Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Groteska" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Holocaust między komizmem, groteską a absurdem. Literackie i kinematograficzne próby przezwyciężania tabu
Der Holocaust zwischen der Komik, der Groteske und der Absurdität. Die literarischen und kinematographischen Versuche das Tabu zu überwinden
Autorzy:
Rutka, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1945080.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Holocaust
komizm
groteska
absurd
literatura
kino
humour
grotesque
absurdity
literature
cinema
Opis:
Die Weltpremiere Roberto Benignis Spielfilms La vita e bella (1997) rief eine weltweite öffentliche Debatte hervor, bei der die Frage nach der Darstellbarkeit des Holocaust und Nazismus mit den Stil- und Ausdrucksmitteln des Komischen und Grotesken ins Zentrum gerückt wurde. Die von Benignis Tragikomödie ausgelöste Kontroverse stellte mit Vehemenz und in einem bisher ungewohnt großen öffentlichen Ausmaß die Fragen nach der Rolle der traditionellen Formen und Genres sowie nach unseren eigenen Bildern, Erwartungen und der medialen Repräsentation der Shoah in einer „Post-Memory“, einer sekundären Erinnerung durch Kunst und Medien in zweiter, dritter und vierten Nachkriegsgeneration. Dabei ist der Streit um die Verwendung vermeintlich ‚unernster’ Narrative keineswegs neu, sondern reicht bis in die Tradition der Filmklassiker der Komödie wie z.B. Charlie Chaplins The great dictator (1940) oder Ernst Lubitschs To be or not to be (1942). Dem starken Trend des betroffenen und erschütternden Ernstes in der unmittelbaren Nachkriegsliteratur widersetzten sich seit Ende der 1950er Jahre viele Prosa- und Theaterautoren, die dem Gebot von Ernst Bloch (Der Nazi und das Unsägliche, 1938) folgend, sich bemüht zeigten, dem „Unsäglichen“ der Naziverbrechen mit den entlarvenden Mitteln des bitteren Witzes und grotesk-komischer Satire sprachlich nachzukommen. Gegen einen ohnmächtigen Betroffenheitsdiskurs wendet sich bereits 1959 Günter Grass mit seinem Roman Die Blechtrommel. Ein signifikantes Beispiel der Verbindung der Holocaust-Thematik mit Humor, Komik und Groteske stellt der Ghetto-Roman von Jurek Becker Jakob der Lügner (1969) dar, der sich der grauenvollen Shoah-Geschichte widersetzt, ohne diese jedoch zu verharmlosen bzw. zu sentimentalisieren. Ebenso rüttelt Edgar Hilsenrath mit seinem 1977 veröffentlichten ‚Schelmenroman’ Der Nazi & der Friseur an der im Erinnerungsdiskurs tradierten Verklärung der Holocaust-Opfer. Zu den wohl bedeutendsten literarischen Verfechtern des Diskurses des Lächerlichen in der Holocaustliteratur gehört zweifelsohne George Tabori, der sich in seinen schauerlich-lächerlichen, obszön-grotesken Theaterstücken der einseitigen, pathetisch-sentimentalisierenden Mythologisierung der Opfer widersetzte. George Tabori ging davon aus, dass „jeder Komödie etwas Todernstes zu Grunde liegt“. Dieser Ausspruch erlangt sicherlich auch in Bezug auf Benignis La vita e bella seine Legitimation. Der Film baut eine komische Dialektik zwischen der Furchtbarkeit der KZ-Welt und der befreiendes Lachen provozierenden Stilisierung dieser Gräuelrealität zu einem kindisch amüsanten „Überlebensspiel“ auf, mit dem der Vater seinen Sohn zu schützen vermag. Benignis Komödie endet mit dem tragischen Tod des clownesken Vaters und entzieht sich damit einer harmonisierenden, versöhnlichen Sinnstiftung. Durch die Dialektik der komisierenden Inszenierung vermeidet der Film eine mittlerweile ritualisierte Darstellung des Leidens und Todes im Konzentrationslager und akzentuiert statt dessen das Widerstandsmoment und somit das zutiefst Humane angesichts des unsagbar Unmenschlichen.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2009, 57, 5; 19-30
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
«Что делает дьявол на нашем диване?»: Холокост и Ленинградская блокада в прозе Сильвии Хутник, Игоря Остаховича, Андрея Тургенева
“What is the Devil Doing on our Sofa?”: The Holocaust and the Leningrad Blockade in the Prose of Sylvia Chutnik, Igor Ostachowicz, Andrei Turgenev
Autorzy:
Adelgejm, Irina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29433555.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Karpacka Państwowa Uczelnia w Krośnie
Tematy:
Holokaust
oblężenie Leningradu
postpamięć
wielka narracja
trauma historyczna
Warszawa
Muranów
groteska
dekonstrukcja
terapia prowokatywna Franka Farrelliego
Holocaust
the Siege of Leningrad
post-memory
big narrative
historical trauma
Warsaw
grotesque
deconstruction
provocative therapy of F. Farrelli
Opis:
W artykule zaanalizowano teksty polskich autorów Igora Ostachowicza i Sylwii Chutnik oraz rosyjskiego pisarza Andrieja Turgieniewa (pseudonim Wiaczesława Kuricyna), zrodzone perspektywę postpamięci, wcześniej czy później odsłaniającej i wypełniającej „białe plamy” – przez poczucie, że adekwatny dyskurs nie został wypracowany lub też istniejący już dyskurs nie funkcjonuje. Teksty literackie odnoszą się do tej części traumy historycznej, która nie została dostatecznie przepracowana albo została wyparta ze względu na haniebny lub przynajmniej nieheroiczny charakter doświadczenia, co uniemożliwia włączenie go do wielkiej narracji. Głównym pytaniem, na które stara się odpowiedzieć autorka artykułu, jest psychologiczno-artystyczny powód posługiwania się groteską, sarkazmem, czarnym humorem w odniesieniu do tematów sakralizowanych przez samą skalę ludzkiej tragedii – doświadczenie Holokaustu i oblężenie Leningradu.
The article analyzes the texts of the Polish authors Igor Ostachowicz and Sylvia Chutnik and the Russian writer Andrei Turgenev (the pen name of Vyacheslav Kuritsyn), generated by post-memory perspective, sooner or later revealing and filling the «blank spots», through the feeling that an adequate discourse has not been worked out or the existing discourse «doesn’t work». The literary texts refer to the part of historical trauma that was not (at all or sufficiently) worked through, was repressed because of its shameful or, at least, non-heroic nature, which prevents the inclusion of this experience into the «big narrative». The main question that the author of the article is trying to answer concerns the psychological and artistic reasons for using grotesque, sarcasm, and black humor when referring to topics sacralized by the very scale of human tragedy – the experience of the Holocaust and the Siege of Leningrad.
Źródło:
Studia Pigoniana; 2021, 4, 4; 103-119
2657-3261
Pojawia się w:
Studia Pigoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies