly limited to the text, but also reveals some details about the inner self of the authors called “hidden personality”. To unveil it, one should apply the psychocritics, a literary analysis method proposed by a famous French critic and thinker Charles Mauron. The child in the world of absurd becomes a symbol of some past experiences as well as of secret wishes and unspoken expectations. Sometimes the authors themselves are not aware of their inner needs, as they are the part of the subconscious discussed in detail by Freud. In this context, the child as a symbol becomes a real Trojan horse, and shakes its fundaments by posing the essential questions about the principles of absurd.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2011, 28; 349-364
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-7 z 7

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies