Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "hezychazm" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    „Heroiczna świętość” i wybrane współczesne ujęcia mitu bohaterskiego bądź jego imitacje
    “Heroic Holiness” and Selected Contemporary Portrayals of the Heroic Myth or its Imitations
    Autorzy:
    Kuffel, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/52407201.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Umiejętności
    Tematy:
    prawosławie
    hezychazm
    św. Grzegorz Palamas
    świętość
    heroizm
    Orthodoxy
    Hesychasm
    St. Gregory Palamas
    holiness
    heroism
    Opis:
    Znacząca część artykułu poświęcona została charakterystyce szeregu przykładów nowszych ujęć heroizmu – z intencją ukazania niejednoznaczności paradygmatu bohaterstwa w kulturze. Na owym zróżnicowanym tle niejednokrotnie wzajemnie sprzecznych ideałów bohaterstwa zademonstrowano sylwetkę św. Piotra Atonity. Tytułowy bohater późnobizantyńskiej literatury hagiograficznej wykreowany został przez św. Grzegorza Palamasa na wzorzec prawosławnego ascety realizującego w swym życiu strategię hezychazmu.
    A considerable part of the article is devoted to the characteristics of a number of examples of newer portrayals of heroism – with the intention of showing the ambiguity of the heroism paradigm in culture. The figure of St. Peter the Athonite was presented on this varied background of the ideally contrary ideals of heroism. The title character of late Byzantine hagiographic literature was created by St. Gregory Palamas on the model of the Orthodox ascetic who implemented the hesychastic strategy in his life.
    Źródło:
    Kultura Słowian. Rocznik Komisji Kultury Słowian PAU; 2018, XIV; 209-235
    2451-4985
    2543-9561
    Pojawia się w:
    Kultura Słowian. Rocznik Komisji Kultury Słowian PAU
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Кирпич Ивана Грозного или московский вариант симфонии
    A Brick of Ivan the Terrible or the Moscovite Variant of Symphony
    Autorzy:
    Kuffel, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/52425260.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Umiejętności
    Tematy:
    symfonia
    hezychazm
    Maksym Grek
    Iwan Groźny
    symphony
    Hesychasm
    Maximus the Greek
    Ivan the Terrible
    Opis:
    W tytule artykuł nawiązuje do latopisarskiego podania o cegle, która spadła na głowę Iwana Groźnego podczas zwiedzania nowo zbudowanej cerkwi katedralnej Wołogodzkiego Kremla. Przywoływane są polemiki i częstokroć wzajemnie sprzeczne poglądy wyrażane w środowiskach historyków, publicystów, pisarzy, a nawet mnichów w odniesieniu do osobowości i roli pierwszego władcy moskiewskiego koronowanego na Cara Wszech Rusi. Szczególnie pomocne dla scharakteryzowania owej różnorodności interpretacji i ocen okazały się prace wybitnego badacza staroruskiego społeczeństwa i państwowości Stiepana Wiesiołowskiego. Na początku swego panowania Iwan IV brał aktywny udział w kodyfikacji życia i liturgii Cerkwi Moskiewskiej, zwołując w Moskwie w 1551 r. Sobór Stu Rozdziałów (Stogław). To wydarzenie – mające z założenia mieć rangę porównywalną do soborów Kościoła greckiego, w którym uczestniczyli zarówno Car, jak i Metropolita Moskwy i Wszech Rusi Makary – stanowiło wyraz dążenia państwa moskiewskiego do symfonii Cerkwi i władzy carskiej – deklarującego wolę kontynuacji tradycji bizantyńskiej. Św. Maksym Grek identyfikujący się z kierunkiem mistyczno-ascetycznym w prawosławnym monastycyzmie – współcześnie nazywanym hezychazmem – przybył do Moskwy w marcu 1518 r. Atonicki Starzec był apologetą i w pewnym sensie stróżem idei bizantyńskiej na Rusi. W swoich pouczeniach, posłaniach i komentarzach – w oparciu o teksty patrystyczne chrześcijaństwa wschodniego – utrzymywał, że prawdziwa symfonia władzy państwowej i cerkiewnej nie jest możliwa bez przemiany natury ludzkiej każdego członka Kościoła. W bizantyńskiej i staroruskiej tradycji osiągnięcie takiego stanu określano mianem przebóstwienia (gr. theosis). Iwan IV w listach adresowanych do jednego ze swych dawnych doradców i krewnego, księcia Andrieja Kurbskiego, który wyemigrował na Litwę, wyraził własny pogląd na temat prawosławnej władzy carskiej. Pomimo deklaracji wierności prawosławiu de facto odrzucił on tradycję bizantyńską, czego wyrazem stało się m.in. powołanie opryczniny i stracenie metropolity Filipa. W artykule wysuwa się i uzasadnia tezę o tym, że istota osobistej tragedii Iwana IV oraz niespełnienie nadziei w nim pokładanych stanowiły rezultat nieposłuszeństwa cara wobec atonickiego świętego starca. Brak mądrości pokory i nieprzyjęcie pouczenia o tym, że bez ontologicznej przemiany (gr. metanoia) każdego z członków prawosławnej teokracji (w tym również cara, który dla Cerkwi miał stać się ikoną Chrystusa łagodnego i pokornego sługi) – niweczy prawosławną symfonię władzy, a tym samym uniemożliwia Rusi realizację dziejowej misji III Rzymu.
    The title refers to a legend about a brick that fell on Ivan IV head while exploring the newly built Cathedral Church of Vologda Kremlin. In this article is shown polemics and mixed responses – in environmental historians, publicists, writers and even monks – to the personality and the role of the first ruler to be crowned as Tsar of All the Russias. Especially the variety of views is presented in works of Stephan Veselovsky who is a researcher of Old Russian society and state. At the beginning of his reign Ivan IV confirmed the position of the Orthodox Church with the Council of the Hundred Chapters [The Stoglavy Sobor] that was held in Moscow in 1551. This event, with the participation of Tsar and Metropolitan Macarius, was an expression of the desire of Muscovite state to symphony of Orthodox Church and Tsarist power. Maximus the Greek, identified himself with the mystical-ascetic trend in the Orthodoxy monasticism called Hesychasm, came to Moscow in March 1518. Hagiorite Elder (Staretz) was a teacher of the Byzantine idea on Russia. He taught on the basis of The Holy Fathers of Eastern Christianity that true symphony is not possible without transformation of human nature. In the Byzantine and Old Russian tradition this state was termed as deification. Ivan IV in the correspondence to one of his advisors, Prince Andrei Kurbsky, who defected to the Lithuanians, expressed his own view about Orthodoxy Tsarist power. He rejected the Byzantine tradition. One expression of this was, among other things, the creation of the Oprichnina and the execution of Metropolitan Philip. The article promotes the thesis that the essence of personal tragedy and fulfillment of hopes pinned on Ivan IV is the result of disobedience to Saint Hagiorite Elder who warned that without transformation (gr. Metanoia) of each member of the body of the Orthodox Theocracy – the idea of the Third Rome is unachievable.
    Źródło:
    Kultura Słowian. Rocznik Komisji Kultury Słowian PAU; 2017, XIII; 165-178
    2451-4985
    2543-9561
    Pojawia się w:
    Kultura Słowian. Rocznik Komisji Kultury Słowian PAU
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Kanon paschalny” św. Jana z Damaszku jako liturgiczne urzeczywistnienie duchowości hezychastycznej
    "The Paschal Canon" of St John Damascene as the Liturgical Realization of the Hesychast Spirituality
    Autorzy:
    Leśniewski, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31343374.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    św. Jan z Damaszku
    Kanon paschalny
    hezychazm
    monodia
    St John Damascene
    The Paschal Canon
    Hesychasm
    Monody
    Opis:
    Artykuł dotyczy Kanonu Paschalnego św. Jana z Damaszku w odniesieniu do prawosławnego nabożeństwa Nocy Paschalnej i duchowości hezychastycznej. Po krótkiej prezentacji życia Damasceńczyka zostaje wyjaśniona różnica między śpiewem a muzyką z biblijnego punktu widzenia, tak jak jest to nauczane w Rosyjskim Kościele Prawosławnym. Następnie zostaje przedstawiona teza, że św. Jan z Damaszku przynależał do duchowej tradycji hezychastycznej i monastycznej. Jest to oczywiste, jeśli weźmie się pod uwagę, że jedno z jego dzieł zostało włączone do Filokalii. Dalsza część tekstu ukazuje strukturę i liturgiczne umiejscowienie Kanonu Paschalnego jako dodatkowy dowód na wzajemne powiązania tradycji liturgicznej i hezychastycznej. W końcowej części artykułu zostaje przeprowadzona zwięzła analiza teologicznych treści Kanonu Paschalnego, ze szczególną koncentracją na tak ważnych zagadnieniach, jak: wyzwolenie, wolność, światło, oczyszczenie zmysłów, Dobra Nowina, nadzieja, wiara w Zmartwychwstałego Pana i życie wieczne.
    This article deals with the Paschal Canon of St John Damascene in relation to the Orthodox service of the Easter Night and the hesychast spirituality. After the short presentation of Damascene’s life, it starts explaining the difference between singing and music from the biblical point of view as it has been taught in the Russian Orthodox Church. Then, it is posed the point that St John Damascene had belonged to the hesychast spiritual and monastic tradition. This argument is evident if one takes into account that one of his writings has been included in the Philokalia. Following this, the text presents the structure and the liturgical setting of the Paschal Canon as an additional evidence for the interrelationship of liturgical and hesychast traditions. Finally, it gives a concise analysis of the theological contents of the Paschal Canon, concerning on some important topics, such as liberation, freedom, light, purification of senses, the Good News, hope, faith in the Resurrected Lord, and the eternal life.
    Źródło:
    Roczniki Teologii Ekumenicznej; 2012, 4; 43-60
    2081-6731
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologii Ekumenicznej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies