- Tytuł:
-
Żony XIX-wiecznych zesłańców jako organizatorki życia rodzinnego na Syberii
Wives of 19th century deportees as organisers of family life in Siberia - Autorzy:
- JĘDRYCHOWSKA, Barbara
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/435560.pdf
- Data publikacji:
- 2014
- Wydawca:
- Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Instytut Pedagogiki. Zakład Historii Edukacji
- Tematy:
-
XIX wiek
Syberia
zesłania
żony zesłańców
19th century
Siberia deportations
wives of deportees - Opis:
-
XIX-wieczne zesłania na Syberię należały do jednych z bardziej bolesnych doświadczeń
Polaków tamtej epoki i wpisały się na stałe w polską historię. Za sprawą
przede wszystkim literatury romantycznej, a potem także malarstwa, życie zauralskich
wygnańców przez długi czas ukazywano jedynie w kontekście martyrologicznym. Dopiero
polscy sybiracy, powracający po wielu latach do kraju, sami zaczęli zmieniać ten
obraz. W publikowanych jeszcze w XIX wieku ich świadectwach (pamiętnikach,
wspomnieniach, dziennikach, listach), znaleźć można interesujące opisy nie tylko codziennych
zmagań z trudną rzeczywistością zsyłki, ale również funkcjonowania w wymiarze
wspólnoty zesłańczej oraz rodzinnej. Ponieważ prawo rosyjskie zezwalało, aby
skazanym na Syberię towarzyszyły żony, niektóre z nich dobrowolnie podążały na katorgę
lub osiedlenie wraz z mężem. Większość z nich decydowała się na zabranie ze
sobą dzieci. Z chwilą znalezienia się za Uralem podlegały one takim samym rygorom,
jak skazani – mogły powrócić do kraju jedynie po odbyciu przez małżonka kary zesłania
lub kiedy on zmarł. Troszczyły się, aby życie rodzinne na wygnaniu niewiele odbiegało
od tego na wolności: prowadziły gospodarstwo, wychowywały dzieci, zajmowały
się ich kształceniem osobiście lub organizowały tzw. komplety. Przygotowywały
w swoich domach święta kościelne i obchody świąt narodowych, koncerty i teatrzyki
dziecięce. Ich rezygnacja z wygodnego życia w kraju i decyzja o syberyjskiej tułaczce
u boku męża wpisywały się w romantyczny wizerunek polskiej kobiety–patriotki, ale
jednocześnie były wyrazem miłości i poświęcenia na rzecz rodziny.
19th century deportations to Siberia have been one of the most painful experiences of Poles of that age and they are a permanent element of Polish history. Mostly due to the literature of Polish Romanticism, and then also of visual art, the lives of trans- Uralian exiles has for a long time been presented only in the context of martyrdom. It was the Polish Sybiraks, returning to the homeland after many years, who have themselves changed this image. In their testimonies (memoirs, diaries, journals, letters) published back in the 19th century, one can find interesting descriptions not only of everyday struggles with the difficult reality of the deportation but also about functioning in the community of deportees and their families. As Russian law allowed the deportees to Siberia to be accompanied by their wives, some of them voluntarily went for “katorga” (deportation) or occupancy with their husbands. Most of them had decided to take their children with them. After crossing the Ural mountains they were subject to the same restrictions as were the convicts – they could return to the homeland only after their husbands have served their deportation sentences or after they had died. They strived to make their families’ lives in exile not very distinct from the life in freedom: they took care of the households, raised children, personally educated them or organised secret lessons. They prepared in their houses religious and national holidays, concerts and children’s theatres. Their giving up of a comfortable life in the homeland and the decision of a Siberian exile along with their husbands had been a part of the romantic image of the Polish woman–patriot, but it was also an expression of love and dedication for the family. - Źródło:
-
Wychowanie w Rodzinie; 2014, IX, (1/2014); 161-173
2082-9019 - Pojawia się w:
- Wychowanie w Rodzinie
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł