- Tytuł:
- Komunikacja Miejska w Koszalinie w latach 1945 - 1989
- Autorzy:
- Juszczak, Elżbieta
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1591231.pdf
- Data publikacji:
- 2016
- Wydawca:
- Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
- Tematy:
-
public transport
Koszalin
the Ministry of Municipal Economy
„Głos Koszaliński”
planned economy (command-distributive economy)
komunikacja miejska
Ministerstwo Gospodarki Komunalnej
gospodarka nakazowo-rozdzielcza - Opis:
-
W artykule zaprezentowano historię Zakładu Komunikacji Miejskiej w Koszalinie w latach 1945–1989. Po drugiej wojnie światowej niemiecki tabor komunikacji miejskiej został całkowicie zniszczony. Dopiero w 1948 roku Zarząd Miejski w Koszalinie sporządził 12 wniosków o włączenie inwestycji miejskich do Państwowego Planu Inwestycyjnego na rok 1949. Na komunikację miejską planowano wtedy 4 mln zł. Uchwalono kupno trzech autobusów. Środki miały pochodzić z czteromilionowego kredytu zaciągniętego w Komunalnym Banku Kredytowym. W 1949 roku zakupiono dwa wymagające remontu autobusy, jeden marki Büssing, a drugi Chevrolet.
W sierpniu 1949 roku Zarząd Miejski powołał Jerzego Czechowicza do organizacji Miejskiej Komunikacji Samochodowej w Koszalinie. Komunikacja Samochodowa w Koszalinie została uruchomiona 15 października 1949 roku. W 1954 roku MKS otrzymała od Ministerstwa Gospodarki Komunalnej 3 autobusy marki Mavag, które były w 50% zniszczone. Przedsiębiorstwo żyło z dotacji, a tabor samochodowy przychodził z rozdzielnika Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z Departamentu Komunikacji. W 1955 roku po raz pierwszy przyszły trzy nowe autobusy – Stary 52, powstała też stacja obsługi
z sześcioma stanowiskami przeglądowymi autobusów. Warunki pracy mechaników były prymitywne. Koszalin od roku 1950, jako miasto wojewódzkie, dynamicznie rozwijał się. Przedsiębiorstwo komunikacji miejskiej nie nadążało za potrzebami komunikacyjnymi mieszkańców. W kolejnych latach przychodziły z rozdzielnika Sany i Autosany. Autobusy psuły się i było ich za mało. Przełom nastąpił w latach 70., po Centralnych Dożynkach w Koszalinie, między innymi w wyniku starań dyrektora komunikacji miejskiej w Koszalinie, Cezarego Stankiewicza. W latach 1970–1977 przewozy pasażerskie wzrosły dwukrotnie. W rannym szczycie autobusy przewoziły 22 tysięcy pasażerów. Powstały linie zamiejscowe i do Mielna. W 1977 roku powstało Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Komunikacji Miejskiej w Koszalinie. Od 1975 roku miejskie przedsiębiorstwo komunikacji należy do czołówki tego typu przedsiębiorstw w kraju. W 1989 roku zmieniło ono zasady funkcjonowania, tabor unowocześniono i mimo dotacji z budżetu ciężar
funkcjonowania odzwierciedla się w cenie biletów.
The article presents the history of a public transport company in Koszalin in the years 1945–1989. After the Second World War the German means of public transport were completely destroyed. It was not until 1948 that the City Council of Koszalin made up 12 motions concerning the inclusion of municipal investments into the State Investment Plan for 1949. There were four million zlotys allotted to the Koszalin public transport. It was decided to buy three buses. The funds were supposed to come from a four-million credit taken out from the Communal Credit Bank. In 1949 two buses (needing a repair) were bought: one Büssing, and the other Chevrolet. In August 1949 the City Council appointed Jerzy Czechowicz to the organisation of the Public Road Transport in Koszalin. The Public Road Transport in Koszalin was put into motion on October 15, 1949. In 1954 the Urban Road Transport (MKS) received from the Ministry of Municipal Economy three ‘Mavag’ buses, which were destroyed in 50%. The company was financed with a state subsidy, and its fleet came from the Transport Department of the Ministry of Communal Economy. In 1955 for the first time three new buses (Star 52) appeared; also a new service station was created, with six service bays. The working conditions of the mechanics were rather poor. Koszalin, the capital of the region since 1950, was developing rapidly; and the urban transport company did not keep up with the growing transport needs of the inhabitants. In the subsequent years the number of new buses (San and Autosan) was increasing, but they kept breaking and there were too few of them. A big change took place in the 1970s, after the central harvest festival in Koszalin, among other things, thanks to Cezary Stankiewicz, manager of the Koszalin urban transport. In the years 1970–1977 the number of passengers was doubled. In the morning rush hours the buses carried 22,000 passengers. New bus lines were created, for example to Mielno. In 1977 a new company was born, the Urban Transport Company of the Koszalin Voivodeship; since 1975 it has been one of the biggest companies of that type in the country. In 1989 the rules of its functioning were changed, its fleet was modernised, but in spite of the state subsidies, the prices of the tickets were not low. - Źródło:
-
Przegląd Zachodniopomorski; 2016, 4; 105-138
0552-4245
2353-3021 - Pojawia się w:
- Przegląd Zachodniopomorski
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł