- Tytuł:
-
Complaint on a bailiffs omission to take action: selected comments de lege lata and de lege ferenda
SKARGA NA ZANIECHANIE PRZEZ KOMORNIKA DOKONANIA CZYNNOŚCI – WYBRANE UWAGI DE LEGE LATA I DE LEGE FERENDA - Autorzy:
- Derlatka, Joanna
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1389804.pdf
- Data publikacji:
- 2018-03-30
- Wydawca:
- Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
- Tematy:
-
Keywords: bailiff’s action
omission
inaction
enforcement
judicial supervision
refusal to take
action
czynności komornika
zaniechanie
bezczynność
egzekucja
nadzór judykacyjny
odmowa dokonania czynności - Opis:
-
Skarga na czynności komornika stanowi podstawowy środek zaskarżenia w postępowaniu
egzekucyjnym. Z art. 767 §1 k.p.c. wynika, iż de lege lata przysługuje ona nie tylko na „czynności” komornika, lecz także na „zaniechanie” tego organu egzekucyjnego. Pod pojęciem
czynności należy rozumieć także odmowę dokonania czynności przez komornika. Skarga nie
przysługuje jednak w przypadku bezczynności komornika. Bezczynność rozumiana jest jako
opieszałość i zaniedbanie komornika w realizacji obowiązków wynikających z art. 45a ustawy
o komornikach sądowych i egzekucji. Prowadzi ona do przewlekłości postępowania egzekucyjnego. De lege ferenda bezczynność komornika nie powinna podlegać zaskarżeniu w drodze
skargi z art. 767 §1 zd. 2 k.p.c. Tym samym dążenia do zrównania zakresu znaczeniowego
pojęć „zaniechanie” oraz „bezczynność” nie zasługują na aprobatę. Stanowisko to należy
podtrzymać, mimo iż niejednokrotnie w ocenie wierzyciela skutki zaniechania i bezczynności
komornika są takie same. Z dużą ostrożnością należy też podejść do postulatów rezygnacji ze skargi na zaniechanie komornika. Efektywność egzekucji wspierają bowiem dokonane
w ostatnim czasie zmiany ograniczające zakres dopuszczalności przedmiotowej tej skargi
w odniesieniu do aktywnego, nie zaś pasywnego, zachowania komornika.
A complaint about a bailiff’s action is a fundamental appeal measure in the executive proceedings. Pursuant to Article 767 §1 of the Code of Civil Procedure, it is granted de lege lata not only with respect to a bailiff’s action, but also with regard to this executive body’s omission to take action. The term “action” should also be understood as a bailiff’s refusal to take action. A complaint is not admissible, however, in the case of a bailiff’s inaction. Inaction is understood as a bailiff’s excessive delay and negligence in the fulfilment of obligations under Article 45a of the Act on court bailiffs and enforcement procedure. It leads to excessive lengthiness of executive proceedings. A bailiff’s inaction should not be de lege ferenda subject to complaint under Article 767 §1 sentence 2 CCP. Thus, the pursuit of equating the semantic scopes of the terms “omission” and “inaction” does not deserve approval. This attitude should be upheld, despite the fact that a creditor often believes the effects of a bailiff’s omission and inaction are the same. It is also very important to treat with great caution the proposals to abandon a complaint about the bailiff’s omission. The effectiveness of enforcement is supported by the recently introduced changes limiting the scope of admissibility of a complaint in relation to active, not passive, bailiff’s conduct. - Źródło:
-
Ius Novum; 2018, 12, 1; 62-82
1897-5577 - Pojawia się w:
- Ius Novum
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł