Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Tatars-Muslims" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    Islam polski
    Polish Islam
    Autorzy:
    Kamocki, Janusz
    Miśkiewicz, Aleksander
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/480686.pdf
    Data publikacji:
    2016-06-30
    Wydawca:
    Wydawnictwo Księży Werbistów Verbinum
    Tematy:
    Tatarzy
    Muzułmanie
    Ułani
    Garbarstwo
    Bohoniki
    Kruszyniany
    Tatars
    Muslims
    Cavalry
    Tangery
    Opis:
    Od bitwy pod Grunwaldem w 1410 do września 1939 roku w wojskach polskich służyły oddziały tatarskie, wiernie walczące często także przeciwko swym pobratymcom - Tatarom i Turkom najeżdżającym polskie ziemie. Polscy Tatarzy za służbę wojskową otrzymywali ziemię, toteż znaczna ich część weszła w szeregi szlachty. Przez 600 lat bytowania w środowisku chrześcijańskim zachowali religię muzułmańską, do której włączyli wiele chrześcijańskich wierzeń i obrzędów. W Polsce mieszkali głównie na Kresach wschodnich, gdzie mieli 15 gmin religijnych. Na terenie obecnej Polski pozostały tylko dwie: w Kruszynianach i Bohonikach. Są tam stare muzułmańskie cmentarze, na których często są chowani, według starej tradycji, Tatarzy zmarli w innych częściach Polski. Wyrzuceni ze swych ziem, osiedlali się na ziemiach, które Polska pozyskała po II wojnie światowej, bądź w miastach - tworząc nową społeczność. Obecnie jest ich w Polsce około 5000. Bezkonfliktowo żyją ze swymi chrześcijańskimi sąsiadami.
    Tatar regiments participated in many Polish military campaigns, from the Battle of Grunwald to the September Campaign in 1939. Sometimes they even fought on the Polish side against their own kinsmen invading Poland, Tatars and Turks. Since they would receive land in recognition of their military service, many of them assimilated into the ranks of the nobility. Living in a Christian milieu for 600 years, mainly in the Eastern Borderlands, they preserved their Islamic faith and incorporated into it many Christian beliefs and ceremonies. Tatars used to have there 15 religious communes, of which only two remain today: in Kruszyniany and Bohoniki. They still burry their dead there, even those from other parts of Poland. Evicted from their homeland, they settled in towns and villages gained by Poland after the World War II. There are around 5000 Tatars in Poland today, living in harmony with their Christian neighbours.
    Źródło:
    Nurt SVD; 2016, 1; 32-43
    1233-9717
    Pojawia się w:
    Nurt SVD
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Meczet w Warszawie a Karaimi
    The Warsaw Mosque and the Karaims
    Autorzy:
    Konopacki, Artur
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/40084944.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Związek Karaimów Polskich. Karaimska Oficyna Wydawnicza Bitik
    Tematy:
    meczet
    muzułmanie
    Tatarzy
    Karaimi
    korespondencja
    mosque
    Muslims
    Tatars
    Karaims
    correspondence
    Opis:
    Tatarzy obok Karaimów byli niewątpliwie najmniejszymi etnosem, który zasilił Wielkie Księstwo Litewskie w końcu XIV wieku. Obie grupy choć różniące się od siebie pozostawały w dość bliskiej relacji na przestrzeni wieków, a to z racji zamieszkiwania obok siebie, wchodzenia w relacje natury gospodarczej, czy w końcu pozostając „innymi” wobec większości. W niniejszym artykule chciałbym zaakcentować jeden z elementów wzajemnej współpracy i wzajemnego poparcia  mianowicie kwestię budowy meczetu w Warszawie. Dzięki bogatej korespondencji Seraja Szapszała możemy prześledzić wzajemną współprace tatarsko-karaimską w kwestii budowy meczetu w Warszawie w okresie międzywojennym.
    Along with the Karaites, the Tatars were undoubtedly the smallest ethnos to populate the Grand Duchy of Lithuania in the late 14th century. Both groups, although different from each other, have remained in fairly close relations over the centuries, due to living next to each other, entering into economic relationships, and finally remaining “different” from the majority. In this article, I would like to highlight one element of mutual cooperation and mutual support, namely the issue of building a mosque in Warsaw. Thanks to the rich correspondence of Seraya Shapshal, we can trace the mutual Tatar-Karaim cooperation in the construction of a mosque in Warsaw in the interwar period.
    Źródło:
    Almanach Karaimski; 2023, 12; 159-179
    2300-8164
    Pojawia się w:
    Almanach Karaimski
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polska a imperium mongolskie oraz Złota Orda w latach 1241–1502
    Poland, the Mongol Empire and the Golden Horde in the Years 1241–1502
    Autorzy:
    Bojko, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1038465.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Akademia Ignatianum w Krakowie
    Tematy:
    ułus
    najazdy
    muzułmanie
    jarłyk
    Mongołowie
    Czyngis-chan
    Ułus Dżocziego
    Złota Orda
    Batu-chan
    Tatarzy
    Legnica
    Połowcy
    Henryk II
    Saraj
    Chorezm
    Kazimierz Wielki
    Ruś halicko-włodzimierska
    Witold
    Worskla
    Kazimierz Jagiellończyk
    Moskwa
    Ugra
    Aleksander
    Mongols
    Ulus
    Genghis Khan
    Jochi Ulus
    Golden Horde
    Batu Khan
    Tatars
    Cumans
    Henry the II Pious
    Sarai
    Khawarezm
    Muslims
    Casimir the Great
    Kingdom of Galicia-Volhynia
    Vytautas
    Vorskla
    Casimir IV
    Moscow
    jarlig
    Alexander Jagiellon
    Opis:
    W związku z najazdem w 1241 roku armii Batu-chana na Europę Środkową i Wschodnią doszło do pierwszego, bardzo niefortunnego dla Polski spotkania z ówczesnym imperium mongolskim. Klęska pod Legnicą, śmierć księcia Henryka II Pobożnego, upadek państwa Henryków na Śląsku nie tylko odsunęły o kilka dekad proces zjednoczenia ziem polskich, ale też w praktyce wyeliminowały Piastów śląskich ze skutecznej rywalizacji o przyszłe zjednoczenie Polski. Jedynie śmierć wielkiego chana Ugedeja skłaniająca Batu-chana do powrotu wraz z armią do Mongolii uratowały Polskę i Węgry od długotrwałego zniewolenia, które spotkało księstwa ruskie. Kolejne mongolskie najazdy na Polskę z lat 1259 na 1260 oraz z przełomu roku 1287 na 1288 jedynie pogłębiły proces upadku gospodarczego i zniszczeń ziem polskich. Klęski poniesione przez Mongołów w walkach z egipskimi Mamelukami oraz upadek Królestwa Jerozolimskiego w 1291 roku spowodowały, że Zachód stracił zainteresowanie nawiązywaniem politycznych układów z Mongołami. W Europie Wschodniej umocniła się natomiast zachodnia dzielnica imperium mongolskiego, tzw. Złota Orda, która zaczęła odgrywać znaczącą rolę w życiu politycznym całego regionu. Szczyt jej potęgi przypadał na pierwszą połowę XIV wieku za rządów chanów Uzbeka i Dżanibeka. Od drugiej połowy XIV wieku widoczne jest osłabienie Złotej Ordy. W wieku XV przekształciła się ona w tzw. Wielką Ordę. Powstrzymanie chana Wielkiej Ordy Ahmeta w 1480 roku nad Ugrą przez księcia moskiewskiego Iwana III było triumfem Moskwy. Polska natomiast traciła jednego z nielicznych sojuszników na wschodzie. Nieudzielenie zaś przez króla polskiego Aleksandra Jagiellończyka w 1502 roku wsparcia ostatniemu chanowi Wielkiej Ordy Szach-Achmadowi umożliwiło zniszczenie Wielkiej Ordy przez sojusznika Iwana III, władcę Chanatu Krymskiego, chana Mengli Gireja. Upadek Wielkiej Ordy dla Polski oznaczał symboliczne zakończenie wspólnej historii zapoczątkowanej jeszcze najazdem Mongołów z 1241 roku. Dla Rosji był ostatecznym potwierdzeniem zrzucenia przez nią zwierzchności tatarskiej. Dla Chanatu Krymskiego, który niszcząc Wielką Ordę, de facto zrywał dotychczasowe związki z dawnym imperium mongolskim, oznaczał natomiast, iż stawał się on częścią nowego, kształtującego się wówczas ładu polityczno-gospodarczego w Europie Wschodniej.
    The army of Batu Khan’s 1241 invasion of Central and Eastern Europe was the first, highly unfortunate encounter between Poland and the Mongol empire. The defeat at Legnica, the death of Prince Henry the Pious, and the collapse of his line’s reign in the Duchy of Silesia not only delayed the unification of Poland by decades, but in practice it also eliminated the Silesian Piasts from effective competition for the future Polish union. It was only the death of Ögedei Khan that forced Batu Khan to return with his army to Mongolia and that saved Poland and Hungary from a prolonged enslavement that was the fate of Ruthenian duchies. The subsequent Mongol invasions of Poland at the turn of 1260 and 1288 only deepened the process of economic decline and destruction of Poland. The defeat suffered by the Mongols in the battles with the Egyptian Mamluks and the collapse of the Kingdom of Jerusalem in 1291 made the West lose interest in establishing political relations with the Mongols. In Eastern Europe, the western domain of the Mongol Empire, the so-called Golden Horde, grew in strength, and began playing a significant role in the political life of the entire region. The peak of its power was in the first half of the fourteenth century during the reign of Öz Beg and Jani Beg khans. From the second half of the fourteenth century faltering of the Golden Horde began. In the fifteenth century it was transformed into the so-called Great Horde. The Grand Prince Ivan III of Muscovy’s Great Stand on the Ugra River against Khan Akhmat’s Great Horde in 1480 was a Muscovite triumph. Poland, however, lost one of its few allies in the east. The Polish King Alexander Jagiellon’s failure in 1502 to support the last Khan of the Great Horde, Shah-Akhmad, made way for the destruction of the Great Horde by Ivan III’s ally, the ruler of the Crimean Khanate, Meñli I Giray. The fall of the Great Horde meant a symbolic end of shared history between Poland and Mongolia, which had begun with the invasion Mongol in 1241. For Russia, it was the final confirmation of its dropping its sovereignty to the Tatars. For the Crimean Khanate, which de facto broke off previous relations with the former Mongol empire by destroying the Great Horde, meant, however, that it become part of a new, emerging political and economic governance in Eastern Europe.
    Źródło:
    Perspektywy Kultury; 2020, 31, 4; 169-206
    2081-1446
    2719-8014
    Pojawia się w:
    Perspektywy Kultury
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies